Rijk v.d. Stier - Legerkamp Strife

Scott keek op naar Anneloes en dacht even na. ' Ach waarom niet' Hij stond op en klopte het stof van zijn broek af. Leith voelde de beweging en keek nieuwsgierig op. ' Mag Leith mee?' Vroeg Scott rustig na een blik op de draak geworpen te hebben.

DEZE REACTIE IS GESPNSORD DOOR CAPSLOCHDAG (EIGENLIJK NIET, MAAR DAT ZOU WEL COOL ZIJN HEA)

OMDAT ZE MIJN REACTIES NEIT SPONSOREN SCHRIJF IK DIE NEIT MET CAPS


Anneloes knikte "Is goed, dan snapt hij meteen waarom ik hem op haar vind lijken" ze glimlachte voor ze zich omdraaide en naar MAM huppelde. Anneloes (de draak) snauwde tegen de andere twee. Die gaven hun pogingen elkaar te bijten op en draaiden hun hoofd naar Anne. Ze draaiden het voorste deel van hun lichaam om en Marianne en Melody (allebei de baas over 1 arm en 2 poten) tilden Annabella voorzichtig tussen Anneloes haar vleugels vandaan (Anneloes heeft de macht over de vleugels en de staart) Ze legden haar voorzichtig neer op de grond voor Anneloes het meisje. Anneloes kreeg tranen in haar ogen en sloeg haar armen om de slanke witte nek van haar comateuze draak.

Scott en Leith liepen allebei nieuwsgierig achter Anneloes aan. Scott keek eerst even stil naar de draak voor hij besefte dat Anneloes met tranen in haar ogen zat. Hij ging naast haar zitten en sloeg voorzichtig een arm om haar heen. Leith stapte nieuwsgierig een stukje naar de draak toe en stak zijn nek uit om zachtjes te snuffelen. Scott wreef zachtjes over Anneloes haar rug en trok haar iets tegen hem aan. Misschien begreep hij de situatie niet helemaal, hij snapte wel dat Anneloes verdrietig was.

Anneloes schuddee haar hoofd "B...Bella..." snikte ze. Ze streek met haar hand over de wang van haar draakje. "Liefje, Bella... Bella ligt al 5 jaar in coma" zei haar moeder zacht Ze legde een hand op Annes schouder. Het was wel raar dat het al vijf jaar zo ging en dat annabella nu neit aan de machinerie ligt, maar draken hebben andere regels als het om comas gaat. Uit het niets bewoon annabella voorzichtig met een klauw. loes anneloes slaakte een gilletje "Ze...Ze bewoon en ze zei wat." Ze glimlachte."Loes wachtte gewoon op mij om wakker te worden"

Scott keek even op naar de vrouw. 5 jaar in coma.... dat was waarschijnlijk waarom Anneloes geen contact met haar op kon nemen. Hij was zo in gedachten verzonken dat hij zich te pletter schrok van het gilletje. Hij richtte zijn blik op Annabella en keek een beetje geschokt naar de draak waarvan het net leek alsof die uit een hele lange slaap ontwaakte. Hij wendde zijn gezicht naar Anneloes en glimlachte, gewoon omdat zij moest glimlachen. Leith, die zijn snuit geschrokken had teruggetrokken toen Annabella bewoog, kwam weer dichterbij en duwde heel zachtjes met zijn neus tegen haar aan.

annabella opende heel heel voorzichtig een oog. het was lichtblauw als een edelsteen. Ze keek naar anneloes en een zwak glimlachje speelde om haar lippen. MAM kwam meteen aanlopen en pakte Bella voorzichtig op "Loes, Honey, Ze moet nu nog rusten. dat ze wakker is is geweldig, maar laat MAM nu maar even voor haar zorgen. Ze meotnog wat voedsel en slaap krijgen" zei sabel geruststellend tegen anneloes. HEt meisje knikte en viel toen Scott om de hals "Scott ze is er nog. Ze leeft"

Scott omhelsde haar glimlachend. Hij liet zijn vingers kort door haar haren glijden, maar na een blik op haar moeder geworpen te hebben, liet hij haar weer ongemakkelijk los. 'Dat is mooi' Zei hij met een glimlachje. Hij stond op en reikte haar een hand aan. 'kom, je zou wat moeten eten.' Hij dacht niet dat ze al gegeten, zo vroeg als het was. Maar daar ging het hem eigenlijk niet om. Hij wilde graag even met haar praten, alleen.

