Rijk van de Boogschutters; Bos, nabij Ikra

De Boogschutters zijn bekend omwille hun Hout, en dit bos is er mede leverancier van. In dit bos zijn er miljoenen bomen geplant en afgehakt. In feite is dit een industrieterrein, maar toen enkele dieren hun nest hierheen kwamen, veranderde dat. Het bleef een bos waar bomen werden afgehakt, maar de laatste tijd besloot men in één gedeelte te hakken en de dieren hun rust te gunnen. Niet voor zo heel lang, want de tiende-rijkers zijn veel te dol op boogschieten om de groepen dieren die er rondlopen te laten gaan. Er lopen altijd wel wat mensen rond, verspreid in dit nogal grote bos, maar verspreid van elkaar.

Personen; Maximum tien.
Regels: Hak enkel bomen in de linkerkant van het bos.
Rang: Het is sowieso een slecht idee om hier binnen te gaan om gewoon even te wandelen, maar iedereen mag hier gewoon binnenwandelen.

Adela was in haar element, de pijlenkoker omhelsde haar schouder en de boog voelde goed aan in haar handen. Nu ja, ze hield meer van de lier, maar oké. Boogschieten ging ook wel. Ze was en bleef een tiende-rijker, boogschieten zat in haar aard. Als ze heel eerlijk was, had haar hele stad per definitie staan boogschieten.

Gwen liep rustig door het bos heen. Ze had haar zwaard in haar shede langs haar heup hangen, niet dat ze van plan wa shet te gebruiken. Ze was fel tegen geweld, en dat zou ze altijd blijven dacht ze zelf. Hoor boven de bomen vloog Stephan, hij hield alles in de gaten zodat als er iets was Gwen dat op tijd wist, ze stond elke minuut van de dag in contact met hem.

Adela hoorde zo nu en dan de voetstappen van anderen die per sé moesten weten hoe de bomen eruit zagen. Dat was meestal hun excuus, ze probeerden voornamelijk wat dieren te schieten. De dieren waren veel te vlug voor hen, meestal, bijna niemand kreeg het hier dierloos. En dat vond niemand ook echt erg, ze waren het gewend. Het zou akelig stil zijn zonder snel geritsel van de dieren. Maar snelheid beangstigde haar nog steeds, al was het bij kleine dieren zoals vossen minder. Die was ze gewend.

Gale liep aan de buitenkant van het bos en keek rond. Het was een prachtig bos, maar hij had gezien waar het ook voor werd gebruikt. Hij kon het de mensen niet kwalijk nemen dat ze voedsel nodig hadden, maar had dan gewoon dieren gefokt in plaats van ze hier af te schieten. Die gefokte dieren waren ook veel makkelijker tam te houden en voor veel nageslacht te zorgen. Even een wilde vader erop en er zou geen inteelt komen.

Crux galoppeerde door de lucht, terwijl Dave vanaf zijn rug een plaats zocht om te landden en even wat te eten. Uiteindelijk zag hij aan de rand een klein vennetje, met een paar bomen eromheen. Er liep wel iemand anders, maar dat maakte hem niet zoveel uit. Hij stuurde Crux naar beneden, die al galopperend naast het meertje landde. Dave sprong van zijn rug en haalde zijn tas van zijn rug.

Gale zag een draak landen en lette er niet op. Hij was niet gekomen om die draak te bewonderen. Hij moest die kant op omdat daar zijn doel lag. "Hoi." zei hij alleen maar beleefd. Hij zag het vennetje en liet een waterlintje over de grond kronkelen, voor het uit elkaar spatte. Wat was het toch weer lastig om zo op het laagste niveau te moeten beginnen.

"Hoi," zei Dave treurig, waarna hij werd omhuld door de vleugel van Crux. Toen de vleugel weer weggetrokken werd, stond Dave in zijn zwembroek en dook hij in het water. Hij kwam weer boven en keek expres niet naar de ander. Hij wist niet of het op zou vallen dat hij huilde tussen het overige water door. Hij was veel te emotioneel de laatste tijd, maar hij kon er gewoon niets meer aan doen.

