rijk van de schorpioen - een klein afgelegen dorpje bij het meer.

Op de kaart een haast onzichtbaar stipje en ook in werkelijkheid heel klein. Er zijn zo'n 50 huizen op een kluitje gezet en er zijn maar 4 winkels. Het zijn twee paralellen straten en meer niet. Dan kom je weer in the middle of nowhere. Maar het dorpje is een heel gezellig en oud dorpje. Je wordt daar met open armen ontvangen. Maar pas op want roddels versprijden daar snel en iedereen let op je.

regels: Niets vernielen
personen: maximaal 4
level: maakt niet uit

Logan liep zuchtend door het dorpje. Hij keek steeds achterom naar de bergtoppen aan de rand van het dorpje. Normaal zouden die er niet zijn, dacht hij. Maar nu lag Shan daar en de reusachtige draak kon niet mee naar binnen. Maar hij moest nieuwe kleren, dus hij was maar wat blij dat hij een klein dorp had gevonden. Dat was tenminste beter dan de grote stad.

Clavis huppelde door de straten. Veel mensen keken haar daarom heel raar aan, een meisje met roze haren, twee verschillende ogen en van 19 en dan nog huppelen. Gelijk toen ze de blikken voelde hield ze op en kromp ze een beetje ineen. Waar zaten ze naar te kijken? Was er iets raar aan haar, natuurlijk is ze raar maar nog meer dan anders? Gelijk schoten er allemaal vragen door haar hoofd. Met een langzame en haast angstige pas liep ze verder door de straat naar de bakker die naast de kledingzaak zat waar ze soms werkte.

Logan zag een opvallend meisje bij de bakker binnenlopen, wat hem er meteen aan herinnerde dat een aantal broden ook wel handig zouden zijn. De tarwe op Shans rug groeide snel, maar niet snel genoeg om er om de maand een aantal broden van te kunnen bakken. Hij was blij dat er genoeg fruit en wild op de rug van zijn draak was, anders zou hij sterven. Hij liep achter het meisje aan de bakkerszaak binnen en bestelde twintig broden.

Clavis keek naar de jongen die voor haar gevoel uit het niets verscheen en twintig broden bestelde,' Dat is een hoop, en je bent niet van hier, reiziger?' Even kwam er een lichte bloos op haar gezicht over precies 5 seconde wanneer de jongen antwoorde nam zij, zijn houding en manier van doen en laten over. Ze wist het en wilde het stoppen maar het zou haar toch niet lukken. Rustig maar toch onderzoekend liet ze haar blik over de jongen glijden.

"Ik weet dat het veel is," zei Logan, een beetje onthutst doordat het meisje opeens een gesprek startte. "Maar ik ben bijna nooit onder de mensen." Hij ging op de deurdrempel staan en maakte van aarde een bak waar alle broden in pasten. Toen hij betaald had, liet hij de bak wegschuiven, in de richting van Shan. Hij wist dat de draak hem op zou vangen, met een poot, een bek of desnoods een afgebroken boom van zijn rug.

Clavis voelde zichzelf alweer veranderen, veranderen in de jongen die voor haar stond.' Ik begrijp ik ook bijna niet, waarom denk je dat ik hier woon.' Even kwam er een kleine glimlach op haar gezicht. Haar blik volgde de bak. Het was grappig om te zien. Met haar handen in elkaar gevouwen keek ze even verlegen naar de jongen.' Ik ben Clavis trouwens.' Eigenlijk wilde ze haar hand wel uitsteken maar ze was bang dat de jongen dat raar zou vinden, zo formeel.

"Aha, ik ben Logan," zei Logan, die niet doorhad wat er met Clavis gebeurde. "Maar nu moet ik weer gaan. Ik moet nog kleren kopen." Hij glimlachte en draaide zich om, om de winkel naast de bakker binnen te lopen. Hij was een klein kledingwinkeltje en hij liep rechtstreeks op de mannenafdeling af. Hij was pas vijftien, maar hij vond dat hij beter te grote kleren kon hebben. Die gingen langer mee.

Clavis knikte en liep toen ook maar naar buiten. Opeens had ze geen honger meer, inplaats van terug te gaan ging ze op de stoep zitten, niemand die haar in de weg vond zitten. De meeste mensen uit dit stadje waren al blij dat ze eindelijk uit het gehuurde huisje naarbuiten kwam. Zij had zich daar echt opgesloten leek het voor sommige.

Logan keek even rond en greep een aantal kleren met de maat S van de rekken. Broeken, truien, shirts en een zwembroek die echt veel te groot was. Ach, niemand zou hem zien midden op zee. Hij rekende snel af en deed de kleren in de tas. Toen hij naar buiten liep, zag hij daar Clavis zitten. Hij keek er een beetje vreemd van op, misschien wilde ze wat van hem.

Clavis voelde zijn blik en zei even redelijk zachtjes,' Waarom kijk je zo?' Gelijk schoten er allemaal vragen door haar hoofd met de raarste antwoorden, daar was weer een deel van de echt Clavis te zien, het deel dat zich altijd zorgen maakte. Was er iets aan haar dat echt zo raar was? Met veel tegenzin keek ze de jongen aan maar wel met één oog dichtgeknepen, haar linker oog, de blauwe was dicht.

"Nee, niks," zei Logan. "Alleen, net stond je daar en nu zit je hier. Het lijkt wel alsof je op me zit te wachten, maar je kan natuurlijk ook op iemand anders wachten." Hij stampte met zijn blote voet op de grond en er vloog een brok steen omhoog. Hij keek even naar de grillige vorm, waarna hij het weer in het ontstane gat liet vallen.

