Het zuiderstrand-Rijk van de Vissen

Dat was een vraag waar Alexis even over moest nadenken "Ik houd het op vechtsport beoevenen en in de kroeg hangen." ze had geen hobby's als punniken, tekenen of iets in de richting. "En jij, nog hobby's of iets wat je graag doet?" Waarschijnlijk zat trainen wel in het pakket, want hij moest die spieren toch ergens van krijgen.

Lewis glimlachte eventjes, hij had het niet echt van haar verwacht, maa rin zekere zin ook weer wel. 'Koken, tekenen, voor de rest niet zoveel.' zei hij toen. Misschien waren het geen hobby's die je bij hem verwachte, maar dat kwam nog uit de tijd toen hij niet zo hard was als dat hij nu was. Toen was hij nog een beetje een softie geweest. Nog steeds wel een beetje.

Dat waren inderdaad geen hobby's die ze verwacht had. "Oehw een man die kan koken." zei ze lichtelijk plagend. Met een knipoog keek ze hem aan, "Nee, maar gaaf." zei ze eerlijk. Ze vond het knap als je goed kon koken. Zijzelf kwam niet veel verder dan een simpele maaltijd, meestal werd er voor haar gekookt. Het klonk chque, maar ze at gewoon met de soldaten pot mee.

Lewis glimlachte. 'Ik ga wel een keer voor je koken.' zei hij met een glimlach. Hij had zijn arm nog steeds om haar middel heen geslagen. Even duwde hij een kleine kus op haar wang. 'Maar je moet wel een keer voor me poseren.' zei hij toen nog tegen haar, hij wilde haar wel eens tekenen, dat vond hij leuk.

Alexis lachte "Voor jou natuurlijk." zei ze terwijl ze hem op haar beurt een klein kusje op de mond gaf. "Wat is je lievelingskleur?" vroeg ze na een tijdje dicht tegen hem aan gelopen, kijkend naar hun voeten die gelijktijdig bewogen en een mooi spoor in het wat cochtige zand achterlieten.

Lewis dacht eventjes na. 'Oranje.' zei hij toen. Hij glimlachte eventjes kort. 'En die van jou?' vroeg hij haar toen. Hij streek eventjes zachtjes over haar zij. Ook Lewis keek naar hun voeten, hoe die sporen trok in het zand. Hij glimlachte nog steeds terwijl hij wachtte op antwoordt.

Alexis dach ook even na, het waren van die vragen waarop ze nooit het goede antwoord wist. "Ik denk blauw." zei ze bedachtzaam. "Maar rood is ook mooi." dacht ze aan haar element, maar dra zat ook oranje in verwerkt. Met een glimlach keek ze naar Lewis, dit was een leuk gesprek, over koetjes en kalfjes.

Lewis knikte eventjes, hij dacht eventjes over haar antwoordt naar. Daarna begon hij weer te spreken. 'Wat is je lievelingsmuziek.' zei hij toen tegen haar. Hij glimlachte eventjes kort. Een paar uur geleden had hij zich nog vermoeid gevoeld, maar dat was nu helemaal verdwenen.

"Dat is een goeie." zei ze nadenkend, eigenlijk luisterde ze niet zo vaak naar muziek. Daar had ze de tijd niet voor, om een eigen smaak te verzinnen. "Ik pas voor deze vraag." zei ze met een glimlach "Want ik heb werkelijk geen idee, en jij?" ze keek opzij.

Lewis glimlachte. 'Simpele muziek, met niet teveel instrumenten maar met een verhaal.' zei hij toen. Hij hield op met lopen omdat hij een mooie schelp zag liggen, hij bukte en raapte het op. Daarna gaf hij het aan Alexis. 'Hij staat mooi bij je.' zei hij toen terwijl hij weer verder begon te lopen.

Alexis glimlache en pakte de schelp dankbaar aan. "Nooit geweten dat schelpen mij mooi staan." zei ze plagend, maar ze gaf hem een oprecht dankbaar kusje op de wang. De schelp stevig in haar hand vasthouden, deze zou ze niet meer kwijt raken. Ze soeg haar arm weer om zijn bovenlichaam heen.

'Alles staat je mooi.' fluisterde hij in haar oor. 'Wat is je lievelings boek?' vroeg hij haar toen. Zijn arm lag alweer om haar middel en trok haar tijdens het lopen dicht tegen zich aan. Het voelde goed om zo met haar over het strand te lopen, hij dacht niet meer aan het feit dat ze getrouwd was.

sorry drama bezig tussen seven en yasmine :3
-
"Geen idee, zo vaak lees ik niet." gaf ze beschaamd toe. Ze wist dat ze dat wel zou moeten doen, in haar hoofd schoot de titel van en boek dat ze maanden terug gelezen had. Het was geen diepgaand boek geweest. "Maar ik houd voornamelijk avn lichte leeskost." gaf ze eerlijk toe "Denk aan the devil wears prada." knipoogde ze.

