Rijk v.d. Stier - Legerkamp Strife

Op een goed punt, een open weiland waar de tenten staan met akkers eromheen voor genoeg voedsel staat een gemiddeld groot legerkamp. Er lopen circa zo'n 8000 soldaten rond, iets wat niet heel groot is. Want er zijn kampen met 100.000.000 mannen te vinden, gelukkig is dat hier niet het geval. De tenten zijn nog in redelijke staat door het bewind van Alexis en Cloud dat niet altijd even vriendelijk beschouwt word. Het is ook wel nodig om met harde hand te regeren tussen al die ongeleide projectielen. Ondertussen zijn er al enkele houten gebouwen herrezen als opslag plaatsen voor wapens en voedsel. Binnenkort worden er een soort simpele huizen gebouwd voor de soldaten zelf. Want de tenten zullen het niet lang meer volhouden. Het is ook wel logisch dat er na vijf jaar iets als een huis gebouwd word. Ook al is er hoop.
Jaren geleden hebben Cloud en Alexis samen de leiding over dit kamp op zich genomen, de officier was gestorven in een groot gevecht tegen de rebellen. Om te voorkomen dat het in een plunderend stel debielen zou veranderen hebben Alexis en Cloud noodgedwongen de taak als leider op zich genomen, iets wat lang niet altijd makkelijk is.

De tent van Cloud en Alexis
Alexis en Cloud leven samen in de grootste tent, deze is ook nog in de beste staat aangezien dit een van de weinige tenten is die niemand durft te slopen. Ja er zijn regelmatig accefietjes tusssen de manschappen die al 5 jaar op elkaar gepakt leven. In de tent is genoeg ruimte om een twee persoonsbed te hebben en ook nog ruimte oor een kleine tafel en een paar stoelen. Dit is zoals er al stond, ook een van de beste tenten in het kamp.

regels: jwz

Cloud liep lichtelijk verveeld de tent in. Weer een hele dag vol ruzies oplossen zaken regelen en orders roepen. En hij had ALWEER amper tijd om met alexis te spreken. Hij moest de hele tijd van hot naar her rennen. Het was nu drie agen geleden dat hij en Lexie een fatsoenlijk gesprek hadden gehad dat meer inhield dan 'Ik ben moe' 'ja ik ook'. Hij liet zich met een luide plof op het bed vallen.

Half briesend van woede stormde Alexis enkele minuten na Cloud de tent in, ze had het even helemaal gehad. Al die ruzies die uiteindeljik om niets bleken te zijn, en haar zakken die ondertussen volzaten met dobbelstenen van gokkende idioten. Met een klap viel het tentdoek achter haar dicht. Ze liep in een keer door nar achteren in de tent, waar ze tot haar opluchting Cloud zag zitten, hoewel hij het ook zwaar had kon ze het niet laten om bij hem even te gan klagen over hoe irritant het allemaal wel niet was. Uiteindelijk kwamen er maar een paar woorden uit haar mond; "Ik word gek hier."

Cloud zuchte "Ik idem dito" zei hij met zo weinig enthousiasme dat het opviel. "Ik heb 5 man uit elkaar getrokken, en daarbij wel wat klappen opgevangen, ik heb het oneindige gezeur van een aantal aangehoord, ik heb tientallekeren uit proberen te leggen dat nee we niet luxer voedsel hebben omdat we geen contact meer hebben met thuis." hij zuchtte "En lexie, ik ben bang dat het niet aleen jou en mij sloopt, maar ook ons, als je begrijpt wat ik bedoel."

Alexis plofte naast hem neer op het bed. "Je bent niet de enige." glimlachte ze, ze had bijna een jman moeten neersteken om hem te kunnen kalmeren. Vroeger had ze haar krachten nog om iemand gemakkelijk te kalmeren door ze vast te zetten met glas, nu was het een beetje onmogelijk. "Ik snap wat je bedoelt." glimlachte ze als een boer met kiespijn. Langzaam legde ze haar hand op zijn bovenbeen.

Cloud knikte "Ik vind dat we gewoon samen wat moeten gaan doen. Iemand kan toch wel een uurtje of wee opassen?" hij keek haar hoopvol aan. Hij wilde een gesprek emt haar hebben dat meer dan vijf woorden duurde en niet over deze prutzooi ging. Hij wilde neit dat hun relatie in het water liep omdat ze gewoon geen tijd meer hadden voor elkaar.

