Het rijk van de Ram - de marktplaats van Katura

De marktplaats van Katura
Een niet zo drukke plek als je zou verwachten, het zijn vooral kraampjes van mensen die er al jaren zijn, dus die iedereen kent. De vaak vrolijke handelaren, die de beste producten vanuit alle twaalf rijken verkopen, zullen je niet zo snel dingen aan proberen te smeren, in het midden staat een oude treurwilg waar een bankje omheen staat waar meer vogels dan mensen op zitten. De boom is omringd door rozenstruiken die 's avonds een zoete geur verspreiden. Vaak word er bij het vallen van de avond muziek gespeeld totdat alle kooplui weg zijn.

Regels: laten we maar niet vechten, en draken zijn ook niet handig.
Personen: niet meer dan 10
Rang: vrij

Voor de zoveelste keer die middag protesteerde Hei's maag luidruchtig, waardoor de mensen om hem heen zoekend om zich heen keken om te vinden waar dat rare geluid toch vandaan kwam. Hij keek ze allemaal met een schaapachtige grijns aan en verontschuldigde zich. Lachend wees een man hem de weg naar een goede eettent in de buurt, waarna Hei hem bedankte en weer verder liep.

Isra zat op een bankje onder een treurwilg, ze was bedekt met sluiers die licht golfden in de wind, verder had ze nog slierten met belletjes door haar haar hangen, die bij elke beweging rinkelden. Ze staarde naar de mensen die voorbij kwamen lopen, niets, geen ringen, geen oorbellen, af en toe een ketting, maar dat was niet eens de moeite waard. Ze keek naar de mand die naast haar stond, meel, eieren, melk, kaas, ze moest alleen nog groenten gaan kopen, dan was ze klaar. Ze keek weer op, er liep een vrouw langs, rijkelijk gekleed, met parels en edelstenen. Ze stond op, met de mand om haar arm en begon rustig richting de vrouw te lopen.

Hei bekeek de hemel boven zich, de schemering begon al in te vallen. Hij bedacht dat hij maar eens een herberg moest gaan zoeken om de nacht door te brengen. Toen hij weer voor zich keek, zag hij dat hij op het punt stond tegen iemand op te botsen, een klein, gesluierd en rinkelend meisje. Hij wist dat hij door zijn snelle reflexen haar makkelijk zou kunnen ontwijken, maar het leek hem niet slim om aandacht te trekken als iemand die heel snel iemand kan ontwijken, dus besloot hij 'per ongeluk' tegen haar op te botsen en nog net op tijd de mand die ze in haar handen gehad had, op te vangen.

Isra's hand kwam onopvallend onder de sluiers vandaan en reikte naar de parelketting van de vrouw. Het enige wat ze nog zag waren de glimmende kralen in de schemering. Ze had haar handen bijna om de kralen gesloten toen iemand tegen haar aanbotste. Tegen iemand aanbotsen was de beste manier om iemands spullen te ontvreemden, vooral als je doet alsof de ander de oorzaak is, aangezien Isra hier alles van wist zochten haar ogen woedend naar de persoon die tegen haar aan was gebotst. Maar door de botsing was ze gaan wankelen en viel ze achterover, waardoor de sluiers van haar af wapperden en de belletjes vrolijk klingelden. Isra liet een gesmoorde kreet toen de mand met voorraden uit haar hand glipte.

N E W
_______
Adela liep, met in haar handen haar onafscheidelijke lier, over het marktplein. In een goede bui kon ze het heerlijk vinden om erover te lopen, zeker als de spits ongeveer afgelopen was. Geen drukte, geen snelheid. Gesprekjes tussen vaste klanten, zelfs het wachten vond ze niet erg. Misschien omdat ze niet moest wachten, ze keek enkel rond.

Langzaam sleepte Yamata zich over de markt. Er waren weinig dingen die haar echt chagrijnig maken, maar een grote menigte was daar wel eentje van. Het was dat ze toch moest eten, anders kwam ze er nooit. Ze had zin in fruit, dus daar zocht ze naar. Zo onopvallend mogelijk zwierf ze over de markt. Normaal waren hier altijd groentekramen, maar nu kon ze er geen vinden. Ze zuchtte en bleef staan.

