Het rijk van de weegschaal- De lange uitgestrekte meren

Scarlet schudde haar hoofd. 'Je hebt niets aan mij, ik ben geen goede vriendin.' Zei ze tegen haar en beet op haar lip. Verraden klonk hard, maar het was zo, toch was het beter dat ze het vertelt had en niet dat Alexis er plotseling was achtergekomen. 'Het spijt me.' Herhaalde ze, maar ze wist wel dat het onvergevelijk was, ze zou het zichzelf ook niet vergeven. Ze keek naar haar voeten.

Seven laat zich op de grond ploffen en schopt haar schoenen snel uit. Met moeite komt ze toch wel weer bij haar schoenen en legt ze naast zich neer. Want ze wilt ze toch nog wel dicht bij zich houden. Toen haar voeten het koude water voelde gleed er even een rilling over haar rug heen. Het was een goeie rilling, straks ging ze wat zwemmen en even rustig badderen dat had ze wel weer verdiend. Nu wilde ze eerst van de zon genieten dus sloot ze haar ogen en liet ze zichzelf in het zachte zand vallen.

Yasmine was bezig met haar spullen aan het uitwassen, haar rode lievelingsjurk was lang niet meer zo rood als hij zou moeten zijn. Hij was grauw roodgrijs geworden door het stof en vuil dat ze in de afgelopen weken, maanden misschien zelfs, had tegengekomen. Achter een paar bosjes, stond Yasmine nu dus alleen in een dun onderjurkje te rillen van de kou. Het was in de schaduw van de struiken, dus nog behoorlijk koud. Met nog redelijk stevige slagen begon ze het jurkje uit te slaan. "Haatsii" het opvattende stof begon te prkkelen in haar neus waardoor ze moest niezen.

Gelijk toen ze een nies hoorde zat Seven recht overeind. Had ze het dan toch niet goed gezien? Voor ze hier ging zitten dacht ze echt zeker te weten dat ze hier niet gestoord kon worden. Snel schoot haar blik naar waar het geluid vandaan kwam. Haar hand verdween even in haar warrige witte krullen en ze keek zoekend naar de oorzaak van het geluid. En ja hoor daar een beetje verscholen in de struiken stond een meisje. En even moest Seven naar adem happen, ze had altijd al een zwak gehad voor blonde meisjes. Oké nee zo mocht ze niet denken. Toch gleed haar oog over de mooie verschijning. Uiteindelijk kreeg ze het voor elkaar om iets over haar lippen te laten komen,' Gezondheid.' Nog steeds met haar ogen gericht op het meisje.

Yasmine wist niet wat haar overkwam toenz e een stem achter haar hoorde, ook zijzelf had gedacht dat ze alleen was geweest. Verscholen in de struiken om niet al te erg op te vallen. Bijna verloor ze haar evenwicht, maar door de jurk los te laten en zich vast te grijpen aan een uitstekend stuk steen in het water wist ze zich vast te houden. Waarom was ze nou altijd zo onhandig? Vroeg ze zichzelf af. Wat beschaamd door haar onhandige actie draaide ze zich om, er stond een meisje met wit haar. Haar leeftijd waarschijnlijk. Direct vroeg ze zich af of het ook een meisje was dat haar haar verfde, vast wel, hoe kon het anders in hemelsnaam zo wit zijn. "Ehm bedankt." wist ze uiteindelijk te zeggen, het meisje met een glimlachje aankijkend en niet doorhebbend dat haar jurk door het water meegenomen werd.

Seven had al gelijk opgemerkt dat de jurk meegenomen werd door het water en zette het even kort op een sprintje om haar jurk nog net uit het water te vissen voordat het bij een tak bleef hangen.' Gaat het? Heb je je niet pijn gedaan?' Met haar bezorgde blik keek ze naar het meisje en daarna naar de mooie rode jurk die ze in haar handen had. Zelf had ze één van haar vele schooluniformen aangetrokken. Alleen stond er een groot roze kruis op de linkerkant van haar rokje. Het roze had een raar effect tegenover het donkerblauwe van haar school uniform. Even gleed haar hand over de stof van de jurk maar uiteindelijk stak ze hem toch weer naar het meisje uit,' Hier volgens mij is dit van jou.'

