Rijk van de Leeuw - Aidra - De handelsweg

Nog even beleefd pakte Alexis zjn hand aan. Langzaam legde ze haar rechterhand, waar de ring weer netjes om zat in de zijne en schudde hem lichtjes, geen stevige handdruk vandaag. "Alexis, aangenaam." Achternaam was niet nodig, ze wist zijn achternaam ook niet. De blonde haren die even heen en weer bewogen en het hele gelaat van de jongen bloot gaf was in haar ogen duidelijk ingestudeerd. Misschien omdat ze nu niet op zoek was naar leuke gesprekken, ze er juist geïrriteerd door raakte. Kort ging ze met haar handen door haar eigen haar. Om een pluk weg te werken achter haar oor. Nog steeds lach er een vriendelijke glimlach op haar gezicht, "Maar eigenlijk moet ik er even langs.." ze had nu geen behoefte meer om wat te kopen, eerder om weg te lopen van deze jongen.

Dan kreeg een beetje een grijns op zijn gezicht,' Wat een haast, je kan ook gewoon zeggen dat je van mij weg wilt. Maar goed je bnet toch al niks meer voor me. Een ring betekent voor mij einde uitdaging.' Voor zijn geveol waren getrouwde vrouwen de makkelijkste om te veroveren dus de uitdaging was weg en toen zag hij haar al niet meer zitten. Maar wel het idee dat ze zo snel van hem afwou dat vond hij wel erg amusant. Met een kleine twinkeling in zijn ogen ging hij een beetje breder staan zodat ze er juist niet langs kon.' Waarom kom je me zo bekend voor schoonheid?'

Whahaha eigenlijk moest ze zo'n leuk handtashe hebben waarmee ze kon slaan xD
-
Alexis rolde overduidelijk met haar ogen over de opmerking van Daniël, zoals hij zich voorgesteld had. "Dat heb je goed gezien, einde uitdaging." zei ze droog. Ze zag het twinkelingetje in zijn ogen wel, maar ze was vandaag net wat te makkelijk op de kast te jagen. Iets wat voor hem waarschijnlijk geweldig was, maar Alexis was gewoon niet in de goede bui ervoor. Het was haar eigen schuld, maarja wie gaf dat nou van zichzelf toe? "Geen idee honey-love." ze zuchte terwijl ze hem maar gewoon aan bleef kijken.

Dan liet zijn blik even over haar lichaam glijden. Want ja hij was toch nog steeds een jongen van het ergste soort. Daarna keek hij toch maar weer naar haar gezicht en probeerde te achterhalen waar ze vandaan kwam.' Dertiende rijk toch?' Misschien zelfs in het leger, maar hij wist het niet. Als ze van het leger kwam was het logisch dat ze elkaar al eerder hadden ontmoet maar niet echt bij hem was blijven hangen.

Alexis merkte wel zijn blik, maar schonk er geen aandacht aan. Normaal gesproken zou ze zich gevleid voelen, maar vandaag was hij haar op het verkeerde moment tegen gekomen. "Klopt..." zei ze rustig, terwijl ze op haar beurt hem bekeek. Maar niet met dezelfde reden als hij gedaan had, zij probeerde hem te herkennen. aar de vele blonde mannen die ze dagelijks tegen kwam zorgde ervoor dat ze hem niet echt leek te herkennen. "Jij dus ook?" Ze had niet echt het gevel dat ze nu van hem af zou komen.

Dan lachtte simpel,' Ja anders zou ik niet kunnen weten dat je van het dertiende rijk kwam.' Nog een laatste keer keek hij naar haar. Ja nu wist hij het zeker ze zat in het leger. Daar had hij haar al een paar keer gezien.' Leuk om nu eindelijk te weten waar ik je van herken. Je hebt trouwens een hoge positie in het leger. Kijk maar uit veel jongens zoals ik loeren op je baan.' Daarna stapte hij weg zodat ze erlangs kon.

"Jongens zoals jij?" Herhaalde Alexis. De woorden ervoor had ze gewoon vriendelijk uitgesproken, maar nu was er een spottende toon in haar stem gekomen. Daniël leek wel heel zeker van zichzelf te zijn, terwijl ze eigenljk nog nooit van hem gehoord had. Nu ze er eindelijk langs kon bleef ze juist staan, met een spottende blik in haar ogen bleef ze Daniël aankijken.

Dan glimlachtte vriendelijk,' DAt spottende is nergens voor nodig ik bedoel dat egoïstische irritante rotjongetjes achter je baan aan zijn. Ik ook. Rustig maar ik weet ook wel hoe ik er tegenover andere uitzie en er is dus niks spottends aan "jongens zoals ik".' Mensen kennis en zelfkennis daar ontbrak het Dan niet aan.

