Nears huis-schorpioen

Een mooi groot huis. Er is een kamer die dienstdoet als keuken/eetkamer een als slaapkamer met een simpel bed en een badkamer. De andere kamers zijn rederuceerd tot muren een deur en een raam. Hier creert Near bouwwerken. Reuzachtige kaartenhuizen, domino steden die meerdere kamers vullen en uiteindelijk omgegooit worden, forten van dobbelstenen…. Hij bewaard al het speelgoed in kratten in de kelder. Kratten vol dobbelstenen, kaarten, dominos en overig speelgoed als autotjes riddertjes robots enz. Near woont hier al drie jaar

Personen: 4
Regels: BLIJF VAN ALLES AF TENZIJ JE NEARS TOESTEmmING HEBT

Fly landde voor de deur. Bear klom van haar rug af en opende de deur. Fly glimalchte en verdween naar de tuin die meer weg had van een grote zandbak. er lag zelfs zand in de voortuin. Tja geen woestijndraak zonder zand. Near veegde zijn blote voeten op de mat en liep voorzichtig tussen de domino patronen door naar een kamer aan de zijkant gezien de hal. het was de eetkamer\keuken.Nu moest hij bij gebrek aan beter maar van de keuken gebruikmaken om te zitten. Hij doorzocht de twee aanwezige boekenkasten en pakte een paar kladblokken die hij op tefel liet vallen emt een pen. Hij begon ze door te bladeren op zoek naar een leeg velletje. Veel waren gevuld met professioneel uitziende bouwtekeningen, wiskundige formules en ontwerpen voor zijn bouwsels.

XD in je 2e zinnetje staat ipv Near Bear (ja ik vind dat heel komisch^^)

Louise sprong snel van Suzaku af toen die geland was en gaf hem een aai over zijn snuit voor ze achter Near aanliep. Ze trok het witte overhemd dat ze aanhad recht, omdat het door de wind wat omhoog was gaan kruipen. Ze keek nieuwsgierig rond, maar moest haar aandacht vooral op de grond houden om maar niet tegen een domino steentje aan te komen. Zonder brokken te maken aangekomen bij de kamer wat waarschijnlijk een keuken moest voorstellen, ging ze naast Near op de stoel zitten. Ze keek nieuwsgierig mee in de kladblokken en sloeg sommige tekeningen automatisch op in haar fotografische geheugen.

komt omdat de n en de b naast elkaar zitten

uiteindelijk had near drie legen blaadjes gevoenden en legde die apart. Hij schreef op een van de eerste in een simpel handschrift het alfabet en alle overige klanken, als ie en oe "ken je alle klanken?" vroeg hij haar.

In de tuin lag Fly in het zand as een katje. af en toe wapperde ze automatisch met haar vleugels wat telkens een andere fluittoon maakte.

Louise keek even onderzoekend naar de letters en wendde zich toen naar Near. Ze knikte en zei rustig:' Ik heb lang genoeg onder de mensen gewoond om de taal goed te leren spreken.' Ze glimlachte en richtte haar blik weer op het blaadje.

Suzaku liep rustig de tuin in en keek wat rond voor hij Fly opzocht. Hij had wel zin om te spelen, maar was ook erg moe, dus liet hij zich voor Fly op zijn boek vallen. Hij rolde een paar keer door het warme zand, voordat hij rustig ging liggen.

Near grinnikte "Ik bedoel, ken je de klanken op papier. weet je bij welke klank welke tekens horen?" hij glimlachte en liep naar de koelkast "Wil je trouwens iets drinken?"

'oh' Zei Louise blozend en schudde haar hoofd. ' Nee dat weet ik niet.' Ze schuifelde even met haar voeten en keek naar Near. 'Graag' Zei ze knikkend. Ze merkte dat ze haar rugzak nog om had en haalde die dus maar van haar schouders af om hem naast haar neer te zetten. Ze moest toegeven dat ze lichtelijk zenuwachtig was voor haar eerste 'les'.

Near pakte een fles al aangelegde aardbeien limonade en een reep chocolade. hij brak tijdens het lopen al een stukje op dat meteen in zijn mond verdween. hij zette alles neer en ging toen naast haar zitten "Zeg me maar na a....b...c..." zo liep hij alle klanken langs. "Nu jij"

Louise keek volgde alle letters en luisterde goed naar wat Near uitsprak. Toch raakte ze halverwege in de war, maar probeerde het niet te laten merken. Ze bleef meekijken en toen hij gestopt was keek ze gespannen naar de eerste letter. 'a........b....' Zei ze met lange tussenpozen. Ze keek naar de derde letter en probeerde zich te herinneren wat de uitspraak was. Ze raakte licht in paniek, omdat ze het niet wist en wierp even een blik op Near. Ze was niet gewend om iets van iemand anders te leren, meestal leerde ze dingen door gewoon steeds opnieuw te proberen tot het lukte. Ze keek weer gespannen naar de letter en vormde zonder geluid met haar lippen de a en b nog een keer. ' c!' Haar gezicht klaarde meteen op en ze keek blij naar Near.

