Kamp van de 12ers- rijk vd leeuw

Dit kamp staat op een redelijk open vlakte in het rijk vd leeuw. De meeste bomen die er stonden zijn gekapt om ze te gebruiken voor het maken van allerlei dingen. Het kamp is een van de grotere kampen in de twaalf rijken. Het bevat ongeveer 5000 soldaten van wie het doel is om de overige soldaten van het dertiende rijk op te pakken. Er zijn ook wel wat 'huishoudsters' en kinderen(van de vrouwelijke soldaten), maar dat zijn maar een paar uitzonderingen.

regels: pas op als je dertiener bent, je bent hier niet veilig

Leith viel terug in een drafje toen het kamp in zicht was. Toen ze bij de rand waren stapte hij rustig voort. Twee wachten stonden te voor de lage houten wal die rond het kamp was opgesteld. Ze richtten hun blik op Scott die Leith liet stoppen en zei:' Scott O'Donnel, ik kom de krijgsgevangene brengen.' De wachters blikten even kort naar elkaar en knikten toen. Scott beantwoorde het knikje niet en liet Leith weer doorlopen. Terwijl ze tussen de tenten doorliepen keek Scott wat rond. Het kamp was een brouwerij van leven. Honden blaften, kinderen van zijn leeftijd rende rond, soldaten zaten buiten hun uitrusting te poetsen, vrouwen waren aan het koken. Allemaal keken ze even op toen Leith langsstapte en de kinderen liepen een stukje mee voor ze weer iets anders interessants vonden. Leith stopte voor een grote tent met verschillende vlaggen eraan, de tent van de hoogste pief, in dit geval de generaal. Scott liet zich van Leith's rug afglijden en maakte de ketting los van het zadel, wachtend tot Anneloes van de draak af zou komen.

Anneloes sprong van de draak. Ze had geen woord meer gezegd sinds ze weer vertrokken waren. Ze gaf iedereen die maar een poging deed haar aan te kijken een gemene kijk-nog-een-keer-en-je-bent-dood-blik. Braaf liep ze achter Scott aan, maar zo ver als de de ketting toeliet.

Scott wierp even een blik op Anneloes, maar liep toen naar de tent toe waar ook weer een wachter voor stond. Die keek met minachting naar het meisje achter hem, maar ook met lichte angst. Scott keurde hem geen blik waardig en liep de tent binnen nadat de wachter de flap opzij had gedaan. Hij voelde meteen de warmte hem tegemoet komen, aangezien de zon fel op de tentdoeken scheen. Zijn blik viel op de generaal die in een grote stoel zat. Hij had een zwartgrijs sikje, veel rimpels in zijn gezicht, borstelige wenkbrauwen met daaronder felle donkerbruine ogen. Zijn zwwarte dunne haar zat netjes gekamd en je kon aan zijn kleren zien dat hij hier de hoogste pief was. Een paar meter voor de stoel bleef Scott stilstaan en de generaal stond op. ' U heeft een goede timing, de ondervrager is een uurtje geleden aangekomen en heeft net zijn spullen klaar voor de ondervraging. Als u wilt kunnen we nu meteen beginnen.' Zei hij met een lage donderende stem. Scott keek even naar Anneloes en knikte. ' Dat is goed.' Zei hij waarna hij zijn blik weer van haar afhaalde en op de generaal richtte die ook knikte. ' Mooi, als u wilt kunt u het zich gemakkelijk...' Hij werd onderbroken door Scott die zijn hoofd schudde. ' Nee ik wil er bij zijn.' Hij was nog nooit bij de ondervraging van Anneloes geweest, maar wat ze die dag daarvoor had gezegd had hem wel aangegrepen.

