Porlina - Huis van Lilly en Yukito

Het huis ligt dichtbij de stad Porlina, maar je zou toch eerst een paar meters door het bos moeten lopen tot je bij het huisje aan komt. Het is een oud huisje, maar dat betekent niet dat het niet mooi is. Er ligt een klein vijvertje bij het huisje, en de zon komt er niet vaak, maar als het nacht is, is het prachtig. Boven het water vliegen wel duizenden vuurvliegjes.
Als je het huis binnenstapt, zie je dat het een redelijk normaal huisje is met houten meubels. Aan de muren hangen foto's van Yukito, zijn vrouw Lilly en hun kindje Lillith. Er zijn 4 deuren. Een ervan leid naar de slaapkamer van Yukito en Lilly, de andere leidt naar Lillith's kamertje, en de overige twee leiden naar de badkamer(inclusief wc) en de keuken. Ook is er een luik wat onder het tapijt ligt. Dat leidt naar de kelder, en daar ligt een hele katana-verzameling van Yukito en ook wel meer dingen.

Regels: Niet in de kelder komen, alleen Lilly en Yukito mogen dat. Niet vechten. Niks breken, want anders breken zij jou.
Personen: Max 10.

Lillith was net in slaap gedommelt, eindelijk. Het was erg vermoeiend om een kindje grotendeels in je eentje op te voeden. Ja in je eentje, Yukito was bijna nooit thuis en als hij thuis was was hij te lui om ook maar één keer uit zijn bed te stappen om Lillith weer in slaap te krijgen. Haar mond opende zich en een gaap was te horen, ze was moe.

Met een vermoeid gezicht kwam Yukito het huis binnen. Hij had zijn legerpak nog steeds aan en zijn pet nog op. Hij haalde de pet van zijn hoofd en hing hem aan de kapstok in de hal. 'Ik ben thuis.' probeerde hij te roepen, maar er kwam meer gemompel uit. Hij liep de woonkamer in en liet zich neerploffen op de bank. Man, het was zwaar om dat tuig in toom te houden en sinds de Dertienders ze met een verrassingsaanval aanvielen, was het enorm spannend in het kamp.

Lilly kwam de kamer binnengelopen. 'Zo, jij bent ook eens een keertje thuis.' mompelde ze voor zich uit, aan haar humeur te zien zou er geen aardig woordje vanaf komen. Andere vrouwen waren blij als ze hun man weer mochten zien maar zij zag het als een gelegenheid om hem eens de waarheid in te wrijven,

Yukito knikte enkel en legde de rug van zijn hand tegen zijn voorhoofd. Hij had nu geen zin om medelijden op te wekken en te vertellen waarom hij weer eens thuis was. Hij wou nu alleen maar even slapen, uitrusten, zodat hij er weer tegenaan kon. 'Oh, trouwens.' Hij haalde iets uit zijn zak en gaf het aan Lilly. Het was een zak vol goudstukken.

'Wat?'. Haar gezicht stond nogsteeds pissig. Ze ging op de andere bank zitten en streek haar roze babydoll glad, ze had dit aan omdat ze geen tijd had gehad om zich om te kleden. Ze was al vanaf tien uur 's ochtends bezig geweest met Lillith, het kind leek gewoon niet te hoeven slapen. Hier ging ze kapot aan, dat wist ze zelf ook wel. Maar hoe moest ze anders voor haar zorgen, ze had geen ouders waarbij ze haar kon afzetten .

'Hier.' mompelde Yukito en overhandigde de zak met goud aan Lilly. Hij wreef even in zijn honingkleurige ogen en was niet echt van plan om nog iets te doen. Hij sloot zijn ogen en merkte niet eens dat Lilly pissig was. Hij was het nu wel gewend, want ze bleek ALTIJD pissig te zijn. Ergens snapte hij wel waarom, maar zijn eigen gevoelens zaten in de weg waardoor het dus leek alsof hij het niet snapte.

'Kon je maar in plaats van het geld liefde aan je kind geven.' siste ze. Ze pakte het geld aan waarnaar ze het in een hoek van de kamer smeet. Zijn geld hoefde ze op dit moment niet. Leuk hoor, je man als officier. Je kon hem nooit zien en als je hem een keer kwam opzoeken had hij geen tijd voor je. Soms verbaasde het haar dat ze nog niet weg gegaan was bij hem , hem leek het toch niks te boeien wat ze deed. Diep van binnen deed dat haar pijn, maar ze vertikte het om hem dát te zeggen.