Near knikte "Goedzo. A B C en dan?" hij glimalchte naar haar en stak nog een stuk chocolade in zijn mond. hij had de chocoliefde aangeleerd van Mello. Mello zonder chocolade was een mello die chocolade aan het kopen was.

Louise keek nog even glimlachend naar Near voor ze zich weer op het blaadje richtte. ' a..b..c......' Ze sloot haar ogen even om beter na te denken. a b c...' D......F...' Telkens als ze een letter zei klonk het twijfelend en vragend. Ze keek opzij naar Near voor bevestiging. Ze vond het leuk om ook weer eens iets te leren via een andere methode, maar moest toegeven dat ze het erg lastig vond. Misschien was taal gewoon niet echt haar ding.

totzo op school ^^

Near knikte als ze het goed had en verbeterde haar als ze een foutje maakte. Toen ze de hele lijst gehad had liet hij haad die nog een keer herhalen. Het was belangrijk dat ze leerde hoe de letters en klanken geschreven werden, anders werd lezen een groot hocuspocus

Louise was het na de helft van het alfabet al zat, dat was iets wat zelden voorkwam, maar toch ging ze stug door. Ze moest toch ooit leren lezen, dus kon ze het nu maar beter meteen doen. Toch keek ze na de 2e keer het alfabet opzeggen wanhopig naar Near. ' Laat me alsjeblieft niet nog een keer door die hel gaan.' Zei ze met een smekend stemmetje en haar allerzieligste gezichtje. Hij was een goede leraar, daar lag het niet aan.

Near knikte en pakte het blaadje weer. Hij schreef er iets simpels op DRIEHOEK (in zijn ogen is dat werkelijk een simpel woord, vooral als je weer dat hij zich waagd aan HELE hoge wiskunde ) hij duwde het blaadje in haar richting "Probeer dit dan te lezen door de klanken uit te spreken. Als je dat kan mag je van mij stoppen emt het alfabet"

Louise richtte haar blik gretig op het blaadje. Als het zou betekenen dat ze niet nog een keer het alfabet hoefde op te zeggen wilde ze het graag doen. Ze keek ingespannen naar de letters en legde een vinger onder de eerste. 'D....' Haar vinger verschoof naar de volgende letter. Ze dacht diep na, want ze vond de letter erg lijken op een andere letter. ' R...?' Ze keek even opzij naar Near, maar richtte zich snel weer op het blaadje. ' I..E..' Wacht... was dat niet... Ze keek snel onderaan het blaadje en liet haar blik langs de andere klanken glijden. 'nee... IE' Ze glimlachte, het gaf haar wat meer vertrouwen dat ze zelfs al de andere klanken kon vinden. ' H...O...E.........K' Ze wendde zich naar Near en keek hem met een glimlach aan. ' Drieh...oék?'

Met de meest neutrale uitdrukking ever knikte Near "Driehoek." hij stond op "dus we kunnen nu iets leuks gaan doen" hij iep de kamer uit en volgde een pad tussen en over de dominostenen. uiteindelijke kwam hij in een deel dat nog leeg was op de grote constructie van stenen in het midden. Near wees naar eht punt waar delaatste domino steen van dit deed stond "Als ik ja zeg gooi je die op, ik wil weten of dit ding valt zoals ik het wil" hij liep om het bouwsel heen en keek snel of alles nog stond zoals hij het had achtergelaten. Uiteindelijk knikte hij naar louise "Ja"

Louise vormde even met haar lippen het woord en liep toen snel achter Near aan. Weer goed oplettend op de kleine steentjes liep ze naar de plek waar het laatste steentje stond. Ze knikte begrijpend naar Near en keek daarna even bewonderend naar de constructie. Ze moest toegeven dat het ding prachtig was. Ze ging op haar hurken voor het laatste steentje zitten en wachtte tot Near het teken gaf om hem om te gooien. Toen dat kwam, tikte ze voorzichtig met een vinger tegen het steentje aan zodat die wiebelend omviel. Ze ging snel staan om te kijken naar de dominosteentjes die nu achter elkaar omvielen.

Near kreeg een grote glimlach op zijn gezicht. aleen een klein deel van de constructie in deze kamer was aan eht instortten. En nu kon hij zien hoe geniaal zijn ontwerp was. alles storte in en viel precies zoals hij het wilde. Hij ging op de grond zitten en reageerde amper toen hij een lading dominostenen tegen zich aan kreeg. Zijn zwarte ogen volgden eht pad dat de vallende steentjes namen. er was duidelijk aan hem te zien dat hij dit geweldig vond.

Louise volgde met glunderende ogen de omvallende steentjes. Ze wierp even een blik op Near die het ook geweldig scheen te vinden. Ze keek toe hoe de rest van de steentjes vielen en stapte toen over ze heen naar Near toe. Ze ging op haar knieen naast hem zitten en glimlachte naar hem. ' Heb je dit helemaal zelf gemaakt?' Zei ze met een stem waar duidelijk bewondering doorheen klonk.

