Rijk van de Leeuw - Aidra - De handelsweg

Dit is de hoofdstraat van Aidra, de hoofdstad van het Rijk van de Leeuw. Zoals de naam al zegt wordt hier de meeste handel gedreven. Je hebt hier dan ook zowel vaste winkels als hier en daar een kraampje of een marskramer die zijn goed probeert te verkopen. Pas echter op dat de hoeveelheid aan verschillende producten overal je niet onoplettend maken, want de menigte die altijd door deze straat loopt, zijn gemakkelijke slachtoffers voor zakkenrollers en dat soort tuig.

Regels: Geen grote gevechten en het liefst ook geen grote draken.
Personen: Zo veel als je maar wilt.
Rang: Vrij

Hei was inkopen aan het doen voor zijn avondeten. Eerder die dag had hij een klein appartementje gehuurd dat bestond uit één ruimte die je in tweeën kon delen door middel van een schuifluik. Er zat een klein keukentje bij en er stond een bed in en dat was wel ongeveer wat hij nodig zou hebben. De koopman waar hij momenteel bij stond, begon hem een beetje raar aan te kijken terwijl hij maar meer en meer dingen aan bleef wijzen. Uiteindelijk hield hij twee tassen vol etenswaar in zijn handen en was hij heel wat goudstukken lichter.

Abby liep gehaast tussen de mensen door. Ze had maar een klein dingetje nodig gehad, alleen iets voor Fire. Maar die mensen die hier liepen schuivelde als een ongeorganiseerde bende door elkaar heen en dat maakte dat ze nu moeite had om weer terug thuis te komen. Ze botste een aantal keren tegen mensen op en keek hen dan vuil aan. Juist op dat moment botste ze tegen een jongen aan met twee grote tassen in zijn hand. 'Kijk uit!' riep ze kwaad en keek hem vuil aan.

Door de botsing botste Hei weer tegen iemand anders op en behoedde zichzelf er zo van door het gewicht van de tassen om te vallen. Hij had het masker van zijn pseudoniem Li al voordat hij de stad in was gegaan, opgezet, dus zijn eerste actie was niet het uithalen naar wie dan ook tegen hem opgelopen was. Nee, als eerste draaide hij zich met een geschrokken gezichtsuitdrukking om naar het meisje en begon zich snel te veronschuldigen. "Het spijt me, ik zag je niet aankomen."

New

Willow liep met de kap van zijn witte tuniek over zijn hoofd getrokken de straat door. Hij voelde zich niet echt op zijn gemak, al was het nog altijd beter dan een gesprek met een vreemde. Hiet lette tenminste niemand specifiek op hem. Zijn blik was gericht op zijn soepele leren laarzen die zo snel mogelijk verder liepen. Hij wist wel dat zijn kleding een beetje uit de toom viel hier. Zijn kleren waren echt overlevingskleren, zoals hij het dan noemde. Hiermee klom hij in de bergen. Dat was wel te zien en hij hoopte dat niemand er echt op zou letten. Opvallen was nu niet echt iets dat hij leuk vond. Daarom had hij het ook vervelend gevonden toen Merus hem hierheen had gestuurd om een bepaald soort medicijn voor hem te houden. Het was tegelijkertijd ook een klap in zijn gezicht geweest om zich te realiseren dat Merus wel heel wat ouder was geworden.

Yasmine voelde zich slecht op haar gemak, ze was omringd door misschien wel duizenden vreemde menden. Nog noir had ze zoveel vreemde mensen bij elkaar gezien, al die menden met rare kledingstukken aan. Er liepen zelfs vrouwen met kort geknipt en zelfs geverfd haar. De blik van yasmine was omlaag gericht, ze voelde en doet plaatsvervangende schaamte voor al deze goddeloze mensen. Nu pas snapte ze de angst van alle zusters en broeders van de gemeente van het licht, dit was echt vreselijk. Toch moest ze hier 1212 dagen zien te overledn en daarvoor had je eten nodig.