Yasmine schudde haar hoofd, ze had zich niet pijn gedaan. Gelukkig maar. Ze keek naar de rare, maar wel mooie kleding van het meisje, ze kende het hele fenomeen schooluniform niet eens. En het model met het roze kruis op het donkerblauwe was nog best appart ook. Ze had een soort gevoel dat dat er niet al opzat voor het meisje het gekocht had. "Wauw dankje." zei Yasmine opdrecht opgelucht, toen het meisje haar jurk aangaf, ze had gezien hoe het meisje de jurk net van zijn ondergang wist te redden. Een beetje onhandig liep ze naar de waterkant om de jurk aan te pakken. "Sorry, ik ben hier niet zo handig in." zei ze verontschuldigend, het meisje had wel het water in kunnen vallen. Dan waren haar mooie kleding eraan gegaan.

Seven glimlachtte vriendelijk en liep ook weer naar het meisje toe zodat ze neit helemaal het water in hoefde.' Maakt niet uit hoor ik help u graag.' Eigenlijk wist ze niet zo goed waarom ze met U sprak, dat deed ze niet eens tegen de leiding van het weeshuis. Maar goed dat kwam ook vooral omdat zij de leiding daar echt niet mocht.' Ohh wat onbeleefd van me ik ben me vergeten voor te stellen, ik ben Tegan Dorethy Snow-white maar mensen noemen me Seven.'

Yasmine kreeg een iets verbaasde blik in haar ogen, bij het woordje U. Ze werd zelfs in de gemeente van Het Licht niet met U aangesproken, iedereen was er in dat opzicht gelijk met elkaar. Al was je kookhulpje of hoge priesteres, het bleef je. Maar dat was logisch aangezien haar god iedereen een taak had gegeven die bij hen paste, dus waren ze gelijkwaardig. "Mooie naam." zei ze nadat Seven zich voorgesteld had, al begreep ze haar bijnaam niet helemaal. Voor zover ze het goed verstaan had kwam nergens het cijfer voor in haar naam. Trouwens, haar achternaam paste perfect bij haar haarkleur bedacht ze zich ineens. "Ik heet Yasmine." zei ze kort, aan haar achternaam had het meisje niks, het was gewoon een naam. Met moeite goeide ze haar jurk die zwaar was van het water de kant op. "Sorry als ik je gestoord heb..." ze kek wat verlegen opzij, hoewel haar blauwe ogen ook een soort van nieuwsgierigheid uitstraalde naar het meisje.

Seven vond het maar wat schattig dat het meisje verlegen was. Het deed haar een beetje wegsmelten. Gelijk herriep ze zichzelf, ze moest zichzelf niet zo laten gaan daar kreeg ze problemen mee.' Je hebt me niet gestoord hoor, ik schrok alleen omdat ik dacht dat ik alleen was. Maar goed als u verder wilt gaan met uw was dan ga ik wel weer weg hoor.' Sinds wanneer was Seven zo netjes? Agh het was beter dat ze netjes tegen dit meisje genaamd Yasmine, deed. Yasmine, wat vond ze dat altijd een mooie naam, toen ze nog in het weeshuis woonde was er ook een meisje dat Yasmine heette, Seven was tot over haar oren verliefd geweest op het meisje en het verscheurde haar hart toen ook toen ze erachter kwam dat ze maar voor twee maanden in het weeshuis zou zijn. Bij die gedachte begonnen haar wangen een beetje rood te kleuren en verscheen er een beetje ondeugend glimlachje op haar lippen.

"JE hoeft mij geen u te noemen hoor." zei ze na een tijdje, ze stapte de kant op. De jurk zou nu waarschijnlijk vanzelf wel droog worden en hopelijk zou er weer wat van zijn oude kleur terug keren. Met een glimlach keek ze Seven aan. Ze snapte niet waarom ze zo netjes sprak? Misschien kwam het door de kleren die ze aanhad, had ze een speciale status of zo. "Maar ik denk dat ik klaar bent met de was." zeiz e wat twijfelend. Ze had er geen verstand van, geen idee of het genoeg zou zijn om een beetje nat te worden. Pf een beetje boel door dat ze hem had laten vallen. Ze keek van de natte jurk naar Seven, haar rode wangetjes vielen haar nie top. En als ze het al deden vond ze het waarschijnlijk alleen ontzettend schattig met de mooie witte krulletjes.

Even ontsnapte er een opgeluchte zucht uit haar mond,' Gelukkig ik hou niet van het woordje u of uw maar het komt beleefder over om met u te praten.' Er kwam een vrolijke glimlach op haar gezicht en ze ging aan de kant zitten.' Zal ik zo even je jurk doen want zo te zien is er nog niet al te veel vuil uit.' Ze bedoelde het niet gemeen maar toch was haar opmerking botter dan ze het had bedoeld. Net alsof ze het werk van Yasmine afkeurde terwijl dat wel het laatste was wat ze wilde doen.' Ik bedoel als jij dat niet erg vind natuurlijk of als jij het goed genoeg vind dan hoeft het niet en...' Uiteindelijk sloot ze maar haar mond want er kwam niks zinnigs uit. Oké dit werd raar hier had ze nooit last van normaal wist ze altijd precies wat ze moest zeggen.

