De nationale bibliotheek van Vario

Deze bibliotheek is over alle 12 rijken bekend. Ze hebben duizenden en dan ook duizenden boeken. Allemaal netjes geordend op afdelingen en op het alfabet. Het gebouw is enorm en doet je van buiten af aan een museum denken. Als je binnenkomt kom je eerst in een grote hal. Daar staat een enorme desk met enkele medewerksters aan wie je hulp kan vragen op welke afdeling je welk soort boek kan vinden. Vanuit de hal kan je naar verschillende afdelingen die weer verdeeld zijn in afdelingen. Ook zijn er trappen die naar hogere afdelingen leiden. Het is een prachtig gebouw, met de meest bijzondere boeken. Maar niet alle boeken mogen ingezien worden, dit omdat sommige al zo oud zijn dat ze bijna uitelkaar vallen of ze in stof zullen vergaan.

regels: niet te veel herrie en zeker niet vechten. Ga ook netjes met de boeken om.

Crux landde nog zacht dravend voor de bibliotheek en draaide zich om naar Louise en Suzaku. Dave bleef bovenop Crux' rug zitten. Hij zat veel beter, hier zo 3 meter boven de mensen. Hij keek naar de andere draak en hij vond dat hij nu wel genoeg gedaan had.

Louise sprong van Suzaku af zodra die geland was en keek naar de grote poort van de bibliotheek. Zelfs zij kon niet schatten hoeveel boeken er in dit enorme gebouw waren. Ze wendde zich naar Dave en keek een beetje verlegen. ' kom je niet mee?' vroeg ze met een zielig gezichtje. Als Dave niet mee zou komen, had het voor haar ook geen zin om hier naar binnen te gaan. Of er moest daar iemand zijn die haar wilde leren lezen. Ze kende nu alleen haar eigen taaltje die ze had verzonnen om dingen op te schrijven.

Dave was even blij dat hij niet viel voor de pruillipjes van vrouwen. "Nee, in de bibliotheek red je jezelf toch wel?" vroeg hij. "Tenzij je erin verdwaald." Crux stampte op de grond en er was direct een barst te zien in de stenen straat. Dave grinnikte, maar hij had geen zin om mee naar binnen te gaan.

Louise keek naar haar schoenen en ze schudde haar hoofd. Ze keek langzaam weer op en zei zachtjes:' Ik kan niet lezen.' Ze wilde heel graag meer van wat voor haar de buitenwereld was te weten komen, maar dat ging moeilijk als ze niet kon lezen. Ze keek Dave met haar allerzieligste gezichtje aan.

"Waarom wil je dan naar een bibliotheek?" vroeg Dave een beetje bozig. "Je snapt toch wel dat je daar niks aan hebt als je niet kan lezen." Hij sprong op de grond en maakte de barst in de plavuizen van de straat, zo goed als hij kon. Daarna legde hij zijn hand op Crux' neus.

Louise kromp wat in elkaar en keek bang naar Dave. Haar mensenvrees en de boze toon van Dave gingen niet echt goed samen voor haar. ' Ik wil meer leren over deze wereld.' Zei ze koppig, maar het klonk nie theel overtuigend omdat ze zo zacht sprak. ' Ik hoopte dat jij wilde helpen.' Zei ze haast nog zachter en verlegen.

"Nou, dat wil ik dus niet," zei Dave kwaad en hij schoot zichzelf de lucht in door middel van een kleine pilaar. Zo kwam hij op de rug van Crux terecgt. Dat hij zo reageerde, kwam door zijn omstandigheden van de laatste tijd, met Chris die in coma lag. Het kwam niet meer zo goed bij hem terecht, maar hij zou anders op een andere manier gereageerd hebben. Tot zijn goeddoening zag hij dat het aura van het Louise de kleur kreeg van angst, heel licht blauw.