Alexis kon het niet laten op hem met dezelfde spottende blik aan te blijven kijken. "Wat ik heb is nou niet bepaald een baan, eerder een gedwonge noodzaak om het kamp nog een soort van bij elkaar te blijven. Echt no way dat iemand daar mee zou willen ruilen, honey-love." Tijdens haar worden verzachte haar blik weer wat om te eindigen in een glimlach

Dan glimlachtte nog steeds. Het was een lach die je haast altijd op zijn gezicht had.' Dan verwar ik je met iemand anders.' Zegt hij schouder ophalend. Dit gesprek vind hij niet meer interessant. Het meisje voor hem vind hij niet meer interessant. Zijn ogen waren alweer de boel aan het afzoeken opzoek naar een nieuw slachtoffer. Een leuker slachtoffer.

"" Voor zover ik weet lopen er geen andere vrouwen die iest van mij weghebben rond in het leger, maar wat jij wilt." ze had al geen zin meer in deze discussie. Als hij een hoge baan wilde in het leger ging hij maar solliciteren, ze zou best wel eens op vakantie willen.

Dan hield niet van de manier waarop ze het zei. Sowieso vond hij dat ze irritant deed met wat ze zei. Kortom dit gesprek viel niet al te geweldig bij hem.' Loop maar door je bent geen gezellig persoon.' Met een beetje botte toon kwam dat zijn mond uit rollen. Ook schonk hij haar geen blik nee inplaats daarvan glimlachtte hij flirterig naar een meisje iets bij haar vandaan.' Ik zie je vast nog wel.' Met een laatste knik liep hij weg van haar.

aha hillegom ligt vlak bij noordwijk
-
Alexis zou zich beledigd moeten voelen, misschien was ze dat ook wel een beetje. Maar ze liet er niks van merken, ze had er genoeg van. En Daniël hielp ook niet echt mee aan haar humeur, misschien moest ze gewoon weggaan, ja dat zou wel een goed een plan zijn. Ze keek om naar de jongen di ealweer bezig was met het volgende meisje. "Succes." zei ze terwijl ook zei zich omdraaide "Zul je nodig hebben."

Dan stond gelijk stil en keek naar Alexis.' Daar maak je een fout schoonheid, ik heb geen succes nodig. Ik maak succes en ik krijg ieder meisje dat ik wil. Dus reageer nou niet op mij je woede af dat ik je niet als een uitdaging zie.' Met een gemene grijns keek hij naar haar. In zijn ogen stond niks anders dan haat.

Alexis kon met moeite een braakneiging onder controle houden. Hij was ook onverbetelijk. "Ik maak geen fouten." zei ze beslist, kijkend over haar schouder, omdat ze de moeite niet nam om zich nog te gaan omdraaien. "En, honey-love." gebruikte ze weer haar standaard woordje. "vrouwen houden er niet van om als een stuk van een spel behandeld te worden. Laat staan dat ze voor een broekie als jouw een uitdaging willen zijn."

Dan schoot in de lach,' Nou ik denk dat je toch wel fouten maakt. Want alle vrouwen waarmee ik ben geweest en ik kan je nu al vertellen dat zijn er een hoop, ik ben geen broekie, die vrouwen vonden het anders toch redelijk leuk om in mijn spel mee te doen. En een uitdaging vinden ze niet erg. Want voor hun ben ik een uitdaging.' Ohh wat was hij toch weer arrogant. Maar dat kwam omdat Alexis deels gelijk had, zijn enige liefde hield er niet van dat hij een spel speelde ook al speelde hij het niet met haar.

'Dan zijn dat wel heel erg hopeloze vrouwen, om in zo'n iemand een uitdaging te zien.' dacht Alexis hardop. Ze keek hem quasi verontschuldogent aan, ze was zich er volkomen van bewust dat ert ondertussen blikken naar hen geworpen werden. Normaal gesproken zou ze zich nooit in zo'n hopeloze discussie werpen, maar daniël had de verkeerde dag uitgekozen.

Dan keek met een giftige blik naar haar.' Dat denk ik niet maar goed wat jij wilt.' Zei hij haar woorden over. Daarna liet hij deze discussie voor wat het was en liep hij toch maar naar het meisje naar wie hij eerder had gelachen. Geen gedag of knik meer, nee Alexis had hem nog egoïstischer en chagerijniger gemaakt. Dus kon er ook haast geen glimlach meer vanaf.