Legerkamp Croft - Rijk v.d Leeuw

Een eerste blik op het legerkamp zal je versteld doen staan. Een enorm open veld in het bos wordt in bezit genomen door tientallen tipi-tenten. Er zijn op zijn minstens wel een paar miljarden soldaten bezig met hout verzamelen, met wapens of katapulten maken, of met trainen. Dit is het grootste legerkamp van het rijk van de Leeuw, maar er zijn natuurlijk ook andere legerkampen, al hebben die niet zo veel soldaten. De sergeants zijn hier streng, en ze verwachten van je dat je geen puinhoop maakt of niks doet. Doe je dat wel? Dan verschijn je voor de Hoge Officier Tachibana, die je met plezier kennis laat maken met de trainers. Hij zal je veel plezier wensen, sinds de trainers niet bepaald zachtgekookte eitjes zijn en je waarschijnlijk dood trainen.

De Hoge Officier Yukito Tachibana heeft zelf ook een tipi-tent, maar veel groter dan die van de soldaten. Voordat je binnenkomt moet je langs de beveiligingssoldaten, en als je eenmaal binnen bent, zal je eerst je wapens moeten afgeven aan de soldaten die voor een groot doek staan. Heb je dat eenmaal gedaan, dan mag je door het doek heen en zul je de Officier achter een bureau zien zitten. Hij zit er bijna altijd wel, en anders loopt hij rond op de kamp om te kijken of mensen hun werk goed doen. Hij heeft veel kasten, waar allemaal documenten in liggen, maar de belangrijkste worden in een geheim kastje bewaard, wat diep in de grond is gegraaft en minstens vier codeslotten heeft. Alleen de Officier weet deze codes.
Al met al is dit een enorm legerkamp, maar het is niet allemaal zo bitter als je denkt. 's Avonds kunnen de mannen genieten van kampvuurtjes en drank, al is er niet veel drank ingekocht sinds ze meer behoefte hebben aan wapens dan aan sterke drank.

Regels: Niet vechten met elkaar.
Personen: Veel.

'Lift your damn lazy ass, and get to work!' Yukito greep een soldaat bij zijn kraag en tilde hem zonder moeite overeind. Hij duwde de soldaat weg, in de buurt bij de wapens, zodat hij tenminste een wapen zou pakken en zou gaan trainen of iets dergelijks. Hij zuchtte geërgerd en liep verder het kamp rond, controlerend of iedereen wel wat deed. Zo nu en dan moest hij wat luie soldaten van hun plek schoppen, maar voor de rest was het goed. Het leger was heel goed, maar er waren een paar mannen bij die hun nog wel in een valkuil konden laten vallen, dus Yukito probeerde zo veel mogelijk soldaten aan te sporen om te werken. Veel hadden geen gezag voor hem, want zeg nou zelf; Wie luistert er nou naar een 20-jarige jongen die net een hoge officier is geworden? Maar daar zou Yukito gauw een eind aan maken.

Alexis stond ongeveer anderhalfe kilometer van het kamp af, ze had een stuk of twintig jonge soldaten en een stuk of tien soldaten om zich heen verzameld. Allemaal in gewone plunje, geen zichtbare legerpakken, hooguut een soort schild onder het hempd. Ze hadden allemaal een typisch vissenrijk uiterlijk. Degene die uitgekozen waren leken er zin in te hebben, vooral de jonge honden van de troep. 'En jullie luisteren naar Leida, begrepen!.' Streng keek ze de soldaten aan voor ze ze rivhting leida stuurde.