Willow tilde zijn hoofd even op om rond te kijken, hij moest de juiste apotheek vinden. Hij schoot er alleen maar weinig mee op omdat bijna iedereen om hem heen groter was. Wat hem ongelofelijk irriteerde. Als hij het niet gewend was geweest om ingesloten te zijn door rotsen en door kleine ruimtes te kruipen had hij zich misschien zelfs ingesloten gevoeld. Maar nu ergerde hij zich alleen maar. Hij vertikte het om te gaat springen of om op zijn tenen te gaan staan om het te kunnen zien. Dan zou hij aandacht op zichzelf vestigen en dat wilde hij niet. Eerlijk gezegd vond hij het best eng hier te moeten lopen. De mensen waarmee hij een echt gesprek mee had gehad waren op twee handen te tellen.

Yasmine viel bijna om toen er een man met stevige schouders zich langs haar heen duwde. Kort keek ze naar degene die het op zijn geweten had, ieder ander zou misschien een vloek tegen hem gepreveld hebben of tenminste een boze blik geworpen. Yasmine was vooral verbaast over de kleding die hij droeg, of eigenlijk miste. Want hij liep met ontloot bovenlijf, in zijn armen twee zakken vol met aardappels. Snel keek Yasmine weg, ze moest wat te eten zien te vinden. Maar ze had geen idee wat veel was voor een stuk brood of iets dergelijks en veel geld had ze niet over. Tenminste dat dacht ze, ze had nog maar een goudstuk of 3 en enkele kopere muntjes. Daar wilde ze zolang mogelijk mee doen, want ze had geen idee hoe ze daarna in haar levensbehoefte zou moeten voorzien. Uiteindelijk werd haar aandacht getrokken naar een jongen die hooguit een centimeter of 2 langer was dan haar. Hij droeg andere kleding dan de meeste mensen die hier rondliepen. Hoewel ze die kleding ook niet kende, maar hij had ook iets over zich heen. Alof hij zich ook niet helemaal op z'n gemak voelde.

Willow zuchtte geirriteerd toen hij uiteindelijk tot de conclusie kwam dat hij of op zijn tenen zou moeten gaan staan om iets te kunnen zien of naar de rand van de winkelstraat lopen. In geen van beide had hij veel zin, al was het maar dat hij dan zou moeten toegeven dat hij erg klein was en daar last van had. Op dat moment voelde hij dat er een blik op hem was gericht. Wat hij precies voelde wist hij niet, maar hij wist wel dat het niet een toevallige blik was. Er keek echt iemand naar hem. Dat vond hij niet zo'n prettige gedachten en op zijn hoede keek hij om. Verbaasd zag hij dat het een meisje was. Langzaam ontspande de hand die naar de werpnaalden was geschoten weer. Hij had ze trouwens niet eens kunnen gebruiken, veel te veel mensen.

April had een zwart jurkje aan dat tot net boven haar knieen raakte. Ze lie door de drukte. Ze voelde hoe veel mensen naar haar keken. Ja, ze was anders, niet elke dag zag je iemand met vuur rood haar en rode ogen. Somige mensen gingen zelfs aan de kant. Ze keek om haar heen. Ze zag een klein kraampje staan, ze liep ernaar toe. De wat oudere vrouw bekeek haar. "Zo zo, van plan iets te kopen" zei ze glimlachend. "Misschien wel, ik kijk even wat u heeft" zei April beleefd. Ze zag een goude armband met een fel rode steen erin. Er leek een wolf beeld in te lopen. April haar ogen schoten open. "Wat kost deze armband?" vroeg ze terwijl ze hem aanwees. De vrouw lachte. "Een goede smaak, Dat is wel prijzig denk rond de 100 goudstukken" de vrouw keek haar met een scheve lach aan. April pakte naar een zakje dat onder haar jurkje zat, en pakte er een mythrillstuk uit, en gaf dit aan de vrouw. "Staat gelijk aan " lachte April en pakte het ding en deed het om. Een rode gloed kwam kort over haar ogenze ademde in. De gloed nam af. De vouw keek har met grote ogen aan. "J-j.." stotterde ze. April grijnsde en legde haar wijsvinger op haar mond en liep vervolgens verder.

