Het bos van Ynx- Rijk v. d. Leeuw

Het bos van Inx is een niet heel groot bos maar toch groot genoeg om er twee dagen in rond te dwalen. Het staat aan het einde van het dorpje Inx en is vrij rustig. Er leven wel enkele gevaarlijke wolven maar verder is het er vrij ongevaarlijk. Er is veel gras en het is daar erg mooi. Door het bos van Inx stroomt een klein beekje. Er is een grote open plek en dit bos is haast onbeschadigd gebleven. Het is namelijk daar weer veel te groot voor en de wolven zijn vergroot in aantallen.

Level: -
Personen: Max. 10

NEW

Scott leunde vermoeid knipperend met zijn ogen tegen Leith zijn nek aan. Leith voelde wel aan dat zijn vriend vermoeid was en wist ook waardoor het kwam. De laatste dagen had Scott niet heel goed geslapen, ook de rede daarvoor was Leith bekend. De brief die een posthavik hem was komen brengen, de brief van Zenan die nu veilig opgeborgen zat in Scott's kleren. Leith hoorde het als Scott 's avonds het kamp uit sloop en tegen de morgen zijn bed weer insloop. Hij snapte wel waar de jongen zich zorgen over maakte. Scott had zo'n goede plek in het twaalverkamp, die kon hij niet zomaar opgeven. Maar contact opnemen met de dertieners was moeilijk, aangezien het meisje wat achter Scott in het zadel zat er de hele tijd bij was. Anneloes.... na een halfjaar wist hij nog steeds niet wat hij van haar moest denken. Tuurlijk.. ze was dertiener, maar dat betekende nog niet dat hij haar aardig moest vinden. Scott probeerde wakker te blijven, omdat hij het niet wilde laten merken dat hij zo moe was, niet aan Leith en zeker niet aan Anneloes, zo koppig als hij was.

Anneloes zuchtte en sprong van Leith af. UGH waarom leek Scott zo veel op een jongere versie van Cloud, waarom lijkt Leith zo veel op Annabella. Niet aan denken meid. Ze tikte tegen Scotts hoofd "We stellen kamp op, voor je slapend van je draak valt" ze zei altijd zo min mogelijk tegen de jongen. Hij was haar gevangenbewaarder. Okee, ze vond hem wel leuk, maar dat weet ze aan het Stockholm-symdroom. Waar ontvoerden onwillekeurig wat begonnen te voelen voor hun ontvoerder. Schepper zij dank sloot ze met het kleine beetje macht dta ze had haar gedachten af. Ze had genoeg mee gekregen van de wachten in de gevangenis om door te hebben waneer de grens blijkbaar sloot. Toen was haar magie veranderd.

Scott merkte niet eens dat Anneloes van Leith af was gesprongen totdat ze hem tegen zijn hoofd tikte. Mokkend liet hij zich van Leith afglijden, die bijna dankbaar naar Anneloes keek. Hij maakte Leith's zadel los, dat speciaal was aangepast voor 2 mensen en haalde uit de zadeltas een lange rol ketting. Hij maakte de ketting van het zadel los en maakte de langere ketting eraan vast. Hij keek eerst even rond op de plek waar ze stonden. Hij kwam tot de conclusie dat er wel minder geschikte plekken waren om een kamp op te slaan. Hij liep naar een boom en maakte de ketting er aan vast. Het slot dat er aan hing, was niet eens zo heel groot, maar haast onverwoestbaar en de enige die de code wist was natuurlijk Scott. Toen hij klaar was keek hij even naar Anneloes en glimlachte zijn geacteerde another-day-with-you-is-another-day-in-paradise-glimlach naar haar. Hij liep terug naar de spullen om voor de rest alles klaar te maken en rolde met zijn ogen. Hij wilde dat zijn charmes eens op haar zouden gaan inwerken en ze eindelijk eens iets nuttigs zou gaan vertellen, maar hij geloofde niet dat dat snel zou gaan gebeuren.