Leida had een stuk of 10 van haar betere soldaten om haar heen staan. De leeftijden verschilden van 20 tot 50, maar ze had vol vertrouwen in ieder van hen. Ze zag de andere soldaten die aan kwamen lopen. Ze grijnsde toen ze hen zag, maar veranderde haar gezicht snel in een hard leidersmasker. Ze ging op een rots staan en klapte twee keer in haar handen. Ze kreeg op magische wijze meteen de aandacht, dat was een van haar kwaliteiten. 'We gaan via dit dal een aanval plegen op kamp Croft. Wees snel en laat niet merken van welk leger je bent. Zorg ervoor dat ze je niet aan zien komen en doe je best het te overleven. We hebben jullie nodig. Dit is een verwarringsaanval. Je hoeft dus niet het hele kamp te slopen. Begrepen?' Zei ze op luide, standvastige toon. Een 'Yes ma'am.' Steeg op uit de menigte soldaten. 'Wat staan jullie nou nog te wachten? Gaan!' Zei Leida, en ze sprong van de rots af om zich te mengen tussen de soldaten en praktische informatie te geven aan hogere soldaten in de groep.

Tom, een van de oudere soldaten, was bij de groep komen staan. Hij kwam van legerkamp Strife en kreeg dus nud e ordeers van Leida. Ze leek op een bepaalde manier op Alexis, geduldig luisterde hij naar de uitleg. Dingen die hij zelf ook wel bedacht had, maar de jongeren soldaten waarschijnlijk niet. Hj gleed met zijn vinger langs het lemmet van zijn zwaard. Op het moment dat het startsein gegeven werd, begon ook Tom zich richting het kamp te begeven.

Leida kwam uiteindelijk terecht naast Tom. Ze wist dat hij een oudere en meer ervaren soldaat was van kamp Strife. 'Houd jij jouw jonkies een beetje in de gaten? Ik wil graag dat er zo min mogelijk doden vallen aan onze kant. Het liefst geen. Geen zelfopoffering dus. Je hebt wel eens van die helden.' Zei ze tegen hem. Ze vertrouwde hem wel. Alexis had een paar lovende woorden over hem gesproken. Haar hand lag op haar zwaard, zoals altijd als ze aan gingen vallen.

Tom knikte, "Het is geen aanval met zoveelmogelijk doden, maar zoveel mogelijk schade en schrik." herhaalde hij in zijn eigen woorden de opdracht van Alexis en Leida. Ondertussen doemde voor hen het enorme kamp op. Hij schreeuwde wat bevelen naar 'zijn jonkies' die zich klaar konden maken. Het nadeel was dat Leida haar magie niet kon gebruiken, het zou wel erg opvallend zijn als iemand met vuurmagie van het irjk van de vissen aanviel.

Moeten we Ruziye niet even waarschuwen dat zij ook moet reageren?
--
Leida vormde een klein bolletje metaal in haar hand wat ze meteen weer terug de grond in stuurde. Ze zou haar vuurmagie niet gebruiken. Dat zou raar zijn. Ze gaf een startsignaal met haar hand, waarop de groep soldaten onmiddellijk in beweging kwam. Ze bleef een beetje achteraan en uit het zicht. Ze wilde niet teveel opvallen. Niet dat haar rozige haar niet al verschrikkelijk afstak tegenover dat van de andere soldaten. Ze had het strak achterover gebonden in een vlecht, zodat het in ieder geval niet in de weg zou zitten.

Eindelijk ben ik thuis en in staat om te reageren(resultaat van: lameheid+geen inspiratie. YAY wiskunde)
---

Yukito stond stil toen hij merkte dat het verder allemaal goed ging. Hij had veel soldaten bij elkaar gekregen en er waren ook een flink aantal magiërs aan hun kant. Hij had zo het gevoel dat ze onmogelijk konden verliezen, tenzij het Rijk van de Vissen nóg een groter leger had. Hij keek om toen hij één van zijn soldaten hoorde, en vloekte binnensmonds. 'Waarschuw iedereen en pak de wapens op! Zeg ook dat ze dit moeten doorgeven aan anderen!' zei hij op alerte toon en rende terug naar zijn tent. Hijzelf deed niets liever dan vechten, dus hij zou niet onbeweeglijk in zijn tent blijven. Hij pakte eerst een hoorn wat ze gebruikten als alarm voor vijanden of aanslagen en blies er hard op. De commandanten die het hoorden, pakten ook hun hoorns en bliezen zodat als het ware een kettingreactie werd veroorzaakt en iedereen in het kamp gewaarschuwt werd. Yukito klikte vlug zijn harnas vast en hing zijn wapenriem om zijn heupen, die vol zat met messen en bommen. Vlak daarna hing hij zijn pijlenkoker op zijn rug en pakte hij zijn boog. Toen hij zich naar buiten begeefde zag hij dat zijn soldaten zich vlug aan het bewapenen waren.