Gale liep rustig verder tot hij opeens op een of ander wild zwijn botste. Het dier draaide zich snuivend om en Gale dacht bij zichzelf 'Crap, dat heb ik nou weer hè?' Hij draaide zich om en schoot als een pijl weg. Hij rende een stukje tot hij een beklimbare boom zag. Hij klom erin en zag tussen een paar bomen door het vennetje weer. Het was maar vijf meter weg, dus hij kon met zijn krachten experimenteren tot het zwijn weer weg was. Hij liet langzaam een bal water omhoog vliegen, tot die op een meter hoogte uit elkaar scheurde.

Dave keek op toen er een bol water voor zijn neus omhoog vloog en weer uit elkaar viel. Hij keek naar de man die het gedaan had. "Bent u ook uw krachten kwijt?' vroeg hij brutaal, maar met een brok in zijn keel. Hij klom op de kant, want voor je het wist zat je gevangen in water. Crux keek met hem mee naar de man in de bomen.

''Niet kwijt, wel weer zwak.'' zei Gale rustig. Hij keek even naar de jongen en zei ''Ik ben trouwens een twaalver.'' Als die jongen dertiener bleek te zijn en hij werd lastig dan pas,zou Gale hem aanvallen. Hij had geen wapens meer omdat de kruisboog te veel schepper-tekens had. En Gale wilde nu niet al te veel opvallen. Hij wilde eerst Aria en zijn kinderen zien voor hij zou gaan vechten. Hij ging proberen Alexis zo veel mogelijk met rust te laten, onder andere omdat ze hem niet had tegengehouden toen hij ontsnapte.

"Ik heb geen kant," zei Dave. "En datzelfde is gebeurd bij mij, mijn broertje en onze vaders." Het maakte hem niet uit als de man vreemd op zou kijken van 'vaders'. Dan was dat maar zo. "En nu moeten we dus zo'n beetje opnieuw beginnen." Hij liep naar de boom waar de man inzat en keek naar boven. Crux liep rustig achter hem aan, tot de takken te laag boven de grond hingen en hij er niet meer onderdoor kon.

''Ik herrinner me niet dat ik heb gezegd dat ik VOOR de twaalvers was. Ik had ook gehoopt dat ik niet hoefde te vechten, maar dat moest uiteindelijk wel.'' Gale sprong uit de boom omdat het zwijn was weggerend toen het de draak zag. Gale liep naar het water toe en trok er weer een waterbol uit. Die bleef wel heel, dus liet hij hem om zijn z-as draaien (verticaal). Uiteindelijk spatte hij alsnog uit elkaar en de druppels vlogen alle kanten op,

Dave haalde zijn schouders op. "Dan had u net als ik moeten zeggen dat u geen kant heeft," zei hij en hij liet een brok aarde omhoog zweven. "En ik moet zeggen dat ik op het moment blij ben dat aarde het meest vaste element is dat er bestaat." Hij glimlachte en gaf een trap tegen het blok, zodat het een paar meter verder belandde. Hij had al een aantal keer gemerkt dat het eruit slaan van sommige dingen hielp bij het leven met de coma van Chris. "Meneer, zou ik een oefengevecht met u mogen doen?" vroeg hij.

"Ten eerste, ik heet geen meneer." zei Gale glimlachend. "Mijn naam is Gale. En ten tweede, natuurlijk mag dat. Verwacht alleen niet al te veel." Hij gooide zijn rugzak van zijn schouder en legde die tegen een boom aan. Daarna ging hij op het stuk gras staan en vroeg "Nog regels?" Hij zou het fijner vinden als ze de boom in mochten, want dan moest je een goeie klimmer zijn om overal te komen.

"Oké meneer Gale," zei Dave. "En gewoon niet doden en niet te erg verwonden." Hij grinnikte en zorgde dat hij extra stevig op de grond ging staan. Crux ging een paar passen achteruit. "Maar ik neem aan dat u bij het water wilt staan?" vroeg Dave en hij zette al een paar passen opzij, zodat hij een driehoek vormde met Gale en het meertje. Hij wilde niet van achter een golf over zich heen krijgen.

Gale schudde zijn hoofd en zei "Hoeft niet." Hij ging in gevechtshouding staan en wachtte rustig op de eerste aanval van de jongen. Hopelijk was die alleen niet ook afwachtend, want dan konden ze een hele tijd staan. Hij wist dat hij eerst de stijl van de jongen moest analyseren en daarna pas aanvallen. Dat was het slimste nu.

