De Haven - Het rijk van de Vissen.

De Haven in het rijk van de Vissen. Deze haven lijkt bijna middeleeuws en het is ook niet erg goed onderhouden. Er zijn verschillende kades waar boten en schepen zijn aangemeerd, hiervoor moet betaald worden, maar vaak wordt dat niet gedaan door piraten en er wordt ook amper op gelet. Er staan een aantal huisjes waar wat mensen of zeelieden wonen. Vaak is het wel druk omdat de haven een goede weg is naar de stad. Het is hier alleen niet erg veilig door de vele piraten die hier aanmeren en plunderen. De zee is hier mooi en helder.

Regels: Niet zonder toestemming naar boten gaan.
Personen: ongv 10 tot 15 ofzo.

Dave slenterde door de haven. Hij zag eruit als een triest, verloren jochie. In werkelijkheid zocht hij Collette. Want hij vond dat ze het moest weten van Chris. Hij zuchtte. Eigenlijk zag hij bijna niks, alles ging de laatste tijd in een roes. Hij was niks zonder zijn tweelingbroer, dat merkte hij op het moment maar al te goed.

Coco trok het lapje voor haar oog goed en trok haar mes alvast toen ze van haar schip afsprong. The White Rose was een veilig iets, maar hier in de haven begaf ze zich op gevaarlijker terrein. Naast andere piraten waren hier ook nog de mensen die niets goeds van piraten dachten en ze kon die mensen niet geheel ongelijk geven. Haar goede rechteroog speurde de omgeving af, de mensen keken een beetje minachtend, maar er was geen teken dat ze zich stom zouden gedragen. Coco stopte haar mes weg en gaf haar twee bemanningsleden achter haar het teken dat ze ook hun wapens weg moesten stoppen.

Dave hoorde een paar voeten aan wal springen en hij keek op. Hé, nu stond Coco opeens voor zijn neus, zo ongeveer dan. "Collette," riep hij en hij liep op haar af. "Jou was ik aan het zoeken." Hij kreeg al een brok in zijn keel. Tot zijn opluchting zag hij Crux naast hen in het water landen. Er viel meteen een last van zijn schouders.

Coco keek op toen ze haar echte naam hoorde en keek naar degene die de naam had geroepen. Ze nam de o zo bekende jongen in zich op en wist dat het niet Chris was, een beetje teleurgesteld. 'Dave.' Zei ze met een glimlachje en zette haar piratenhoed beter op haar hoofd. Ze wist dat ze nu echt op een piraat leek. De hoed, de kleding, het lapje voor haar oog, nu alleen nog een houten been. Ze hoorde hoe Tales in haar hoofd een begroeting naar Dave mompelde, hij was diep onderwater, maar zou straks even naar boven komen. 'Ook Tales begroet je.' Glimlachte ze naar hem. 'Waarom zocht je me?' Vroeg ze en gebaarde naar haar bemanning dat ze weg konden.

"Nou, laten we eerst even gaan lopen," zei hij en hij nam Coco mee. Crux sprong licht briesend op de kant en liep met zware voetstappen achter hen aan. "Tja, ehm, ik weet niet hoe ik moet beginnen," zei hij voorzichtig en de brok kwam terug. "Het heeft in elk geval te maken met Chris." Hij zuchtte. Eigenlijk wilde hij niet verder vertellen, maar het zou wel moeten.

Coco knikte langzaam en keek Dave onderzoekend aan. Ze maakte zich zorgen, hoewel er nog steeds een glimlach rond haar lippen stond. Ze was nou eenmaal iemand die veel glimlachte. 'Er is iets ergs he?' Vroeg ze zachtjes en even had de glimlach een treurige uitstraling. Chris, ze had hem lang niet gezien, maar ze gaf nog altijd even veel om hem. Ze keek nog steeds naar Dave, de tweelingbroer van Chris, identiek, maar toch een stukje verschillend.

"Hij ligt al anderhalve maand in coma," zei Dave. "Waarschijnlijk zelfs langer, maar ik ben gestopt bij anderhalve maand." Er stroomde een paar tranen over zijn wangen en hij keek Coco verdrietig aan. "We hebben geen idee van wat er aan de hand is of wat er is gebeurd. We weten alleen dat we hem bewusteloos gevonden hebben en dat hij sindsdien zo is." Hij voelde zich niet compleet en hij voelde zich vreselijk, alleen omdat zijn broertje er op het moment niet was.