Meestal was het niet zo snel te zien dat Louise overemotioneel was, maar nu stonden er tranen in haar ogen. In haar hoofd waren meerdere verklaringen waarom Dave niet meewilde, maar haar gevoel zei dat hij haar gewoon niet mocht. Niemand mocht haar, omdat ze raar was, zo simpel was het. Algauw stroomden de tranen over haar wangen en vielen op de plavuizen. Suzaku veranderde snel in een mens en sloeg zijn armen beschermend om haar heen. Het gebeurde niet vaak dat hij Louise moest beschermen of troosten, meestal was het andersom.

Dave zuchtte. Waarom waren meiden altijd zo gevoelig. Gelukkig waren mannen dat niet. Hij liet Crux omdraaien en door de lucht weg galopperen. Dan moest het kind maar naar school, dacht hij, en leren lezen. Crux galoppeerde door de lucht terug naar de bloemenvelden, waar Dave een beeld maakte van de eerste draak die Suzaku had gezien, samen met Suzaku.

Vincent zat in de afbeelding draken. Hij vond het een lugubere afdeling, want hier en daar stonden stukjes draak op sterk water. Hij had op dat moment de waterfles met Eliria steviger vastgehouden, maar hij wist dat zij nooit op de afdeling zou staan. Nu zat hij te bladeren in een bik boek over waterdraken, maar hij had nog niks gevonden. Misschien was en Deformaqua wel helemaal geen draak en dan zou hij moeten zoeken bij sprookjeswezens.

Derryl had een boek over geheugenverlies in zijn handen en liep door de bibliotheek. Hij was een heel klein beetje verdwaald. Hij zag een tafel waar nog een jongen zat en besloot maar te beginnen met lezen. Hij besloot daar maar te gaan zitten en sloeg zijn boek open op de eerste bladzijde en zocht naar het hoofdstuk over geheugenverlies door fysiek trauma.

Vincent keek even op toen er een jongen tegenover hem kwam zitten. Daarna richtte hij zijn aandacht op het dikke waterdraken boek. Hij had het al helemaal doorgebladerd en ook in het register was de Deformaqua niet te vinden. Hij klapte hij boek dicht en stuurde een dikke sliert water uit zijn fles, wat om de één of andere reden makkelijker ging dan eerst. De sliert kreeg een vaste vorm en de nek en kop van Eliria bogen zich over tafel. "Ben je wel een draak?" vroeg Vincent aan haar, maar aan haar gezicht te zien kon ze daar nog wel even over na gaan denken.

Derryl keek even verbaasd naar de draak, omdat er opeens water in de lucht zweefde. Toen hij beter keek zag hij dat het een draak was. Het was best grappig, omdat zijn draak van vuur was gemaakt. Hij las de bladzijden een voor een. Hij wist hoe het kwam, hij wou alleen weten of hij zijn geheugen nog terug zou kunnen krijgen.

'Ik zou het niet weten,' hoorde Vincent in zijn hoofd. Hij had Eliria's stem nog nooit gehoord en het was een mooie stem. Erg zangerig en het deed hem denken aan verhalen over zeemeerminnen. Spontaan stuurde hij wat water uit de fles zonder draak erin in de vorm van een zeemeermin. Eliria veranderde haar snuit in een klomp ijs en tikte het beeld aan. Ze trok haar kop terug in de fles en Vincent keek naar het perfecte beeld van een vrouw met een vissenstaart. Hij was wel zo netjes geweest om haar een ordinaire schelpenbh aan te geven.

Is de kleine zeemeermin ordinair? AL MIJN DROMEN LIGGEN IN STUKJES....

Derryl keek even naar de zeemeermin. Hij maakte er een van vuur, die verdacht vee leek op Andromeda, en stuurde hem naar die van Vincent toe. Hij glimlachte en bladerde verder door het boek. Er waren nog zo'n 50 pagina's over zijn onderwerp in het boek, maar hij had nog niet gevonden wat hij zocht.

Vincent schrok een beetje van het vuur en hij verloor de controle over het water in het zeemeerminbeeldje, zodat het op tafel viel. Gelukkig was Eliria's ijs sterk en er was niks te zien, alleen een deuk in de tafel. Vincent zette het beeldje door middel van watersturing overeind en keek naar de jongen. "De volgende keer moet je me niet zo laten schrikken," zei hij lachend en hij stond op. Een sliert water uit zijn waterfles pakte het boek op, want het was voor hemzelf te groot en te zwaar om te tillen, ondanks zijn vele uren training, en zette het in de kast. "Weet jij toevallig waar ik sprookjesfiguren kan vinden in deze bibliotheek?" vroeg hij en hij stuurde het water terug in zijn fles.