Yukito opende zijn ogen iets toen ze het over Lillith had en bleef een tijdje naar het plafond staren. Hij kwam overeind van de bank en liep naar de deur van Lillth's kamer, die hij iets open deed. Hij tuurde naar binnen en zag zijn dochter slapen. Een klein glimlachje, die hij in tijden niet had laten zien verscheen om zijn lippen. Hij deed de deur weer rustig dicht en plofte vervolgens neer op de bank. 'Ik maak haar maar niet wakker.' zei hij meer tegen zichzelf dan tegen Lilly.

'Nee, ik ben uren bezig geweest om haar in slaap te krijgen. Het is je geraden om haar niet wakker te maken.'. Ze keek hem enkele seconden aan, waarom was hij er nou nooit? Waarom gaf hij haar of Lillith geen liefde? Waarom ging ze eigenlijk niet bij hem weg. Bang dat ze in zou storten stond ze op en liep zonder nog een woord te zeggen naar haar slaapkamer. Waar ze in haar bed ploften en de deken over haar koude lichaam sloeg.

Yukito keek op toen Lilly weer weg ging. Hij beet zachtjes op zijn lip en volgde haar toen naar de slaapkamer. Hij voelde zich ergens wel schuldig, maar hij was gewoon zo moe dat hij even helemaal niks anders zag dan een rustplek. Hij legde zijn hand op het bed en leunde wat naar voren. Hij gaf haar een kus op haar hoofd en haar zwarte haren. Ookal maakten ze vaak ruzie betekende dat niet dat Yukito niet van haar hield.

'Waarom maak je nooit tijd voor ons.' fluisterde ze nu hardop. Er verscheen een traan in haar ooghoek, moest ze weer emotioneel worden? Ze kneep zich in haar bovenbeen, van onder de deken. Ze moest sterk zijn, niet huilen zoals ze elke dag bijna deed. Het enige moment wanneer ze vrolijk was was wanneer ze de kleine zag, of wanneer ze weer een beetje liefde kreeg van Lillith.

Yukito's gezichtsuitdrukking veranderde compleet. Het werd zachter, liever en minder verbitterd. 'Het spijt me, Lill... Ik snap dat je het moeilijk hebt met Lillith, maar een officier zijn is ook niet makkelijk. Ik moet wel een miljoen soldaten aansturen en laatst zijn we nog aangevallen. Ik doe meer dan mijn best, maar het is gewoon niet genoeg... En dat is heel vermoeiend.' zei hij zachtjes, terwijl hij over Lilly's haar aaide.

'Probeer voortaan gewoon meer tijd te maken voor ons..' haar stem was zacht, breekbaar voor een keer. Het deed haar pijn dat ze geen gelukkig gezin konden zijn, of tenminste vaak bij elkaar konden zijn. Lillith was haar ouders en ze wilde dat zij een mooi tijd kreeg, met haar ouders samen. Niet alleen met haar moeder.
~
Hoellaat speelt dit af?

's Avonds of zo
---

Yukito trok zijn hand terug en ging recht staan. Hij keek schuldig naar Lilly, en trok toen zijn legerpak uit, tot hij alleen maar een zwart shirt aan had, en zijn witte boxers. Hij ging naast Lilly in het bed liggen. 'Ik zal het proberen... Maar nu... wil ik slapen.' zei hij op fluistertoon en draaide zich op zijn zij. Hij sloot zijn honingkleurige ogen om te slapen en alles even te vergeten. Om te dromen over hun als een gelukkig gezin.

'Ok.'. Het klonk weer afstandelijk, morgen ochtend was hij waarschijnlijk toch weer weg. Ze sloot haar felgroene ogen, die gevuld waren met tranen die nu over haar wangen rolde. Ze draaide van Yukito weg en beet op haar lip. Dit was niet hoe ze vroeger haar leven had voorgesteld.

Next morning
---

Wonder boven wonder was Yukito er nog de volgende ochtend. Waar hij dan ook door gewekt werd was de huilende Lillth, maar hij was een beetje te suf om op te staan en naar haar toe te gaan. Brommend draaide hij zich op zijn andere zij en trok het deken over zijn hoofd. 'Mmppf... zorg dat ze stil is Lilly...' gromde hij vanonder de lakens.

Ook Lilly werd wakker. Meteen kwam de vloed van boosheid weer naaar boven toen ze zijn woorden hoorde. 'Doe het eens zelf, dan weet je ook eens hoe het voor mij elke dag is.' siste ze zonder op of om te kijken. Als hij het echt niet deed zou het het uiteindelijk toch wel doen maar dan zou ze zo teleurgesteld in hem zijn dat ze weken niet met hem zou praten en als ze al iets zou zeggen was het een rotopmerking.