Anneloes knikte nen pakte Scotts hand voor ze met hem riching de voedsel tenten begon te lopen. "Als het goed is werken mijn omas nog hier. Ik heb van hen soep leren maken." ze glimalchte "Ze zijn gewend voor een heel legerkamp te koken en daarvoor maakten ze ook eten voor de draken. Ze zijn heel aardig. De een is de moeder van mijn moeder, en de ander de moeder van mijn oom. Je ziet wel wie bij wie hoort. Mijn moeder lijkt heel veel op haar moeder, behalve de haarkleur. Cloud lijtk gewoon heel veel op mijn opa" verhaalde ze op de weg naar de grote tent. Binnen was het praktisch leeg. Ze haalde voor hen twee hompen brood en kommen soep voor ze plaats nam aan een lege tafel. Ze glimglacht een zette Scotts spullen tegenover haar

Scott luisterde maar half naar wat Anneloes vertelde terwijl hij met haar mee liep. Hij ging tegenover haar zitten en roerde stil nadenkend door de soep. Ook al had hij best honger, hij had eerlijk gezegd totaal geen zin in eten. Hij wilde haar graag vertellen waarom hij haar gevangen had gehouden, maar wist niet hoe. Hij keek naar de ronddraaiende vloeistof in zijn kom en kreeg langzaam een idee. Hij liet de lepel terugvallen in de kom wat een tinkelend geluid veroorzaakte en keek op naar Anneloes. Hij wist niet hoeveel energie dit van hem zou gaan kosten, maar hij moest het toch op een manier vertellen. ' Mag ik je wat laten zien?' Vroeg hij zacht.

Anneloes knikte "Go ahead." ze glimlachte naar hem. Ze was nu best nieuwsgierig wat wilde hij haar laten zien en waarom. ze voerde zichzelf met telekinese terwijl ze hem vragend aankeek

Scott stond op en liep om de tafel heen om naast haar te gaan zitten. Hij pakte haar hand en verstrengelde zijn vingers met die van haar. Zijn gedachten gingen naar die van haar uit en hij concentreerde zich op de dingen die hij haar wilde laten zien. Kort twijfelde hij nog, maar liet toen de beelden die hij in zijn hoofd zag aan Anneloes zien. De taart met 10 kaarsjes, het plotselinge geschreeuw, de ogen van zijn moeder die uitdoofden, het gekrijs van haar draak, het rondzwerven zonder een echt doel, de aankomst bij de twaalvers, de haat jegens hen, de genegenheid die sommige mensen hem daar schonken, zijn ontmoeting met haar, zijn twijfels en strijd over de keuze tussen de 12ers en 13ers, de pijn die hij voelde bij het toekijken van Anneloes' marteling, alles. Hij wilde dat ze het begreep, dus liet hij haar alles zien. Toen ze bij de vorige nacht aangekomen waren, schoten zijn ogen open. Hij trok zijn hand vliegensvlug uit die van haar en veegde de tranen die gestaag over zijn wangen liepen ermee weg. Zijn ademhaling ging zwaar en hijgend, alsof hij net de marathon had gerend, met snikken er door heen. Hij voelde zich licht in zijn hoofd en sloot zijn ogen weer in een poging de wereld te laten stoppen met draaien.

Anneloes haar ogen werden groot bij eht zien van alles wat Scott was overkomen. Zodra hij stopte sloeg ze haar armen om hem heen en knuffelde hem. Half omdat ze vond dat hij dat nodig had en half omdat ze dacht dat er een kans was dat hij flauw zou vallen.

