Oud trainingsterrein van de dertieners- rijk van de leeuw

Dit is een oud en verlaten trainingsterrein van de dertienders. Langs het terein staan een paar tenten, je kunt ze nog wel gebruiken maar ze zijn behoorlijk vies en vervalen geworden. Verder staan er op het terrein nog een paar poppen die vroeger werden gebruikt om slagen te oefenen. Er staan ook nog een paar waterbakken zodat er voor elk element genoeg aanwezig is voor een oefengevecht.

regels
vechten mag
het mag dan verlaten zijn echt veilig is het er voor de twaalfde rijkers niet.

Abby liep met haar zwaard in haar rechter hand over het terrein heen, ze kende de plek nog van vroeger al zag het er nu heel anders uit. Vroeger had het hier gebruist van het leven, het was er nooit helemaal rustig. Maar nu, deze doodse boel, leek daar in de verste verte niet op. Ze vond het jammer dat dit gebied in verval was geraakt, het was de plek waar ze voor het eerste een echte training van het leger had mee gemaakt, en het voelde raar dat die plek niet meer zo was als vroeger.

Scarlet zwierf rond, wetend dat dat niet een goed idee was. Maar ze had al haar wapens op zak en genoeg metaal om te sturen als ze in de problemen zou komen. Frisse lucht was goed voor haar. Nu stond ze tegen een boom aangeleund, een stukje bij het oude kamp vandaan. Ze wist niet helemaal wat voor kamp het was, maar het zag er verlaten maar toch niet helemaal te vertrouwen uit. Ze kneep haar ogen samen. Misschien was het wel een kamp van de dertieners.

Alexis had enkele mannen uit het kamp meegenomen, een stuk of 30, om ze verplicht te laten trainen. Al was het om hen wat afleiding te geven. Want het was duidelijk dat als ze er nog te lang zouden zitten ooit de bom zou barsten. Tenzij er een wonder zou gebeuren en de grens weer openging en elke sodlaat zijn familie weer kon zien en Zenan weer de kans kreeg verder te gaan met zijn veroveringen. Dus voor het eerst in tijden was het trainginsveld dat jaren verlaten was geweest weer eens echt in gebruik. Triomfantelijke kreten en ingehouden kreunen waren te horen in de lucht. Alexis stond aan de zijkant toe te kijken hoe haar mannen bezig waren met simpele steekoefeningen met dolken, haar specialiteit, sommige hadden al snel door wat de handigheidjes waren. Andere waren wat langer bezig. Maar in het uur dat ze nu bezig waren waren er al vorderingen te zien.

Door een scheur in het tentzeil keek Yuge naar de mannen die trainden, en de leidinggevende vrouw. Ze had geen spullen om een aanval te plannen of een val te zetten, en bovendien zou ze niet wegkomen tussen al die bewapende mannen. Natuurlijk, ze kon geweldig wegsluipen, op lijken te gaan in de omgeving, maar niet op een open veld met alleen wat tentjes om je achter te verbergen.

Alexis keek naar Carlos die net als zij alles een beetje in de gaten hield, ze sprak tegen hem in haar hoofd dat ze even de omgeving zou bekijken en of de tenten goed genoeg waren om de nacht in door te brengen. Kort bewoog ze de trouwring heen en weer op haar vinger, waarna ze een laatste blik op de mannen wierp en richting de tenten liep. Ze hoopte dat het nog wat voorstelde na 5 jaar.

Alexis liep het lege terrein op, ze wilde even in alle rust wat trainnen met haar boog, ze had er letterlijk al jaren niks mee gedaan. Dus ze was benieuwd of ze er nog wat mee kon. Waarschijnlijk niet zo veel, hoewel het boogschieten voor een groot gedeelte op gevoel gebeurde en niet al teveel op kennis, je moest het gevoel wel terug zien te krijgen voor je het überhaupt een beetje kon. Maar voor ze kon beginnen moest haar boog wel opnieuw gespannen worden, dat was dan ook precies waar ze mee begon.

Alexis wad hier niet gekomen om haar vechtstijl te verbeteren al zou dat eigenlijk wel moeten had ze gemerkt ijn het vissenrijk. Ze kon niet eens vier man van zich afhouden. Slevht voor haar doen. Maar ze was er gekomen voor de rust om even rustig na te kunnen denken in het koelr gras.