Lewis rolde even met zijn ogen. 'Dat noem ik geen boek. Probeer eens boeken zoals van schrijvers als Shakespeare. Vele malen beter.' zei hij met een glimlach. Hij was eigenlijk wel een beetje iemand die veel las, tenminste als hij er tijd voor had, anders niet.

"Dat zal ik doen." zei ze opzij kijkend, als ze ooit eens de tijd had om er naar te zoeken. Maar vaak als ze iets in haar hoofd haalde kwam het er ook ooit wel van, ooit. "En jij, jij leest dus wel veel?" het was meer een constatering dan een vraag, maar je wist het nooitzeker.

'Niet heel veel, ik heb er bijna geen tijd voor. Maar als ik de tijd heb lees ik wel veel ja.' zei hij tegen haar. Verder wist hij niet goed wat hij moest zeggen, het was prettig even gewoon met haar te praten. Zo ging de relatie ook dieper dan alleen lichamelijk.

Alexis legde haar hoofd tegen zijn lichaam aan. "En huisdieren?" vroeg ze na een tijdje stilte "Nog iets van honden of katten?" ineens probeerde ze zich voor te stellen of hij een honden of kattenmens was. Waarschijnlijk honden, maar dat kon ze niet met zekerheid zeggen natuurlijk.

Lewis schudde zijn hoofd. 'Geen dieren. Vroeger wel. Twee katten tegen de muizen, en een hond.' zei hij tegen haar. De hond was van zijn oudere broer geweest, hij had er nooit echt een band mee gehad. De katten krabte hem altijd open dus daar had hij ook niets van moeten hebben.

Alexis knikte, dan had ze het niet helemaal goed gehad. Beide was natuurlijk ook nog een optie geweest. "Leuk." ze dacht aan de pups in het kamp. "Jammer dat je geen dieren meer hebt." ze keek omhoog, ondertussen leek het gesprek wat dood te bloeden. Met een plagende grijns tikte ze hem op z'n neus. Ineens kreeg ze zin in een kinderachtig spelletje tikkertje. Gewoon eeven dollen met Lewis "jj bent hem." zei ze terwijl ze plagend opzij stapte.

Lewis grinnikte. Hij tikte haar op zijn beurt weer tegen haar schouder. 'Pak me dan.' zei hij grijnzend terwijl hij een paar passen van haar weg deed. Ze zou hem met gemak nog kunnen raken dacht hij. Al zou het volgens hem als het op rennen aankwam zo zijn dat hij sneller was. Maar hij wist niets zeker.

Lachend sprong Alexis naar hem toe en tikte hem tegen zijn borst aan, behendig, met een brede grijns op haar gezicht deed ze een paar renachtige stappen achteruit. Hi zou wel sneller zijn, maar dat maakte niet uit. Het ging om de lol die ze hadden.

Lewis rende achter Alexis aan en tikte haar weer. 'Jij bent.' zei hij met een grote grijns, tikkertje spelen maakte dat hij zich weer eventjes kind voelde. Een groot kind weliswaar maar het voelde goed. Het was gezellig zo met Alexis. Hij rende zelf weer een stukje van haar weg en riep haar toe: 'Pak me dan als je kan!'

Alexis lachte, net als Lewis. Hun vrolijke geluid klaterde over het water zodat het vrolijke geluid nog ver weg te horen was. Rennend door het zand, iets wat niet heel snel ging wist ze met een grijns de rug van Lewis aan te raken waarna ze uitdagend wegrende. "Pak me dan als je kan." herhaalde ze zijn woorden lachend.

Lewis keerde weer om zodra hij de hand van Alexis voelde. Hij rende achter haar aan maar ze rende net iets te snel voor hem. Toch haalde hij haar langzaam aan in. Hij ging iets harder rennen dan daarnet en sloeg zijn armen om haar middel waarna hij haar in het zand trok zodat ze samen op de grond neer kwamen. Hij keek haar recht aan. Al snel vonden zijn lippen die van haar weer en kuste hij haar passievol. Daarna liet hij haar lippen weer los. 'Wat zei je ook al weer?'

Met een grijns keek ze hem aan terwijl ze in het zachte zand lagen. Het was nog warm van de heette zon de dag ervoor "Ik zei helemaal niks." zei ze overdreven onschuldig terwijl ze naar hem toeleunde en een vurige zoen op zijn lippen plante om hem de mond te snoeren voor hij weer iets zou zeggen. Met een plagende blk keek ze hem na enkele seconden aan.