Het boomhuisje van Clavis - het rijk v. d. Boogschutter

In één van de enorme bossen staat een huisje, of zeg maar eerder boomhut. Met bloed, zweet en tranen is dat huisje gemaakt. Clavis heeft na het overleiden van Sophia dit gemaakt om alleen te kunnen zijn en zich terug te kunnen trekken van het leven. In dit huisje voelt ze zich niet alleen veilig maar ook nog eens zichzelf en dat is iets dat heel maar dan ook echt heel weinig voorkomt. Alleen Clavis weet de weg naar haar huisje en zonder haar hulp kan je hem ook niet vinden, zo goed verstopt zit het.

Spoiler:

Met een diepe zucht liet Clavis zich op de stoel naast het raam vallen. In haar ene hand een kop thee en in de andere een boek. Voor het eerst sinds lange tijd had ze weer wat tijd voor zichzelf en zij wilde daar even uitgebreid gebruik van maken door te gaan lezen. Want wanneer ze las was ze iemand anders. Maar dit keer vond ze het iemand anders zijn idee niet eens erg. In boeken was er tenminste altijd een gelukkig einde, in haar leven was die er gewoon niet. Of zij kon dat gelukkige einde gewoon niet vinden.

In een rustige pas liep Hei het minieme heuveltje op, en liet zich daar vervolgens in de schaduw van een boom in het gras neerzakken. Met zijn hoofd naar de strakblauwe hemel geheven haalde hij de knoopjes van zijn lange, zwarte jas los, maar trok het ding, ondanks de hitte en de beschutting van de bomen om hem heen niet uit.

Clavis keek naar de heuvel waar meestal Onium op lag wanneer ze thuis waren. Maar dit keer was Onium er niet. Dat was dan ook niet erg raar ofzo, die was vast wel ergens anders te vinden. Wat ze wel raar vond was dat er een jongen zat die zij niet kende. Natuurlijk kende ze die jongen niet, ze kwam amper het huis uit en voerde nou niet snel een gesprek. Maar toch vond ze het raar dat die jongen daar was. Niemand was hier, niemand wist de weg hier. Snel zette ze haar thee neer op het bijzet tafeltje naast haar en ook haar boek legde ze weg.

Hei bekeek de stand van de zon, hij zou nog zeker drie uur hebben voordat die onder zou gaan en het bos in duisternis gehuld zou worden. Toch maakte hij geen aanstalten om weer overeind te komen en verder te gaan. Nee, hij zou eerst wel een beetje uitrusten. Straks misschien wat hout zoeken om een vuurtje te maken, morgen had hij nog genoeg tijd om het bos weer uit te komen. Op het moment speurde hij de omringende bebossing af op beweging, en ook zijn oren waren gespitst en zochten naar geluiden die erop konden wijzen dat er nog andere mensen behalve hij in de buurt waren.

Clavis opende het raam en sprong via het raam naar de grond. Met een perfecte valbreek rol landde ze en begon naar de jongen toe te lopen. Het was geen zekere pas maar het was toch nog een redelijke pas. Met haar handen op haar rug en vriendelijk, twijfelend kijkend liep ze naar de jongen toe.' Heey, ben je verdwaald ofzo?'

Lang voordat het knalroze haar van het meisje zijn aandacht trok, trok het geluid van voetstappen Hei's aandacht. Toen hij het meisje zag aan komen lopen, veranderde er echter iets op zijn gezicht dat zij van die afstand nooit op had kunnen merken. Van koelbloedig en berekenend ging het binnen de kortste keren naar onschuldig en sympathiek. Toen hij haar vraag hoorde glimlachte hij dan ook wat schaapachtig en krabte hij wat ongemakkelijk op zijn achterhoofd.

"Was dat zo makkelijk te zien dan?" vroeg hij vriendelijk.