Near knikte "Dit deel was een nieuw ontwerp, en ik moest het nog testen. het onwerpen en bouwen van dit deel kostte me drie dagen. maar nu weet ik dat het het doet en zal het sneller gaan" hij glimalchte "Ik heb in een van de kamers een miniatuur moskee van kaarten en een stad van dobbelstenen" hij grinnikte "Al mijn vrienden in eht weeshuis hadden een zekere obsessie. Ik heb speelgoed, L suiker en zoetigheden en dingen opstapelen, Mello heeft een zware chocolade verslaving en matt heeft zijn uitvindingen." hij glimalchte naar haar "Wil je mijn kaarten-paleis zien?" vreg hij met en grote glimlach voor hij doorrende door de volgende kamer. In de kamer ernaast liepen er allemaal kronkelende wegen door de ruimte en langs de muren. De constuctie hing aan kabeltjes aan het plavon en was helemaal bedekt met dominos. Near keek er amper naar en dook onder een boog door naar de volgende deurloze deuropening. Daar was een deel van de twee kamers vullende dobbelstenen stad, al was het meer een doolhof. Bij de ingang bleef hij staan "Hier kan je beter bij mij blijven, anders zul je er neit uitkomen zonder iets te slopen"

Louise knikte vrolijk en liep snel achter Near aan. Ze keek haar ogen uit in de verschillende kamers. Eeen ding wist ze wel....Dit was vele malen leuker dan het alfabet opzeggen. Ze keek eerst even over de dobbelstenen stad voordat ze op Near's woorden reageerde. ' oke' zei ze met een simpel knikje. Ze pakte zijn hand vast, dat was handiger volgens haar berekeningen. Dan kon ze tenminste ook nog rondkijken in plaats van telkens op Near te letten om te weten waar ze heen moest.

Near pakte haar hand stevig beet en leidde haar door het doolhof. omdat alle muren van dobbelstenen aren waren de openingen tussen twee delen bijna onzichtbaar. Near kende deze route hgelukkig met zijn ogen dicht anders waren ze verdwaald. De kleine zwartogige albino speelde zelfs drie seconden met het idee om haar gewoon hier te laten voor hij iets sneller begon te lopen. Al snel voerde hij haar door een deur en nu liepen ze een kamer in waar een miniatuur moskee was gemaakt van kaarten. Er waren verschillende kleuren gebruikt voor de muren de koepels en de minaretten en het was adembenemend mooi.

Louise keek zwijgend rond. ze vond het toch soms licht beangstigend als ze dacht dat je hierin makkelijk kon verdwalen. Dan zou je misschien de muren kunnen slopen, maar dan had je nog het beangstigende geval dat je onder dobbelstenen bedolven kon worden. Maar ze vertrouwde erop dat Near wel wist hoe hij moest lopen. Ze zuchtte dan ook opgelucht toen ze de deur zag. ' hoe kom je eigenlijk aan zoveel dobbelstenen?' vroeg ze vlal voordat Near de deur opende. Maar ze werd al weer afgeleid door het volgende bouwwerk. Haar adem stokte even en keek sprakeloos naar Near van wie ze de hand nog steeds vasthield. Had hij dit gemaakt? Ze had ook wel eens bouwtekeningen enzo gemaakt, maar de enige die ze gerealiseerd had was haar huisje op het eiland. Ze liet Nears hand los om vervolgens op haar knieen te gaan zitten en het bouwwerk van dichtbij te bekijken. Niet te lang, omdat ze bang was dat het dan in elkaar zou storten. Ze keek op naar Near. ' Het is echt prachtig.' Zei ze zachtjes met een glimlach om haar mond.

Near glimalchte "Ik heb kratten vol dobbelstenen, en zoald de anderen zijn ze allemaal gemaakt van kiezenstenen" hij glimalchte "Ik moest toch iets doen om te oevenen. De dominos zijn een verzameling die ik mijn hele leven al heb en de kaarten zijn ook een verzameling" hij keek hoe ze zijn moskee bestudeerde. De hoogste minaterren kwamen tegen het dak van deze kamer emt hun punten. "Dankje. Het kostte veel werk om ieder deel te ontwerpen, de kaarten te kiezen en alles te bouwen. Maar ik vind haar prachtig" hij glimalchte naar haar

Louise stond rustig op en keek nog even naar de indrukwekkende moskee voor ze zich naar Near wendde. ' Zijn er nog meer bouwwerken die ik kan bewonderen?' Zei ze met een grijns. Ze had er geen problemen mee, totaal niet, ze vond het juist geweldig om alle bouwwerken te bewonderen. Ze zou hiier in de buitenwereld, want zo noemde ze het nog steeds, ook wel een eigen huisje willen, maar ze wist hoelang ze over het huisje op het eilandje had gedaan en dat was op het laatst aardig klein geworden voor haar, ze had moeten bukken om door de deuren te lopen. Als ze hier een huis wilde, moest het sowieso groter en dat zou dus nog meer moeite en werk zijn en ze dacht ook niet dat hier de bouwbenodigdheden voor het oprapen lagen. Dat zou ook wat gaan kosten en ze had nou niet echt veel geld. Oftewel een huisje zat er niet in. Bij de gedachte vertrok haar gezicht iets, ze had graag een eigen plekje gewild.