Een klein marktje - Rijk v. d. Vissen

Gewoon een paar kraampjes bij elkaar. Sommige verkopen vis andere stoffen. Er zijn heel veel verschillende kraampjes maar wat wel overal overeenkomt is dat de mensen die achter de kraampjes staan heel hard schreeuwen en zo snel mogelijk van hun spullen af proberen te komen. Het is luidrustig en één grote chaos. Toch komen er mensen erg graag.

Regels: -
Personen: Maakt niet uit

Scarlet had haar blik helemaal gericht op het kraampje met tekenspullen en naaispullen. Vooral de nieuwe naalden spraken haar aan. Haar kracht begon weer goed op gang te komen. Ze stak haar hand uit om het doosje naalden te pakken en voelde al hoe ze als een soort magneet naar haar werden toegetrokken. 'Ik neem deze.' Zei ze beleefd tegen de vrouw die ze verkocht terwijl ze wat geld naar de vrouw uitstak. Deze leek blij te zijn met wat ze verkocht.

Yamata zwierf een beetje over de markt. Ze wist eigenlijk niet wat ze hier deed. Met een verveelde uitdrukking keek ze naar de verschillende kraampjes. Bij de viskraam kneep ze haar neus dicht. De walmen van de vis stegen op in de lucht. Waarschijnlijk waren ze verrot. Ze keek met een walgende blik naar het kraampje en de vrouw daarachter, maar toen ze een felle blik terug kreeg van de vrouw bloosde ze en sloeg ze haar blik neer. Stilletjes vervolgde ze haar weg.

Met een luidruchtig grommende maag, kwam Luthien aanstrompelen. Hij had een paar centen in zijn hand en hoopte daarmee wat eten te kopen. Maar helaas, toen hij stopte voor een broodkraampje, bleek het duurder te zijn dan hij dacht. Hij zuchte diep en liep weg. Terwijl hij liep zag hij een vrouw bij een stofjeskraampje, met haar tas die nogal open stond en onbeveiligd was. Luthien greep zijn kans schoon en voorzichtig, haalde hij de portemonnee uit het tasje. Hij verborg het onder zijn jas en liep vlug weg. Als hij wou overleven, moest het maar zo.

Demetri liep rustig rond midden op de straat. Hij was niet van plan wat te kopen. Hij had natuurlijk wel geld bij maar hij lette zelf meestal niet op als het etenstijd was. De koks bij het kmp moesten hem bijna vast ketenen om hem te laten eten. Hij was hier juist om zijn krachten een beetje te oefenn. Zo veel chaos gedachen waren een goede oefening. Al lukte het al een tijdje niet op een gegevn moment zag hij dat een jongen dacht aan stelen. Zelf hield hij niet va zulke mensen daarom liep hij rustig op die jongen af. ´´Denk je niet dat dieportemonee niet van jouw is´´ zei hij zo serieus dan je niet kon weten dat hij 9 is.

Luthien liep rustig door. Hij voelde zich schuldig, sinds stelen echt niet zijn ding was, maar hij had geen keus. Ze lieten hem nergens werken omdat hij een dertiender was. Hij keek om toen hij een stem hoorde, maar pakte de rand van zijn hoed vast en trok die omlaag. 'Als ik in de kerkers wil belanden moet ik dat zelf weten. Maak dat je weg komt, joch.' zei hij in een harde stem, al was het gewoon een schild.

Demetri pakte de man wat sterker vast. Na al dat trainen was hij wel sterk wat in de familie zat. Al zou hij zeker niet kunnen winnen van te veel mensen. Ondertussen ving Demetri vlagen van zijn gedachtes op. ´Niet werken omdat.... niet meende´. ´´Dat maakt we weinig uit, maar die mevrouw wil haar portemonee terug. En je kan vast wel ergens werken, hoor. Je zoekt gewoon niet goed genoeg´´ zei Demetri serieus.

Luthien trok een mes met de hand die onder zijn jas zat. De portemonnee viel op de grond, maar dat maakte nu niet meer uit. Hij hield het mes voor Demetri's keel. 'Ik wil je niet doden, maar als je me niet laat gaan, laat je me met geen keus.' gromde hij. Wie dacht dit kind wel niet dat hij was? Zomaar zijn gedachten lezen alsof het maar een of ander boek was. Hij haatte het als mensen hun neuzen in andermans zaken staken. Toch wist hij dat de jongen gelijk had, maar hij had de hoop al opgegeven. Zijn vrouw was weg, zijn kinderen waren weg... Ik ben de slechtste persoon ooit.

