Een oud legerkamp van de 13ers- Rijk van de Leeuw

Je kan zien dat dit ooit een goed functionerend, mooi, netjes legerkamp is geweest, maar daar is nu niets meer van over. De tenten zijn voor de helft ingestort en onbewoond, en de tenten die nog staan zien er niet bepaald schoon en strak opgezet uit. Toch is het hier niet al te gevaarlijk, als je een dertiender bent. Je moet alleen een beetje op je woorden passen en ze vallen je hopelijk niet met zijn allen aan. Na de sluiting van de woestijn heeft Leida hier de leiding. Ze probeert zo goed en kwaad als het kan alles en iedereen bij elkaar te houden en het moraal hoog te houden, maar dat lukt haar ook maar net. Na de brief van Zenan gaat het steeds beter in het legerkamp en begint het meer te lijken op dat van vroeger, maar dat gaat heel langzaam.

Regels:
Als je een twaalver bent, verwacht dan niet dat je hier rustig doorheen kunt lopen.
Verder mag je alles slopen, dat doen de soldaten die hier zijn ook tijdens hun gevechten.

Leida trok voor de voor haar leek het duizendste keer een stel ruziënde soldaten uit elkaar. Ze keek hen beide kwaad aan en maakte een vuurbal in haar rechterhand. Ze waren weliswaar niet zo sterk als vroeger, maar ze waren er toch een beetje bang voor. De vuurballen, en haar blik waarin minstens net zoveel vuur zat als de bal in haar hand. "Wanneer is dit nou eens afgelopen?" Zei ze dreigend, kwaad, maar wel kalm. "Hoe oud zijn jullie nou. Als je je energie moet afreageren doe dat dan op twaalvers, en niet op elkaar." Ze liet de vuurbal in een vuist verdwijnen en keek allebei de soldaten nog een keer goed aan. De ene maakte aanstalten om iets uit te gaan leggen. Leida hield hem tegen. "Ik wil niet weten waar het over ging. Het boeit me niet. Als het maar niet weer gebeurt." Ze zuchtte en liep rustig weg. Waarom was dit moeilijker dan het in haar gedachten geweest was?

Leida en alexis zijn ondertussen denk ik wel een soort van vrienden toch?
-
Alexis zat op de rug van Carlos, die op zijn beurt rustig door het luchtruim vloog. Haar bestemming kwam al inzicht. Het kamp waar Leida de leiding had. Afgelopen maanden was ze wel enkele keren langs geweest, maar dat was niet meer dan voor een paar formaliteiten die ze moesten afhandelen met voedselvoorzieningen. Langzaam begon Carlos de landing in te zetten, terwijl Alexis zich stevig vasthield en naar voren leunde om te kijken of er ergens een spoor van Leida was, ze kon net zo goed bezig zijn met iets belangrijks. Je wist maar nooit.

Ja, vind ik ook.
-
Leida gooide de tentflap van haar tent dicht toen ze er voorbij liep. Ze was bij het nieuws van de ruzie meteen uit haar tent gestormd en had er niet aan gedacht om hem dicht te doen. Niet dat iemand haar tent in zou durven komen. Ze was de laatste tijd nogal gepikeerd, en vervelende soldaten hadden daar een aantal brandwonden aan overgehouden. Dat was meteen weer een waarschuwing voor anderen. Ze ging op een omgevallen boom zitten en schudde langzaam haar hoofd. Ze wist niet of ze dit wel in haar eentje zou kunnen klaarspelen.

Carlos was degene wie Leida als eerste zag, nog geen seconde later zxag ook Alexis haar. Carlos lande enkele meters van haar af, waarna Alexis met een brede grijns van hem afsprong en naar haar toe liep. "Hey!" riep ze haar toe, het was toch een van de weinige vrouwelijke legerleiders hier in de 12 rijken en ze kende haar ondertussen al minstens 6 jaar of iets in die richting. Dat bouwde toch een soort band op.

Leida keek naar Alexis, die net geland was. 'Hooi.' Zei ze zo vrolijk mogelijk. Haar stem was schor van het ruzies beëindigen en bevelen uitdelen. Ze glimlachte naar de vrouw die ze ondertussen wel vertrouwde. Misschien kon ze haar zelfs wel haar vriendin noemen. 'Gaat alles goed met jou, Cloud en de kleine Anneloes?' Vroeg ze. Ze had geen van allen kortgeleden echt gesproken, dus ze had geen idee wat ze uitvoerden. Ze wist dat ze zichzelf wel konden redden. Anneloes was klein, maar zeker geen watje.

Kirin was in dit kamp verbleven op haar reis door de rijken, en keek op toen ze een paar meter van zich af een draak hoorde landen, en daarna een begroeting hoorde, "Uhm, hoi..." zei ze, voor dat ze merkte dat de begroeting niet voor haar bedoelt was Öeps, sorry..." zei ze met een lief glimlachje en stond op, om zich zodien mogelijk voor te stellen.