Anneloes negeerde Scott volledig. Ze maakte haar eigen slaapplaats door een dun touw, wat ze altijd om haar middel droeg, tussen twee dicht bij elkaar staande bomen te knopen en haar mantel eroverheen te gooien. Ze maapte van bladeren en takken een soort bed en ging toen een kampvuur aanleggen. Ze gooide haar vlecht over haar schouder en pakte nog een paar stokken voor ze een stapel begon te bouwen. Tenten waren volgens haar 5 jaar oude ideaal voor watjes.

Scott haalde een slaapzak uit een van de zadeltassen en legde die naast het zadel zodat dat als hoofdsteun kon functioneren. Hij ging erop zitten en trok zijn knieen op om naar Anneloes te kijken. Elke avond als hij zo naar haar keek voelde hij de neiging om haar te vertellen wie hij werkelijk was. En elke avond onderdrukte hij die neiging weer. Het begon op een sleur te lijken. Leith kwam met lichte pasjes naar hem toe en ging voor hem liggen. Elke avond was hij er voor Scott om ervoor te zorgen dat hij niks stoms deed. Scott legde zijn hand op de kop van de draak en knikte. Leith had gelijk, hij kon het niet doen. Toch bleef hij Anneloes' bewegingen volgen met zijn felle blauwe ogen.

Met twee vuurstenen stak anneloes het vuur aan en pakte haar brede zwaard uit de schede die op haar rug was gebonden, omdat hij te zwaar was om aan haar zij te hangen. Nu ze geen bedekkende mantel droeg kon je overduidelijk zien dat ze zwaarbewapend was. Er waren dolken aan haar boven armen en bovenbenen gebonden. Haar kleding was strak, met zo min mogelijk overbodige ruches die een beweging zouden kunnen hinderen. aan haar riem hingen nog twee kort zwaarden en nog 4 dolken haar mantel had een groene en een meer gele kant en haar kleding was leger groen, alles op neit op te vallen. Ze dankte de heidenen voor de dingen die ze haar hadden gegeven.

Scott glimlachte even bij het zien van alle wapens en schudde zijn hoofd. Hij snapte nog steeds niet waarom die domme twaalvers haar zoveel meegegeven hadden. Tja ze hadden gezegd dat ze hem moest kunnen beschermen, niet dat hij dat nodig had vond hij. Hij gespte zijn eigen riem los, waar zijn ponjaard en nog wat anders dolkjes aanhingen en legde ze samen met de booghouder naast hem neer. Daarna stond hij rustig op en liep naar het heldere vuur wat Anneloes had aangemaakt. Hij vond het niet nodig om moeilijk te gaan doen met twee vuren. Hij ging zitten en keek een tijd in het vuur voordat hij zich naar Anneloes toedraaide. Zijn ogen verscherpte wat, alsof hij haar minachtte, maar zijn gezicht bleef heel vriendelijk. Acteren heette dat, datgene waar Scott nu toch aardig mee overweg kon. Hij bleef zwijgend naar haar zitten kijken, misschien gewoon om haar te plagen of om haar uit te dagen.

Anneloes knoopte haar bovenlijfje los tot vlak over haar sleutelbenen en begon het grote zware zwaard dat op haar rug hing te slijpen. Het was het zwaard dat haar oom haar had gegeven. Ze hadden niemand om het aan te geven. Het was speciaal voor haar gemaakt. En dus te klein voor volwassenen, en ze zag Scott er niet voor aan om dat zwaard van de grond te krijgen. Tuurlijk die ponjaarden zagen er wel leuk uit. Maar dit ding was net zo zwaar als een voor hun lengte afgestelde warhammer.

Scott zuchtte omdat zijn charmes hem weer in de steek lieten. Hij wist niet hoe, maar hij kreeg het idee dat Anneloes er immuun voor was. Maar hij was nog niet eens echt bezig, praatte hij zichzelf moet in. Hij stond op en begon willekeurige normale dingen te doen. Totdat hij zeker wist dat Anneloes met haar rug naar hem toe zat en niet te veel op hem lette. Hij liep met lichte snelle pasjes tot vlak achter haar en liet zich op zijn hurken zakken. ' Waarom ben je toch zo koppig?' Zei hij bijna fluisterend in haar oor met een plagende grijns op zijn gezicht.