Er verscheen een dankbare uitdrukking op het gezicht van Yasmine, het was voor het eerst dat iemand iets aanbood. In haar oren klonk het helemaal niet bot. Mensen die ze tegen gekomen was en gevraagd had om hulp hadden alleen maar hun neus opgetrokken voor het vieze zwerfertje wat ze dachten voor zich te hebben. "Als je dat echt zou willen doen?" wist ze uiteindelijk wat verbaast uit te brengen, waarom zou dat meisje haar kleding vies willen maken voor haar jurk. "Het water is namelijk ijskoud." als bewijs stapte ze ny helemaal het water uit en liet haar tenen zien die een blauwige gloed hadden. "dus..." aarzelde ze "Ik denk niet dat je dat zo leuk gaat vinden." Yasmine wilde niet dat het meisje ziek zou worden doordat ze natte kleding kreeg van het wassen.

Seven lachtte blij dat haar gestotter Yasmine niet had weggejaagt,' Ik was toch al van plan even te gaan zwemmen en te wassen dus waarom dan ook niet gelijk even jou jurk doen. Dat maakt me niet zo heel veel uit. En opzich heb ik geen last van de kou.' Toch gleed haar blik bezorgd over Yasmine heen. Oké nee haar blik was niet bezorgd maar zo probeerde ze het te laten lijken want normaal horen meisjes je niet scannend in zich op te nemen. Dat zou niet netjes zijn. Maar Seven moest gewoon ieder detail van Yasmine weten.

Yasmine had helemaal niet door dat de bezorgde blik ook anders geïnterpeteerd kon worden. Nee, daar was haar vertrouwen in de mensheid te groot voor, oftewel daar was ze veel te naïef voor. Dus glimlachte ze alleen, het was lang geleden dat iemand zo bezorgd naar haar gekeken hadden, tenzij ze dachten dat ze misschien ziektes bij droeg en ze niet zeker wisten of ze uit de buurt moesten blijven van het geklitterde meisje. "Dan help ik wel." zei ze zo beslist mogelijk. Ze wilde niet dat Seven de hele jurk alleen zou moeten doen. "Ik moet het toch ooit eens leren." lachtte ze uiteinfdelijk terwijl ze het koude water weer instapte.

Seven knikte begrijpenlijk,' Alleen ik zou je onderjurk uitdoen zodat je straks tenminste nog iets hebt dat droog is.' Het klonk verstandig en zo kwam de echte Seven weer omhoog de wijsneuzerige en toch wat afstandige Seven. De Seven die iedereen altijd zag. Snel trok ze haar eigen kleding uit tot ze in haar ondergoed stond en stapte snel in het water. Gewoon omdat het beter was als ze zich niet al te veel concentreerde op haar lichaam of het lichaam van Yasmine. Daarom pakte ze ook snel de jurk en richtte haar blik op de jurk.

Yasmine snapte het advies van het meisje wel, maar howel ze onder vrouwen was zou ze zich niet uitkleden tot haar ondergoud. Ook al deed Seven het al. "Ehmm." stotterde ze wat, haar blik van Seven afwendend, ze mocht er niet van kijken. Dat mocht gewoon niet, "Het mag niet van... van zeg maar. mmijn geloof.." zei ze uiteindelijk. Waarschijnlijk zou Seven het raar vinden, niet geheel onbegrijpelijk. Maar ze zou zich een stuk minder op haar gemak voelen in haar katoenen ondergoed. /met een rood aangelopen hoofd stapte ook Yasmine weer richting de jurk.

Seven knikte,' Ik begrijp het ik zou het ook niet mogen, maar ik heb het niet zo op mijn geloof. Of in ieder geval op het geloof dat ze mij bij probeerde te brengen.' Seven had nog steeds haar blik op de jurk gericht bang dat als ze ergens anders naar keek ze een verkeerd beeld gaf aan Yasmine of misschien wel een goed beeld, eigenlijk wist Seven niet wat ze erger vond.

Yasmine glimlachte naar haar. "Welk geloof?" ze wist dat er andere geloven waren, hoewel die toch niet de waarre waren. Ze kon niet begrijpen waarom mensen dat niet in konden of wilden zien. Ze pakte een stuk van de jurk, en keek afwachtend naar wat Seven zou doen. Zij zou waarschijnlijk wel weten wat er gebeuren moest, want zij had geen idee, iets waardoor ze zich nogdommer voelde. Iets wat ze niet wilde met Seen in de buurt, maar helaas jekon je gevoelens niet zelf besturen.