Coco hield niet van dit soort situaties. Ze was niet goed in troosten en even klopte ze Dave onhandig troostend op zijn rug. Een paar kleine tranen prikte in haar ogen. 'Maar daar komt hij wel uit toch?' Vroeg ze met een frustrerende toon in haar stem en beet even zachtjes op haar lip. Anderhalve maand, misschien langer, dat was lang. Maar hij kwam er uit, hij moest er uit komen. Maar ze probeerde eigenlijk alleen maar positief te blijven. Ze voelde hoe het lapje voor haar oog natter werd en ze schrok toen ze de tranen op haar wang voelde.

"Dat weten we niet," zei Dave. "Zijn aura is grijs en ook Kurt kon geen contact leggen. Ik voel wel dat hij er is, maar meer ook niet." Hij zuchtte. "En ik vond dat jij dit moest weten, want ja, je bent zijn vriendinnetje." Hij keek haar even aan en schrok toen Crux zijn neus tussen hen instak. Hij klopte op de neus van de paarddraak en voelde zich al een stuk rustiger.

Coco beet harder op haar lip. 'Hij komt wel terug.' Zei ze, maar ze had vooral het idee dat ze dat tegen zichzelf zijn, om niet nog meer tranen los te laten. Ze veegde de tranen van haar wang en haalde haar lapje voor haar oog vandaan en haalde het water eruit met haar watersturing. Ze keek Dave met haar rechteroog aan. 'Waar is hij, waar ligt hij?' Vroeg ze aan hem, dan zou ze langs gaan.

"Hij ligt thuis, gewoon op zijn bed," zei Dave. "Dat maakt het extra pijnlijk, ik lig op diezelfde kamer." Hij zuchtte en keek hoopvol naar de lucht. "Het ergste is dat al onze krachten weer gedaald zijn naar nul, anders had Valerio misschien wel wat kunnen doen." Hij veegde zijn tranen af en keek de naar aurabol die licht flikkerde in zijn hand.

Coco knikte en deed het lapje weer voor haar blinde oog. 'Mijn krachten ook, heel vreemd.' Zei ze met een ontevreden klank in haar stem, ze vond het heel frustrerend dat ze nu weer minder kon met haar kracht. 'Kan ik anders een keertje langskomen?' Vroeg ze aan dave en keek hem aan. Ze vond het moeilijk om hem te troosten, daar was ze nooit goed in geweest, maar nu gaf ze hem af en toe een klopje op zijn schouder of rug.

"Ja, dat moet je doen," zei Dave vastberaden. "Misschien maakt het iets los. Maar je hebt niet veel aan hem, dat snap je hopelijk wel." Hij zuchtte en keek Coco aan. "Nou, ik heb gezegd wat ik moest zeggen, dus ik ga weer." Hij wilde weg van het meisje dat hem extra veel aan Chris deed denken. Hij bracht zichzelf omhoog tot hoogte van de rug van Crux en ging daar zitten. "Tot ziens," zei hij nog en Crux sprong van de kade af en galoppeerde weg door de lucht.

Dat begreep Coco, maar ze wilde naar Chris toe, dus dat zou ze doen. Ze knikte naar Dave en zwaaide hem eventjes na. Ze zuchtte zachtjes en draaide zich weer richting haar schip. Ze had geen zin meer om inkopen te doen of te plunderen. Ze liep met een treurige blik het schip op en ging bij de reling staan waar Tales bovenkwam. Ze aaide hem langzaam en hij trooste haar. Chris moest wakker worden.

Alexis stond toe te kijken hoe een paar piraatachtige figuren enkele bakken fruit afladen, het was intressant want ze leken het te willen verkopen. En het kamp had wel behoefte aan een stuk fruit voor de vitaminen. Na vijf jaar hadden ze wel enkele akkers opgebouwd, maar een appelboom had helaas wel langer nodig om te groeien. Rustig bleef ze toekijken op enige reactie, ze was niet van plan teveel te betalen.

Ik ga gewoon mijn vorige stukje kopiëeren xD Heeft toch niemand op gereageerd :p
-
Alexis stond toe te kijken hoe een paar piraatachtige figuren enkele bakken fruit afladen, het was intressant want ze leken het te willen verkopen. En het kamp had wel behoefte aan een stuk fruit voor de vitaminen. Na vijf jaar hadden ze wel enkele akkers opgebouwd, maar een appelboom had helaas wel langer nodig om te groeien. Behalve dat het een nuttige functie had, was dit gelijk handig om haar gedachtes eventjes uit te laten waaien en om informatie over het rijk an de Vissen in te winnen.

