rijk van de leeuw - ondergronds meer

Ergens in een bos van het rijk van de leeuw ligt een ondergronds meer. Het was eerst een normale meer maar door aardschokken was het naar onder gezakt. Het meer zelf is groot en door een rigel kan je naar onder lopen. Je hebt een stukje grond onder waar je rustig kan liggen. Verder is er ook een waterval waar een geheime gangen achter zit. Mensen zeggen als je daar door gaat dat je nooit meer terug komt vooral omdat Aria er nu allemaal valstrikken in heeft gemaakt. Er zit veel bloemen in en bij het meer en er zwemmen zelfs vissen en schildpadden.
Ergens zit een kamer waar Aria , toxic en de kids leven. Tegen die kamer is een groot schilderij van waar Aria de spreuk had. De spreuk zelf heeft ze ergens in het doolhof van gangen verstopt. Omdat als iemand het vind diegene kan het misschien ongedaan maken. Iedereen verdwaalt hier trouwens bijna. Behalve diegene die er ooit hebben geleefd.

Personen: zoveel als je maar wilt
Regels: geen regels
Rang: maakt ook niet uit

Rustig stopte ze Arren als laatste in bed. Ze vond het wel jammer dat hij als enigste niet praatte maar wist dat hij goed bedoelde. ´´Nu iedereen slapen dan ga ik mijn ronde doen. Als er iets is vraag het aan Toxic. Die heeft de leiding´´ zei ze rustig. Iedereen knikte en ze kuste kort ieder zijn hoofd. Ze moest altijd oppassen. Maar ze kon er niet tegen om ze mee te nemen. Het was te gevaarlijk. Rustig pakte ze ahar wapens en knikte ze naar Toxic. Daarna stapte ze het gat uit en ging gewoon te voet verder. Helaas kon ze niet meer vliegen maar eigenlijk vond ze het niet erg.

Je vindt het hopelijk niet erg dat ik binnen kom vallen? en anders moet je het maar zeggen, dan ben ik zo weer weg
--
Leida had besloten om een stukje verder weg van haar legerkamp maar eens op verkenning uit te gaan. Ze was er al dagenlang niet uit geweest, ze had het te druk met het herorganiseren van de weinige soldaten die niet overgelopen of gestorven waren. Na een rotopmerking van een of andere vrouwelijke soldaat was ze kwaad weggelopen en op Tuxedo gesprongen. Nu was ze allang geland en liep ze boven het meer, niet wetend dat het er überhaupt was. Haar zwaard hing aan haar zij en rond haar middel en benen waren allerlei tasjes gebonden met wapens en allemaal losse spulletjes. Ze wist zelf niet eens wat ze allemaal bij zich had.

natuurlijk vind ik dat niet erg
-----------------------------------
Aria checkten bij elk punt of de draden nog goed zaten. Aan elke cal had ze een soort bel gemaakt zodat ze precies hoorde als iemand er in ging staan. Ze waren bijna niet te zien in de donkere gang wat hielp. Al waren ze niet zo goed zoals Aria eerst deed. Maar haar krachten werden vanzelf wel weer sterker. Rustg liep ze verder naar de waterval toe. Rustig bevroor ze een stukje waardoor ze er snel door kon. Al snel brak hij door maar ze was er wel droog door gekomen. Meestal ging ze ook buiten oefenen nadat ze zeker was dat niemnad in de buurt was.

Leida keek om zich heen. Het was een erg mooi landschap hier. Een mooie plek om te vechten. Ze bleef haar omgeving inspecteren en zag een grot. Toen ze ernaartoe liep hoorde ze een waterval kletteren. Haar nieuwsgierigheid won het van haar redelijkheid en ze liep de grot in. De waterval was nog niet te zien, maar ze hoorde hem duidelijk en liep op het geluid af. Door het luide geluid van de waterval kon ze de voetstappen van Aria niet horen.