Derryl grinnikte. 'Nee, ik ben bang van niet, ik ben daarnet verdwaald op zoek naar een tafel.' Zei hij. Het vuurzeemeerminnetje begon rondjes te zwemmen in de lucht. Derryl probeerde er ook een van aura te maken, maar die leek meer op een misvormde vis dan een mooie zeemeermin.

Wow Lisa, je wordt snel.

Aww, arme man," zei Vincent en hij stak speels zijn tong uit, ook al schatte hij de jongen een paar jaar ouder dan hijzelf. Dan was het eigenlijk een man. Hij keek naar de zeemeerminnen boven tafel en glimlachte even. "Weet jij dan of een Deformaqua een draak is?" Hij stuurde weer een beetje water uit de fles, maar liet nu de verbinding met de fles achterwege. Toen het water een vaste vorm kreeg, zweefde er een mini-Eliria naast Vincent.

'Een deformwattes? Oke, snelle check om te weten te komen of het een draak is: Heb je hem als een ei gevonden toen je een kind was?' Vroeg hij aan de jongen tegenover hem. 'Ik bedoel een nog kleiner kind dan nu.' Vervolgde hij, en hij stak ook zijn tong uit terwijl hij het vuurzeemeerminnetje liet verdwijnen. Hij sloeg de bladzijde van zijn boek om.

"Een Deformaqua," zei Vincent en hij wees naar de miniatuur Eliria die rustig golvend naar de jongen zweefde. "En ik weet niet of je het een ei kon noemen. Het was een vlek in het water en pas zodra het op de kant aanspoelde werd het een ei. Maar de soort staat niet in het waterdraken boek, niet eens in het register." Hij zuchtte en keek naar Eliria. Ze had een mooie vorm. Geen poten, alleen twee vinnen aan de voorkant van haar buik, een lange staart en dan haar kop.

'Misschien wist de schrijver van het boek niet dat de draak bestond. Misschien is die van jou uniek. Wie weet?' Vroeg Derryl. 'Boeken zijn meestal niet alwetend. Ik weet dingen die nog niemand ooit heeft opgeschreven. Die niemand kan beschrijven. Je moet niet volledig vertrouwen op documentatie. Niet alles is opgeschreven.' Zei hij tegen de jongen tegenover hem.

Vincent voelde zich opeens ongelooflijk naïef. Hij pakte zijn stoel en ging weer tegenover de jongen zitten. "Wow, zo heb ik het nog nooit bekeken," zei hij en hij keek met zijn blik toe hoe Eliria in een draak van ijs veranderde. "Nu voel ik me opeens heel klein en nietig." Hij ondersteunde zijn hoofd met zijn handen en staarde naar Eliria.

Derryl glimlachte. 'Word maar eens wakker in een ziekenhuisbed en kan je niets herinneren van wat je de tien jaar ervoor gedaan hebt. Dan kijk je overal opeens heel anders tegenaan en leer je waarde te hechten aan wat je weet.' Zei Derryl tegen de jongen tegenover hem. 'Ik ben Derryl trouwens.' Zei hij met een brede glimlach.

"Oh," zei Vincent. "Ik ben Vincent. Maar ik wil dus graag meer weten over Deformaqua's. Misschien weet Eliria nog niet alles over zichzelf." Hij stopte even en maakte een bol water die hij op tafel legde, waar Eliria in zwom. Ze was een beetje moe geworden van het vliegen. "Ze heeft nooit een andere van haar soort gehad en misschien komt ze dus kennis tekort," vervolgde hij en hij stond op. Hij liep naar de kast met boeken over morfedraken en pakte Het Grote Vormveranderingsdraken Boek. Misschien werd ze tot dit soort draken gerekend.