rijk v. d. stier - klein meertje.

Het is een klein meertje dat word omringt door bomen. Het water is helder en er zwemmen geen vissen. Het is eigenlijk gewoon een klein beekje wat door mensen uit de buurt meer wordt genoemt. Geen echte naam gewoon meer. Mensen komen er om te zwemmen en om in alle rust van het water te genieten en van de stilte.

regels: Niet gaan vechten
personen: maximaal 3
level: Maakt niet uit

James zat met zijn voeten in het water aan de rand van het meertje. Hij speelde met een waterbal die hij gemaakt had uit het heldere water in het meer. Hij experimenteerde een beetje met een aantal vormen, kijkend of hij er nog iets leuks uit kon krijgen. Het water nam langzaam de vorm aan van een dolk en veranderde daarna in een evenbeeld van Rusty, zijn draak.

Clavis had gezorgd dat ze niet van de kant van de stad kwam. Want ze hield niet van mensen, in haar ogen deed ze alles fout bij hun dus ze ontweek ze liever. Hier bij het meer was het altijd heerlijk rustig. Haar omslag doek hield ze goed stevig vast, hij kwam tot de grond en zij had hem vast bij haar rechterschouder. Het was haar gelukt om haar litteken onherkenbaar te maken met de doek en rustig op haar blote voeten lopend liep ze naar het meer. Helaas toen ze daar aankwam zag ze een jongen zitten en hoopte vurig dat hij haar niet had gezien. Langzaam liep ze weer achteruit.

James keek achterom op het moment dat zijn water de vorm had aangenomen van een gevaarlijk uitziend zwaard. 'Hallo.' Zei hij luchtig en een tikkeltje arrogant tegen het meisje dat aan was komen lopen. Hij zwaaide en het waterzwaard viel uit elkaar. Hij zuchtte en probeerde met zijn krachten het water uit zijn kleren te halen. Na een poging of drie was het hem gelukt en liet hij het water terug het meertje inglijden.

Clavis kon het niet laten om even te lachen toen het water over hem heen kwam. Toch liep ze wat onzeker naar voren, naar het meertje toe. Nu had ze haar omslag doek nog steviger vast dan daarnet, zelfs zo stevig dat haar knokkels wit werden.' Heey.' Kwam er uit haar mond als een soort mompel, nu was ze nog zichzelf, of wat je zichzelf kon noemen, ze gaf zichzelf 10 seconde dan zou ze veranderen. Zo ging het altijd.

'Ga je ook zwemmen?' Vroeg James. Hij had een arrogante houding, maar glimlachte wel vriendelijk. Hij had een goede bui vandaag. Bovendien leek het meisje dat nu naar hem toe kwam lopen niet zo'n irritant en arrogant ding dan het meisje waar hij laatst mee had gesproken. Die vond zichzelf heel wat. Hij kon er echt niet tegen als mensen dat van zichzelf vonden, terwijl hij zich zelf ook zo gedroeg. Meestal. Niet nu, vandaag had hij besloten aardig te doen.

Clavis voelde dat haar rug zich strekte, ze leek gelijk een stuk zelfverzekerder.' Dat was wel de bedoeling.' Er kwam een vrolijke glimlach en ze liep naar de jongen toe.' Als jij dat niet al te erg vind dan.' Zei ze er toch maar snel achteraan. De jongen leek aardig, misschien een tikkeltje arrogant maar dat kon zij ook, zo nodig.

'Ik heb daar niet in het minst een probleem mee.' Zei James met een brede glimlach. 'Vind jij het erg als ik je gezelschap houd bij het zwemmen?' Vroeg hij daarna, de glimlach stond nog steeds op zijn gezicht. Hij liet een waterstraal door zijn vingers glijden en glimlachte. Zijn krachten begonnen langzaam steeds verder terug te komen. Daar was hij erg blij om. Ze waren bijna helemaal weggeweest toen de woestijn afgesloten was.