De man knikte naar Scott. Er kwam een vrouw aanlopen met een gladgeschoren getatoeerd hoofd dat de ketting van anneloes beetpakte en ketenen om anneloes d'r polsen, enkels en nek klikte. Anneloes verdroeg dit emt een stalen gezicht. Ze werd meegetrokken naar een tent die een eindje van de rest afstond. Binnen werden haar polsen vast gemaakt aan twee lange palen en haar enkels aan de grond. Haar wapens werden haar afgenomen en op een tafel buiten de tent neergezet. De vrouw met het gladde hoofd bleef binnen staan bij de opening. Er stond nog een krukje achterin, ze gebaarde ernaar voor Scott "Daar zit nog wel eens een telekenist om een handje te helpen, ga gerust zitten en geniet van de show." ze grinnikte en prikte met een veel te lange nagel in anneloes d'r zij voor ze zelf op een ander krukje ging zitten in afwachting van de ondervrager

Scott liep rustig achter de vrouw aan, maar hij voelde wel nervositeit opspelen in zijn maag. Waarom wilde hij ook alweer dit zien? Hij kreeg de zenuwen van de vrouw, van haar gedachten, de gedachten aan hoe leuk het was Anneloes pijn te zien lijden, hoeveel lol ze daarin had. Hij ging op het krukje zitten en vouwde zijn handen in elkaar en probeerde zijn masker zo goed mogelijk op zijn gezicht te plakken. Het zat aardig vast toen er een tweede man de tent in kwam lopen, van wie Scott nog meer de kriebels kreeg. De man zag er aardig normaal uit, zelfs vriendelijk, maar zijn gedachten waren sluw en doortrapt. Hij was nog aardig jong, met blond haar en blauwgrijze ogen. In zijn hand had hij een soort koffer, Scott wilde het liefst niet eens weten wat erin zat. ' ach iedereen is er al, perfect, dan kunnen we beginnen.' Hij klikte de koffer open, waar meerdere papieren in zaten, maar ook naalden en verschillende buisjes met vloeistof. Hij pakte een krukje en ging vlak voor Anneloes zitten. ' Zo Anneloes, ben je bereidt ons de informatie te geven die we willen?' Zei hij op een slijmerige manier.

Anneloes snauwde een valse "Nee, heidense schoft" de man glimalchte. "Dan vraag ik het nog een keer" hij pakte een soort zweep die aan zijn riem hing. Hij had zeven leren koorden met ieder aan het einde een knoop. [een kat met zeven staarten heet zo'n ding] Hij ging achter haar staan en scheurde met een mes de achterkamt pas anneloes haar shirt open. Hijh ging wat verder naar achter en sloeg met het ding met een pijnlijke klap op Anneloes haar rug. Dit was nog zacht, en hieraan was ze in de voorgaande 5 jaren al gewend geraakt. Hij bracht zijn gezicht met een vriendelijke glimalch vlak voor het hare. "En? Al van gedachte veranderd?" Anneloes gronmde en als andwoord tufte ze in zijn gezicht. Hij werd kwaad en sloeg haar had in haar gezicht voor hij haar nog 5 slagen met de zweep gaf, inmiddels waren de wonden opengegaan. Anneloes had er nog steeds wonden en littekens die ze voor scott aldie tijd verborgen had gehouden. Anneloes schreewde nu wel van de pijn. Hij vroeg het haar nogmaald maar ze schudde haar hoofd. Als andwoord daarop strooide hij zout in de wonden. Dit deed zo'n pijn dat anneloes keihard begon te ginnen en onwillekeurig trok ze aan de kettingen waaraan ze overeind werd gehouden. Maar ze gaf niet toe. Intussen kon ze de beveiliging niet meer op haar gedachten houden. Maar ze focusde haar gedachten allemaal op een ding. Een herrinnering. Een van de recentelijkste die ze had van Demetri. Zij en een bruinharige jongen deden een race op hun draken. Die van hem had twee koppen en die van haar 1. Ze lachtte allebei hard en na een poos landden de vier in een grote stapel op de grond. Zij en Demetri in een knuffel.