Yasmine ving kort de blik van de jongen, waarna ze even afgeleid werd door een vrouwelijk gestalte dat door de menigte liep die haast als een golf uit een week. Ook Yasmine kon er niets aan doen dat haar blik voor een seconde op haar gericht was, ze had nog nooit die kleur haar gezien bij iemand. Natuurlijk wel oranjerood, maar dit was gewoon felrood, als een vuurtoren. Die had ze wel eens in een boek zien staan, ze had ze mooi gevonden en zo te merken onthouden. Haar blik ging weer terug naar de jongen in het witte gewaad. Langzaam begon ze in zijn richting te lopen, het was makkelijker om hem aan te spreken. Alleen al omdat hij ongeveer dezelfde lengte had als haar.

Willow keek verbaasd naar de menigte die opzij ging. Toen hij zag dat ze voor iemand opzij gingen irriteerde hem dat een beetje. Hij kon zich niet voorstellen dat er ook maar iemand opzij zou gaan voor hem, alweer legde hij de schuld bij zijn lengte. Hij wist wel dat er ook voordelen waren, maar die vielen hem minder op dan alle nadelen. Doordat hij even was afgeleid door de vrouw met de rode haren had hij niet gezien dat het meisje dat naar hem had gekeken naar hem toe kwam. Even werd hij bang, hij wilde geen contact met iemand en hij wist niet waarom ze naar hem toe kwam. Maar hij dwong zichzelf rustig te blijven, wat zou er nu kunnen gebeuren. Om zichzelf kalm te krijgen legde hij een hand op de werpnaalden. Zie je, er was helemaal niets om bang voor te zijn.

April keek naar een vrouw die een stukje korter was dan haar. Ze had blond haar en blauwe ogen. De kleuren die April vroeger ook had.. Ze hield van haar draak dat deed ze zeker. Maar haar familie bandwas compleetweg gevaagt. April schudde de gedachten van haar af en verlangzaamde haar pas. Een wat oudere man kwam voor haar staan en akte haar bij haar pols vast met een stevige greep. "Hallo schoonheid" zei hij met een vieze ouwe mannen stem. April walgde van hem. "Ik verzoek u om me los te laten" zei ze en keek hem met een vurige blik aan. "Zo zo.. een pittige tante" zei hij en bekeek haar lichaam. April beet op haar lip van agressie. De man pakte haar bij der achterste en trok haar naar zich toe. April liet haar lip los. ’Freij’ schoot er door haar gedachten. Niet lang leek de zon te verdwijnen. Een enorme zwarte draak vloog boven de straat. En keek met 2 donker rode ogen richting April en de man. April haar ogen werden donkerder rood. Dezefde kleur als de van Freij. Hij zat stil en deed verder niks, zijn blik leek alte dooden. De blik stond woedend.

Er waren nog maar enkele meters tussen haar en de jongen in, haar buik leek wel zenuwachtig aan te voelen. In de gemeente had ze nooit last gehad om mensen aan te spreken, maar al die gezichten had ze al van haar geboorte gekend. Elke dag kwam ze ze tegen, dit waren zoveel gezichten die zo anders waren dat ze een soort verlegenheid voelde die ze niet kende. Vlak voor hem bleef ze stilstaan, niet doordat ze bij hem in de buurt kwam, maar door de enorme schaduw die over de weg trok. Geschrokken keek ze op, een enorm zwart beest was wat van een draak weghad vloog over. Voor ze het wist liet ze een angstig kreetje, net als vele anderen. Geschrokken deed ze een stap naar achteren. Lucio was toch wel een stuk kleiner, lucio die nu gewoon ergens op haar aan het wachten was, omdat eze op haar eigen benen moest staan.

Willow keek verbaasd op toen er een grote schaduw over de straat verscheen. Hij was gewend aan schaduw, in de bergen kon dat ook niet anders. Toch vond hij dit wel heel vreemd, totdat hij omhoog keek en de draak zag. Gelukkig was hij eraan gewend dat andere draken een heel stuk groter waren dan Lainoa, anders was hij waarschijnlijk een heel stuk erger geschrokken. Lainoa was klein net als hij. Hij zag dat het meisje dat naar hem toe was gekomen erg was geschrokken, dat maakte dat hij iets minder op zijn hoede was. Op de een of andere manier deed het hem denken dat hij niet heel veel van haar te vrezen had. Even sloot hij zijn ogen, hij kon bijna voelen dat Lainoa ergens boven de stad aan het vliegen was. Ze ging nooit ver uit zijn buurt en het feit dat ze altijd dichtbij was gaf hem een veilig gevoel.

