De zeeën van Kyon-Het wandelende eiland

Het wandelende eiland is eigenlijk de draak van Logan. De draak is een gebergte draak, blablabla, voor meer info, zie de aanmeldlijst van Logan.

Het is dus een gigantische, wandelende draak die de zeeën doorkruist. Hij heeft een gebergte op zijn rug met talloze meertjes en grotten. Het is er rijk aan al het leven dat je je kan bedenken. Van planten tot bacteriën.

Ergens in het midden bovenop, tussen een paar uitstekende rotsen, staat het huis van Logan, met daaromheen keurig aangelegde tuinen. Logan besteedt hier veel tijd aan de natuur

Aan Shan zelf, de draak, heb je eigenlijk zo goed als niks. Zijn kop is makkelijk te vinden, dat is het rotsachtige uitsteeksel vooraan, maar hij praat niet en is vaak in zichzelf gekeerd. Hij staat mensen ook pas toe als Logan erbij is. Bedenk maar, je bent even groot als zijn teennagel, waarschijnlijk zelfs kleiner.

Regels: Niet aan boord zonder dat Logan er is, want Shan gaat waar Logan is en als Logan op het land is, dan is Shan daar ook.
Personen: Maakt niet uit, zolang je maar bij Logan bent.

Logan lag op één van de rotspunten op Shans kop te bakken in de zon. Hij had hier zijn plek waar hij heerlijk lag als het zonnig was. De kalme gang van de draak deed hem altijd goed en hij miste het als hij aan land ging. Maar nu lag hij hier, in zijn zwembroek, op de kop van zijn geliefde draak in het zonnetje. In de verte zag hij een strook land, die ze al een tijdje volgden. 'Rijk van de Tweeling,' klonk Shans zware, luide stem in zijn hoofd.

Scott liet zijn hand door het warme zand gaan, terwijl hij tegen de felle zon inkeek. Zouden de twaalvers hem laten gaan als hij blind was, omdat hij toch niet meer nuttig zou zijn? Dan kon hij terug naar de dertieners, misschien kon hij Anneloes wel meenemen. Maar dan was hij zijn goede plek in het kamp kwijt, die zou nog wel eens nuttig kunnen zijn. Bah, hij haatte die twijfels die hij gekregen had na de brief van Zenan. Hij ging rechtop zitten en schudde met zijn hoofd om het zand uit zijn piekerige warrige haar te schudden. Maar midden in zijn geschud stopte hij en kneep zijn ogen samen. Was dat eiland er net ook al? Hij bleef het bekijken en zag dat het langzaam maar zeker langs de horzin schoof. Zijn ogen sperden zich verbaasd. WTF was dat nou weer?

Logan ging staan en keek naar de kant. Hij zag alleen maar stranden, kliffen en bergen. "Shan, kunnen we hier niet aan land gaan, even?" vroeg hij. 'Wat je wilt,' antwoordde Shan in zijn hoofd en hij draaide langzaam naar de kant. Shan stak zijn kop onderwater, omdat op dit soort plekken vaak riffen onderwater lagen en hij niet wilde struikelen. Op een gegeven moment kon hij niet verder. Logan zuchtte. Hij maakte een surfplank van aarde uit één van de rotsen en ging op het water liggen. De draak begon te schudden en er kwamen genoeg golven om Logan, al surfend, naar de kant te brengen.

Scott's ogen werden mogelijk nog groter toen het eiland van koers veranderde en op het strand afkwam. Hij hield zijn hoofd wat schuin en klapte zijn halfopen mond dicht. Toen het eiland stopte, maar in plaats daarvan een grote golf naar het strand kwam vernauwde zijn ogen om weer beter te zien. Hij had het niet fout gezien, het was toch wel degelijk een mens die nu naar het strand kwam surfen. Hij wist niet wat het was (goh misschien het bewegende eiland) maar hij vertrouwde het zaakje niet helemaal.