Scott beet zijn kiezen op elkaar, maar dwong zichzelf niet zijn ogen neer te slaan. Hij balde zijn vuisten en drukte zijn nagels in zijn vel tot er diepe putjes inzaten die zelfs begonnen te bloeden. De man was te druk bezig met Anneloes en de kale vrouw was te druk bezig met 'te genieten van de show' om hem op te merken. Toen Anneloes begon te gillen voelde hij zijn maag omdraaien. Hij hield zijn gedachten krampachtig gesloten, bang voor wat hij te zien zou krijgen als hij dat niet deed. De man had een valse grijns op zijn gezicht bij het zien van het gillende meisje. Hij liep naar zijn koffertje toe en liet zijn handen over de buisjes met vloeistof gaan. Het waren allemaal testers van nieuwe stoffen die hij ontwikkeld had. Verlamming, misselijkheid, bewusteloosheid, uitschakeling van het denkvermogen. Hij pakte een buisje met bruine vloeistof en zette er een naald op. Waanbeelden, een van zijn favorieten, het was goed gegaan bij andere mensen, maar het was nog niet helemaal veilig gesteld. Met de spuit liep hij weer naar Anneloes toe en hij pakte haar arm om die te draaien zodat ze hem niet kon bewegen. ' heb je ons zeker weten niks te vertellen?' Zei hij met een valse blik naar Anneloes.

Anneloes keek hem stak aan en hield haar kiezen op elkaar "Ik heb niets te vertellen aan een schurftige hond als jij" zei ze kwaad. De monden op haar rug deden zo veel pijn door het zout dat hij erin had gestrooid, en ze moest zich inhouden om niet keihard te gaan huilen. Maar huilen zou ze niet bij deze mensen. Imn de laatste vijf jaar had ze maar een paar keer gehuild, emn nooit met anderen erbij

De man draaide haar arm nog wat meer zodat het pijn zou doen en keek haar met gefronste wenkbrauwen aan. ' wat je wilt' Hij stak de naald in de holte van haar elleboog en drukte de spuit leeg. Het zou niet langer dan een minuutje duren, voordat de stof bij haar hersenen was aangekomen. Hij borg de spuit weer op en ging op het krukje voor Anneloes zitten, wachtend totdat de stof zou gaan werken. Scott keek angstig naar wat er zou gaan gebeuren en voelde zijn handen trillen. Hij had ook door dat zijn ademhaling sneller en zwaarder ging, alsof hij net een heel stuk hard had gerend. Zijn hele lichaam was tot het uiterste gespannen in afwachting wat er zou gaan gebeuren.

waanbeelden hea

Anneloes beet op haar lip. Toen de stof begon te werken werden haar pupillen groot en liet ze alle weerstand vallen. Ze leek de pij ook niet meer te voele. Ze keek gewoon een beetje glazig voor zich uit. Het was eigenlijk best wel creepy. "Demetri" fluisterde ze zacht. Ze leek nu echt een klein meisje "DEMETRI" gilde ze. Het was nogal creepy. Ze had nog nooit over Demetri gesproken. De martelende man doorzocht geinteresseert zijn papieren. Die jongen was aleen af en toe langsgekomen in haar gedachten, zo hadden de telekenisten gemeld. Hij noteerde wat op een van de vellen. Anneloes was inmiddels bijna aan het huilen. ze zag er wanhopig uit. Wat ze zag was dan ook maar zielig. Ze zag een waanbeeld van haar tweelingbroer in de tentopening staan met een geamuseerd glimlachje. het brak haar hart om te zien dat hij niet ingreep, dat hij niets deed

Scott vond dit haast nog erger dan de martelingen hiervoor. Hij wilde Anneloes niet zo zien. Hij haalde de beveiliging voor zijn gedachten weg en zocht voorzichtig die van Anneloes. Hij kon er wel bij, maar hij kon er niks aanrichten. De naam Demetri was overal erin te vinden, maar hij had geen idee wie het was. De wanhoop en liefde bij die naam was goed te voelen en onwillekeurig vertrok zijn gezicht even. Hij merkte het zelf niet echt en stond op, waardoor de stoel met een harde klap op de grond kwam. Hierdoor keek de man op van zijn papieren en keek hij Scott strak aan. ' wat heb je haar gegeven?' Zei hij op een toon die een antwoord eiste. De man keek even naar hem en richtte zich toen weer op zijn papieren. ' Het is gewoon iets waardoor ze wat dingen gaan zien, niks bijzonders, het zal hoogstens een paar minuutjes duren..... Jij weet toevallig niet wie die Demetri is?' Scott gaf geen antwoord op de vraag en keek weer naar Anneloes. Dit leek helemaal niet meer op de Anneloes die hij kende.