Demetri keek nog steeds met dezelfde blik naar Luthien. Hij leek niet bang , omdat hij deze situatie wel vaker had gekregen. Rustig liet hij een steentje naar boven komen en met een snelheid naar de man zijn hand gaan. De meeste mensen zouden dan wel bewegen waardoor Demetri hem in de houdgreep kon nemen of afstand kon krijgen om zijn zwaard te trekken.

Luthien voelde de steen tegen zijn hand komen, en het mes viel uit zijn hand. Hij had echter nog een stuk of tien andere messen. Ze waren allemaal gemaakt door zijn eigen familie, daarom liet hij ze ook nooit achter. Hij trok een ander mes en ging wat achteruit voor de jongen, nu voorbereid.

Toen de man het mes liet vallen sprong Demetri achteruit en trok een paar messen. Hij moest wel een stuk jonger zijn dan de man maar zelf had hij misschien wel ergere dingen meegemaakt. Rustig keek hij om zich heeen en natuurlijk keek iedereeen hun aan. Als het een gevecht zou worden werden ze opgepakt en moest hij ontsnappen omdat hij een dertiener was. Daarom kon hij het beter slimer aan pakken. ´´Zou je alsjeblieft gewoon die portemonee willen terug geven´´zei hij hard genoeg waardoor iedereen meteen wist waar het over ging. Nu was Demetri tenminste niet de badguy.

Luthien keek naar de jongen met zijn gele ogen maar keek toen om zich heen naar de mensen. Hij keek weer terug naar de jongen en zuchtte diep. Hij stak zijn mes terug in zijn wapenriem, en het mes dat op de grond lag in zijn mouw. Hij keek even naar de mensen die nog steeds naar hem keken. 'Waar kijken jullie naar?' gromde hij en liet daarmee de mensen weer weg gaan. Hij pakte de portemonnee op en keek naar Demetri. Wat een schaamte. Een kind die zijn weg nog beter wist dan een volwassen man van 23. Hij knikte alleen maar naar hem en gaf de portemonnee terug. De vrouw keek hem enkel kwaad aan en liep weg. Luthien staarde naar de grond en beet zijn lip.

Toen de man toe gaf dat Demetri slimmer was voelde Demetri zich wel trots Het was hem weer gelukt. maar hij ebdacht zich ook iets. Als de man zo hopeloos was dan wist hij wel een baan voor hem. In het kamp waar hij werkte hadden ze een luie luitenant ze konden goed nieuwe mensen gebruiken. Daarom liep hij achter de man aan. ´´Sorry van net. Maar als je op zoek bent naar een baan weet ik er wel een´´ zei hij rustig tegen hem. De hele tijd was zijn gezichtsuitdrukking niet verandert.

Luthien keek op naar Demetri toen hij aan kwam lopen. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik wist dondersgoed dat je gelijk had.' zei hij rustig en nam toen zijn hoed af. Hij glimlachte lichtjes naar hem, gewoon een kleine glimlach. Hij had zijn lach al lang niet laten zien. 'En dat zou fijn zijn, ja.'

Demetri glimlachde niet dat had hij al lang niet gedaan. Maar blijkbaar had hij de man goed ingeschat dat hij wel de baan wou hebben. Al zou hij het niet rechtstreeks zeggen. ´´Ik ben Demetri´´ zei Demetri rustig terwijl hij zijn hand uit stak. Dat was meestal wel slim als ze samen gingen werken. Vooral zo´n klein kamp als waar hij werkte.

'Luthien.' zei Luthien en nam Demetri's hand aan. Hij was blij dat er eindelijk werk was. Niemand nam hem ooit aan. Hij wou zijn leven weer opbouwen, en misschien kon hij ooit Emily terug krijgen... Dan konden ze als een gelukkige familie verder leven. Hij miste Emile en Lucille zo erg. Hij vroeg zich af hoe ze eruit zagen, of ze al groot waren en of ze gezond waren. Hij hoopte dat ze niet dood waren, net zoals hun derde kind, die al dood was toen die geboren werd.

Demetri zag dat Luthien blij was. Misschien was het slim dat hij even zou zeggen wat de baan inhield. Dalijk was die blijdschap al snel verdwenen. ´´Jij komt toch uit het dertiende rijk´´ vroe Demetri rustig door met een serieus gezicht. Hij had zo iets opgevangen en was er eigenlijk wel blij mee. Maar vroeg zich wel af waarom hij dan niet op in of ander kamp zat te overleven net als hij zelf had gedaan.