Seven glimlacht en kijkt nog steeds naar het mooie wijnrode van de jurk,' Christendom. Doe mij maar na.' Zegt ze snel erachteraan omdat ze de handen van Yasmine nu ook op de jurk ziet. Eerst dompeld ze de jurk even onder en daarna begint ze met haar vingers een soort massage beweging te maken zodat het water goed bij alle plekken kan.' Ik wil niet mijn leven leiden zoals iemand mij dat heeft voorgeschoteld, ik wil vrij zijn en mijn eigen leven bepalen.' Dat was ook een rede maar de grootste rede was omdat ze dwars wou liggen. En toen ze erachter kwam dat het christendom het niet goed vond dat ze op meisjes viel was de knoop helemaal doorgehakt(ik weet eigenlijk niet eens of dat waar is maar goed.)

geen idee :p
=
Yasmine volgde de bewegingen van Seven, het was best zwaar om te doen door het gewicht, maar eigenlijk niet ingewikkeld. Elke beweging die Seven maakte onthield ze, voor later. "Ik zou je ook niet aan dat geloof hechten." zei ze wat verlegen. Het was haar bedoeling om zoveel mogelijk mensen het ware geloof te geven, maar ze voelde zich geen missionaris en ze wilde zeker Seven nu niet ongemakkelijk laten voelen. "Wauw dit werkt echt goed." zei ze erachteraan toen ze zag hoe de vuiligheid mee genomen werd door het water.

Seven glimlachtte vrolijk om het soort van compliment,' Maar volgens mij heb jij wel een geloof en ben je daar ook heilig van overtuigd. Mag ik vragen wat jouw geloof zegt over liefde? Want ik vind dat zo facinerend.' Dat was niet helemaal waar, ze zocht gewoon nog steeds naar een geloof die haar liefdesvoorkeur niet al te erg gaat vinden. Niet dat ze dan gelijk heilig in dat geloof zou gaan geloven maar ze zou toch wel zich er dan in verdiepen. Haar vingers stopte en ze keek naar de nog mooiere helder donkerrode wijnkleur.

"Dat klopt." ze was er dan ook wel heilig van overtuigd, ze had nooit iets anders gekend. Iets wat niet eens zo heel raar was als je er al sinds het jaar nul mee opgevoed word. Ze zou niet eens iets anders willen. Toch deed de vraag bij haar iets anders aan, even aarzelde ze voor ze antwoordde. Alsof Seven wist wat de zwakke plek was in haar overtuiging. "Man en vrouw, die eeuwig van elkaar zullen houden, elkaar trouw moeten zweren onder het oog van de god.... Als je iets anders voelt, zeg maar..." ze kon het word niet uitspreken, in de gemeente werd het altijd als iets vies beschouwd. "Dan is het een uitdaging van god, om je ultieme liefde voor het gelooft e bwijzen door je ertegen te verzetten en iemand van het andere geslacht te vinden." Zacht beet Yasmine op haar lip, ze had geen idee hoe ze ooit die uitdaging zou kunnen overwinnen. Kort keek ze naar Seven, maar wende al snel haar blik naar de donkerrode jurk.

Seven wilde haar hoofd schudden en weer geen potentieel geloof. Dit was zelfs zo erg dat ze het als een uitdaging van god zagen. Eigenlijk wilde ze in de lach schieten en gelijk weer weglopen gewoon omdat de mooie schone die nu voor haar stond in dat stomme geloof geloofde. Nee zo mocht ze niet denken ze moest haar respecteren. Toch kwam er een kleine zucht over haar lippen gerold en ze schrok er zelf nog best van.' Ik vind dat altijd zo mooi om te zien dat mensen echt gelukkig kunnen zijn met hun partner en dat ze echt van elkaar houden.' het kwam er wat moeilijker uit dan ze had verwacht.

Yasmine knikte, de mensen die meestal niet hun ware geliefde vonden bleven oud en eenzaam achter. Hoewel het in de gemeente niet eenzaam was, er was altijd wel iemand in de buurt om mee in contact te treden. Toch knikte ze half treurig, half instemmend omd e laatste woorden van Seven. "Inderdaad, het is triest dat dat geluk niet voor iedereen weggelegd is." zei ze zachtjes, terwijl ze haar kantv an de jurk iets optilde. Eindelijk was de originelee kleur er weer van te zien.