Het zuiderstrand-Rijk van de Vissen

Gale trok een wenkbrauw op. "Is de woestijn gesloten?" Hij ging op zijn buik liggen en hij voelde het zachte gras kriebelen. Dat was een fijn gevoel, vond hij. Vaasi keek even naar Toxic en zei toen "Ik ga naar Toxic en de kinderen toe." Daarna wandelde de draak rustig naar de zee toe terwijl hij af en toe met zijn vleugels klapperde om die nog beter te laten drogen. Dat hij daar allemaal zand mee op liet waaien maakte hem niets uit.

Aria keek verbaast naar Gale. ´´Ja dat heb ik even gedaan tussen het luier wiselen´´ zei ze sarcastisch. Al klopte het wel half. Het was niet echt de tijd omdat te doen en ze kon het beter goed maken. Maar het voelde nu gewoon raar aan vond ze zelf.
Toxic zag Vaasi aan komen wat ze wel leuk vond. ´´Hee vaasi, kom je ook mee spelen´´ vroeg ze terwijl ze met de meeste in het water ging. Behalve Ichigo waren de meest wel dapper genoeg om zlef een stukje te gaan zwemmen.

Gale knikte en zei maar niets. Hij keek even naar de draken en hun kinderen en hij glimlachde. "Dus, hoe zijn ze?" vroeg hij alleen maar. Vaasi knikte en sprong in het water. Daarna liet hij golfjes naar Toxic toe lopen, steeds groter wordend naarmate de tijd verstreek. "Dus, hoe gaat het ondertussen met jullie en de kinderen?" vroeg Vaasi

Aria keek op naar Toxic en meteen verscheen weer een klein glimlachje op haar gezicht. ´´Fantastisch´´ zei ze in een woord. Het was misschien overdreven maar het was voor haar echt geweldig om bij haar kinderen te zijn. Ze zou goed snappen als Gale ze ook wou kennen. ´´Wil je ze anders echt onmoeten´´ vroeg ze rustig.

Gale kon alleen maar grijnzen toen hij het voorstel van Aria hoorde. "Tuurlijk." zei hij enthousiast. "Ik moet ze toch wel leren kennen, ervan uit gaand dat ik nog voor een hele tijd samen onder een dak met ze leef." Hij keek even naar Aria en daarna naar Vaasi.

Aria seinde naar Toxic dat ze het beste terug kon komen met de kinderen. Ze wou even niet denken wat ze hier na ging doen. Al wist ze wel zeker dat zoals het vroeger was niet meer kon worden. Toxic knikte en seinde dat Vaasi ook mee terug kon lopen. Dan zou de familie misschien compleet te zijn. Ondertussen keeken de kidneren allemaal verbaasd naar hun moeder.

Vaasi wandelde rustig achter Toxic aan naar Aria en Gale toe. Hij vroeg zich af of het wel goed zou worden tussen die twee. Hij keek van Gale naar Aria, maar kon geen conclusies trekken. Hij ging naast Gale liggen en stak zijn vleugels uit om de te laten drogen in het gras. Hij had het altijd fijn gevonden om in de zon te liggen drogen.

Aria keek glimlachend naar de kinderen. Ze wist dat de helft wel zag dat het niet echt klopte maar dat maakte nu weinig uit. Ook al rende Ichigo naar haar toe. Aria pakte hem vast en tilde hem op. ´´Oke iedereen. Dit is Gale , jullie vader´´ zei ze rustig. Het was wel een schok maar ze waren jong dus konden ze het wel aan dacht Aria. Al keken ze allemaal verbaast naar Gale.

Gale glimlachde rustig naar de vier kinderen die hem verbaasd aankeken. Hij vroeg zich af welke als eerste iets zou zeggen. Hij had ook geen flauw idee hoe ze heetten, omdat hij toen al verdwenen was. Vaasi keek even naar de vier, maar sloot toen zijn ogen om verder te gaan zonnen. Pas als ze irritant deden zou hij wakker worden.

Als eerste liep Arren naar voren. Aria wist dat hij de dapperste was van allemaal. ´´Kijk dit is Arren´´ zei ze terwijl ze hem met wat lucht stootjes de goede kant wees. Hij was blind dus moest dat wel. ´´En dit is Ichigo´´ zei Aria terwijl ze zelf voor over leudne om Ichigo over te geven aan Gale. Hij was wel zwarder dan vroeger maar ze werden allemaal groter.

