Rijk van de Boogschutters: Hoofdweg

Net buiten Ikra is er een hoofdweg. Nu ja, deze weg loopt doorheen heel Ikra, maar dit deel van de Hoofdweg is een deel dat opvalt. Er worden nogal veel struikovervallen gedaan. Tja, zoals elke Hoofdweg gebeurd dat. Maar goed. In plaats van het Hout waar het rijk der boogschutters zo bekend om staat, groeien er rond deze plek van deze ellenlange weg geen bomen. Misschien loop je hier het best overdag over, want dan heb je een klein beetje minder het geluk overvallen mogen worden...


Personen; Maximum tien, de struikovervallers niet meegerekend, buiten zij loopt er niemand graag over deze weg.
Regels; Als er struikovervallers worden gesignaleerd, wat heeft regels dan nog voor nut?
Rang; Iedereen mag best overvallen worden, vind je niet?

Clavis liep niet graag over deze weg heen. Toch moest het als ze naar haar bestemming wilde gaan. Met onzekere kleine passen liep ze over de weg en zag de stad steeds verder achter haar. Dit voelde voor haar gevoel helemaal niet goed en bij ieder klein geluid greep ze naar haar dolk die om haar heup zat. Eigenlijk wilde ze haar pijl en boog maar die was ze vergeten thuis. Dan zou ze eerst naar huis moeten gaan maar er was nu geen weg meer terug vond ze.

Adela voelde zich ongemakkelijk. In Ikra was alles snel gegaan. De karren daverden vooruit, de mensen moesten er snelsnel op hun bestemming zijn. Het had haar ongemakkelijk gemaakt en ze had haar lichaam om de minuut voelen verstijven. Op deze rustige weg voelde ze zich veiliger, maar de herinnering aan de stad lag nog te vers in haar geheugen. Het enige wat Adela in haar handen droeg, was een kleine, houten lier. Ze nam het ding altijd mee.

Clavis schrok van iets naast haar en liet een klein gilletje ontsnappen. Voor ze het zelf doorhad lag haar dolk al stevig in haar hand en was die gericht in de richting van waar het geluid vandaan kwam. Maar waarschijnlijk had ze zich gewoon voor niks bang gemaakt want er kwam een klein poesje uit en ze haalde opgelucht adem. Even verslapte de greep rond de dolk wat.

Een gil was genoeg om Adela bang te maken, bijna doodsbang zelfs. Adela werd gewoon snel bang. Traag voor de doen van anderen keek Adela om zich heen. Ja, daar, een meisje. Of vrouw. Zoveel was er ook niet af te lezen van een rug... Haar blik gleed weg van de rug voor enkele seconden, om geschrokken om zich heen te kijken. Ze deed het snel, en het beangstigde haar. Wie weet kwam er wel een kar voorbij? Een razendsnelle kar die haar omverreed. Het leven was fragiel, snelheid dodelijk.

Clavis keek rustig om zich heen. Er was hier niemand gelukkig. Of wacht, was dat een meisje, of vrouw ze wist het niet.' Hallo?' Kwam er een beetje onzeker uit haar mond. Gelijk versterkte haar greep om het dolk en zocht ze in haar zakken naar iets wat ze ook als wapen kon gebruiken maar het enige dat erin zat waren naald en draad en een paar stoffen waar ze weer een jurk of iets in die richting van wilde gaan maken.

Adela's blik gleed naar het meisje/de vrouw. Het meisje of de vrouw zag er zo rustig uit, haar toon maakte daarmee komaf mee. Het verwarde Adela. Zoals wel meer haar verwarde. Maar de vliegensvlugge snelheid was wel verdwenen uit het landschap, dat kalmeerde haar. Er lag minder gevaar op de loer, Adela. Streng sprak ze zichzelf toe, dat ze rustig moest zijn, kalm. En vooral; antwoorden. Op de "hallo". Maar wat zei je daarop? Ook hallo, domkop. 'Hallo,'Kwam er uit Adela's mond. De dunne lippen bewogen niet snel, maar ook niet traag, gemiddeld. En god weet waarom ze zich hiermee bezig hield.

Clavis liep met slome passen naar het meisje toe. Ja nu ze dichterbij kwam zag ze duidelijk dat ze waarschijnlijk even oud waren. Even liet ze een opgeluchte zucht horen,' Ik moet zeggen je liet me schrikken.' Er gleed een vriendelijke glimlach over haar gezicht,' Gaat het met je of heb ik je laten schrikken met mijn gil?' Gelijk stond er bezorgheid in haar gezicht en keek even snel onderzoekend naar het meisje. Toen bedacht ze zich dat ze haar dolk nog vast had en deed die snel weer in het omhulsel die om haar heup hing.

