Een oud legerkamp van de 13ers- Rijk van de Leeuw

Daar was Alexis het mee eens en ze knikte dus ook instemmend. "Ik denk dat Cloud het beste weet hoe de mensen van het rijk van de leeuw denken qua aanvallen?" mengde ze zich in het gesprek, haar blik ging naar Cloud die daar toch opgegroeid was en misschien zelfs mensen kende in dat leger. Haar blik ging naar de kaarten op de tafel en bestudeerde hm even zodat ze hem straks bleef onthouden.

Leida kende alle kaarten al uit haar hoofd. Ze kon de kleine details natuurlijk niet zien, maar ze had er een vergrootglas bij gepakt en het was haar gelukt om de meeste kleine riviertjes waar te nemen. Ze knikte instemmend. 'Kamp Croft lijkt me het beste om mee te beginnen. De ligging is perfect voor het soort aanval dat wij willen plegen.' Zei ze. Ze wees op een kamp dat in het Leeuwenrijk lag.

Cloud dacht even na "Ik weet niet veel van het leger daar, wel dat het een vrijwilligers leger is en dat vrouwen er ook bij mogen."Hij glimlachte verontschuldigend. Hij had zich nooit erg veel met hun legers bezig gehouden." Wat ik wel weet is dat mensen van het leeuwenrijk is dat we een aangeboren talent hebben voor leiderschap. Omdat het een vrijwillig, en dus niet dienstplichtig, leger is, is de moraal er ook hoog. Ook moeten we niet vergeten dat dat hun rijk is en we dus zullen vechten in hun achtertuin."

Alexis knikte "Dus daar gaan we een gevecht houden?" Het moest onopvallend zijn, niet direct duidelijk zijn dat het door het Dertiende rijk kwam, anders zouden het vissen rijk, het leeuwenrijk en het rebellenleger zich tegen het Dertiende leger keren. Op zich geen ramp als ze een goede doorvoer van goederen zouden hebben, maar dat was iets wat ze al vijf jaar lang niet hadden. "En het Rijk van de vissne?"

'Jep. Het lijkt me het beste om het rijk van de vissen nog een keer aan te vallen na de eventuele tegenaanval. Zo komt er de meeste chaos met de minste moeite en vallen we minder op.' Zei Leida nadenkend. Het was maar een voorstel en ze wist niet echt of het een briljant idee was, maar ze had er wel al eerder over nagedacht. 'Moeten we onze soldaten dan geen uniformen van het Vissenrijk aangeven?' Schoot haar te binnen.

Cloud knikte "Dat is een goed plan. Leeuw en Vissen staan op de voet van oorlog. Als we die twee kunnen aanzetten tot oorlog met elkaar zijn ze zwakker en kunnen onze legers ze makkelijk verslaan. " hij knikte en glimalchte naar de twee

Alexis knikte "Alleen het lijkt me verstandig gewoon helemaal geen uniformen aan te trekken, er blijft toch een soort van oorlogswet." glimlachte ze terwijl ze de kaart van het rijk van de leeuw naar zich toe schoof om het kamp croft eens beter te bekijken. "Het lijkt me handig dat er dan wat minder bekende soldaten mee doen aan de aanval?" Zei ze bedachtzaam "Het lijkt me sowieso dat Cloud, jij en ik herkend worden?"

'Ik weet niet of ik herkend word. Mijn haarkleur is erg veranderd sinds het laatste gevecht. Als er iemand mee moet om leiding te geven denk ik dat het de slimste zet is om mij te sturen. Ik kan nog wel een paar dingen aanpassen waardoor ik er anders uitzie. Mijn haar een keer verzorgen ofzo.' Zei ze met een brede grijns. 'Zodat alles tenminste in goede banen loopt. Dan kunnen jullie achter de frontlinie de soldaten aansturen en dan heeft het de grootste kans op slagen.' Zei ze tegen Alexis en Cloud.

Alexis knikte "Al lijkt et me handig een kleine anal te doen, dus met een man of 30/40 zodat het eerder een dreiging word, een iets om het kamp mee te sarren zodat de soldaten geïrriteerd raken en ze sneller het rijk van de vissen aanvallen, wij moeten namelijk ook zo min mogelijk slachtoffers hebben natuurlijk." zei ze nog wat bedachtzaam, ze had het gevoel dat ze wat vergat. Maar voor zover ze wist was dat niet zo.