Alexis werd even afgeleid door het meisje dat op haar begroeting voor Leida reageerde. Kort glimlachte ze naar haar, maar zoals ze wel vaker deed, schonk ze er geen aandacht aan. Haar gedachtes gingen naar Anneloes die al vijf jaar geleden weg was, ze had gedacht dat Leida dat wel wist. "Met mij en Cloud goed, maar Anneloes..." ze brak haar zin af zonder hem af te maken. De jarenlange zoektocht had niks opgeleverd.

Leida zwaaide even luchtig naar het meisje dat aan kwam lopen en keek Alexis toen weer geïnteresseerd aan. 'Wat is er aan de hand met haar?' Vroeg ze bezorgd. Ondanks het leeftijdsverschil waren zij en Anneloes goede vrienden geweest. Ze had haar zelfs geleerd hoe ze van alle soldaten in het legerkamp moest winnen met een kaartspelletje in ruil voor gitaarlessen. Ze kon er zelf nog steeds niets van, maar ze kon in ieder geval een toonladder spelen. Zonder dat ze het zelf in de gaten had was ze opgestaan. Ze keek Alexis nog steeds aan en besteedde niet veel aandacht aan het andere meisje.

Alexis keek Leida kort aan. "Weet je nog, dat enorme gevecht van een jaar of 5 geleden." Automatisch rtok er een zweem van verdriet over het gezicht van Alexis heen, het was het gevecht waar ze haar ongeboren kindje verloor. "Na dat gevecht is Anneloes verdwenen, niemand heeft haar meer gezien." kort schudde z ehaar hoofd, ze was toch haar nichtje. "Niemand weet waar ze is, of ze nog leeft. Haar draak ligt nu al 5 jaar in comma."

Leida's ogen werden even groot. Ze prevelde zachtjes een heel slecht scheldwoord. 'Ik was daar ook. Ik had beter op haar moeten letten.' Er ontsnapte haar opnieuw een scheldwoord. 'Maar dat de Draak nog hier is, betekent dat ze in ieder geval nog leeft toch?' Vroeg Leida hoopvol aan Alexis. Ze probeerde na te denken. Was ze ooit bij twaalvers in de buurt geweest die het hadden gehad over een klein meisje? Nee. Ze kon zich niets herinneren. Ze hoorde dat haar adem iets sneller ging dan normaal. Ze probeerde rustig te ontspannen en sloot haar ogen. Anneloes betekende toch iets meer voor haar dan dat ze eigenlijk dacht.

"We waren er bijna allemaal." mompelde ze, ook op verslagen toon. Zij was veel te druk met zichzelf bezig geweest en daardoor ook nog eens Cloud afgeleid. Achteraf hadden ze allemaal wel wat om te verwijten. "Ik hoop het, ik weet het niet. Ze is na het gevecht niet meer bijgekomen." ze zuchte zachtjes. "Ook met Demetri is het sindsdien niet echt goed meer gekomen, hij kan niet stoppen met trainen."

Leida dacht even na. Demetri? Oh ja, haar tweelingbroertje. 'Nou, ik hoop dat ze in ieder geval gevonden word. Ik zal een paar soldaten rondsturen. Misschien zijn die toevallig net op de goede tijd op de goede plaats.' Ze herpakte haar normale houding weer. De soldaten mochten echt niet zien dat ze gevoelens had. Dan zou ze nog meer gezag verliezen. Ze streek door haar nu blonde, maar nog steeds erg stugge haar. Ze zwaaide naar een soldaat die voorbij kwam lopen. 'Verzamel eens een team van soldaten die we kunnen missen.' Zei ze tegen hem. De soldaat keek haar niet begrijpend aan. 'Doe het nou maar, je hebt zes uur de tijd, daarna geef ik wel verdere orders.' Ze maakte haar stugge zin af met een glimlach.

Alexis keek toe hoe Leida de soldaat orders gaf. "Dat is aardig, al denk ik niet dat het veel zal helpen. We zijn al 5 jaar bezig, maar er is nog geen spoort van haar gevonden, zelfs geen getugen die haar hebben gezien." mompelde ze haast wat geïrriteerd, een klein meisje kon toch niet helemaal van de aardbol verdwenen zijn. Diep in haar hart hoopte ze dat ze bij een veilig gezin achter de grens tussen de rijken zat.

Leida keek Alexis aan. 'Ik weet het, ik verwacht er ook niet teveel van, maar ik wil in ieder geval iets doen.' Zei ze met haar schorre stem. 'Misschien hebben ze wel geluk, en anders heb ik een tijdje minder mensen om in het gareel te houden. Ik had geen idee hoe moeilijk het is om dit stelletje ongeregeld fatsoenlijk bij elkaar te houden zonder hulp van bovenaf.' Ze glimlachte als een boer met kiespijn.

Alexis glimlachte begrijpend. "Gelukkig heb ik Cloud nog." zei ze eerlijk, anders zou zij het ook niet volhouden. "Als je het echt niet meer red stuur maar een groep naar ons toe." zei ze behulpzaam. Het was in haar kamp ondertussen aardig bekend geworden dat er niet met haar te spotten viel, gelukkig waren zij met z'n tweede. Leida moest in haar eentje de boontjes doppen, dat was toch nog een stuk zwaarder.