Clavis lachtte vrolijk,' Natuurlijk vind ik dat niet erg.' Even twijfelde ze en bekeek de jongen goed.' Als jij belooft geen opmerking te maken over mijn litteken.' Met een nog steeds twijfelende ondertoon sprak zij die woorden uit. Langzaam liet ze zichzelf zakken en ging ze aan de kant zitten pootje baden. Pas als hij ja zei dan ging ze er helemaal in en zou ze de omslag doek wegdoen. Eerder niet.

James lachte luid. 'Ik? Opmerkingen maken over littekens. Meisje, ik heb geen stuk huid meer over waar geen litteken op zit.' Hij spreidde zijn armen, zodat de zon zijn vele, rode en witgekleurde littekens nog duidelijker maakte. 'Ik zal geen woord zeggen over je litteken.' Zei hij met een glimlach tegen haar. Hij grinnikte nog even in zichzelf. Alsof hij zoiets zou doen. Het deed hem allang niets meer als mensen opmerkingen maakten over zijn littekens, maar als het meisje zich er oncomfortabel bij voelde, zou hij er niet eens naar kijken.

Clavis lachte opgelucht,' Mooi want er niet naar kijken word moeilijk voor je.' Toen liet ze de omslag doek los en kwam haar bikini te voor schijn. En natuurlijk niet te vergeten haar litteken die erg lelijk tevoorschijn kwam. Het was een rood witte streep vanaf de rechterkant van haar net tot haar linker heup. Niemand zou die over het hoofd zien. Langzaam liep ze het water in en genoot van het verkoelende gevoel.

James wierp een korte blik op het litteken van het meisje. Hij had grotere dan dat. Arm meisje dat zich er zoveel van aantrok. Het was oorlog. Ze zou er gauw meer bij krijgen. Dat wist hij zeker. Hij trok zijn blouse uit, waardoor er nog meer littekens zichtbaar werden, en sprong het water in. Hij dook onder en kwam boven. Hij streek zijn haar uit zijn ogen, dat meteen weer rechtop ging staan, ookal was het nat.

Clavis kon het niet laten om haar blik heel even over de jongen te laten glijden. Ondanks de littekens zag hij er erg goed uit. Die gedachte maakte haar weer helemaal haar eigen litteken doen vergeten. Snel schudde ze met haar hoofd en spatte haar haren tegen haar gezicht. Het voelde zo vertrouwd omdat ze die actie al deed toen ze kind was, iedere keer als ze in het water kwam.

James glimlachte naar Clavis en dook onder. Hij stuurde het water voor zijn mond en neus weg, zodat hij een luchtreserve had. Hij zwom tot aan de bodem van het meer en pakte een schelp op. Het was een mooi wit ding. Hij kwam weer boven en keek ernaar. Het was een slakkenhuis schelp, maar dan heel puntig. Hij besloot hem te bewaren en deed hem in zijn broekzak. Hij wierp even een blik op zijn blouse en schoenen om te checken dat ze er nog waren. Je wist het maar nooit, tegenwoordig.

Clavis hield van het water en zwom even van de overkant naar overkant. Gelijk toen de jongen omhoog kwam keek ze nieuwsgierig,' Wat was dat? Trouwens wat is je naam, ik ben zo onbeleefd geweest om het niet te vragen. Ik ben Clavis.' Waarom moest ze nou weer zo veel tegelijk vertellen het was verwarrend voor de mensen met wie ze aan het praten was.

'Ik ben James.' Zei James met een brede glimlach. 'Clavis, mooie naam. Het was een schelp, trouwens.' Hij haalde het ding weer uit zijn zak en hield het voor Clavis' neus. 'Ik vond hem wel mooi, dus ik dacht, die neem ik mee.' Zei hij met een glimlach tegen het meisje met de roze haren dat blijkbaar Clavis heette.

Clavis keek even bewonderd, zij dacht dat ze de enige was die redelijk geïnteresseerd is in schelpen. Maar goed mensen nemen natuurlijk ook schelpen mee gewoon omdat ze mooi zijn. Dat kon natuurlijk ook. Gelijk toen ze de naam hoorde probeerde ze hem te onthouden. Dat was niet moeilijk want Clavis vond James altijd al een leuke naam.' Bedankt.' Zei ze nog over het compliment van haar naam.