Leida zat bovenop Tuxedo en landde in het veld. Ze was vastberaden om haar vechtstijl zonder het gebruik van vuurmagie te verbeteren. Ze had in haar gevecht bij kamp Croft wel gemerkt dat haar vechttechnieken zonder magie sterk afgezwakt waren. Zeker zonder haar boogjes. Close-combat training zou het worden. Ze sprong van Tuxedo's rug af toen ze Alexis zag. "Hooi." Zei ze vrolijk tegen haar, terwijl ze zwaaide.

Alexis had leida pas gezien toen ze de schaduw vaneen voor haar bekende draak zag. Eigenlijk was ze best wel blij om een van haar beste vriendinnen weer te zien. 'Het hoe gaat ie' riep ze vrolijk naar haar, echt gesproken na de aanval op het vuur en vissenrijk had ze Leida niet.

Wat was er ookalweer gebeurd bij de aanval op het vissenrijk, iets met Alexis die gevangengenomen was ofzo? Hoeveel weet Leida?
-
'Prima hoor. En hoe gaat het met jou? Al een beetje bijgekomen van het incidentje bij het vissenrijk?' Vroeg Leida aan Alexis. Zijzelf was ook niet helemaal heel thuisgekomen van de aanval op het leeuwenrijk. Die aanvoerder was sterker geweest dan dat ze gedacht had. Ze dacht nog even aan de littekens die ze over had gehouden en de hoeveelheid bloed die ze verloren had. Gelukkig waren er nog een paar goede medics over bij het Dertiende rijk die haar weer hadden opgelapt.

Gewoon de grote lijnen? Aanval mislukt, gevangen genomen, martelen en weer ontsnappen via gijzeling?

Alexis knikte al had ze er niet bepaald prettige herinneringen aan. De nachtmerries van jaren geleden hadden hun weg weer terug gevonden in sommige nachten, ondanks Lewis zijn hulp. 'redelijk' zei ze errlijk al ging ze niey in op details. 'en jij bij het oostenrijk?'

De aanval is nog niet eens voorbij, geen idee hoe het gaat lopen xD ik zeg wel iets neutraals
-
'Vrij goed. Ik leef tenminste nog. Die aanvoerder van hen is een stuk sterker en vaardiger dan ik dacht. Die moeten we niet uit ons oog verliezen.' Zei Leida tegen Alexis. Op de een of andere manier gingen hun gesprekken altijd over de oorlog. Maar aangezien dat een groot deel van hun leven in beslag nam was dat ook niet zo vreemd.

oeh eigenlijk zou Alexis Leida over Lewis moeten vertellen, of zou zij iets moeten raden omdat er bjna geen littekens meer ovr zijn :p
0
Alexis glimlachte, ze was blij dat Leida nog leefde en niet in de handen van de vijand gevallen was. "Zullen we doen." zei ze waarna ze haar haren naar achteren streek. Langzaam ging ze rechtop zitten, in trainen had ze geen zin maar met Leida kletsen was ook geen probleem. "En verder ook alles goed/' vroeg ze na een kort tijdje gtewoon van de zon hebben genoten en het idee dat er even niksm oest.

Jaahw, ben wel bang dat Leida dan heel kwaad wordt op Lexie xD
-
'Jawel hoor, zijn gangetje. De soldaten krijgen steeds meer respect voor me en luisteren steeds beter. Dat is wel fijn, dan heb ik meer tijd voor mezelf over.' Zei ze vrolijk. 'Hoe gaat het eigenlijk tussen jou en Cloud?' Vroeg ze. Ze had kleine, bijna onmerkbare veranderingen opgevangen in Alexis' gedrag. Het zou niets kunnen zijn, maat ze vroeg er roch maar naar.

whaha ze is ook gewoon slecht xD
-
Alexis glimlachte, bij hun eigen kamp ging het ook steeds beter. Zeker nu er weer leven in de brouwerij gekomen was, je merkte gewoon dat de mannen er weer zin in kregen. Alsof ze ontwaakte uit een of andere winterslaap. Haar blik in haar ogen veranderde wat bij de volgende vraag van Leida. Direct schoot het beeld van Lewis door haar hoofd waardoor haar wangen licht rood werden, ze keek Leida enkele seconden niet aan. "Redelijk goed hoor, alleen we zijn beide nogal druk." zei ze naar waarheid.

Yes, she is...
-
Leida knikte. 'Dat snap ik, dat zijn we allemaal.' Ze zag de rode blos van Alexis duidelijk zitten, maar Leida was niet zo goed in doorvragen op gevoelens dus ze besloot maar te beginnen met het verzinnen van een goede manier om ernaar te vragen. 'Hoe is de aanvoerder van het vissenrijk eigenlijk?' Vroeg ze aan Alexis.