Anneloes draaide zich op en knipperde met haar lange wimpers, onbewust wat van haar natuurlijke maagdrijk-charmes aanwendend. "Omdat ik koppig ben, mijn hele leven al geweest en 5 jaar gevangenschap hebben dat alleen versterkt." ze glimlachte een glimlach die niet bij haar neerbuigende toon paste. je zou het bijna als flirten kunnen tellen als ze niet met haar toon duidelijk had gemaakt wat ze echt bedoelde.

Scott's bovenlip krulde alleen nog maar verder omhoog bij haar opmerking. Hij legde een hand op haar heup, wetend dat lichamelijk contact heel goed kon helpen in dit soort gevallen, als je het maar subtiel deed. Het enige wat hij vervelend vond, was dat hij tegen Anneloes op moest kijken, maar dat was niet aan hem te merken. ' Dus het heeft je wel veranderd. had je voordat je gevangen werd genomen dan ook nog echt gevoelens?' Zei hij op licht verbaasde toon, alsof hij dat echt niet voor mogelijk had gehouden. Hij keek haar met ondeugende oogjes aan met een klein glimlachje op zijn gezicht. Het was niet de bedoeling om haar te kwetsen, maar plagen mocht toch wel?

Leith lag met zijn kop op de grond te kijken naar de twee kinderen van wie het op dit moment leek alsof ze hun kindertijd allang voorbij waren. Tuurlijk ze zagen er allebei lief en onschuldig uit, maar ze bespeelden elkaar als een stel sluwe volwassenen.

Anneloes sloeg zijn hand van zijn heup en een leren laars werd tegen zijn borst gezet. "Don't push your luck honey-love" oké ze had dat overgenomen van haar tante. Een wenkbrouw ging omhoog en ze keek hem met haar grote bruine ogen aan. "Ik heb er dan wel baat bij dat je niet doodgaat. Dat houd neit in dat ik verder van je afblijf" ze schopte hem van haar weg en stond op en liep naar hun spullen en viste er een pan, een waterzak en ingredienten uit en begon bij het vuur soep te maken, zoals ze had geleerd van haar oma's. ze hadden haar wel wat kunnen leren voor ze het kamp kwijtraakte. klote Heiden. Ze roerde in haar soep met een houten lepel.

Scott grijnsde schaapachtig, maar zodra ze zich had omgedraaid verstrakte zijn blik. Hij wreef met zijn hand over zijn borst waar de laars had gestaan. Soms kon hij dat kind wel iets aan doen, zo erg op de zenuwen werkte ze hem. Maar hij beheerste zichzelf zoals gewoonlijk en liep weer naar het vuur toe. 'ach ik hoef je vanavond ook niet perse te ondervragen, morgen is het waarschijnlijk nog maar een paar uurtjes naar het kamp. Het schijnt dat er een nieuwe is die je maar wat graag wilt ondervragen.' Zei hij terwijl hij bij het vuur ging zitten en erin staarde. Eigenlijk was het niet de bedoeling dat hij dit soort dingen vertelde, maar hij zag er niet echt kwaad in.

De uitdrukking op anneloes haar gezicht verstrakte, maar ze stopte neit met wat ze bezig was. "misschien 'promoten' ze je, en mag je een keertje de telekenist zijn die helpt bij eht ondervragen, meestal verstaan ze me daar niet" ze hoopte tenminste dat het zo was, dan zag dat jochie eindelijk eens met wat vor een mensen hij samenwerkte. Ze proefte wat van de soep voor ze twee kommen vulde. Eentje overhandigde ze emt een lepel aan scott en met de andere ging ze naar haar slaapplaats, ze ging in haar geinproviseerde tent zitten en begon rustig te eten