Clavis lachtte wat verlegen en stond nu toch maar stil omdat ze anders tegen de jongen aan zou lopen,' Nee hoor maar mensen komen niet snel in dit gedeelte van het bos. Of laat ik het anders zeggen, ze komen gewoon niet in het bos.' Even keek ze de jongen onderzoekend aan, dit was één van de weinige keren dat ze niet goed wist wat voor type de jongen was. Het karakter was niet al te goed te zien en dat baarde haar zorgen. Dat betekende namelijk dat ze hem niet kon gaan spiegelen.

Het meisje liet het een beetje klinken alsof mensen hier niet alleen niet kwamen, maar ook alsof het niet de bedoeling was dat ze hier kwamen in de eerste plaats. Hei trok een geschrokken gezicht. "Oh, ik heb toch geen onbesproken regel overtreden door hier te komen? In dat geval spijt het me zeer."

Clavis schudde weer haar hoofd,' Nee hoor, maar mensen vinden het geen fijne plek om te komen, ik woon er dus ja.' Er gleed een onzekere glimlach over haar gezicht heen maar ze herstelde zich ook gelijk weer.' Wil je anders een kop thee? Ik heb net thee gemaakt dus als je wilt?' De jongen leek aardig dus deed zij ook aardig. De jongen leek onschuldig dus voelde zij zich ook onschuldig. Het ging alsof ze niet anders deed, wacht ze deed ook niet anders!' Ik ben Clavis trouwens, Clavis Avi Dominaté.' Rustig stak ze haar hand uit.

Hei pakte haar hand aan. "Li Shengshun," stelde hij zichzelf glimlachend voor. Zijn pseudoniem kwam hem nu gemakkelijker over de lippen dan zijn echte naam. Hij stond op, en keek nu wat op het meisje neer. "Thee klinkt geweldig, maar mag ik vragen waarom mensen hier niet graag komen vanwege jou?"

Clavis lachtte,' Het is niet vanwege mij, maar het is gewoon dat als je hier in het bos loopt je heel erg snel verdwaalt, er zijn hier al veel vermiste geweest. Waarom ik juist hier woon? Gewoon omdat het lekker rustig is en niemand ooit zal weten waar mijn huis is. Ik heb het erg op mijn privesy.' Kort grinnikte ze even en begon toen richting haar huisje te lopen. Natuurlijk kon zij het al snel onderscheiden van de omgeving maar ze vroeg zich af of Li dat kon.' En kan je mijn huis al zien?'

Hei's ogen namen met alle rust zijn omgeving in zich op, en hoewel zijn blik er bijna langs was gegleden, merkte hij opeens een schittering op, tussen de bladeren van de bomen door. Natuurlijk had dit ook gewoon de weerkaatsing van het zonlicht op een wateroppervlak kunnen zijn, en hij was er zeker van dat veel mensen dat dan ook dachten als ze hier langs zouden komen, maar nu hij wist dat hij op zoek was naar een huisje maakte hij de logische conclusie dat het net zo goed de schittering van licht op glas zou kunnen zijn. Niets hiervan was echter van buiten af aan 'Li' te zien, en hij besloot zich een beetje van de domme te houden.

Hij liet zijn blik verder glijden over het vele struikgewas en de bomen, en zuchtte uiteindelijk ten teken dat hij het opgaf. Opnieuw keek hij naar Clavis "Ik geef het op, het enige dat ik kan zien zijn bomen, bomen en nog meer bomen..."

Clavis lachtte vrolijk,' Mooi, dan weet ik dat ik goed werk heb verricht.' Rustig liep ze door en op een gegeven moment draaide ze zich om een boom heen en liep naar boven. Het trappetje op die blijkbaar half achter een boom stond.' Als het goed is, is de thee nog warm. Ik was net van plan om een boek te gaan lezen maar goed dat kan wel wachten.' Met enige moeite lukte het haar om de deur open te doen en liet hem open staan om hem binnen te laten terwijl ze zelf doorliep naar het kleine keukentje waar inderdaad nog warme thee stond.