Yukito gromde iets onverstaanbaars en rolde zichzelf letterlijk uit bed. Hij krabbelde overeind en gaapte terwijl hij naar Lillth's kamer liep. Hij tilde haar uit haar bedje. 'Oke, stil maar, Lillth... Sshht...' mompelde hij terwijl hij haar over haar rug wreef, wat niet echt hielp. Lillth huilde naar door en trok toen aan Yukito's haar, wat hem toen echt wakker schudde. 'Au, au, au, Lillth! Niet trekken!' Hij merkte zelf niet hoe klunzig hij bezig was, maar hoe kreeg je een huilend kind stil waarvan je niet wist wat die wou? Hij liep uit Lillth's kamer en kwam hun slaapkamer binnen. 'Ehh... Lilly? Hoe krijg ik haar stil?'

'Godverdomme Yukito, je kan ook echt niks!' riep ze geïrriteerd toen ze uit bed stapte en het kleine meisje overpakte. 'Shhh, shh stil maar schatje.' suste ze haar zachtjes. Terwijl ze naar de keuken liep rook ze aan de luier van Lillith, die niet stonk. Dat was het dus niet. Waarschijnlijk had ze dus dorst. Ze drukte de waterkoker aan en ondertussen pakte ze het melkpoeder uit het keukenkastje. 'Meng dit samen in haar flesje , wacht tot het afgekoeld is en geef haar dan te drinken.' zei ze nogsteeds halfslapend.

En bedankt... dacht Yukito geirriteerd en volgde haar naar de keuken. Hij nam Lillith weer van Lilly aan en knikte. 'Oke, sorry.' Mompelde hij en zette Lillth op het aanrecht, terwijl hij keek hoeveel lepels er in het flesje moesten. Hij deed het aantal vereiste lepels in het flesje en wachtte op het water terwijl hij over Lillith's goudblonde haartjes streek. Toen het water gekookt was goot hij de inhoud in het flesje en draaide de dop erop. Met een arm pakte hij Lillith weer op en droeg haar naar de woonkamer terwijl hij met het flesje schudde. Het zag er schattig uit, Yukito met Lillith vast, maar helaas kwam dat niet vaak voor.

Zonder ook nog maar één woord te zeggen of hem één blik te gunnen liep ze terug naar de slaapkamer en dook het bed in, zij zou ook eens een keer uitslapen. De koele dekens leken haar huid te kietelen, even genieten dat ze langer mocht liggen. Maarja, waarschijnlijk zou Yukito haar nog een keer storen omdat hij iets niet wist.

Yukito ging op de bank zitten met Lillth op zijn schoot en wachtte tot het flesje was afgekoeld. Hij keek naar Lillth terwijl ze zijn wijsvinger pakte en ermee speelde. Ze had alleen het goudblonde haar van Yukito, voor de rest leek ze erg veel op haar moeder. Yukito vond het zelf ook niet fijn dat hij er bijna nooit was, maar hij kon het zelf niet helpen. Hij kon zijn leger niet in de steek laten, en door het commanderen vergat hij hoe het was om... een familie te hebben. Hij had altijd op zichzelf gewoond, maar nu niet meer. Hij wist dat hij beter zijn best moest doen, maar zijn hoofd schreeuwde alleen maar Slapen! Slapen! Slapen!.
Yukito zuchtte diep en pakte het flesje op. Het was nu wel lauw geworden. Hij bevrijdde zijn vinger van Lillith's handjes, en gaf haar het flesje, waar ze gulzig uit begon te drinken.

Lilly sloot haar ogen, blij dat hij haar niet meer stoorde. Toch was het jammer dat hij niks voor haar had gedaan, tja je kon niet alles hebben. Hierom zou ze dan ook niet boos over worden, voor haar ging het alleen om Lillith. Dat die een vader had waar ze trots op kon zijn, met wie ze leuke dingen kon doen en verhalen over school kon vertellen. Een vader die zei tegen het vriendje 'Als je iets met haar doet breek ik jou', waardoor de jongen goed met haar gevoelens om zou gaan. Zo een vader moest Lillith krijgen, daar zou zij wel voor zorgen.

Yukito beet op zijn gebarsten onderlip toen hij Lillith zag drinken en gaf haar een zacht kusje op haar bolle wang. Nee, hij moest echt iets regelen. Hij kon toch niet eeuwig ruzie met Lilly maken? Oke, ze waren allebei hotheads, maar dat betekende toch niet dat het niet anders kon? Yukito was er zeker van dat het anders kon, maar momenteel had hij geen idee hoe hij haar vertrouwen terug moest winnen... Door een goede vader te zijn leek logisch, maar die optie was niet voor hem weggelegd. Hij moest 's avonds weer terug naar zijn kamp, en het leek hem best onmogelijk om in één dag te laten zien dat hij wél een goede vader was. Yukito zuchtte diep en sloot zijn ogen, terwijl hij naar het zachte gesabbel van Lillth luisterde.