Zijn schouders schokten zwakjes op het ritme van zijn snikken. Hij had er geen bezwaar tegen dat Anneloes hem in haar armen nam, totaal niet. Terwijl het snikken wat minder werd nam ook de duizeligheid gelijdelijk af. Al voelde hij zich nu wel erg miserabel, hij had niet het idee meer dat hij om zou vallen of kotsen als hij zijn ogen open deed. Toch bleef hij met zijn ogen dicht tegen Anneloes aanzitten, want zo voelde hij zich veilig. De dikke muur die zijn gevoelens en pijn moest weghouden van een ander zijn ogen was in het korte ogenblik dat hij Anneloes zijn herinneringen had laten zien, helemaal weggevaagd. Meestal verschool hij zich er angstvallig achter, maar nu kon hij zich er niet toe zetten om de muur weer neer te zetten. Op dit moment waren Anneloes' armen zijn denkbeeldige muur.

Anneloes sloot haar ogen en streek zachtjes over zijn rug. Ze had ergens wel een idee van hoe hij zich kon voelen. ookal wist ze dat ze hrt nooit ECHT zou weten. Daarvoor zou ze zelf eerst exact hetzelfde mee meoten maken. Ze sustte zachtjes terwijl ze hem dicht tegen haar aanhield. Dit had hij nodig

Toen hij weer gekalmeerd was, ging Scott overeind zitten. Meteen zette hij de muur weer om zich heen en veegde ruw de overige tranen van zijn gezicht. 'Je mag er niks over zeggen... tegen niemand.' Zei hij dwingend en hij keek haar doordringend aan. Het was niet zijn bedoeling geweest om zo in te storten in haar bijzijn, ook al had hij het kunnen verwachten. Er was geen enkele keer geweest dat als hij aan zijn moeder dacht hij niet bijna in tranen uitbarstte. Nu hij ook nog weer de hele scene voor zich had afgespeeld gekregen, was het te veel geweest.

Loes schudde haar hoofd "Zou ik zoizo al neit doen." ze glimalchte "Nu staan we quitte. Als jij Demetri ooit verteld dat ik huilde in mijn slaap en om hem schreeuwde dan ben je nog lang neit jarig" ze glimalchte naar hem.

Scott glimlachte opgelucht terug en wendde zich naar de tafel. Hij schoof zijn kom en brood naar zich toe en begon gretig te eten. Hij had hiervoor al honger en nu alleen nog maar meer. Hij hoopte maar dat Anneloes nu begreep waarom hij alles zo had gedaan als hij had gedaan. Tuurlijk, sommige dingen had hij beter kunnen doen, daar was hij zich ook bewust van, maar het was nou eenmaal zo gegaan. Toen hij de soep op had pakte hij het brood om er kleine stukjes af te scheuren en in zijn mond te stoppen. Zonder zich naar Anneloes te wenden zei hij:' Misschien.... kunnen we zo even een stukje gaan lopen?' Er was een licht nerveuze ondertoon in zijn stem te horen die hij probeerde te verbergen, maar wat niet zo goed lukte. 'Je moet anders toch wachten totdat Annabella weer op krachten is, misschien gaat zo de tijd sneller voorbij...'

Anneloes knikte terwijl ze op sneltreintempo soep naar binnen lepelde. Ze at erg snel. Ze had al sinds gistermiddag niet meer gegeten. Na een korte periode was alles op en liet ze de lepel klaterend in haar kom vallen. "Ik ben het met het wandelplan eens onder een voorwaarde." ze glimlachte "jij gaat daarna met mij sparren met houten zwaarden." ze glimalchte naar hem

Scott knikte en sprong op. Nu moest hij haar nog gaan vertellen dat hij niet wist of hij hier bleef. Hij hoopte maar dat ze het niet al te persoonlijk op zou vatten. Hij gaf echt waar om haar, maar hij wist niet of hij hier nou rust kon vinden. De mensen zouden waarschijnlijk wel wat aardiger tegen hem zijn, nu ze wisten dat hij een dertiener was, maar toch was hij nog onzeker. Eigenlijk stond hij al een hele tijd te wankelen, dat bleek wel uit zijn emotionele uitbarsting van daarnet.