Hei volgde haar de treden op en de deur door. De hele tijd keek hij met zichtbare bewondering naar het kunstwerk dat het meisje haar huis noemde. Hij leek niet door te hebben dat zijn mond een beetje open hing en liet in de eerste instantie de deur open staan, maar herstelde zich toen en sloot die, waarna hij Clavis de keuken in volgde.

Clavis had een open keuken en gelijk wanneer je het huis in liep zag je hem in de hoek. Het was niet groot maar haar huis was gewoon niet groot. Eigenlijk bestond haar hele huis haast uit één kamer. Het enige dat apart was, was de wc en de douche. Maar als je zo tegen het dienblad aanleunde de kamer in kijkend kon je precies zien waar alles was en waar alles stond. In de linkerhoek stond de stoel en het bijzet tafeltje waar zij eerst had gezeten. Daar een paar meter achter stond haar bed en dan had je voor hun de bank. De ramen gaven genoeg licht dus ze had geen lamp ofzo nodig. Het enige nadeel het werd snel donker binnen. Met een beetje trillerige hand haalde ze de thee van het vuur en goot het in een kopje.' Hier, ik pak ook even mijn thee en dan kunnen we wel even op de bank gaan zitten.' Vriendelijk glimlachend liep ze Li voorbij en bukte zich over het bijzet tafeltje om haar thee te pakken.

Hei pakte het kopje thee voorzichtig beet, zodat hij zich niet zou branden. Door een van de ramen zag hij dat Clavis hem gemakkelijk zo gemakkelijk had gevonden doordat ze perfect uitzicht had op de heuvel waar hij daarnet nog had gezeten."Wat een geweldig uitzicht..." complimenteerde hij haar met een glimlach, waarna hij op de bank ging zitten.

Clavis lachtte,' Dankje ik vind het daarom hier geweldig.' Met haar kopje die al deels was afgekoeld liep ze naar de bank en ging naast hem zitten,' En wat bracht jou hierzo?' Hem vol interesse aankijkend. Bijna niemand kwma hier en iedereen had een andere reden. Daarom vond ze het altijd leuk om naar mensen te luisteren, iedereen had een ander verhaal net als een boek.

Hei's hersenen werkten overuren terwijl hij een verhaal verzon dat niet te veel van de werkelijkheid afweek. "Vrijheid, denk ik." Hij glimlachte nog maar eens wat schaapachtig. "Ik reis door de rijken, je zou me wel met een nomade kunnen vergelijken." verduidelijkte hij zichzelf wat meer. Wat hij haar echter niet vertelde, was dat hij een huurmoordenaar was. Nee, dat zou hij maar beter voor zichzelf houden.

Clavis lachtte vrolijk,' Perfect, ohh sorry dat is waarschijnlijk een hele domme reactie.' Even nam ze een slokje van haar thee en verbrandde haar mond bijna,' Shoot dat is heet, maar goed ik bedoelde ik vind het heerlijk om daar verhalen over te horen, ik bedoel je hebt toch wel verhalen die je kan vertellen?' Li had nu haar volle aandacht want ze hield van goeie verhalen.

Hei liet met groot gemak een vrolijke lach uit zijn binnenste borrelen. "Natuurlijk heb ik die, je kan moeilijk rondreizen door de rijken zonder hier en daar een verhaal of een legende op te pikken." Hij keek met een geamuseerde glimlach naar het meisje dat zo intens naar hem keek, alsof ze de verhalen uit hem wilde staren. "Maar alles heeft zo zijn prijs," vervolgde hij, terwijl er een ietwat ondeugende grijns op zijn gezicht verscheen.
"Een verhaal voor een verhaal."

Clavis keek even bedenkelijk,' Ik hou van verhalen maar heb er zelf niet echt veel dus ik kan je niet echt veel vertellen. Wel kan ik verhalen vertellen over de mensen die ik soms tegenkom. Gek genoeg is het zo dat als ik niet hier zit ik allemaal mensen tegenkom die net als jou overal en nergens heen gaan.' Het was gek voor haar omdat zij bijna nooit weg ging en als ze dat wel deed kwam ze altijd reizigers tegen.