Ik loop wat op de markt. De kraampjes hier zijn eigenlijk maar waardeloze hutjes. Nooit eens is er iets leuks te koop.
Ik loop naar een kraampje met tekenspullen. Misschien, als ik met zand kan tekenen, kan ik het ook wel op papier.
De vrouw glimlacht naar me als ik wat potloden en papier koop. "Dank u." zeg ik heel zacht. Ik haat beleefd zijn,
maar mam houdt me in de gaten.

'Ik kom uit het Dertiende Rijk, ja. Al vecht ik lang niet meer met ze mee.' zei Luthien. Het maakte hem niet uit wat voor een baan hij had. Als het maar een baan was en als hij maar uit de armoede ontsnapte. Hij wist nu niet wat hij met zichzelf aan moest. Hij was een beetje verdwaald op zijn pad, maar probeerde zijn weg terug te vinden. Voor Emily, voor zijn kinderen, en voor zijn ouders.

Ik loop met een tas vol tekenspullen langs de kraampjes. Bij een kraampje van brood staan twee jongens met elkaar te praten.
"Dag." Zeg ik en loop verder. Ze waren best leuk. Volgens mij heb ik ze wel eens eerder gezien...
Achja, ik slenter nog wel even wat rond. Ik kijk wel of er nog een leuk kraampje is.

´´Waarom kom je dan niet terug. Het leger wordt weer beter en ze betalen veel beter dan ze hier doen´´ zei Demetri rustig maar je kon wel goed horen dat hij er achter stond. Hj wist niet of Luthien er ook zo over dacht maar zo was het voor hem wel. En misschien als er meer mensen kwamen dan kon hij eindelijk zijn zus vinden.

Luthien schudde zijn hoofd lichtjes en keek met smalle ogen naar de grond, zijn wenkbrauwen lichtjes gefronst. 'Als ik terug moet komen bij het Dertiende Rijk, laat dan maar zitten. Ze hebben genoeg dingen van me afgenomen.' zei hij. Hij was samen met Emily gevlucht naar het rijk van de Vissen, omdat ze uitvonden wat Zenan precies wou. Later werd Luthien onderschept door Dertiende Rijkers die zeiden dat het rijk van de Leeuw zijn broer en ouders had vermoord. Dat gaf hem genoeg reden om terug te gaan, maar hij kreeg er reuze spijt van, dus probeerde hij Emily te bereiken. Maar toen werd hij weer onderschept en ze dreigden Emily te doden als hij ze verraadde. Hij en Emily groeiden uit elkaar, maar hij hield nog steeds zielsveel van haar, al was hij niet zeker of zij dat ook deed.

Demetri haalde overdreven zijn schouders op. ´´Als je zo graag dood wil gaan moet je het zelf weten. Ik weet alleen dat de andere rijken nu ook niet al te veel voor je doen´´ zei hij rustig. Hij wist niet wat er gebeurt was. Maar hij snapte niet dat Luthien gewoon voor het slimste koos. Overleven of niet overleven zo zag het voor Demetri uit.

'Ach...' mompelde Luthien en deed zijn hoed weer op. 'Ik vind heus wel iets. Zo niet, dan leef ik wel op bosvruchten.' Hij keek weer even naar Demetri, maar wist niet zo goed wat hij nog meer moest zeggen. 'Maar toch bedankt voor het aanbod. Ik wil nu gewoon niks met het Dertiende Rijk te maken hebben. We hebben de arme bevolking genoeg aan gedaan...' Zo was Luthien gewoon, hij kon slecht tegen oorlogen en dat soort dingen. Eerst was hij er immuum voor. Hij was ijskoud en hard als steen, maar door zijn dierbaren is hij alles anders gaan zien. Heel anders.

Clavis zat tussen de stoffen te neuzen in een kraampje. De man was een echte afzetter en probeerde haar allemaal dingen aan te smeren. Maar zij negeerde hem half. Het enige wat ze wilde was het perfecte stofje vinden voor haar jurk. Voor het eerst zou ze een jurk voor zichzelf maken. Of in ieder geval een jurk waarin ze echt op zou vallen. Maar in haar ogen was het dan wel, als je iets doet doe je het goed. Dus zocht ze naar dat ene perfect lapje stof. En eigenlijk had ze nu al drie markten afgezocht maar had ze hem nog niet gevonden.