Het rijk van de Ram - de marktplaats van Katura

Clavis lachtte vrolijk,' Ik ook wel en ik was sowieso niet van plan om mensen in de fik te steken.' Maar je wist maar nooit. Ook haar blik gleed naar omhoog en keek naar de mooie verschijning. Het was een bijzondere draak dat kon je gelijk zien. Ze vond hem of haar ze wist het niet erg mooi.' Indrukwekkende draak heb je.' Zei ze voordat ze er erg in had. Terwijl ze richting het bankje begon te lopen.

"Bedankt," zei Vincent trots. "Ze is gemaakt van water, dat heb je net kunnen zien. Ik heb dan ook de mogelijkheid haar te sturen. Ze kan oplossen in water of je ziet haar als wolk, beek, meer of regenboog, als het maar iets te maken heeft met water." Hij glimlachte. Bij het bankje ging hij weer zitten. Hij keek naar de treurwilg en snapte waar zijn naam vandaan kwam.

Clavis hoorde dat hij trots was, en dat was ook wel erg begrijpelijk vond Clavis.' Dat is best wel stoer eigenlijk, Onium kan alleen maar vuurspuwen maar dat kunnen best veel draken. Niet al te interessant dus, maar ik hou wel van hem, het is echt een schat.' Koppig maar een schat bedacht ze zich. En ook zij nam plaats op het bankje bij de treurwilg. Haar blik gleed even onderzoekend op de jongen, het verbaasde haar dat ze nog niet in zijn spiegelbeeld was veranderd.

Vincent glimlachte. "Mijn draak spuwt niets," zei hij. "Dat vind ik ook niet erg, want het past niet bij haar." Hij keek op zijn horloge. "Ai, het wordt alweer laat en ik moet nog een slaapplaats zoeken." Hij stond op en klom snel in de treurwilg. Eliria kwam hem snel ophalen en pakte hem beet met haar staart, omdat ze niet dichterbij kon komen. "Tot ziens," riep hij nog en hij zwaaide, voordat hij op de rug van de draak werd gezet en in haast weg vloog.

Clavis was overdonderd door zijn behendigheid en zijn directheid maar vond het wel grappig. Zij bleef nog even zitten op het bankje maar kreeg al snel het gevoel dat ze op de verkeerde plek was. Dat kwam omdat de drukte toenam naar mate het donkerder werd en ze stond daarom maar op en maakte dat ze weg kwam en want drukte was niet echt haar ding.

N E W
___________
Silvia voelde zich vrolijk. Weg van de eeuwige manieren en ze had niet zoveel frustraties als gewoonlijk. De koperen dolk bleef netjes waar hij was, in de jaszak. Ze keek rond met haar groene ogen die over elk kraampje ging, en hield haar blik vast op de kraampjes waar ze iets rots lag liggen. En daar glimlachte ze om. Zoals nu.

Louise liep met grote ogen rond kijkend langs alle kraampjes. Dit was de eerste keer dat ze zoiets had gezien. Haar armen waren strak om de teddybeer geslagen die ze tegen haar borst hield gedrukt. Ze keek even opzij naar de jongen met dezelfde kleur paarse haren als zij, iets langer en wat tenger gebouwd, die naast haar liep. 'Mooi he, Suzaku?' Zei ze met glunderende ogen. Suzaku wendde zijn altijd groene ogen naar haar, glimlachte en knikte. In deze vorm kon hij niet goed praten, hij kende de mensentaal niet en drakentaal was moeilijk te spreken als je een mens was. Voordat hij weer voor zich uit kon kijken botste de draak tegen een meisje met roodbruine haren en groene ogen. Hij gromde zacht, meer van schrik dan van pijn.

Het was niet enorm moeilijk om even te schrikken als je plots voelde dat er iemand tegen je botste en Silvia was en bleef nog altijd een mens voor als je het nog niet doorhad. Silvia draaide zich om en keek recht in de ogen van de twee paarsharige mensen die er achter haar stonden en waarvan er één tegen haar rug was gebotst. Wacht, pààrsharig? Oké, dan viel haar roodbruine haarkleur zelfs nog mee, qua opvallen.
_______
Sorry

maakt nie uit ^^

Suzaku keek een beetje verward, deed zijn mond open... en weer dicht. Louise schoot hem snel te hulp. ' Sorry, we waren even niet aan het opletten.' Zei ze met een verontschuldigend gezicht. Ze wist dat het niet de bedoeling was dat draken hier kwamen, maar ze had gedacht dat als Suzaku in mensenvorm was, niemand het zou merken. Ze had er echter niet bij nagedacht dat mensen het nog wel eens raar zouden kunnen vinden dat de toch al aparte jongen niet kon praten.