Toen Logan in de buurt van het strand kwam, zag hij een jongen staan. Hij zuchtte even en zodra hij op het strand stond, keek hij verlangend terug naar Shan. Hij bleef ongelooflijk blij met de draak, al was hij een beetje onoverzichtelijk. "Hallo," zei hij maar eens, dat was wel zo beleefd. Hij verwachtte ook niet echt dat het jochie zou antwoorden, die zou nogal versteld staan waarschijnlijk van het eiland.

Scott's ogen flitste even tussen de jongen en het eiland heen en weer. ' wat is dat?' zei hij brutaal met een wantrouwende blik in zijn ogen. hij was er ook wel nieuwsgierig ernaar, maar hij was te koppig om dat te laten merken. De jongen tegenover hem die een paar koppen boven hem uitstak leek hem nou niet echt gevaarlijk. Toch wilde hij dat Leith nu bij hem was, maar die had hij bij Anneloes gelaten om haar te bewaken. Leith vond het nooit erg, want die wist dat Scott niet vaak de tijd had om alleen na te denken.

Logan wilde al antwoord geven, maar Shan hief zijn enorme kop uit het water. "Nou, dat is dus mijn draak," zei hij lachend. Hij glimlachte en keek vrolijk naar Shan, die zich een weg over de riffen had gebaand. Hij kwam in zijn langzame tred dichterbij, zodat je beter kon zien hoe reusachtig hij was.

Scott's ogen werden voor de tweede keer groot van verbazing, hij had niet verwacht dat zoiets een draak kon zijn. Hij trok zijn gezicht weer in de plooi en knikte kort. ' aha dus jij bent een strijder? aan welke kant?' zei hij argwanend. Hij wist niet wat hij moest doen als de jongen vertelde als hij van de twaalf was, eigenlijk ook niet van de dertiende. Als hij van de twaalf was zou hij hem dan moeten proberen te vermoorden? maar als dat niet helemaal lukte, zou hij de anderen kunnen inlichten. Dan was zijn dekmantel weg, maar als hij dertiener was en hij hem liet gaan kon hij dat ook doen. Hij duwde de gedachten uit zijn hoofd, hij haatte het dat hij altijd moest kiezen tussen doden of laten gaan bij mensen, maar toch deed hij het telkens weer.

"Kant? Wat voor kant?" vroeg Logan argwanend. "Uit wat voor kanten zou ik kunnen kiezen?" Hij keek de jongen vragend aan, wat was hier aan de hand. Niemand had hem ooit naar zijn kant gevraagd en hij wist ook niet dat hij een kant had.

Scott's ogen versmalden, was die jongen nou met hem aan het dollen? Dat was zo ongeveer wel het domste wat je met Scott kon doen. ' Ik kan het ook wel voor je uitvinden hoor, dat is niet zoveel moeite. Maar omdat je me niet de slimste lijkt zal ik het een tweede keer vragen, probeer dit keer niet te doen alsof je van niks weet. Aan welke KANT sta je?!' Hij keek strak naar de jongen en legde zijn hand onopmerkelijk op de knop van zijn ponjaard.

"Ik heb echt geen idee waar je het over hebt," zei Logan, volkomen eerlijk. Wist hij veel dat er oorlog woedde. "Als ik een kant moet kiezen, dan sta ik aan de kant van Shan. Of aan de kant van de zee, weet ik veel." Hij snapte er helemaal niks meer van en hij dacht er ook niet meer over na toen hij volledig nat werd. Shan was over de riffen geklommen en om meer op ooghoogte te zijn met Logan en de jongen, was hij door zijn poten gezakt. Natuurlijk bleef hij reusachtig, maar zijn ogen zaten nog maar op vijf meter hoogte.