HAAT AAN WISKUNDE
-
Tom luisterde naar het hoorngeschal, het was slim maar ondertussen bereikte de eerste soldaten het kamp. Hij gebaarde naar enkele van de jongere soldaten om zoveel mogelijk tenten kapot te zien krijgen. Zelf hief hij zijn zwaard om een waterzak kapot te maken, en in dezelfde uithaal een scheerlijn kapot te snijden. Dit was een ander soort aanval dan hij gewend was, maar met logisch denken kwam je ook al ver.

Yukito rende over de velden met zijn commandanten naar de plek waar de soldaten vandaan kwamen, terwijl de anderen zich klaar maakten. Hij wou zien of het een grote groep was die hen aanviel, zodat hij wist of hij verdere maatregelen moest nemen. 'Ik schiet ze neer vanuit de bomen. Jullie houden ze tegen totdat de bemanning klaar is.' zei Yukito kort maar krachtig en bereikte de boom van de wachtposten. Hij klom er snel maar behendig in en ging geknield op een tak zitten. Vanaf hier kon hij zien dat het geen grote groep was, maar wel dat ze hun eigendommen verwoestten en niemand doodden. Yukito haalde even een wenkbrauw op, maar pakte toen zijn boog en een paar pijlen. Hij zette een pijl tegen zijn boog en trok de pees strak naar achteren. Na goed gericht te hebben, schoot hij de pijl af op één van de vijanden. Vlug daarna pakte hij een volgende pijl en schoot ook die af.

Er scheerde een pijl vlak langs Leida's hoofd. Als ze niet net uit had gehaald met haar zwaard tegen een tent, waardoor er een grote scheur in kwam, had hij haar midden tussen haar ogen geraakt. Ze keek op naar waar de pijl vandaan kwam. Ze zag een jongen in een boom zitten. Ze besloot dat ze hem maar eens aan ging vallen, voordat hij wel raak zou schieten. Ze spande een pijl op haar kruisboogje en haalde de trekker over. Ze mikte op de jongen in de boom. Ondertussen bewoog ze zich richting de boom. Onderweg sloopte ze zo veel mogelijk eigendommen van de soldaten en vooral zo veel mogelijk onderkomens. Ze maakte snel meters en stond steeds dichter bij de boom.

Yukito's ogen stonden op scherp en vingen bijna alles op. Een meisje met roze haar waar hij eerder op had geschoten, schoot nu terug met een kruisboog. Yukito sprong van de tak en greep het met één hand vast, zodat hij nu als het ware aan de tak bungelde. Gelukkig zat hij niet superhoog in de boom, dus liet hij los en landde met een schouderrol soepel op de grond. Hij krabbelde overeind en hing de boog aan zijn schouder, waarna hij zijn katana trok en op de aanvallers af liep.

Leida zag dat de jongen uit de boom sprong en verloor hem toen even uit het oog. Totdat ze een flits van een katana opving die toevallig bij de jongen hoorde. Ze trok haar eigen zwaard en rende op Yukito af. Ze haalde uit met haar zwaard naar zijn katana, zodat hij zijn aandacht op haar zou leggen. Ze wilde zijn aandacht vooral afleiden van de groentjes. Ze wilde hem liever niet doden. Des te meer getuigen, des te beter. Bovendien zag deze er nogal aanvoerderig uit.

Toen Yukito vlugge voetstappen in zijn richting hoorde draaide Yukito zich bliksemsnel om en blokkeerde het zwaard met zijn katana. Hij trok zijn katana terug, wat een krassend geluid tegen het zwaard gaf, en haalde weer uit naar haar. Hij zei helemaal niks en bekeek haar even. Het was duidelijk dat ze zijn aandacht wou afleiden van de rest, maar dat maakte niet uit. Hij vertrouwde de commandanten en zijn leger ook. Ondertussen bedacht hij zich wel dat ze zo kon zien dat hij de aanvoerder was, sinds hij een speldje op zijn donkergroene pak had gespeld, wat aangaf dat hij een hoge officier was. Oke, dom. De volgende keer zou hij dat ding in zijn tent houden.