Adela schudde haar hoofd, al was ze wel degelijk geschrokken. Het was zo stil geweest, zo rustig, zo vredig en plots was er een gil geweest. Ze wist niet waarom, maar het meisje die de gil had geslaakt stond nu lijnrecht tegenover haar met een vriendelijke glimlach. Waarschijnlijk wist ze het niet, maar Adela was gerustgesteld door de langzame tred. Alsof ze het had aangevoeld, alsof ze wist dat Adela bang was van snelheid. Maar Adela had daar een goede reden voor, vond ze, snelheid was dodelijk.

Clavis wist nu alweer ongeveer het karakter van het meisje en voelde zichzelf alweer een beetje veranderen. Haar houding werd anders, het was nog net niet spiegelend maar het was wel bijna dezelfde houding die het meisje op haar had.' Ik ben Clavis trouwens.' Haar stem was rustig maar toch terughoudend. Het voelde verschrikkelijk om iemand anders te moeten zijn maar het was beter dan een karakterloos meisje vond Clavis.

Clavis? Het leek een naam die Adela nog nooit had gehoord. Maar wel een naam die Adela zo in haar stad zou tegenkomen. Nu ja, "haar stad", het was niet de hare, maar afijn. 'Ik ben Adela,'Zei ze, niet de moeite nemend om Adela Canace te gaan opdreunen. Ze vond haar tweede naam mooier dan de eerste, Canace klonk veel specialer, mysterieuzer ook, maar ze stelde zichzelf altijd voor als Adela.

Clavis knikte vriendelijk en herhaalde de naam zachtjes,' Mooie naam.' Zei ze uiteindelijk toen ze iets in de bosjes hoorde draaide ze zich weer om snel. Iets wat haar nu angst aanjaagde. Alweer moest ze een kleine gil onderdrukken anders zou ze Adela nog een keer laten schrikken of zou ze zichzelf verraden voor overvallers.

Clavis kon het niet weten dat ze Adela meer angst aanjoeg dan dat ze had gegild. De snelheid, het mes dat Adela daarnet had gezien. Wie weet was Clavis even snel met dat mes als met zichzelf omdraaien. Snelheid is dodelijk, zéker als er wapens aan de pas kwamen. Maar snelheid was altijd dodelijk. je zag niemand, hoorde niets, voelde enkel de wind en er was kans dat er iets kwam. Dat je wel had gezien als je niet snel was geweest, snelheid is dodelijk. Adela probeerde naar hetgeen te kijken waardoor Clavis geschrokken leek te zijn, maar ze kon niets ontdekken. In haar angst.

Coco had veel over deze weg gehoord, over deze hoofdweg. En nu ze wat inkopen in de stad had gedaan, moest ze hier overheen. Het schemerde, dus niet de beste tijd om hier te lopen. Maar toch was er geen teken angst op het gezicht van Coco te lezen. Haar ooglap had ze goed over haar linkeroog heen gedaan, ze had haar piratenjas goed aan, haar laarzen met hak maakte dat ze een stukje groter was, haar hoed zat recht op haar hoofd en met haar handen speelde ze dreigend met een mes. Zo liep ze in kalmte, ijzige kalmte.

Hei zat in het gras langs de weg en staarde naar boven. Er begonnen al een paar sterren te schijnen aan de schemerende hemel. Ook een halve maan straalde haar zilveren stralen op zijn gezicht. Hij had zijn jas stevig om zich heen geslagen en al leek het niet zo, zijn zintuigen stonden op scherp, registreerden elk klein beweginkje en geluidje in de omgeving.

Op een gegeven moment hoorde hij rustige voetstappen hem naderen, en na een tijdje haalde hij zijn blik van de sterren en richtte die op een meisje dat aan kwam lopen met haar handen vol inkopen en een mes.

Coco was goed met het vlijmscherpe mes en maakte geen enkel foutje. Sommige mensen zouden zich snijden als ze een mes opgooide en weer vingen, maar dat was bij Coco nog nooit gebeurd. Al van kleins af aan had ze geoefend om te roven en vijandige piraten uit de weg te ruimen. Op dit moment was ze aan het spelen met het mes, maar tegelijkertijd lette ze erg goed op haar weg en de dingen om haar heen, omdat ze hier ook zonder haar bemanning was. Dan was ze toch minder sterk.

Hei liet rustig zijn hand tussen de gleuf van zijn jas door glijden en pakte een van zijn eigen, vlijmscherpe dolken bij het handvat beet toen hij het meisje met haar eigen mes zag gooien. Verder liet hij geen enkele verandering aan zijn uiterlijk toe. Hij bekeek haar met een lichtelijk bezorgde blik die geheel van zijn innerlijk verschilde.