Gale pakte Ichigo voorzichtig aan en zette hem op zijn schoot. "Hoi." zei hij glimlachend. "Ik ben Gale, en dat is Vaasi." Hij wees even naar zijn draak. "En wie ben jij?" vroeg hij aan de jongen die naar hem toe kwam lopen. Hij moest ze allemaal nog leren kennen en hij hoopte dat de kinderen hem als hun vader zouden zien.

-NEW-

Chris zat naast Coco in het zand, naar de zonsondergang te kijken, hij had nog steeds het gevoel dat hij heel hard op zijn hoofd was gevallen, maar hij had in ieder geval zijn geheugen compleet terug. Hij kneep even in Coco's hand en keek haar aan. "Ik ga met je mee, Coco..." zei hij na een korte stilte "Ik vaar mee..."

Coco had haar benen opgetrokken en haar hand lag in die van Chris. Hij was wakker, hij was eindelijk wakker en het voelde zo goed om weer bij hem te zijn. Ze keek hem een beetje verbaasd aan. 'Weet je dat zeker?' Vroeg ze met een glimlachje aan hem. 'Het is heel anders dan leven op het land, dat weet je wel he.' Zei ze, maar ze zou het leuk vinden als hij meeging. Ze zou hem dingen van de zee kunnen laten zien en ze zou zoveel kunnen vertellen. Maar het was ook hard werken op een schip om alles goed te krijgen. Soms kwam je in gevechten met andere piraten en vaak moest je plunderen om aan je eten te komen.

Op het tijdstip dat Alexis op het strand was, rond een uur of zeven 's avonds, was het niet zo druk meer op het strand. Alexis zat met haar knieën opgetrokken te kijken naar de zon die nog helder schitterde in het water. Het was te vroeg voor een zonsondergang, maar het was nog steeds een mooi vergezicht.

Lewis liep langs de waterlijn. Zijn silhouet werd afgetekend door de zon die helder scheen, ook op dit moment van de dag. Hij had alleen een korte broek aan, hij had net gezwommen en dat was overduidelijk te zien aan zijn natte haar en de druppels water die op zijn borstkas glinsterde.

Alexis zag Lewis niet direct, haar blik bleef naar voren gericht, je zou het staren kunnen noemen. Haar gedachte dwaalde soms af, maar opp het moment dacht ze eigenlijk aan niets. Op dat moment zag ze een silhouet van iemand die net uit het water gekomen was, maar herkkennen deed ze het niet. Door het tegenlicht van de zon zag ze alleen maar een silhouet van een meter of 2 lang.

Coco schreef:

Coco had haar benen opgetrokken en haar hand lag in die van Chris. Hij was wakker, hij was eindelijk wakker en het voelde zo goed om weer bij hem te zijn. Ze keek hem een beetje verbaasd aan. 'Weet je dat zeker?' Vroeg ze met een glimlachje aan hem. 'Het is heel anders dan leven op het land, dat weet je wel he.' Zei ze, maar ze zou het leuk vinden als hij meeging. Ze zou hem dingen van de zee kunnen laten zien en ze zou zoveel kunnen vertellen. Maar het was ook hard werken op een schip om alles goed te krijgen. Soms kwam je in gevechten met andere piraten en vaak moest je plunderen om aan je eten te komen.

(sorry mensjes die hier ook meeten, het is een groot strand, denk dat maar )
SORRY SORRY SORRY SORRY JAIME
ik heb Kyon verwarloosd ;'O


"Ja ik weet het zeker, en natuurlijk is het anders, maar ik heb al een keer eerder een rondje met je gevaren, en ik werd maar een beetje misselijk..." zei Chris, maar toen hij zich herinnerde dat hij heel misselijk was geworden "Oke, wel misselijk, maar daar wen ik wel aan... Net als aan dat sommige dagen geen eten gedeelte, je wilt niet weten hoe weinig Dave en ik aten in dat weeshuis..." Hij glimlachte, maar die vervaagde toen hij aan Dave dacht. "Dave..." zei hij en kneep in Coco's hand.

Coco keek hem met haar ene oog aan en kneep zachtjes terug in zijn hand. ' Dan gaat hij mee, als hij dat wilt.' Zei ze tegen hem. ' Je mag mee, natuurlijk. Maar zodra ik merk dat je het niet meer trekt zet ik je weer aan land.' Zei ze tegen hem en leunde tegen hem aan. 'Ik wil niet dat je weer wat ergs overkomt.' Zei ze tegen hem.