Leida zag het speldje en haar vermoedens werden bevestigd. Zij had geen uniform aan, dus hij zou niet kunnen zien dat zij een hoge functie had. Ze blokkeerde zijn slag met haat zwaard, maar dit kostte ontzettend veel moeite. Ze merkte dat ze een sterke tegenstander had gevonden en grijnsde breed. Ze haalde naar zijn knieen uit met haar zwaard.

Yukito sprong achteruit voor de uithaal naar zijn knieën, en landde in evenwicht op zijn voeten. Hij merkte dat ze voor de zwakke plekken van het lichaam ging, dus Yukito wist dat hij goed moest oppassen. Hij schoot naar voren en haalde weer uit met zijn katana naar Leida. Ze was een goede tegenstander voor Yukito en was sterker dan hij eigenlijk verwachtte.

Leida ontweek de katana voor het grootste gedeelte, maar er verscheen toch een vrij diepe snee op haar linkerbovenarm. Ze voelde het lauwe bloed over haar arm stromen. Dat litteken kon er ook nog wel bij. Schoot door haar hoofd. Ze maakte aanstalten om het dicht te schroeien toen ze zich bedacht dat ze haar vuurkrachten niet kon gebruiken deze aanval. Dat werd dus een tijdje aan het infuus. Ze zuchtte en keek Yukito diep in zijn ogen. Ze maakte haar zwaard nog scherper met haar metaalkrachten voordat ze weer naar hem uithaalde. Deze keer naar zijn schouder. Ze nam Yukito steeds serieuzer als tegenstander.

Yukito was deze keer niet snel genoeg om het te blokkeren, en zijn schouder werd recht door zijn kleding opengesneden. Hij trok even een pijnlijk gezicht, maar verbeet de pijn van de diepe wond. Hij had al zoveel littekens, dus het maakte niet uit of hij er nog een kreeg. Hij keerde zich weer naar Leida en viel haar weer snel en behendig aan, terwijl het bloed zijn pak besmeurde en een donkere plek achterliet.

Leida ontweek zo veel mogelijk van Yukito's slagen, maar kon niet voorkomen dat ze een paar keer goed geraakt werd. Gelukkig was dit vooral op haar benen en armen, en werden er zo geen vitale organen beschadigd. 'Jij vecht alsof je iets onder de leden hebt.' Mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Yukito. Hij was goed. En daar kon Leida absoluut niet tegen. Ze beet op haar onderlip en proefde de smaak van bloed. Ze vocht net zo fel terug als Yukito dat deed.

Yukito blokkeerde haar aanvallen met zijn katana, maar werd toch een paar keer geraakt door haar. Hij ging wat achteruit toen ze al een tijdje met zwaarden aan het vechten waren, en hijgde lichtjes. Ze was een heel moeilijke tegenstander, en Yukito kon het gelukkig volhouden tegen haar. Maar hij wou absoluut niet dat zij zou winnen. Hij trok een dolk uit zijn wapenriem, zodat beide handen nu een wapen vast hadden. Hij viel Leida weer fel aan, nu met twee wapens.

Leida merkte pas na een aantal slagen met haar zwaard het tweede wapen op. Ze beet nog harder op haar onderlip. Dit zou nog eens slecht kunnen aflopen voor haar, als ze een beetje pech had. Ze moest zich dus beter concentreren. Ze schoot uit met haar linkerhand en pakte het mes van Yukito vast. Ze voelde het in haar hand snijden terwijl ze probeerde het te vervormen of op zijn minst minder scherp te maken, zodat dat wapen onschadelijk was. Ze probeerde natuurlijk ook nog de katana in het oog te houden, anders zou ze er geweest zijn.