Aria wou rustig verder lopen toen ze iets hoorde. Ze was zo gewend aan het zelfde patroon dat de waterval altijd maakte dat ze meestal wel wat verschil hoorde als iemand er aan kwam. Daarom hield ze zich stil en keek naar de ingang. Het was jammer dat ze niet meer boven de grot kon verstoppen maar het moest maar. Ondertussen pakte ze een paar naalden voor de zekerheid vast. En deed die achter haar rug. Dan kon ze meteen aanvallen als de bezoeker iets wou doen.

Leida liep rustig, niets beseffend verder, totdat ze opeens op zo'n tien meter afstand van Aria stond. Ze had een hele tijd naar de grond gekeken, en schrok zich dus dood toen ze opkeek en een vrouw zag staan. Ze zag er niet erg bedreigend uit, maar haar gevoel zei dat ze maar beter voor haar kon oppassen. Ze maakte geen aanstalten om haar aan te vallen en liep rustig verder. Als ze een gesprek zou willen voeren, kon dat niet van tien meter afstand. Ze was nu acht meter van Aria verwijderd.

Langzaam zag Aria de vrouw opdoemen. Eigenlijk was ze blij dat ze de vrouw niet kende. Anders zou ze niet zo rustig verder lopen. ´´Hallo, kan ik je helpen ´´ vroeg Aria met een beleefde glimlach. Het was niet nep omdat ze het echt meende. Maar ze was niet van plan om de vrouw verder door de grotten te laten gaan. Daarom wou ze eerst weten wat ze hier kwam doen. Welk rijk boeide haar al lang niet meer.

'Mij helpen?' Vroeg Leida eerst een beetje in de war. Het leek haar een rare vraag om in een grot te stellen. 'Ehm, nouja, ik vroeg me eigenlijk af wat er achter die waterval was, aangezien jij daar vandaan kwam lopen.' Ze herpakte zichzelf en leek niet meer zo warrig. Ze was de laatste tijd sowieso erg warrig. Dat kwam ervan als je dagenlang in een legerkamp met mannen die zich gedroegen als kleuters van drie jaar oud zat opgesloten. Ze streek door haar haar en keek Aria aan.

Aria keek kort naar de waterval. ´´Daar achter is mijn huis, dus ik vind het niet echt fijn als er mensen binnen komen stormen´´ zei ze met een dwazige glimlach. Ze mocht wel moeder zijn en heel veel hebben mee gemaakt nog steeds gedroeg ze zich nog best jong. Ze had haar pet ook nog steeds op. De pet waarmee ze jaren geleden over de grens kwam.

Leida trok een wenkbrauw omhoog. Een huis? daar? Nouja, ze wou in ieder geval niet zomaar iemands huis binnen vallen. Ze herstelde haar gezichtsuitdrukking en keek Leida aan. Ze kwam haar ergens bekend voor. Ze dacht diep na. Toen wist ze het opeens weer. 'Oh sorry, ik wou je huis niet binnenvallen, Aria.' Zei ze met een glimlachje. Dit was de vrouw waar ze jaren geleden een keer mee had gevochten. Ze was blijven hangen omdat ze erg goed was geweest. Ze kon zich nog een zin van haar herinneren. 'Hoe gaat het met je verloofde?' Toen was het haar verloofde geweest. Ze zouden inmiddels al wel getrouwd zijn, dacht ze achteraf.

Aria was wel opgelucht dat ze haar huis niet binnen wou vallen maar toen ze haar naam zei kneep ze in de naalden. Als ze zou weten dat zij diegene was die de woestijn sloot zou er toch een gevecht komen. Maar blijkbaar niet omdat ze vroeg naar Gale ? ´´Ik weet niet, ik heb hem al tijden niet meer gezien´´ zei ze verdrietig. Ze had weinig tijd gehad om er verdrietig over te zijn want voor haar kinderen hield ze zich meestal groot.

Leida schrok een beetje. Ze had een luchtig gesprek verwacht over hoe leuk haar man wel niet zou zijn, en nu kreeg ze zomaar onverwacht emoties voorgeschoteld. Daar had ze zich helemaal niet op voorbereid. Ze kwam dus een beetje klunzig, verbaasd en in de war over toen ze 'Jemig, hoe komt het?' Zei. Ze probeerde zichzelf te herpakken en zich voor te bereiden op nog meer emoties die hoogstwaarschijnlijk haar kant op zouden gaan komen.