Alexis schreef:

Alexis zag Lewis niet direct, haar blik bleef naar voren gericht, je zou het staren kunnen noemen. Haar gedachte dwaalde soms af, maar opp het moment dacht ze eigenlijk aan niets. Op dat moment zag ze een silhouet van iemand die net uit het water gekomen was, maar herkkennen deed ze het niet. Door het tegenlicht van de zon zag ze alleen maar een silhouet van een meter of 2 lang.

Lewis liep rustig door, hij liet zijn ogen langs de duinen glijden om te zoeken naar een goed plekje. Toen viel zijn oog op een vrouw, hij herkende haar meteen. Haar zou hij altijd herkennen, zelfs met zijn ogen dicht. Hij was haar in de drie weken dat hij haar niet had gezien zeker niet vergeten. Elke avond viel hij in slaap met de gedachten aan haar, elke morgen werd hij wakker in een leeg bed en hoopte hij dat ze ooit weer naast hem zou liggen. Hoe fout het ook was. Hij wilde haar. NIemand anders. Terwijl hij hierover dacht was hij midden op het strand stil blijven staan, hij wilde nog niet helemaal geloven dat Alexis hier was, maar ze leek zo echt, alsof ze echt daar zat.

Alexis zag het gestalte stil staan, langzaam hief ze haar hand om boven heer ogen te leggen. Was hij het echt? Was de gestalte echt die zij dacht dat het was? Nee dat was niet mogelijk, het was vast eren spelling van de zon in het glinsterrende water, plus haar fantasie. Toch stond ze op om het beter te bekijken. Zacht beet ze op haar wang, "Lewis?" wist ze uiteindelijk zachtjes uit te brengen.

Coco schreef:

Coco keek hem met haar ene oog aan en kneep zachtjes terug in zijn hand. ' Dan gaat hij mee, als hij dat wilt.' Zei ze tegen hem. ' Je mag mee, natuurlijk. Maar zodra ik merk dat je het niet meer trekt zet ik je weer aan land.' Zei ze tegen hem en leunde tegen hem aan. 'Ik wil niet dat je weer wat ergs overkomt.' Zei ze tegen hem.

"Ik weet nog zo net niet of hij mee wilt, we komen vaak genoeg aan land als het aan mijn maag ligt... En aan Kurt en Valerio..." zei hij en glimlachte. "Ik ben blij dat ik mee mag. Ik wil niet dat JOU iets overkomt, daarom ga ik met je mee Coco..." zei hij serieus, liet haar hand los en sloeg zijn arm om haar schouders.

Alexis schreef:

Alexis zag het gestalte stil staan, langzaam hief ze haar hand om boven heer ogen te leggen. Was hij het echt? Was de gestalte echt die zij dacht dat het was? Nee dat was niet mogelijk, het was vast eren spelling van de zon in het glinsterrende water, plus haar fantasie. Toch stond ze op om het beter te bekijken. Zacht beet ze op haar wang, "Lewis?" wist ze uiteindelijk zachtjes uit te brengen.

Lewis zijn adem stokte eventjes, ze was het echt. Het kon niet anders, eigenlijk wilde hij zich omdraaien. Weg lopen zodat ze zich aan hun afspraak zouden kunnen houden. Maar hij wilde het ook weer niet. Hij liep rustig naar haar toe. Bleef voor haar stilstaan. 'Alexis.' zei hij toen, hij sprak haar naar liefdevol uit.

Alexis wist niet precies hoe ze zou moeten reageren, dus bleef ze gewoon toekijken hoe hij naar haar toe kwam lopen. "Lewis." ze herhaalde zijn naam nog eens, gewoon om er zeker van te zijn dat het geen fata morgana was. Haar donkere ogen zochten zijn helderblauwe ogen. Er verschenen langzaam een kleine glimlach lichtjes in haar ogen. Ze zei niks, het moment hoefde niet verpest te worden door woorden.

Aangezien Lewis nog steeds niet wist wat hij moest zeggen bleef hij haar alleen maar aankijken, diep in haar ogen. Hij hield nog steeds van haar. De twinkeling in haar ogen die door hem werd veroorzaakt deed hem zelf ook glimlachen. 'Ik mis je.' fluisterde hij toen zachtjes. Het was de keiharde waarheid, hij miste haar.

Alexis wist dat ze nu ook niet liegen kon "Ik mis jouw ook." Het was de waarheid, hoe moeilijk ze het er ook mee had. Voor zover ze wist wist Cloud nog helemaal nergens van. "Hoe gaat het met je?" wist ze uiteindelijk uit te brengen, terwijl ze haar handen op zijn bovenarmen legde.