Langzaam werd Anneloes weer normaler, nou ja. Haar ogen en pupillen waren weer gewone grootte, maar ze zag er nog steeds uit alsof ze op het punt stond te gaan huilen. Ze liet zich gewoon aan de kettingen hangen, ze zag eruit alsof ze alle hoop had opgegeven. "Demetri" fluisterde ze zachtjes. Ze sloot haar ogen en beschermde haar gedachten weer. Ze wilde neit dat deze mensen van haar famillie wisten. Ze wilde ze neit iets geven om haar mee proberen te manipuleren.

De man keek glimlachend op toen het gillen stopte. ' zo Demetri he, daar hebben we nog nooit van gehoord.' Zei hij terwijl hij naar Anneloes liep en haar even onderzoekend aankeek. Hij draaide zich om naar Scott. ' Ik heb jouw krachten nodig, jongen.' Scott bleef versteend staan en volgde met zijn blik de man die weer naar de koffer liep en een ander spuitje pakte, met daarin een groengele vloeistof. ' Dit zal als het goed is haar geest verlammen, zodat ze geen wil meer heeft. Als het werkt zou ik willen dat jij opzoekt wie die Demetri is, aangezien ze daar nogal een hechte band mee schijnt te hebben.' Scott keek verschrikt naar de man die alweer naar het meisje toeliep. 'STOP!' riep Scott. De man keek op met glinsterende oogjes, alsof hij dit al verwacht had. Ook al deed de jongen nog zo volwassen, het bleef een kind. Toen zette hij de naald in de andere holte van Anneloes' elleboog en spoot het ding leeg. Een luttele seconde daarna voelde hij een vuist tegen zijn slaap aan en wankelde waardoor hij op de grond viel. De kale vrouw sprong op van haar krukje, maar Scott haalde water uit de grond en hield het dreigend als een bol in zijn hand. ' Maak haar los...' Zei hij dreigend zacht. ' maak haar los nu.' De vrouw keek naar de man op de grond die met nog steeds een grijns op zijn gezicht knikte.

Toen ze los was viel Anneloes in een hoopje op de grond. Het enige wat haar overeind had gehouden waren de kettingen. Half omdat het spul werkte en half omdat ze zoizo zich niet meer zelf omhoog kon houden. Ze wilde haar handen op de grond zetten om op te staan maar bij de kleinste beweging schoot de pijn door haar rug. Ze wist dat ze nu niet kon bewegen, neit uit haarzelf. dat deed te veel pijn

Scott liep snel naar Anneloes toe, met de waterbol nog in zijn hand. ' Ga daar staan.' beveelde hij de kale vrouw, die met een nijdige blik gehoorzaamde en naast de man ging staan. Hij liet zich op zijn knieen vallen naast Anneloes en bestudeerde haar even. Hij riep Leith in zijn gedachten die al snel de tent binnekwam zette. Hij siste even naar de man en de vrouw en liep gauw naar Scott toe. Die moest zichzelf beheersen om niet te paniekeren en hij was blij dat Leith er was. Uit de zadeltassen die hij nog steeds omhad pakte hij gauw een waterzak en verband. Hij haalde het overgebleven shirt helemaal weg, liet het water heel voorzichtig over de wonden op haar rug stromen en wikkelde toen een beetje beschaamd het verband eromheen. Hij pakte uit de zadeltas een trui, tilde Anneloes wat rechter en liet de trui heel voorzichtig over haar hoofd heen vallen en trok hem recht. Na deze handelingen was er een lichtrode blos op zijn wangen te zien. Leith lag al op de grond, zodat Scott Anneloes heel voorzichtig in het voorste zadel kon zetten en er zelf achter ging zitten. Hij sloeg een arm om haar heen, zodat ze recht zou blijven en Leith stond heel rustig op. ' zeg maar tegen de generaal dat ik niet wens dat mijn gevangenen zo behandeld worden' Zei hij nog tegen de twee overige mensen in de tent voordat Leith de tent uitliep. Hij hoopte maar dat hij zoiets kon zeggen.