Leida knikte kort. 'Geef me even om een paar soldaten bij elkaar te rapen. Ik vijftien, jullie de rest?' Zei ze tegen Cloud en Alexis. 'Laten we volgende week aanvallen, dan zijn we denk ik wel klaar met de voorbereidingen en kunnen we een kleine aanval plegen.' Ze keek naar Alexis en Cloud.

Alexis knikte 'wij dertig?' Het was meer een beslissing dan een voorstel, vragend keek ze naar cloud, hij moest er wel mee instemmen natuurlijk. 'jij nemt dus de leiding over eeze operatie?' Vroeg ze aan leida, het was meer uit bevestiging voor haarxelf, er mochten geen stomme fouten en misverstanden ontstaan.

New
-
Leida zat rustig in haar tent met metaalkrachten een paar kisten wapens te bewerken. Ze had geen schoenen aan en zat in kleermakerszit op haat stretcher, die als bed diende. Ze had ooit een matras gehad, maar ze was er achter gekomen dat dat niet goed samenging met luchvochtigheid. Ze droeg de broek van het dertiender legeruniform en een wit hemdje dat laag uitgesneden was voor haar doen (lees: niet schokkend laag) en had een korte dolk in haar handen die ze scherper maakte met haar metaalkrachten.

Cloud was niet eens door Fiera gedropt. Dit kamp was dichtbij het huis waar hij de eerste 18 jaar van zijn leven had doorgebracht. AKA het was een uur lopen. Hij vond het prettig, en het was goed voor zijn conditie, alsof een hele dag in zijn eigen smidse staan dat niet was. hij tikte tegen de dolk die nu aan zijn zij hing. Het ding was weer gerepareerd. meer hermaakt. Het origineel had heel wat jaartjes op de bodem van een vijver gelegen en viel bijna uit elkaar van de roest. Hij liep de tent in waar volgens de soldaten Leida moest zitten. "Hallo Leida" was hij vrolijke uitspraak, zij het minder vrolijk dan het ooit geweesd was.

Leida schrok van de plotselinge aanwezigheid van Cloud en sneed daardoor met het nu vlimscherpe mes in haar vinger. Na een vloek onderdrukt te hebben keek ze Cloud met een glimlachje aan. 'O, hoi Cloud.' Zei ze vrolijk. 'Ik denk dat deze nu wel scherp genoeg is.' Zei ze, nu met een brede grijns. Ze gooide hem in een kist met nog meet geslepen messen en keek toen Cloud weer aan. 'Leuk dat je een keer langskomt.'

Cloud glimlachte "Ach ik was in de buurt en zocht iets om te doen. Dus ik ben hierheen komen lopen" Hij vermoedde dat zij wel wist van wat er tussen hem en Alexis gebeurd was. Maar volgens hem niet van de vorige keer. Hij speelde wat met het mes. Het was een mooi ding. Op de schede stond een draak van het roodkleurige koper op een bruine achterkant aan de bovenkant stond zijn eigen 'handtekening' die hij op al zijn zelfgemaakte wapens zette, een verstrengelde C en S. de dolk zelf was simpel. Het gevest of handvat was met blauw geverfd leer omwonden en op de onderkant stond een kleine inscriptie C♥A. Het was een exacte replica van zijn voorganger.

Leida glimlachte. Ze keek naar Clouds gezicht en merkte dat het niet zo vrolijk stond. Dat kon ze wel begrijpen. 'Sorry dat je me net treft als ik bezig ben. Ik ga morgen wel weer verder.' Zei ze met een glimlachje. Er viel een korte pauze en ze keek Cloud belangstelllend, maar ook troostend aan. 'Wil je erover praten?' Ze nam aan dat deze woorden geen verdere uitleg nodig hadden.

Cloud nam zuchtend plaats naast haar "Nee... misschien ja. " hij sloot zijn ogen even. "Het voelt zo onwerkelijk, als een nare droom waaruit ik niet wakker kan worden. Ik vertrouwde haar, ik hield van haar. Maar dat was blijkbaar niet genoeg." hij klonk verslagen. "Ik weet niet hoe ik moet reageren. Ik wil terug naar haar, en ik weet zeker dat ze me terug wil, maar bij haar zijn doet OOK pijn."