ALexiswas blij dat Leida niet doorvroeg, hoewel ze zonder ze het wist alsnog op Lewis kwam. "Hard." zei ze over haar wang wrijfend waar als je nog goed keek een lichtroze litteken zat van het mes dat de martelaar door haar hud getrokken had. "Hij had het kamp al in staat van paraatheid, geen idee waarom, hij verwachte dus een aanval." Ze keek weer naar Leida "Niet echt ontzienend als ie informatie wilt."

Leida keek op. 'Hoe kon hij dat nou weten? Alleen jij, ik en Cloud wisten er van. Of wisten jouw soldaten van tevoren wat ze gingen doen?' Vroeg ze verbaasd aan Alexis. Ze streek door haar roze haar en dacht na. Zijzelf had sowieso niets gezegd. Alexis en Cloud zouden toch niet...

Alexis schudde haar hoofd "Niet voor zover ik weet, denk ook niet dat ze een specifieke aanval verwachtte. Maar door de spanningen met het Rijk van de leeuw alles klaar gezet hadden. Of tenminste genoeg mannen op het trainingsveld, het enige gedeelte waar je bij het kamp kan komen." zei ze nog steeds geïrriteerd bij die herrinering dat ze zo makkelijk te grazen genomen waren. Als Alexis ergens een hekel aan had was het wel verliezen.

Leida maakte een ietwat afwezig 'HmmHmm' geluid als respons op de eerste zin. Op de tweede zin zei ze:'Ja, het was niet echt het meest slimme legerkamp om uit te kiezen. Dat moeten we de volgende keer beter doen. Eentje met wat meer aankomst en eventuele vluchtroutes. Maarja, dat weten we dan ook weer. Hopelijk hoeven we die aanvoerder voorlopig niet tegen te komen.' Zei Leida met een glimlach tegen Alexis. Ze wist van haar verleden in de gevangenis en vermoedde dat deze gebeurtenis het niet allemaal veel beter maakte. Als ze die Lewis tegen zou komen zou ze hem persoonlijk een kopje kleiner maken.

Alexis lachte "Ja, jammer dat we daar altijd achteraf achter komen." zei ze op het idee over een kamp met meer vluchtroutes. Daarna knikte ze gewoon, z ehoopte Lewis inderdaad niet meer tegen te komen in gedaante als legerofficieer. Zeker nu ze toch nog een soort avn vol moest houden dat ze uit het leeuwenrijk kwam. "Helaas zijn er wel een stuk of tien doden gevallen." zei ze om van het onderwerp aanvoerder af te gaan. "Voor het eerst in maanden dat er in gevechten doden gevallen waren, en gelijk zo veel was wel even een klap voor de mannen."

'Ja, de meeste kaarten die wij hebben kloppen blijkbaar toch niet helemaal. Voor de volgende aanval zal ik wel eerst even rondvliegen op Tuxedo, misschien worden we daar wijzer van. Ik moet er dan natuurlijk wel voor zorgen dat we niet worden gezien.' Zei ze bedenkelijk. 'En dat van die doden is inderdaad erg droevig. Ik hoop dat we dat verder kunnen voorkomen. We zijn al met zo weinig en je leert ze toch steeds beter kennen.' Zei Leida. Haar stem werd steeds zachter in het verloop van de zin. Als het onderwerp dood ten sprake kwam dacht ze automatisch altijd aan Andrew. Zelfs na al die jaren kon ze hem niet uit haar gedachten wissen. Ze slikte de brok in haar keel weg en keek Alexis met een semi-blije glimlach aan.

Alexis glimlachte "Moet lukken, zeker op een hoogte." Ze merkte dat haar stem zachter werd en even iets veranderde in haar blik in haar ogen. Ze knikte even treurig met gedachten aan de jongens die gestorven waren, ze waren allemaal van haar leeftijd geweest, ervaren, twee ervan hadden een volledig gezin in een nabijgelegen dorpje van hun kamp. Ze was zelf bij de families langsgegaan en had het zelf ook maar met moeite droog gehouden. Snel toverde ze zelf ook weer een soort glimlach op haar gezicht.

'Gelukkig hebben we het bij die tien weten te houden. We ondernemen nog wel iets voor de families en andere achtergeblevenen.' Zei Leida toen vastberaden. 'Maar genoeg over doden, straks houd ik het niet meer droog.' Zei Leida met een waterig glimlachje. 'Gebeurt er de laatste tijd nog wat leuks in jouw leven?' Vroeg ze aan Alexis.