Het kroningsfeest - Rijk van de Leeuw

ja dat dacht ik al ^^

Suzaku knikte voorzichtig en keek naar zijn handen die langzaam terugveranderden in gewone mensenhanden. Hij ging dichtbij de jongen lopen op weg naar het bankje. Hij wist niet of het echt waar was wat de jongen zei, maar het kon geen kwaad om het te proberen. ' wat is je naam eigenlijk?' vroeg hij toen ze bijna bij het bankje waren. Hij wist niet veel namen van de mensen die alleen door hem gezien werden, alleen van diegene die vaker terugkwamen of bijna altijd in de buurt kwamen. Er was het kleine meisje, Rue, Suzaku was goede vrienden met haar, of de oude man, mr. Davids, die was altijd blij als Suzaku bij hem langs kwam. Maar er waren ook minder aardige mensen, zoals Utope, de jongen met het ingevallen gezicht, hij zorgde er altijd voor dat Suzaku zich voor zijn vroegere fouten schuldig voelde.

Caspian glimlachte naar hem, terwijl hij op het bankje ging zitten. "Ik ben Caspian, aangenaam." Toen hij zat, haalde hij twee magneetjes uit zijn zak. De ene was wit en de andere was zwart. Op het moment waren ze met de goede kant aanelkaar geplakt. Hij trok de magneetjes uit elkaar en legde ze naast elkaar op zijn handpalm. Hij liet ze aan Suzaku zien. "Nu, vertel jij me eens welke je denkt dat ik ben, en welke zij zijn." Hij knikte opnieuw naar de plek waar het duistere waanbeeld was verdwenen.

Suzaku ging naast Caspian op het bankje zitten en keek nieuwsgierig naar de magneetjes. Hij wierp even een blik op Caspian en legde toen langzaam een vinger op het witte magneetje. ' Dit ben jij' Hij verplaatste zijn vinger naar de zwarte. ' en dan zou deze hen zijn.' Hij trok zijn vinger weer terug en keek afwachtend op naar Caspian. Hij wist niet wat de twee magneetjes te maken zouden kunnen hebben met de uitleg. De een stelde de een voor en de ander de ander, maar waarom juist magneetjes?

Caspian glimlachte, hij klikte de magneetjes opnieuw aan elkaar. "Een hele tijd geleden waren wij zo; onafscheidelijk, altijd bij elkaar." Vervolgens trok hij de magneetjes met wat moeite uitelkaar. "Toen dreef iets ons echter uitelkaar," begeleidde hij zijn actie met woorden. Hij draaide de beide magneetjes om, zodat ze met de afstotende kanten naar elkaar toe stonden. "En nu zijn we zo; wat we ook proberen, we kunnen niet meer bij elkaar in de buurt komen. Hier, probeer het maar eens." Hij reek Suzaku de magneetjes aan.

Suzaku keek geinteresseerd naar Caspian's handelingen en pakte voorzichtig de magneetjes aan. Hij deed elke handeling precies na, aan elkaar, uit elkaar, draaien, afstoten. 'Dus zolang jij hier bent, zullen ze niet in de buurt kunnen komen?' Vroeg hij nog voor de zekerheid en keek op naar Caspian. Hij had nog nooit van zo iemand gehoord, maar het leek hem mogelijk. Hij draaide de magneetjes rond in zijn hand tot ze weer aan elkaar klikten.

Caspian knikte naar Suzaku "Precies" bevestigde hij diens vraag. Hij was blij dat hij er schijnbaar in ieder geval gedeeltelijk in was geslaagd om het draakje wat gerust te stellen. Hij hoopte dat hij de klauwhanden niet nog eens tevoorschijn zou zien komen, maar sloot de kans nog niet geheel uit. Hij wachtte geduldig af wat de volgende stap van de draakjongen zou zijn.

misschien moet Louise zo maar gevonden worden? :p

Suzaku keek naar zijn handen die in zijn schoot lagen. Het zou geweldig zijn als de slechte mensen niet meer terugkwamen, maar hij was er zeker van dat het te mooi was om waar te zijn. ' Maar je kan zeker niet altijd in mijn buurt zijn, of wel?' Hij keek opzij naar Caspian met grote bambiogen. Tuurlijk hij wist dat het waarschijnlijk niet kon, maar hij kon altijd hopen.

Lijkt me een goed plan. n.n
~~
Kirye zweefde nog altijd over de mensenmassa, opzoek naar het meisje met de blauwe haren die Caspian hem had laten zien door hun mentale connectie. Tussen zijn klauwtjes hield hij het papiertje waarop Caspian had geschreven dat ze Suzaku, de draak van het meisje, hadden gevonden. Speurend keek hij rond, maar nog altijd zag hij geen blauwe haren tussen de vele mensen die er rondliepen op het feest.

Ook Caspian's gezicht betrok een beetje en hij keek wat berouwvol naar het hoopvolle gezicht. "Ik denk niet dat dat zal gaan, nee, het spijt me..." Zei hij verontschuldigend.

Suzaku keek teleurgesteld weg van Caspian. Hij wist ook wel dat het onredelijk en misschien zelfs egoistisch was om te denken dat iemand de hele tijd bij hem bleef, maar toch. Hij stak de hand waar hij de magneetjes in had naar hem uit. ' Dan heeft het geen zin' In zijn stem was een verdrietige toon te horen. Zodra Caspian weg was zouden ze weer komen, waarschijnlijk waren ze dan ook nog eens boos dat hij met hem gepraat had. Zijn gezicht vertrok bij het idee. Er was gewoon geen uitweg.