Scott stuurde chagrijnig het water uit zijn kleren en haar en maakte er een klein bol in zijn hand van die hij met zijn vingers rond draaide. Hij liet zijn geduld varen en liet zijn gedachten uitgaan naar die van de jongen. Hij irriteerde zich aan het feit dat zijn krachten afgezwakt waren, al waren ze sowieso niet al te sterk geweest. Hij onder zocht de gedachten van Logan, maar kon geen leugen vinden. Niet gelovend dat hij de waarheid sprak, probeerde hij verder te wroeten wat lichte steken van pijn zou opleveren. Hij kon het nou dat iemand niet van de oorlog af wist?

"Oh, jij bent een watermeester," zei Logan blij verrast, alweer vergeten wat daarvoor allemaal gezegd was. Hij stak voorzichtig zijn hand uit en prikte in de bol, om te kijken wat er gebeurde. "Zou je mij misschien ook kunnen drogen?" hij keek de jongen vragend aan. "Ik ben trouwens Logan. En dat is Shan. En wie ben jij?"

Scott dacht razendsnel na. Als Logan niet wist wat dat er oorlog was dan... ' ik ben Scott, Leith, mijn draak, is.... even weg.' Hij haalde met een tweede beweging van zijn hand het water uit Logan's kleren en haar. Hij liet het water samen met de bol in het zand weglopen, terwijl zijn gedachten nog steeds op volle toeren werkte. ' Weet je echt niks vande oorlog?' Zei hij voorzichtig en trok een gezicht.

"Is er oorlog?" vroeg Logan verbaasd. Hij keek naar Shan. "Wist daar iets van?" vroeg hij. 'Nee, mijn soort heeft zich nooit bemoeid met mensen,' antwoordde de trage stem van de draak in zijn hoofd. "Ben je serieus?" Dit was weer tot Scott gekeerd. "Want als er oorlog is, dan moet ik daar iets aan doen."

Scott knikte wat traag en keek bedroefd. Hij was blij dat hij zo'n goede acteur was. ' De twaalf rijken hebben oorlog verklaard aan mijn rijk, het dertiende. Ze vinden het maar een onbenullig rijk en geloven niet dat het in zijn eentje kan blijven bestaan, daarom willen ze het aan hen onderwerpen en daarom hebben ze oorlog verklaard en..... daarom hebben ze mijn ouders gedood.' Het laatste zei hij heel zacht. Hij had niet gedacht dat hij zo'n lulverhaal tegen iemand kon ophangen, maar volgens hem was het nog aardig geloofwaardig ook. Hij keek op naar Logan, met zelfs wat waterige oogjes. Wie kon er nou een elfjarig klein schattig jochie weerstaan dat bijna op het punt stond om te huilen? niemand, dat was het goede antwoord.

Logan legde nietsvermoedend en goed bedoeld een arm op Scotts schouder. "Kom mee," zei hij en hij gebaarde naar Shans rug. "Je moet me er alles over vertellen, misschien kan ik helpen. Dat mijn rijken zoiets zouden doen, onmogelijk." Hij zuchtte en gooide één van de rotsblokken op Shans kop omver, zodat ze naar hem toe konden lopen zonder natte voeten te krijgen.

Scott kon het niet laten om kort een glimlach over zijn gezicht te laten glijden. Hij liep rustig met Logan mee, zijn schouders wat gebogen en zijn hoofd hangend alsof de herinneringen veel verdriet opriepen. Hij had niet gedacht dat iemand zo makkelijk in zijn verhaaltjes zou trappen, maar het kostte hem in ieder geval minder moeite. Als hij dit goed zou doen, zou het dertiende rijk misschien weer een strijder erbij hebben.

Zodra ze halverwege Shans nek waren, draaide Logan zich om. Met behulp van Shan, want zijn kracht kon het niet alleen, zette hij de rotspunt weer rechtop. Daarna nam hij Scott verder mee omhoog, terwijl Shan omdraaide en koers zette naar iets verder op zee. Logan wilde nu even niet de aandacht trekken. Zodra ze in zijn tuinen kwamen, plukte Logan een peer en gaf die aan Scott. Daarna bedankte hij de boom en die zei dat hij het graag deed.