Alexis knikte "of we gaan er gewoon vandoor en hopen dat ze het hier niet in de fik steken." zei ze op een ironische toon. Het waren volwassen mannen en zij waren geen kinderopassers. Misschien was het wel beter om ze alleen te laten, ze zouden wel zien waar ze belanden. "Waar zat je aan te denken?' ze legde haar hoofd op zijn schouder terwijl ze een beetje in de verte zat te starne.

Cloud glimalchte en sloot een van haar handen in zijn veel grotere "Gewoon wandelen of zo in het bos hier vlakbij. Gewoon praten, en zo." met zijn vingers tekende hij patronen op haar handen "Gewoon even weg van alle gekte hier." Hij keek omhoog en keek haar recht aan "Wat vind je?"

Alexis knikte, eigenlijk klonk dat best wel goed. Met een glimlachje op haar lippen keek ze naar zijn vingers die bezig waren met patronen te tekenen. "Goed plan." ze ging weer rechtop zitten. "Wat mij betreft kunnen we direct gaan." het vooruitzicht om gewoon even samen met hem te zijn deed haar opleven van ongeduld.

Cloud knikte en stond snel op. Hij pakte haar hand beet en glimalchte terwijl hij naar buiten begon te lopen. Gelijk kwam er iemand op hen af rennen, een of andere hoog geplaatste officiel. Cloud hield een had op om hem de mond te snoeren "Jij mag een uurtje of zo babysitten, wij gaan even wandelen" zei hij op een toon die geen discussie mogelijk liet en hij liep verder, een vriendelijke glimlach aan alexis schenkend

Ondanks de gespannen situatie in de kamp, werkte de reactie van Cloud op Alexis's lachspieren. Vrolijk keek ze hem aan, zonder verder na te denken pakte ze zijn hand vast. Waar de draken waren, wist ze niet. Die zijn waarschijnlijk de drukte al ontvlucht. Alexis stapte over enkele tenttouwen heen, richting het pad van het bos.

Cloud lachtte "Ik heb wel een beetje medelijden met die arme man, in je uppie op dat zooitje ongeregeld passen lijkt me nog zwaarder. Ik hoop dat ze snel weer iets anders mogen doen dan kamperen" Hij glimnalchte en gebon het pad op te lopen. Hij vond het prettig weer bij Alexis te zijn en om een andere reden dan om hun babysit taken.

"Dat is ook nog iets waar we het over moeten hebben, Leida." ze zuchtte, die mannen waren echt veel te onvolwassen soms. "Maar dat komt later, nu hebben we pauze, niet waar." ze glimlachte waarna ze haar arm uitstak om die in die van Cloud te haken. Ze liepen dan wel als een typuisch stel, dat was ook best wel eens lekker. Gewoon aan elkaar wandelen, als ieder ander stel in de wereld.

Cloud glimalchte en hield hun armen gehaakt. Na een paar minuten wandelen en inhoudsloos gekwebbel waar ze op ieder ander moment geen tijd voor hadden hoorde hij een zielig gepiep. Hij keek Alexis vragend aan "Hoor jij dat ook?"

wahaha had je haast ?
-
Alexis moest glimlachten, het was gezellig om gewoon zo te kletsen. Ze liep rustig tussen de bomen door. En was dan ook verbaast door de vraag van Cloud. "Wat?" herhaalde ze, op het moment dat ze haar oren spitste om iets bekends te horen. Door het geritsel van de bladeren heen leek ze nu ook wat te horen. Het klonk alsof er iets honger had of iets in die richting.

jep, goed geraden

Cloud knikte en liet Alexis los om op het geluid af te lopen. Hij veegde de bladeren van een varen aan de kant. Gelijk stond er een vertederde glimlach op zijn gezicht. Hij wekte stilletjes Alexis. De Puppies die daar lagen waren toch wel een van de schattigste dingen die hij ooit had gezien. Hij hurkte en pakte een van de pups voorzichtig op. Het kleine jochie piepte nog steeds hongerig.