Anneloes glimalchte en pakte zijn hand voor ze de tent uit begon te wandelen. Ze vond het geweldig weer in een kamp te zijn, maar het was wel wennen. Ze had een half jaar lang sorrt van gekampeert met scott en nu was ze opeens weer in een grote groep. Het was nog een beejte onwennig. Ze beet op haar lip. Ze vroeg zich nog steeds af waar haar broer in vredesnaam rondhing.

NEWSIE

Cloud zat in zijn eentje in zijn en lexies tent zijn zwaard te slijpen. Al had hij het gevoel dat het tegenwoordig meer zijn tent was dan die van lexie. Soms verdween ze de hele nacht. Dan ging ze uit. Als ze terugkwam deed hij altijd of hij sliep, maar vaak was dat neit zo. Hij had het afschuwelijke talent om te piekeren. Laatst had hij een half weggemoffelde gedachte opgevangen toen ze net wakker was. Samen met de vermoedens die hij al lange tijd aan het negeren en ontkennen was was het doorslaggevend. Ze had een ander. Het deed hem echt zo veel pijn om dat toe te moeten geven aan zichzelf.

Alexis duwde de tent flap open met haar rug. In haar armen lag een enorme stapel kisten die loodzwaar waren. Met een puf gooide ze de kisten neer. "Nieuwe lading wapens, ze moeten gecontroleerd worden." deelde ze hijgend mee, terwijl ze een pluk haar uit haar gezicht wreef. Ze had een stel soldaten kunnen vragen om haar te helpen met tillen, maar ze wilde even alleen met Cloud kunnen zijn, voor ze naar een ander probleem geroepen zou worden. Het was lang geleden dat ze samen konden zijn, altijd was er wel iemand in de buurt of zaten ze over problemen gebogen. Ze bukte zich om een van de aanrennende pups te aaien, het was fijn om zulke enthousiasme te zien.

Cloud glimlachte, al bleven zijn ogen onberoerd. Hij overwoog om mee te doen met het levende vadertje en moedertje spel. Maar dat mocht niet. Hij kon zichzelf niet toestaan alles weg te stoppen. Dan zou het hem vanbinnen opvreten en hij zou nooit meer de moed kunnen vinden Alexis te confronteren. "Alexis, houd je van me?" vroeg hij nogal serieus. Hij keek op van het zwaard en keek haar recht aan. Hij deed zijn best het te verhullen, maar de moedeloosheid in zijn blik verried dat hij het wist.

Alexis keek op bij de klank in zijn stem, er was een brok in haar keel te voelen. Eentje die ze zelf had veroorzaakt, omdat zij zo stom geweest was. Ze ging weer recht opstaan, moest moeite doen om hem aan te kijken. Zijn blik deed haar pijn, een pijn die ze zelf veroorzaakt had. Het liefst zou ze deze confrontatie uit de weg willen gaan, ze had hem ooit zelf willen vertellen, mar hij wist het al. Ze keek hem recht aan, "Ja." zei ze kort maar krachtig, het was ook de waarheid. Dat was in haar ogen te lezen.

Cloud beet op zijn lip. Nu kwam hij bij het moeilijke deel. Hij zag, en wist, dat ze echt van hem hield. De verleiding om nu op te houden en het onderwerp verder te ontwijken was zo groot. "Houd..", Hij slikte. Hij struikelde al over dat ene woord."Houd je van hem ?" vroeg hij zacht. De pijn was duidelijk in zijn stem te horen. Nu durfde hij haar neit eens aan te kijken. Zijn blik was op iets veiligers gericht, namelijk de grond. Zo hoefde hij de weerspiegeling van zijn eigenpijn niet in haar ogen te zien.