Dave grinnikte en besloot de strijd te beginnen met een aurabal. Hij had geen vechtstijl, dus het werd een warboel. Hij maakte een bal, met een diepzwart hart, en gooide hem op zijn hardst naar Gale, al was dat niet echt hard meer. Maar dat maakte ook niet uit, want van Gale zou alles niet veel harder komen.

Gale liet ook een aura bal ontstaan, maar dan van wit. Hij gooide hem naar de zwarte bal. Hij had geen flauw idee of het zou werken, maar twee tegenovergestelden zouden elkaar opheffen, als ze evenveel kracht hadden. Niettemin stapte hij opzij zodat de bal hem zou missen. Daarna wachtte hij rustig af tot de jongen weer iets zou doen.

Dave keek hoe de twee auraballen tegen elkaar aanbotsten en een kleine explosie veroorzaakten. Hij bekeek het aura van Gale, maar het was grijs. Net als alle aura's voor hem de laatste tijd waren. Hij kon op deze manier dan ook geen pijnscheuten toebrengen en ging over op het gebruik van de aarde. Hij gooide een paar rotsen op zijn tegenstander af, in de hoop dat hij zou wankelen.

Clavis zat in een boom en haar boog stond gespannen. Met haar pijl volgde ze het hert dat ze wilde gaan schieten. Normaal was ze niet zo van het jagen maar ze wilde haar pijlen weer een keer gebruiken. Ze moest zichzelf toch een beetje kunnen verdedigen vond ze. En op bomen richten was niet moeilijk want die bewogen niet. Het hert waar ze haar oog op had gelegd bewoog vrolijk en veel dat maakte het een uitdagender doelwit. Natuurlijk kon Clavis ook op mensen gaan richten maar dat vond ze ongepast. Met een kleine glimlach op haar gezicht van haar gedachte liet ze haar boog even zakken. Maar gelijk toen het hert dichterbij kwam stond hij alweer strak.

James liep door het bos en keek verder niet om zich heen. Hij was helemaal in de wolken. Hij liep ook niet bepaald zachtjes, dus alle dieren waarbij hij in de buurt kwam vluchtten verschrikt voor hem. Het kwam niet bij hem op dat hier misschien mensen zouden jagen en dat hij hun jacht verstoorde. Zijn brein leek langzamer te werken sinds dat hij Scarlet had ontmoet.

Clavis was door een stomme idioot haar doelwit kwijt. Daardoor schoot ze vlak langs de jongen en sprong naar beneden,' Kan je wat zachter zijn of ik ga jouw als doelwit gebruiken.' Zei Clavis geïriteerd en toen pas kreeg ze door dat het James was.' Ohh hoi James lang niet gezien.' Clavis haalde de pijl uit de grond die op een har na langs James was geschoten,' Sorry dat ik op je gericht had.'

Vincent kroop door de boomtoppen. Hij had stekels van water aan zijn handen en schoenen gemaakt, zodat hij veel grip had. Hij keek om zich heen, op zoek naar een hert of iets dergelijks. Voor de verandering had hij zijn pijlen en boog weer eens gepakt en op jacht gegaan. Dat had hij veel te lang niet gedaan en hij vroeg zich af of hij nog een beetje kon richten.

'Hoe vaak moet ik je nog uit bomen redden, Mao!?' riep Yukito naar een hoge boom, waar een zwarte kat in zat, die angstig naar beneden miauwde. Het was zijn kat, Mao, die maar al te graag in bomen klom, maar er niet meer uit kwam. Yukito zuchtte diep en begon de boom zoals altijd te beklimmen. Hij was een goede klimmer en klom minstens in 10 bomen elke dag. Bovendien hield hij van klimmen, al vond hij het vreselijk dat ze allemaal bomen omhakten. Ergens aan de rand van het bos, was zijn favoriete boom, en dat was ook de plek waar niet werd gehakt, al was hij bang dat ze dat wel zouden doen. Yukito woonde al lang in dit bos, en de gedachte dat ze besloten de bomen om te hakken vond hij afschuwelijk.
Yukito zuchtte diep toen hij op een tak klom en Mao oppakte. Hij aaide Mao rustig over haar hoofdje en glimlachte lichtjes toen Mao zijn gezicht likte.