Dan zag haar al van ver af en wilde dit keer een beter gesprek houden. Rustig liep hij naar haar toe en zei met een zachte toon,' Sorry.' Meer hoefde hij hoopte hij niet te zeggen en anders zou hij een uitleg moeten afleggen. Niet dat hij het al te erg zou vinden maar gewoon sorry zeggen vond hij al moeilijk genoeg. Hij was egoïstisch en zelf ingenomen dan is sorry het moeilijkst wat er te zeggen valt.

Alexis keek verbaasd naar Daniël die voor haar stond en zich verontschuldigde. Ze moest zelfs even het kwartje laten vallen, want door alle gebeurtenissen afgelopen weken was ze dat voorval alweer vergeten. Ze schudde kort haahoofd. Er verscheen zelfs een licht glimlachje op haar gezicht "No problem, honey-love.;" het was al lang beter dat ze niet weer in een ruzie terecht kwam, dan had ze hem waarschijnlijk een klap verkocht. Eentje die hij niet zou kunnen navertellen, niet verstandig om dat zomaar te doen als hoge officieer geval. "Sorry voor mijn reactie van toen." zei ze toen ook maar.

Dan glimlachtte voorzichtig en keek even naar het gezicht van Alexis,' Ik had een soort down periode en jou felle reactie was ik niet gewend, ohh en jouw gedachtes trouwens ook niet. Je beledigde me en krenkte mijn ego. Dan krijg je me boos en gemeen maar goed je had het recht om me te beledigen.' Er verscheen een kleine ondeugende glimlach en hij keek naar waar Alexis eerst naar keek. Wow fruit ahh dat was lang geleden bedacht Dan zich.

Alexis wist nu ook te glimlachen, hij was tenminste niet meer zo erg als de vorige keer. Hoewel hij wel een telekinist was, ze hield niet van mensen die in haar gedachte wroette, dat ging niet helemaal op aangezien Cloud ook gedachtelas, maar hij hield het netjes en las de haarre niet. "Okay, dus jij was niet in al te best humeur, ik niet, dus staan we quitte." zei ze droog. Haar blik volgde die van hem weer naar het fruit, "Ja die moet ik zo maar eens op de kop zien te tikken, eindelijk weer wat vers fruit." zei ze verlekkerd.

Dan knikte als een klein kindje die een koekje kreeg aangeboden,' Sorry trouwens voor dat gedachte lezen, ik heb daar een soort probleem mee, ik krijg het niet uit. Ik kan iedereens gedachte lezen maar wil het grotendeels van de tijd niet eens. Zo kom ik achter veel te veel geheimen en ik vind het niet fijn om te weten. Mijn eigen geheimen zijn al erg genoeg.' Met een beetje sip lachje keek hij naar Alexis,' Dus sorry als ik soms reageer op je gedachtes maar ik krijg de onderscheid tussen wat mensen zeggen en wat mensen denken soms ook neit helemaal door.'

Alexis keek hem met een licht glimlachje aan "Dat is balen." zei ze, ze had dan geen verstand van gedachtelezen. Tenminste ze wist er wel het een en ander van, maar om constant elke gedachte om zich heen op te pakken leek haar vreselijk. Alsof iedereen de hele tijd tegen je aan het schreeuwen was. "Misschien moet je eens met Cloud praten? Voor zover ik weet heeft hij alles onder controle met zijn kracht" stelde ze voor, terwijl ze tegelijkertijd besloot niet aan ene Lewis te denken in zijn bijzijn. "Maar als je toch iedereens gedachte leest, kun jij eens kijken wat zij voor die kisten fruit vragen?" zei ze met een grijns.

Dan schoot in de lach,' Ik zal dan ook maar niet vragen naar Lewis. En ik zou dan inderdaad graag even met die Cloud praten. Want ik word hier een beetje gek van.' Even schonk hij een blik op de mensen die het fruit aan het doen waren.' De prijzen zijn verschillend maar de baas vraagt er best veel voor, en hij had je al zien kijken en wilt daarom de prijs nog hoger maken. Wacht laat mij maar even onderhandelen. Want hij is vreemd gegaan op zijn vrouw en hij wilt dat niemand erachter komt. Nou daar kan ik voor zorgen als hij zijn prijzen naar beneden haalt.' Met een vriendelijke lach liep hij van Alexis vandaan.

Alexis schoot op haar beurt in de lach, hoewel het heel herkenbaar in haar klonken. Maar ze was niet van plan om nu alsnog aan Lewis te denken. "Oké is goed," ze keek naar de mannen die ondertussen bezig waren met stapels te maken. "Maar ik blijf wel kijken hoor, zo guur zijn deze types niet. Voor je het weet krijgen ze zin om je uit de weg te ruimen." zei ze met een knipoog achter hem aan. Ze draaide zich om richting demannen zodat ze alles een beetje in de gaten kon houden.