De man zijn greep verloste zich en keek naar de rode ogen van April. April rukte haarzelf los. Freij gromde hard. Het galmde door de straat. April keek naar de mensen die haar bang en geschokt aankeken. Haar ogen waren groot en ze keek omhoog. Ze sprong op, ze sloeg haar zweep op en Freij pakte deze met zijn bek en vloog omhoog. April keek naar de stad onder haar. Freij slingerde de zweep met haar eraan omhoog. April draaide simpel rond en lande op zjn rug en ging zitten. Ze legde haar gezicht op zijn rug. Hij keek om en bromde zacht. Hij vloog weg. Zo ging het altijd.. Nooit kon ze alleen ergens naartoe..

pff had ik gisteren een geniale reactie, drukte ik op het verkeerde knopje op m'n mobiel >.<
-
Yasmine bleef met opengesperde ogen naar de enorme draak kijken. Als reflex op het gebrul van de draak kromp ze iets ineens. In eerste instantie leken haar handen naar haar oren te schieten, maar half in de lucht bleven ze hangen toen de draak vlak over hun hoofden schoot en het roodharige meisje op zijn rug slingerde. Het meisje leek het de normaalste zaak van de wereld te vinden. Waarom was ze niet in gewoon in de gemeente, waar het veilig was, waar geen enorme zwarte draken roodharige meisjes meenamen. Haar handen vouwde zich in elkaar. Op een manier dat de rechterhand de drie middelste vingers van de linkerhand omsloot, de duim en pink van de linkerkant elkaar raakte. Ze legde haar hand op de plek waar haar hart ongeveer lag, dus bijna in het midden, en begon een razendsnel schietgebedje te prevelen. Het mocht een rare reactie te zijn, maar dat was de enige manier om een beetje van de schrik te bekomen.

XD
-------
Willow schrok ook van de draak die overvloog, maar de bewondering voor de actie van het meisje was groter. Wat ze precies met die zweep had gedaan had hij niet helemaal kunnen volgen maar het zag er erg indrukwekkend uit. Onwillekeurig keek hij even naar de slinger aan zijn riem. Nee, daar zou hij zoiets niet mee kunnen doen. Het zou niet eens in de buurt komen. Nadat hij weer een beetje van dit allemaal was bekomen keek hij weer naar het meisje. Tot zijn verbazing stond ze iets te mompelen en haar handen op een rare manier te houden. Door zijn verbazing en nieuwsgierigheid vergat hij zijn wantrouwen een beetje. Hij keek nu alleen maar vragend naar wat het meisje deed. Graag zou hij willen weten wat ze aan het doen was, maar hij kon nu al zeggen dat hij dat toch niet ging vragen. Het zou al mooi zijn als hij zou kunnen antwoorden op wat ze dan ook wilde zeggen of vragen. Dat bracht hem weer terug bij zijn wantrouwen.

Yasmine knikte kort met haar hoofd waarna ze haar handen weer langs haar lichaam liet vallen. De stilte die voor enkele seconde op de weg geheerst had ging al snel over in luid geroezemoes. Iets waar Yasmine niet op lette, haar aandacht was getrokken door de vragende blik van de kleine jongen naar wie ze op weg geweest was. Er verscheen een klein vriendelijk glimlachje op haar gezicht, hij zag er niet angstaanjagend uit. In de gemeente had ze geleerd dat een vriendelijke glimlach op je gezicht vaak al heel veel hielp om je doel te berieken, vriendelijkheid. Ze liep de laatste meters naar hem toe, nu nauwelijks gehinderd door de menigte, enkele meters voor hem bleef ze stil staan en keek hem vragend, ze merkte tot haar verbazing zelfs op, met wat verlegenheid aan. "Ehm zou ik wat kunnen vragen?" haar stem was net hard genoeg om verstaanbaar te zijn.