NEW

Fino gaapte. Hij was al de hele dag op het strand. het grootste deel van de dag had hij in een duinpan gelegen met zijn slangen. Het was best grappig dat drie man gillend was weggerend. Hij liep naar de kustlijn, gevolgd door een stuk of 15 reptielen. Zijn draak meegerekend. Skrem, Uto en Wadjet gleden naar het water en gingen in het ondiepe warme water liggen. Fino deed tussen hun in een handstand en zette zijn voeten op zijn hoofd. Het ging aardig makkelijk. Dat hij hiervoor al zijn hele leven oevende neit meegerekend. Een van de pythons, de lange uto. keek op en siste wat. Uto zegt dat er een eiland aan de kust is verschenen wat er eerder nog niet was deelde skrem mee, die met zijn 30 meter toch wel de langste was van hen allemaal. de slangendraak hief zich op en keek naar het eiland. De draak kon er uiteindelijk wel wat intresse voor vinden en ging drijvend\zwemmend naar het eiland. Dat was het voordeel van zijn enormheid. zeg het maar als je iets ontdekt zei fino nog voor hij al zijn gewicht overbracht op een arm en de ander zich liet vullen emt een kleine bol van vuur

Shan was inderdaad voor het strand verschenen, zo'n vijfhonderd meter uit de kust. De slome tred van de draak, maakte het dat je je niet kon vergissen van het feit dat er opeens een eiland langsdreef. Hij had zijn kop onderwater en het enige wat je ervan zag, waren de rotsstekels bovenop.

Logan zat op zijn hurken naast een kleine tomatenplant die een beetje ophield met leven. Hij had al geprobeerd het plantje te redden met zijn energie, maar het had niet gewerkt. Het plantje had gepiept dat zijn tijd was gekomen en Logan besloot het daarbij te helpen. Hij stuurde de aarde rond het plantje omhoog en slingerde het naar de zee. Hij wilde geen dode planten in zijn tuinen, dat klopte gewoon niet.

Skrem raakte geirriteerd toen er een dode tomatenplant op zijn hoofviel. Skrem was dan wel kalm voor zijn soort. Dode tomatenplanten op zijn hoofd waren neit echt dingen die hij leuk vond. Zijn groenige schubben kleurden diepzwart, alsof iemand hem in de inkt had gedoopt. Zijn ogen zagen eruit alsof ze in de brand stonden. De slang hief zijn kop naar de hemel en blies een grote vuurbal de lucht in.

Op het strand keek Fino op. iets had Skrem geirriteerd. "Ladies, pas alsjeblieft op de rest en zorg dat ze er niet vandoor gaan" zei hij tegen Uto en Wadjet voor hij verder eht water inliep en naar Skrem begon te zwemmen

Toen de vuurbal één van de takken van de bomen van Shans rug raakte, stond die aardig snel in lichterlaaie. Shan begon te brullen, wat klonk als tienduizend walvissen, en keerde zich naar de belager. Hij hief zijn kop op. Logan merkte het en hij hoorde in zijn hoofd: 'Ik zou je zo als een spaghetti-sliert op kunnen slurpen.' Shan was kwaad. Nu zag hij ook de brandende boom. Hij verlegde één van de vele beekjes op Shans rug, zodat de boom omsloten was door water. Daarna rende hij naar de zee, waar hij een grote emmer maakte en die met water vulde. Het vuur van de brandende boom was daarna snel gedoofd. Nu haastte hij zich naar de kop, om te kijken wat eraan de hand was.

Skrem keek woedend naar Shan "Mooi dan zou je geweldige buikkramp krijgen" bulderde de draak. Fino zwom behendig naar de uit de kluiten gewassen slang en legde een hand op zijn schubben. "Skrem, kalmeer een beetje. Deze draak eiland whatever is te groot voor je" zei hij kalm. tegen de slang. de schubben verloren wat van hun zwartheid en werden war groener. Fino glimalchte en keek toen naar de jongen die net op was komen dagen "Hoort dit wezen bij jou?"