Leida werd overweldigd door de plotselinge woordenstroom van Cloud. Ze veegde haar handen af aan haar uniformbroek -hij was toch als vies- en keek Cloud begripvol aan. Cloud, dat ze verliefd id geworden op dat jankerige twaalvertje betekent niet dat ze niet van jou houdt. En als helemaal niet dat jij niet genoeg van haar hield. Haar liefde voor jou gaat veel dieper dan haar verliefdheidje voor dat.. Dat... Ding.' Zei ze. Ze sprak ding uit alsof het iets ontzettend vies was. Ze had geen goede indruk gekregen van Lewis toen ze hem de laatste keer zag. Hij gedroeg zich alsof hij het ergste had meegemaakt wat ooit iemand kon overkomen en ging ook nog eens tegen haar zeggen dat ze niet wist hoe het was onm een dierbare te verliezen.

Cloud glimlachtte "Dank je dat je wat op me inpraat." Hij dacht even na. "Leida, was jij er, net als ik en lexie, alin het begin bij betrokken. De oorlog bedoel ik. Volgensmij was jij met de legers meegekomen. Toch?"

'Ja, ik zat al in het leger voordat het echt oorlog erd en zodra de grens openging ben ik met de gewone mensen zonder gave overgekomen. Maar Alexis was er al iets eerder. Al toen alleen nog maar mensen met magie over konden komen. Hoezo?' Vroeg Leida aan Cloud. Ze vroeg zich af waar hij met die vraag heen wilde.

Cloud knikte "Nou, kijk.." en hij begon het hele drama van hem en lexie te vertellen dat zich afspeelde in die periode voor de aanval. Uiteindelijk overhandigde hij haar de dolk die hij de hele tijd al in zijn hand had gehad. "Dit is de dolk die het slachtoffer was geworden van de ruzie, ik had hem gemaakt voor Alexis, en nu ook weer hermaakt. Ik moet zeggen dat hij deze keer nog mooier is geworden"

Leida deed haar mond weer dicht. Hij was erg onflatteus opengevallen tijdens de hele geschiedenis van Cloud en Alexis.'Als ik daarnet niet overtuigd was van jullie liefde, dan ben ik dat nu zeker wel. Cloud, jullie moeten het echt bijleggen. Jullie zikn potverdrie getrouwd. Eeuwige verbintenis tot in de dood. Dat twaalvertje moet niet denken dat hij dat kan veranderen.' Zei Leida kwaad. 'Sorry, ik kan er gewoon echt niet tegen dat hij zo zielig loopt te doen en dan mij ook nog eens gaat beledigen en me herinnert aan Andrew en denkt dat Lex jou gaaat verlaten voor hem.'

Cloud glimlachte. "Ik ben ook van plan naar haar terug te gaan. Alleen ik moest denken, en zij ook." hij keek Leida aan. "Ik ga die dolk aan haar overhandigen, ik hoop dat ze het gebaar begrijpt. Voor hetzelfde geld is ze dat ding alweer vergeten."

BTW ik heb die dolk een keer in mijn schrift getekend, hij ziet er best vet uit

'Ik zou kunnen zeggen dat ik weet hoe het voelt, maar dan zou ik liegen. Ik en Drew hebben nooit ruzie ofzo gehad. En ik geloof niet dat Lex dat ding vergeten is. Zo is ze niet. Ik denk dat ze die Lewis eerder vergeet dan die dolk van jou. Geloof me.' Zei Leida met een waterige glimlach tegen hem. Ze vond het zo stom van zichzelf dat ze nog steeds zo bedroefd werd bij iedere gedachte aan Andrew. Waarom kon ze niet gewoon verder?

Cloud legde zijn handen op haar schouders en keer haar aan, wat betekende dat hij naar beneden moest kijken. Hij haatte het af en toe om lang te zijn. "Leida, ik weet zeker dat je Drew nooit zal vergeten, maar de kans dat je nooit een ander zult vinden is miniem." hij glimlachte naar haar. "Ik weet zekrr dat er genoeg jongens in de wereld zijn waar je met heel je hart van kan kouden, en zij zullen ook van jou houden. geloof me nu maar"