Alexis stapte door de menigte heen, zich weinig aantrekkend van de omgeving. Om eerlijk te zijn merkte ze helemaal niets van wat er om haar heen gebeurde, haar gedachte werd volledig in beslag genomen door Lewis, door Lewis maar ook door Cloud die volgens haar nog van niks wist. Toch werd ze uiteindelijk terug naar de werkelijkheid geslingerd, door haar onoplettendheid was ze tegen een man aangelopen. Ze schudde even haar hoofdf en excuseerde zich beleefd. Ze was nu niet in uniform van Het Dertiende Rijk. Om niet al te makkelijk herkend te worden had ze haar eeuwige paardenstaart losgedaan en hingen haar lange zwarte haren als een sluier om haar heen. Ze was hier om info te vangen, te luisteren wat de bevolking vond van de oorlog.

Dan keek een beetje rond. Af en toe vlagen van gesprekken vangend. Dit was niet zijn soort plek meer sinds Abby weg was gegaan. Alles aan hem veranderd, hij was stil, gemeen en nog egoïstischer dan hij ooit kon zijn. Het leger deed niet veel beters met hem. Dit keer had hij zijn uniform niet aan en daar baalde hij van. Oké natuurlijk wilde hij niet herkend worden maar het uniform gaf hem een soort gezag en dat voelde goed. Nu was zelfs dat goede gevoel weg. Met zijn rug leunde hij tegen een kraampje aan waar hij toevallig de eigenaar van kende. Met zijn blik zocht hij mensen, mensen om even mee te kunnen spelen. Net als een klein kind met hun popje speelde. Gewoon een pion in zijn spel.

De anonimiteit in de menigte was best eens lekker, merkte Alexis op. HGeen gezeur aan haar kop van soldaten die weer eens wat van haar moesten. Door de soldaten kwamen haar gedachtes weer bij de pups die de tijd avn hun leven hadden in het legerkamp. Misschien moest ze daar eens wat mee doen, kon ze wat leuks voor hen kopen, hoewel mensen het wel eens leken te vergeten. Alexis was een echte vrouw, een vrouw die hield van geld uitgeven. Dat werkte het beste tegen een dipje, niet waar? Uiteindelijk bleef ze bij een kraampje staan dat volhing met lappen en dekens, misschien kon ze een goedkope deken voor de beestjes op de kop tikken.

Dan had zijn slachtoffer gevonden. Alleen deze vrouw leek niet echt op iemand die graag mee deed aan zijn spelletjes. En des te leuker vond hij het dan. Met rustige en beheersde stappen liep hij op een vrouw af met mooie zwarte haren, die bij een kraampje stond met dekens en lappen. Niks voor Dan eigenlijk maar het maakte hem niks uit. Iets in hem zei dat hij deze vrouw eerder had gezien.' Goeiemorgen jongedame.' begon hij en glimlachtte vriendelijk naar haar.

hebben dan en lexie eigenlijk een keer eerder gemeet ?
-
Alexis keek om naar de jongen die haar aansprak, misschien kende ze hem wel. Maar nu kwam hij haar in iedergeval niet bekend voor. Even bleef ze hem aankijken, waarna ze zijn begroeting beantwoorden, "Goedemorgen." knikte ze nog opvallend vriendelijk, want eigenlijk had ze geen behoefte aan een gesprek.
-sorry korte post, maar heb het koud xD dus ga een vestje zoeken :p

Nee maar ze zitten in hetzelfde leger. Dan hoort ook bij de dertiende xD
~~

Dan glimlachtte en zag dat ze niet geïnteresseerd was in een gesprek. Oké dit werd misschien nog leuk voor Dan. Een echte uitdaging daar had hij echt weer even behoefte aan.' Ik ben Daniël aangenaam. Met wie heb ik het genoegen?' Met zijn lange tengere vingers stak hij zijn hand naar haar uit en schudde even met zijn hoofd zodat de blonde plukken niet meer voor zijn ogen zaten zodat hij deze mooie verschijning even goed kon bekijken.