Coco stond even stil toen ze hem zag. Hij was niet duidelijk te zien, doordat hij een donkere verschijning was. Maar Coco herstelde zich vrijwel meteen en hield haar mes nu goed in haar hand beet terwijl ze verderliep. Als hij bij die struikovervallers hoorde, dan zou ze zeker weten dat ze van zich af kon bijten en van zich af kon slaan. Haar rechteroog bleef hem in de gaten houden.

Hei zag het meisje even stoppen toen ze hem opmerkte, maar al snel liep ze in een rustig tempo verder. Hei knikte even naar haar, als groet en ten teken dat hij haar goed gezind was. Hij lette erop dat zijn gezicht op dat van een sympathieke jonge man bleef lijken, terwijl hij het meisje innerlijk goed in zich op nam. Ze had een scherp mes vast en leek er goed mee overweg te kunnen, zelfs met de hoeveelheid goederen die ze ook tilde. Ze had een lapje over haar rechteroog, wat kon betekenen dat in een gevecht, ze misschien minder goed zou kunnen richten, wat weer in zijn voordeel kon werken. Zo nam hij haar hele verschijning aandachtig in zich op.

Het knikje van de jongen bleef niet onopgemerkt voor Coco dus glimlachte ze even terug. Iets in haar glimlach was altijd wel vrolijk, misschien een tikkeltje uitdagend. Ze was niet bang. Maar beter ook, want anders zou ze áltijd wel bang kunnen zijn maar dat werd ook vermoeiend. Ze wandelde rustig verder, haar laarzen maakte soms een zacht tikkend geluid. Toch verloor ze de jongen niet uit haar ogen, ze vertrouwde niet zomaar iemand en zeker niet iemand die bij schemering langs een hoofdweg ging zitten.

Hei glimlachte sympathiek terug, maar liet het handvat van zijn eigen dolk nog niet los, gewoon voor het geval dat. Wel liet hij zijn blik weer even naar de hemel boven zich glijden, waar hij de sterren nog even bewonderde. Misschien zou hij in het volgende dorp wel naar een telescoop zoeken. Net zo een als zijn vader had. Natuurlijk zou hij zo'n ding nooit kunnen kopen, dat zou hem veel te veel vertragen en hij zeulde niet graag met bagage, maar het was fijn om af en toe te dromen.

"Goedenavond." begroette hij het meisje vriendelijk toen die binnen gehoorsafstand was. Opnieuw haalde hij zijn blik van de sterren en keek naar haar.

Coco bleef eventjes rustig staan en keek naar de jongen. Ze nam hem nu beter in zich op, de zwarte haren, de houding waarin hij zich bevond. Ze twijfelde of ze deze verschijning kon vertrouwen, maar bij elk persoon kon je twijfelen aan de betrouwbaarheid. Ze glimlachte naar de jongen. 'Hetzelfde, mag ik vragen wat je aan het doen bent.' En keek zelf even naar boven, waar ze de sterren zag, omdat ze hem daarheen zag kijken. Ze moest toegeven, de sterren aan de hemel stonden er mooi bij. Soms als ze niets te doen had op haar schip ging ze wel eens buiten zitten kijken.

Hei maakte een weids gebaar naar de sterren met de hand waarmee hij zijn dolk niet vast hield. "Me klein en onbenullig voelen." Zei hij zachtjes, doch verstaanbaar. Een vredige glimlach op zijn gezicht. Niemand zou ooit weten dat deze acties waarschijnlijk het minst geacteerd waren. Als hij over de sterren sprak, hoefde hij haast geen moeite te doen, de woorden kwamen gemakkelijk over zijn lippen en ook zijn gezichtsuitdrukking was gemakkelijk om vast te houden. De sterren hielpen hem zichzelf niet te verliezen in de rollen die hij speelde. Ze hielpen hem eraan te herinneren dat hij nog altijd menselijk was, omdat hij nog altijd naar hen kon glimlachen. Echt glimlachen. Eerlijk glimlachen.

Coco kon amper verstaan wat hij zei maar keek weer naar de sterren. 'Ja, ze zijn mooi.' Zei ze en trok haar inkopen even goed, zodat het minder zwaar was. Ze liet haar mes geen enkele seconde los, hij kwam alleen maar strakker in haar hand te zitten. Ze had ook wel andere wapens, maar die namen meer ruimte in, dus een mes leek haar handiger en even effectief.

"En jij? Net inkopen gedaan, zie ik?" Hei fakete een geïnteresserde glimlach. Hij zag hoe het meisje haar mes nooit wegstak, een wantrouwend persoonlijkheidje, dus. Of misschien was ze gewoon voorzichtig, net als hij was. Hei besloot echter zijn dolk los te laten, wetend dat zijn reflexen snel genoeg zouden zijn als het op een gevecht uit zou lopen. Hij haalde zijn hand onder zijn jas vandaan en zette die achter zich in het gras, waarna hij er wat achterover op ging leunen.