Emily liep met Lucile en Emile aan de hand langs het meer. Ze waar liedjes aan het zingen, waar ze hard om moesten lachen. Ineens kreeg Emily een idee."Hé! Hebben jullie zin om te zwemmen?" Vroeg ze en ze keek de twee aan. "Lijkt jullie dat wat?" De gezichten van Lucile en Emile straalden en ze knikten heftig van ja.

Vincent zat op Eliria's rug. Zoals gebruikelijk als ze over een meer vlogen, dook de Deformaqua omlaag en landde op het water, waar ze dobberde als een een zwaan met een lange staart. Vincent stapte af en liep over het water naar de kant. "Hallo," zei hij tegen de vrouw met kinderen die langs de kant liepen. Hij keek naar Eliria, die plots in een regen van druppels uit elkaar viel en oploste in het water, om even later als regenboog weer tevoorschijn te komen.

Emily lachte naar de jongen die aan kwam lopen. "Hoi!"Zei ze vrolijk. Ze begon Lucile en Emile te helpen met uitkleden. De kinderen stonden te springen om het water in te gaan, maar stonden nu verbaasd naar de jongen te kijken. Emily zag nu pas dat de jongen op water liep. Dan moest hij dus een watermeester zijn.

Vincent glimlachte om de verbaasde gezichtjes van de kinderen. "Wat een wolkjes van kinderen heb je," zei hij en hij liep op ze af. Hij keek lachend naar de twee kindjes. "Gaan jullie zwemmen?' vroeg hij vriendelijk. "Kijk uit hoor, mijn draak zwemt daar." Hij zei het dan wel, maar keek er zo bij dat iedereen zou verwachten dat hij loog, wat natuurlijk ook zo was.

NEW

Lilith zat aan de rand an het water met haar krachtewn te experimenteren, ze had wel haar mantel om, maar haar gezicht was te zie. Ze was hier al eerder geweest, en er was nog nooit ieamnd anders geweest. de kringen in het water begonnen steeds meer op miniscule golfjes te lijken, maar ze werden niet veel hoger dan een centimeter. Lilith was wel blij, aangezien dit de eerste keer was dat ze zoiets probeerde, nou ja, vijf jaar geleden had ze het ook gekunnen, met hogere golven, maar op magische wijze stond toen de tijd stil, en het bracht haar krachten naar nul. Ze had het niet meer geprobeerd.

Vincent keek naar het kleine meertje onder zich. Hij was blij dat hij zijn zwembroek al aanhad, want zoals altijd dook Eliria naar het water toe. Vincent grinnikte en vouwde zijn benen samen op het moment dat Eliria in een wolk van druppels uit elkaar viel. Hij viel nog twee meter en maakte een bommetje met golven die veel hoger waren dan bij een normaal mens. Hij had niet door gehad dat er nog een ander meisje was, maar dat maakte hem eigenlijk ook niet uit.

Één van de golven overspoelde de geschokte Lilith, die meteen haar kletsnatte kap weer over haar hoofd deed. Ze stond op, niet wetend wat ze moest doen, weg lopen, rennen, of hier blijven. Ze maakte een paar scheinbewegingen om weg te lopen, maar bleef toch staan. Exoe, die bij wat bloemen nectar had gehaald, landde op haar schouder en maakte een paar protesteende geluidjes, omdat haar schouder kletsnat was.

Vincent schoot omhoog uit het water en bleef daarna daarop staan. Nu pas zag hij het meisje. `Oh, sorry,` zei hij glimlachend, maar eigenlijk vond hij het best grappig. Hij trok zijn shirt uit en gooide het op de kant, waarna hij weer wegzakte in het water en richting het meisje zwom. Aan de andere kant van het meer nam het water de vorm van Eliria aan en werd het vast.