Alexis Volgde cloud op de voet, toren ze dichterbij kwamen werd het geluid sterker, al snel herkende ze het geluid als honden gejank, vroeger hadden haar buren altijd pups gehad, ze hadden waarschijnlijk nooit van sterilisatie van de hond gehoord. 'leg neer gek!'ze stoote tegen zijn schouder aan, 'de moeder hond kan elk moment terug komen en dan verstoot ze het bestje nog.' Natuurlijk moest ook alexis toegeven dat de pups ondanks de wat verwilderde vacht erg schattig waren.

Alexis Volgde cloud op de voet, toren ze dichterbij kwamen werd het geluid sterker, al snel herkende ze het geluid als honden gejank, vroeger hadden haar buren altijd pups gehad, ze hadden waarschijnlijk nooit van sterilisatie van de hond gehoord. 'leg neer gek!'ze stoote tegen zijn schouder aan, 'de moeder hond kan elk moment terug komen en dan verstoot ze het bestje nog.' Natuurlijk moest ook alexis toegeven dat de pups ondanks de wat verwilderde vacht erg schattig waren. Maar iedereen wist hoe beschermend moeder honden konden zijn.

Cloud hield de pup op "Alexis, dat kan dan wel zo zijn, maar dit beestje is uitgemergeld." hij keek haar met puppieogen aan. Bij iemand van zijn postuur zou je neit verwachten dat ze dat konden. "Deze rakkers hebben al heel lang geen eten gehad, kunnen we ze anders neit tenminste voeren?" hij en de puppy gaven Alexis vergelijkbare puppy oogjes.

Whaa mijn mobieltje is niet altijd handig met rpg'en Xd
-
Alexis schoot haast in de lach door de blik van Cloud en het hondje in zijn handen. "Je hebt gelijkt." ze bukte om de upps die half verscholen tussen de varens en struikgewas lagen, beter te kunnen bekijken. Eentje leek al niet eens de kracht te hebben om zn oogjes te openen en ademde zwaar. "Maar wat zouden ze moeten eten?" voorzichtig stak ze haar hand uit naar het nest, voor ze ze kon aanraken begon 1 van de pups aan haar vinger te sabbelen, in de hoop dat er melk uit zou komen.

Cloud dacht na "Ik heb geen verstand van honden, maar ze zien eruit alsof ze nog bij hun moeder drinken" hij wees even naar de pup die alexis'vinger gestolen had. "Dus misschien melk of zo?" hij keek haar vragend aan

Op 1 of andere manier bleek Alexis toch wat opgestoken te hebben van haar buren, niet dat ze een expert was, maar ze wist wel dat gewone melk slecht was. Ze konden het niet verteren, net als katten. "Hmm, of iets van geprakte stukjes vlees." zei ze nadenkend. "Maar eerst moeten we zeker weten dat er geen moederhond meer is." terwijl ze sprak kon ze haar ogen niet van de schattige beestjes in et nest houden. Voorzichtig probeerde ze haar vinger uit het bekje van de pup te halen, die gelukkig nog geen tandjes had.

Cloud knikte en hield de kleine tere pup in zijn grote handen terwijl hij rondliep en tussen de varens zoch op zoek naar tekens die duidden op de moeder. Uiteindelijk vond hij wat "Lexie, Ik heb de moeder gevonden, er zit een massief gat in haar zij en haar organen liggen ernaast. Overduidelijk een roofdier. Gezien de verwondingen was het een gevecht" ij keek naar Alexis op

Alexis had geen behoefte om het lijk van het arme dier te zien. "Een nuttig gevecht gelukkig." ze ging op haar knieeën naast het nest zitten. "Anders hadden deze schatjes het niet gered." ze stak haar hand uit naar de pups die behoorlijk koud waren, iets wat haar nu pas opviel. "Wat moeten we doen?" Misschien was het een soort moederhart, maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen om deze pups hier achter te moeten laten. Ondertussen trok ze haar jasje uit waaronder ze de lucht verwarmde en in een soepele beweging over de kleine hondjes heen legde.

Cloud pakte een paar van de kleintjes en hield ze vast onder zijn jas "Als jij de anderen draagt brengen we ze eerst naar een plek waar ze warm kunnen worden." hij glimalchte "het zou onmenselijk zijn om deze lieve schepseltjes van de schepper achter te laten om te sterven, en ze kunnen het moraal omhoog helpen. Win-win"