Scott pakte de kom aan en trok een gezicht. ' misschien...' Hij wist wel zeker van niet dat hij dat zou doen. Ook al zouden ze hem vragen, hij zou gewoon weigeren. Hij wilde geen dertiener pijn doen, dat hij dat al deed door Anneloes gevangen te houden en haar te laten ondervragen telde hij hierbij niet mee. Hij was ook bang dat als hij met zijn telekinese aan Anneloes' der gedachten zou prutsen, ze misschien in de tegenaanval zou gaan en uitvinden dat hij dertiener was. Dat kon niet gebeuren. Hij keek nog even naar het vuur terwijl hij zijn soep at en gooide er nog wat stukken hout op. Hij vulde een andere grotere kom met water en liep naar Anneloes' slaapplaats toe. Hij zette de kom voorzichtig neer en zei simpel:' om je te wassen.' Daarna pakte hij nog eenzelfde kom en liep naar zijn eigen slaapplek toe. Hij ging met zijn rug naar haar toe zitten en trok zijn shirt over zijn hoofd die hij aan de kant gooide. Netjes kon je Scott niet echt noemen, maar hij zorgde wel goed voor zijn lichaam. Hij liet het water uit de bak stromen en waste het stof van de reis van zijn lichaam. Hij liet het water wegstromen in de grond en liet zich op zijn rug op de slaapzak vallen. Misschien besloot hij om vannacht maar eens echt te gaan slapen, maar het zou hem niks verbazen als hij weer wakker schoot door een of andere nachtmerrie.

Anneloes keek hem bedenkelijk aan voor ze haar kom pakte en de beschutting van de bomen opzocht voor ze haar topje uitdeed. Natuurlijk, ze droeg er nog een hemdje onder, maar ze ging hem niet de lelijke littekens laten zien. Die voldoening schok ze hem niet, stomme heiden. Ze zoog naar adem toen het koude water over de nieuwste littekens stroomde. Ze goot nog een restje over haar hoofd voor ze haar shirt weer aandeed en haar slaapplaats weer opzocht.

Leith liep op zijn gemak naar Scott toe en maakte het gemakkelijk naast hem. Scott ging wat rechter zitten waarbij hij steunde op zijn ellebogen om te wachten tot Anneloes weer terug kwam. Hij schopte zijn schoenen uit en liet zich weer vallen en sloeg zijn slaapzak dicht. Hij wilde nog wat nadenken, maar zijn ogen vielen al snel dicht. Uiteindelijk werd zijn ademhaling rustiger en waren voor nu zijn problemen even weg.

Anneloes ging emt haar rug naar Scott liggen. ze vond hem leuk, tuurlijk, maar dat mocht niet. Hij was een stomme heiden, een van de stomme heidenen die haar van haar famillie hadden gescheiden. En dta zou ze hen nooit vergeven

Next Morning

Leith lag met zijn hoofd vlakbij Scott's oor en had een grijns om zijn lippen. Hij blies plagend zacht in het oor, waarop Scott zijn wenkbrauwen fronsde en even bewoog. Bij de tweede keer sloeg hij geirriteerd met zijn hand. Bij de derde keer werd hij wakker en greep voordat die iets kon doen Leith's snuit vast. ' hebbes' zei hij met een grijns. Leith's ogen twinkelde ondeugend en hij tilde zijn kop op, waarop hij hard begon te schudden. Scott verloor zijn grip en viel terug op de slaapzak. Leith rende snel uit zijn buurt en keek op afstand naar Scott. Die grijnsde, het was niet eens zo'n hele slecht emanier om wakker te worden, hij was meteen vrolijk. Hij gooide wat uit de bodem getrokken water in zijn gezicht en begon zich aan te kleden. Leith die wel door had dat Scott niet verder ging met het spelletje, besloot de anderen in het kamp maar wakker te maken. Hij sloop naar Anneloes' slaapplek toe en keek even om het hoekje van de tent. Scott, die nu aangekleed was, zag wat Leith wilde doen, maar was te laat met zijn:' stop!' Leith spuwde al grijnzend water in het gezicht van Anneloes.