Leida glimlachte. 'Bedankt.' Zei ze tegen Alexis. 'Misschien moet ik toch maar eens iemand zoeken die me hier ook een handje kan helpen. Ik hoop in ieder geval dat die tweede brief van Zenan de Wijze (Dat was toch zijn titel?) Snel komt. Dan kan ik ze tenminste wat anders geven om hun energie op af te richten, in plaats van elkaar.' Ze keek even naar een groepje soldaten dat stond te bekvechten. Gelukkuig was een van de verstandigere mannen erbij om hen te kalmeren voordat Leida eropaf moest.

Alexis grijnste "ik hoop het voor je, al heb ik geen idee waarom hij er verdomme vijf jaar over moest doen om een brief hier te krijgen." natuurlijk geloofde ze nog honderd procent in Zenan, of eigenlijk de schepper, maar ze mocht best wel wat geïrriteerd zijn dat ze hier nu al vijf jaar afgesloten zaten."Er zijn vast wel ergens geschikte mensen, toch?" ze dacht na of ze nog betrouwbare dertienders kende, maar zo snel kon ze niet iemand verzinnen.

'Daar heb je gelijk in. Als het maar niet nog eens vijf jaar duurt. Dan ga ik denk ik echt helemaal flippen en de helft van het kamp gewoon uitmoorden.' Zei Leida. Ze glimlachte niet, maar keek bedenkelijk. 'Alleen kunnen we niet nog minder soldaten hier gebruiken.' Ze beet op haar onderlip. 'Zo'n vijf jaar geleden dacht ik nog dat dit simpel zou zijn. Hoe houd je in vredesnaam het moraal hoog bij een groep mannen die al jaren geen bekend gezicht hebben gezien, behalve die van elkaar?' Ze zuchtte. 'Heb je nog tips?' Ze glimlachte nu wel.

Alexis snapte precies wat Leida bedoelde. "Af en toe een verrassingsmaal vorschotelen, maar daar moet je dan wel aan zien te komen." verzuchtte ze. Soms, ect zelden, kwam er een soldaat terug met een vrouw uit het kamp. Wat zij dan deed was direct er een grote bruiloft van maken om ze even vrolijk te hebben, het nadeel was wel dat erkans bestond op mannen die teveel zopen en alles kort en klein sloegen. Ze leunde met een zucht naar voren om iets voor Leida te verzinnen.

'Misschien is het een goed idee om alle dertienders, soldaten en mensen met de Gave, een keer te verzamelen voor een groot feest. Dat zal ze wel een tijdje in toom houden.' Zei Leida met een glimlach. 'Dan zien ze ook weer eens nieuwe gezichten. Ik word langzaam ook een beetje gek van het iedere dag dezelfde personen tegenkomen.' Ze streek een stugge pluk rozigblond haar uit haar gezicht en keek Alexis aan.

Alexis knikte, dat zou ideaal zijn. "Jammer dat het zo onmogelijk is om alle soldaten honderden, misschien wel duizenden kilometers te laten reizen voor een feest." verzuchtte ze. Ze kon de protesten nu al horen over al die tenten di eop en afgebroken moesten worden. Alexis keek naar Carlos die ondertussen zijn plekje in de zon gevonden had en lekker lui lag te zonnebaden. "Eigenlijk moeten de groepen wat gemengd worden, want nu die brief er is moeten we ons toch hergroeperen."

'Dat is inderdaad waar.' Zei Leida. 'Maar dan moeten ze toch al reizen. Wat dacht je van een hergroeperingsbijeennkomst slash feest?' Zei ze luchtig. 'Dan komen we ergens in het midden van de rijken samen. In ieder geval met de leiders van de kampen, of zij die beschikking hebben over draken. Het word eens tijd het heft in eigen hand te nemen.' Leida keek Alexis met een glimlachje aan.
-
Ik dacht, als we toch bezig zijn met spontaniteit, dan maar een spontane algemene topic

Alexis knikte, er verscheen een bedachtzame uitdrukking op het gezicht van haar. 'alleen is het niet wat lastig om een feest voor een paar miljoen gasten te g even?' Ze zuchtte even, er moest gewoon iets worden verzonnen, 'niet toevallig een paar feestdagen van de schepper in de buurt?' Glimlachte ze

Leida dacht na. 'Ik heb echt geen flauw idee welke datum het vandaag is.' Zei ze verbaasd. 'Man, dit is echt slopend.' Is het niet over een paar weken (naam van feestdag invullen)?' Ze keek Alexis verward aan. 'Maar het kan ook zijn dat het morgen is, ik heb echt geen flauw idee.' Ze streek door haar haar. Ze had compleet geen besef van tijd meer sinds ze dit kamp leidde. Het enige wat ze moest onthouden is dat ze 's nachts zo veel mogelijk soldaten in hun tenten moest houden, omdat er anders al helemaal geen houden meer aan was.