Zonder dat Adela het echt besefte, tokkelde ze zacht over de lier. Automatisch, een melodietje dat ze al erg lang kende. Het was traag en eenvoudig, het soort dat je deed denken aan een slaapliedje. Plots besefte ze heel goed wat ze deed, en stopte ze abrupt. Slaapliedje, geen haar op haar hoofd dacht eraan dat de ietwat onbehouwen man die haar vader was ooit een slaapliedje voor de eenjarige zij zou zingen, haar moeder daarentegen... Ze stopte ze weg, de gedachten, en richtte zich op een groentekraam waar ze stilstond. Met een ongeïnteresseerde blik bekeek ze de groenten, alsof ze er wat van zou willen kopen. Niet dat ze ook maar geld bijhad.

Vincent stond bij de ouder treurwilg in het midden van het plein. De drukte beviel hem wel. Hij keek even naar de waterfles waar Eliria inzat. Hij vond het wel grappig dat ze van water was gemaakt en zich zo klein kon maken dat ze in een waterfles kon. En hij kon haar nog rondsturen ook, maar dat vond ze niet zo heel fijn. Hij glimlachte en ging op één van de bankjes zitten. Hij keek naar de kraampjes en besloot straks te gaan lopen en kijken of hij nog wat leuks kon vinden. Misschien een leuke ketting, maar wel op een stoere manier.

Clavis hield niet van de drukte hier bij de markt. Toch had ze wat dingen nodig die je alleen maar op de markt tegenkwam. Rustig keek ze even rond maar kon het kraampje waar ze naar zocht niet vinden. Druk mensen ontwijkend en hopend dat niemand een gesprek met haar aanging liep ze rond. Tot ze bij de oude treurwilg kwam in het midden van het plein. Toen ze daar aankwam wist ze het even niet meer. Het kraampje dat ze zocht had ze nog steeds niet gevonden en dat irriteerde haar mateloos. En er waren een paar mensen tegen haar aangelopen en er was een schaafwond op haar elleboog gekomen. Iets waar ze een hekel aan had dus moest ze even gaan zitten. Het enige bankje dat nog een beetje vrij was, daar zat een jongen op. Maar het maakte Clavis voor de eerste keer even neit uit omdat ze van die schaafwond af moest komen.

Huh, Dan zou toch komen? Ach, laat maar.

"Hallo," zei Vincent toen er een meisje naast haar kwam zitten. Hij schoof een beetje op om haar wat meer ruimte te geven. Hij keek naar zijn waterfles waar normaal water in zat en stuurde er een beetje uit. Het zweefde voor hem rond en hij keek er vrolijk naar.

Echt waar? Ohh sorry...

Clavis keek even verward op naar de jongen,' Ohh hoi.' Snel schonk ze hem een vriendelijke lach. Maar gelijk daarna had ze weer aandacht voor haar wondje. Het was een simpel trucje dus legde ze haar hand erop en voor ze het wist was het wondje weer weg. Nog een rede waarom ze van haar kracht hield. Gewoon omdat ze niet van wondjes hield, maar misschien was haar kracht wel de oorzaak van het idee dat ze niet van wondjes hield. Agh ja, toen richtte ze zich weer op de jongen,' Hoe gaat het?' Zei ze met een stralende lach.

"Goed hoor," zei Vincent, die even gekeken had naar wat het meisje deed. "Ik zie dat jij ook een heler bent?" Hij stuurde het water in zijn fles en zijn handen lichtten even blauw op. "Ik heb nog nooit een ander ontmoet," zei hij en hij glimlachte aardig. "Ik ben Vincent." Hij stak zijn hand, die nu geen energie meer afstond, uit.

Clavis zette even grote ogen op,' Echt ben jij er ook één? Dat is zo leuk.' Gelijk toen hij zijn hand naar haar uistak pakte zij hem aan en schudde hem even,' Ik ben Clavis, en ik heb ook niemsnd anders tegengekomen die een heler is.' Er kwam een heerlijk vorlijke lach op haar gezicht en ze keek geïnteresseerd naar de jongen,' Zo te zien is je element Water. Ohh dan ga je me niet heel erg mogen.'

"Vuur zeker?" vroeg Vincent. "En daar is niks mis mee hoor." Hij grinnikte en speelde met zijn blauwe energie. Hij keek naar Clavis en stopte met spelen. Helen was nogal uitputtend af en toe. Hij keek naar een plas water op de grond en stopte dat ook in zijn waterfles. Hij moest toch wat bij zich hebben als hij op onherbergzame plekken zonder water een Dertiener tegenkwam, of wanneer hij iemand moest vermoorden.