Anneloes was meteen klaarwakker. Ze stuurde een Death Glare naar de draak. In een beweging lag er een zwaard tegen de keel van de draak "Doe dat ooit weer en de volgende keer kost het je kop" snauwde ze. Ze stond op en begon haar kamp af te breken. na 10 minuten bezig te zijn was er geen teken meer dat zij er ooit was geweesd. Ze begon al haar dolken weer aan haar ledematen vast te binden.

Ondanks dat zijn draak bedreigd werd, moest Scott toch grinniken. Hij wist toch wel dat Anneloes hem niks aan zou doen. Leith vond het wat minder leuk en rende snel een stukje van Anneloes weg. Scott begon alle spullen ook op te ruimen en in te pakken. Hij riep Leith bij zich die nog steeds wat argwanend naar Anneloes kijkend weer naar hem toe kwam. Scott legde het zadel weer op de rug van de draak, zorgend dat het niet in de weg zat voor zijn vleugels. Hij haalde de ketting los van de boom en haalde het lange stuk er weer af en maakte het overige stuk aan het zadel vast. Hij keek even naar Anneloes die nog nat was en haalde het water in een beweging uit haar kleren en haren. Hij steeg op in het voorste zadel en pakte uit een van de zadeltassen twee broodjes waarvan hij er een aan Anneloes toereikte terwijl hij wachtte tot ze bij hem kwam zitten.

Anneloes griste het broodje van zijn hand en klom achter Scott op Leith. Ze ging zo ver van hem af zitten als de ketting en het zadel toelieten. Ze knabbelde nog wat aan het broodje. Ze was Scott best dankbaar dat hij haar het broodje had gegeven. Misschien moest ze af en toe wat aardiger tegen hem zijn... Nee zo mocht ze niet denken. Hij was een vuile Heiden en haar gevangenbewaarder. Het afschuwelijke was dat ze hem niet kon doden omdat hij de enige was die de code van het slot wist.

Scott keek even glimlachend achterom naar Anneloes en gaf een klopje op Leith's schouder dat hij kon gaan. Hij was blij dat hij de hele nacht had doorgeslapen en hoopte dat het vaker voor zou komen, maar hij verwachtte er niet te veel van. Leith zette een drafje in, maar al snel verhoogd hij het tempo en schoten de bomen voorbij.

verder bij twaalver kamp ^^

NEW

Het was al donker toen Leith eindelijk bij de rand van het bos aankwam. Ze hadden de hele tijd stapvoets moeten lopen, omdat Scott bang was dat Anneloes te veel pijn zou hebben. Scott's ogen waren al een paar keer dichtgevallen, maar hij bleef Anneloes' vasthouden die nog steeds bewusteloos was. Waarschijnlijk werkte dit gif een stuk langer dan het gif voor waanbeelden. Leith zocht een goede plek op voor een kamp en zakte door zijn knieen. Zelfs voor hem was deze reis vermoeiend geweest, hij verspilde meer energie met stapvoets lopen dan snel rennen, daarom was hij ook een rendraak. Scott stapte van Leith af, maar liet Anneloes tegen zijn nek aan leunen. Hij begon het kamp op te zetten en zette zelfs nu de kleine tent op die hij voor regen mee had. Hij maakte een vuur aan legde de slaapzak in de tent en tilde Anneloes toen heel teder op om haar de tent in te dragen en haar op haar buik op de slaapzak te leggen. Hij trok de trui weer over haar hoofd en maakte het verband dat nat was van het bloed los. Nu met rode blosjes op zijn wangen liep hij naar buiten en haalde het zadel los van Leith en pakte er de nodige spullen uit. Hij legde ze in de tent neer, maar ging alleen naast Anneloes zitten met vochtige doek om de wonden schoon te deppen. Ze waren niet al te ernstig, dus hij dacht niet dat ze teveel bloedverlies zou krijgen, maar ze moesten eerst dicht gaan, voordat hij er iets anders aan kon doen. Dus bleef hij zitten en probeerde vooral niet naar haar ontblootte bovenlichaam te kijken. Leith kwam met zijn kop ook binnen de tent liggen om rustig te wachten.