Clavis knikte begrijpend,' Nee ik wacht op niemand en zat gewoon wat, de meeste hier zijn al blij dat ze me buiten zien, ik sloot me nogal op in het gehuurde huisje waar ik nu in zit. Maar ik begrijp als je snel weg moet.' Nee dat deed ze niet maar het maakte haar ook niet al te veel uit, hij was tot nu toe aardig tegen haar geweest en dat vond ze al fijn genoeg.

"Aha," zei Logan, een beetje opgelucht. "Loop je anders even mee?" hij begon te lopen en wenkte haar te volgen. Hij liep het dorpje uit, wat aardig snel gebeurd was, en keek naar het kleine gebergte voor hen. Het duurde niet lang of Shan stond op en draaide zijn kop naar hem toe. Ze werden aangekeken door twee reusachtige starende ogen. Logan ging naast een van de poten staan, hij was nauwelijks groter dan de teennagel, en wenkte Clavis. Ze zou gevaar lopen als ze bleef staan waar ze nu stond.

Clavis volgde hem op sleeptouw en moest even drie keer knipperen voordat ze haar ogen geloofde, wow wat was dat een mooi beest zeg. Gelijk toen Clavis het dorpje had verlaten kwam Onium aangevolgen maar ze had naar hem gewenkt dat hij even op de achtergrond moest blijven,´ Wat geweldig.´ Was het enige wat ze kon uitspreken.

Shan boog zijn kop en Logan zette al zijn kracht tegen een denkbeeldige steen. Het duurde dan ook niet lang of de kleinste rotspunt van Shans hooft viel naar beneden en bleef als een trap aan de zijkant liggen. "Nou, ik moet nu dus gaan," zei Logan tegen Clavis. "Maar ik vond dat je dat even moest zien." Hij glimlachte en begon omhoog te klimmen. Eenmaal boven keek hij nog een keer naar Clavis en toen zette hij de rotspunt weer overeind.

Clavis lachtte, dit had ze niet willen missen dus ze was Logan heel erg dankbaar,' Ik zie je hoop ik nog wel een keer.' Toen zwaaide ze en liep weg van de draak. En ook haar draak kwam aangevlogen en landde naast haar neer terwijl zij er rustig haar hand op legde en de schubben aaiden.

Logan glimlachte en zwaaide nog een keer. Daarna keek hij rond en zag de bak met broden staan, die hij omhoog bracht en met al zijn spullen aan de klim naar zijn huis begon, dwars door het wilde, half-tropische regenwoud op Shans rug.

Dan liep rustig rond in het dorpje opzoek naar een nieuw slachtoffer voor zijn versierpogingen. Helaas had hij bijna het hele dorp al gedaan en wisten mensen dus van zijn daden. Aan de ene kant was dat soms handig want dan wisten de meiden wat zijn bedoelingen waren maar nu was het onhandig omdat ieder meisje hier gelijk wilde trouwen leek het. Maar dat zag hij dus echt niet zitten. Langzaam slenterend met zijn handen in zijn zakken liep hij door de straat waar ook de bakker en de kleding zaak zat.

Mizore slenterde door de verhitte straten. Er rolde een druppel zweet langs haar rug, gadverdamme. Er was een verveelde blik in haar ogen te zien, je kon hier niet eens lekker zitten om je pen en papier te pakken. Om haar schouder bungelde een leren schoudertas, die bij elke stad heen en weer bewoog. Haar paarse lokken sprongen vrolijk alle kanten op, ze had vanmorgen maar weer eens haar haren niet gekamt. Niet dat het er goed uit zou zien als ze ze wel kamde.

Dan was zo in zichzelf bezig dat hij perongeluk tegen iemand aanliep. Even schrok hij maar gelijk herstelde hij zichzelf en keek naar het paars harige meisje.' Sorry gaat het? Ik zat niet op te letten. Heb je je pijn gedaan?' Zijn beleefdheid kwam nu erg goed naar voren maar toch keek hij niet bezorgd of beleefd, hij keek eerder charmant en verleidelijk. Maar dat was typisch Dan.

Voor ze had kunnen vallen verschoof ze haar voeten zodat ze steviger stond. 'Eh, maakt niet uit en nee ik heb geen pijn.' zei ze met een kleine, eerder beleefde glimlach. Haar blik gleed over de jongen heen, die zag er netjes uit. Zijzelf had een typisch schoolmeisje rokje en overhemd aan. De stropdas ontbrak natuurlijk niet en hoge sokken met afgesleten, grijze Allstars. Ze vond het een leuke outfit, niet te sexy maar het had wat.

Dan lachtte,' Mooi, ik zou zo'n charmante vrouw als jij nooit pijn willen doen.' Oké dat was niet waar maar meestal wilde hij dat niet. Beleefd stak hij zijn hand uit,' Ik ben Daniëlo El Capri maar zeg alsjeblieft Dan.' Zijn haren stonden warrig voor zijn ogen en hij schudde even met zijn hoofd om het meisje wat beter te kunnen bekijken.

Mizore fronste haar wenkbrauwen , wat een gluiperd. 'Oke Dan , ik ben Mizore.' zei ze droogjes. Het was zo een typische jongen die elk meisje gewoon wilde hebben, hoe lelijk ze ook was. Wat haatte ze zulke jongens, bah zeg. En dan was ze nu ook nog eens helemaal alleen met hem.

Dan glimlachtte vrolijk en knikte,' Mooie naam Miroze. En ik ben niet zo'n typische jongen want ik ga niet achter de lelijke meiden aan en ik heb een vriendin die ik erg trouw ben.' Wat hield hij er niet van als mensen een vooroordeel over hem hadden.' Ik ben gewoon beleefd en ja soms een beetje flirterig maar ik ga niet te ver en ben echt geen gluiperd.'