Clavis knikte,' Vuur inderdaad.' Maar toen ze dat zei liep er iemand met een vuurtje langs waarschijnlijk om zijn sigaret aan te steken maar inplaats daarvan zette ze zijn jasje perongeluk in de fik. Gewoon omdat ze het over vuur had werd ze enthousiast en had ze haar kracht niet meer onder controle. Sowieso was ze al redelijk stuntelig. Gelijk sprong ze op en begon op het vuur te kloppen. Maar het enige nadeel vuur kan je niet makkelijk terug nemen zoals water ofzo het enige wat je kan doen is het doven. Clavis probeerde zich te concentreren maar eigenlijk was ze te overstuur door haar actie dat ze zich niet kon concentreren.

Vincent sprong op en met een simpele beweging van zijn handen schoot het water uit zijn flessen. Hij stuurde nu ook Eliria, want zij zou toch blijven leven als de waterdamp. Het vuur was snel gedoofd, maar nu was Vincent zijn water kwijt. Op de waterdampwolk met een gezichtje na, maar die veranderde al snel in Eliria's vast vorm en ze vloog weg, waarschijnlijk om op zoek te gaan naar water om zichzelf aan te vullen.

Clavis was Vincent erg dankbaar,' Oh het spijt me zo.' Zei ze snel tegen de man die haar allang vergeven had en weer door was gelopen. Toen richtte ze zich op Vincent,' Sorry van je water, ik was neit erg aan het opletten.' Wat haatte ze het wanneer ze dom bezig was, dus eigenlijk haatte ze zichzelf redelijk vaak want Clavis was gewoon absoluut niet de slimste.

"Geef niet," zei Vincent. "Moet ik alleen op zoek naar flessen water. Zuiver water is beter te sturen om de één of andere reden. Ga anders maar mee, dan kan ik weer ingrijpen als het misgaat." Hij lachte en wenkte Clavis te volgen tussen de marktkraampjes door, op zoek naar water.

Clavis knikte ze vond het best. Maar normaal was het alleen wanneer ze het over vuur had dat het soms uit de hand liep. Eigenlijk kwam ze ook nooit echt iemand tegen die vuur in zijn of haar handen had als ze het over vuur had. Dus dit was gewoon eigenlijk allemaal puur toeval alleen geloofde Clavis niet in toeval. Niet dat ze wist wat dit dan te betekenen had maar rustig volgde ze Vincent.

Vincent graaide in zijn broekzakken. "Hè bah," zuchtte hij. "nu heb ik natuurlijk geen geld bij me. Hij zag een kraam met een aantal flessen water, maar die liep hij voorbij. "Kan ik misschien wat lenen?" Hij keek Clavis vragend aan. Hij hoopte wel dat ze ja zou zeggen, het lag tenslotte aan haar dat hij geen water meer had.

Clavis zocht even in haar zakken en vond wat geld,' Natuurlijk weet je wat ik betaal wel voor je want het is mijn schuld dat jij je water kwijt bent.' Het kwam door haar onhandigheid en nieuw water voor hem kopen was het minste wat ze kon doen. En nu ze de laatste tijd goed geld verdiende met haar ontwerpen vond ze het helemaal geen punt.

"Bedankt," zei Vincent en hij liep terug. Hij pakte een fles en wachtte tot Clavis betaald had. Daarna draaide hij de dop eraf en stuurde het water zijn waterflessen in. "Nogmaals dank," zei hij en hij stuurde het water rond in de fles. Wat was heerlijk stuurbaar water.

Clavis liet haar stralende glimlach weer zien en betaalde zonder te klagen.' Nee het is mijn schuld dus je hoeft me echt niet te bedanken.' Even gleden haar roze haren langs haar hals naar achtere op haar rug. Met een snelle beweging stopte ze in een staartje omdat ze gewoon iets te veel in de weg zaten.

Vincent grinnikte en stopte met watersturen. "Nou, dan kunnen we nu terug naar dat bankje, zonder dat we mensen in de fik steken," zei hij lachend. "Ik zat daar namelijk wel lekker." Hij keek omhoog, naar waar Eliria rond cirkelde. Hij bleef haar een mooie draak vinden. Geen poten, alleen vinnen aan de voorkant, een lange staart en mooie, glanzende kleuren.