Aria haalde haar schouders omhoog. Ze wist het neit en wou er ook eigenlijk niet aan denken. Het idee dat Gale van haar weg gelopen was wou ze egwoon niet in zien. ´´Ik weet eht neit maar ik heb het de laatste tijd zo druk met mijn kinderen dat ik er weinig tijd aan kan besteden´´ zei Aria rustig. Ze wou neit de zielige moeder uit hangen. Want ze vond zich zelf nog steeds sterk genoeg om dit aan te kunnen.

Leida knikte. Aria had ook geen zin in emoties. Mooizo, dan hoefde zij zich er ook niet mee te bemoeien. Troosten ofzo. Emoties waren echt niet haar sterke kant. 'Waar was je eigenlijk naar onderweg?' Vroeg ze toen, om het gesprek verder weg te krijgen van de emoties. Ze zou wel naar haar kinderen kunnen vragen, maar ze gokte dat Aria daar niet echt zin in zou hebben.

Aria was blij dat ze niet door vroeg naar Gale. Dat zou ze zeker niet aan kunnen. Al was ze verbaast met de volgende vraag. ´´Gewoon wat lucht scheppen, een beetje trainen. Je weet wel´´ zei Aria rustig. Het klonk zo logisch voor haar dat ze dacht dat het voor andere ook logisch was. Ze ging wat gemakkelijker staan. Niet dat ze onoplettend werd maar gewoon voor een gesprek.

Trainen, dat heb ik al lang niet meer gedaan. Dacht Leida bij zichzelf. Ze had er gewoon geen tijd voor, met een kamp vol soldaten dat ze op orde moest houden. Ze keek Aria met een glimlach aan. 'Wat dacht je van een oefengevecht?' Vroeg ze vrolijk. Daar had ze wel zin in. Het vorige gevecht tussen haar en Aria was zeer spannend geweest, dus ze had wel zin in een tweede poging.

Aria keek Leida twijfelend aan. Ze wou eigenlijk neit laten zien hoe zwak ze nu was. Zeker niet omdat ze dingen moest beschermen. Maar een oefengevecht kon ze eigenlijk wel goed gebruiken. Alleen een probleem was dta al haar wapens giftig was. Ze kon nu onmogelijk een oefengevecht houden. ´´Sorry ik denk niet dat het gaat werken. Mijn wapens zijn zeg maar alleen maar om te doden´´ probeerde Aria te verwoorden.

'Ah,' Zei Leida. Ze begreep het niet, maar had geen zin om door te vragen, dus ze deed gewoon alsof ze het begreep. 'Dat is niet erg.' Zei ze. Ze streek door haar eigenwijze, rozige haar. Ze streek met haar hand over een van haar kruisboogjes. 'Ik denk dat ik maar eens de ingang van jouw huis uitga.' Zei ze met een brede glimlach tegen Aria.

Aria merkte dat Leida het niet goed snapte. het was ook best vaag maar ht moest nu maar. Ze was veelste bang als iemand bij haar kinderen kon komen dat er dan meer kwamen. En ze wou ze het liefst niet opgeven. Ze werd al snel van haar gedachtes ontrokken toen Leida dta zei. ´´O oke, sorry dat ik niets te drinken kan aanbieden maar misschien een andere keer´´ zei Aria beleefd.

'Ik vind het helemaal niet onbeleefd hoor. Ik bedoel, je kinderen slapen waarschijnlijk. Het lijkt me niet slim om dan je huis in te komen stampen. Ik zou het ook niet fijn vinden als een vreemde in mijn kamp zou rondhangen.' Zei Leida met een glimlachje. Ze liep naar de uitgang van de grot, en merkte dat de zon geblokkeerd werd door een schapenwolkje. Het was wel nog steeds erg warm. Buiten was het net zo mooi als binnen, en ze hoefde nu in ieder geval niet in de gang van iemands huis te staan, dus ze voelde zich een stuk comfortabeler.