Rijk v.d. Stier - Legerkamp Strife

Alexis haalde diep adem, hij was er al achter gekomen, had het al uitgesproken voor ze er zelf mee kon komen. Ze had die pijn van onzekerheid hem willen besparen. Ze deed nog een stapje in de richting van Cloud, wilde zijn hand vastpakken, er een troostend kneepje in geven. Maar ze deed het niet, dat zou hij niet willen. Nu zou ze de waarheid moeten spreken, hem in de ogen moeten kijken, howel zijn blik naar de grond gericht was. "hield." verbeterde ze hem zachtjes. Hij wilde haar niet meer zien, ze had die liefde af moeten zweren. Zolang ze bezig was, was het mogelijk om het te vergeten. Hard beet ze op de binnenkant van haar wang, ze proefde het bloed, maar stopte niet met bijten.

ideaal liedje dat ik gebruik om clouds reacties te schrijven en zeer toepasselijk....

--
Cloud schudde zachtjes zijn hoofd. Zijn ogen gesloten. Hij vocht tegen de tranen die brandend een weg probeerden te vinden naar de buitenwereld. "W...Waarom?" was het enige dat hij eruit kon wringen. Nu keek hij haar pas weer aan. Deze blik was geschikt voor iemand in zijn situatie. Dit soort blikken waren daarvoor gepatenteerd. EHt was een 'geschopte-puppie' blik. Zijn blauwe ogen stone vol van de pijn die het deed. Hij had het gevoel alsof iemand zijn hart in een bankschroef had gedaan.
---
Cloud, honey, Inge voelt met je mee *hug*

Alexis beeet op haar lip, ze voelde zich nog kleiner dan ze al was in het bijzijn van Cloud. De blik in zijn ogen deden haar pijn, ze had het gevoel dat haar hart eruit gerukt werd. Door haar eigen handen. Ze deed voorzichtig, alsof ze hem zou kunnen breken als ze sneller zou zijn, een stapje richting Cloud. Ze moest hem gewoon aanraken, laten zien hoeveel spijt ze er van had. Alexis wist haar handen op zijn middel te leggen. Niet zodat ze hem omhelsde, er zat nog ruimte tussen hen, maar om hem te laten zien hoeveel spijt zehard. Hoe erg ze het vond dat ze hem pijn gedaan had. "Cloud." haar stem was hees, voor het eerst in jaren leken er tranen op te wellen in haar ogen. "Je moet weten dat ik zo'n erg spijt heb." ze fluisterde de woorden, haar stem kon meer niet aan.

Clous keek haar aan. "Waarom." Zei hij nu zekerder. Zijn uitdrukking was van diepbedroeft naar een mix van de voorgaande en een beschuldigede blik. Dat, maar dan gemixed met pijn. Hij was opgestaan en keek nu op haar neer. Hij voelde zich op het moment zo veel langer dan haar. In zijn ogen zag het er nu vreemd uit. Als een ongelijk paartje op een bruidstaart. Aan de anderekant voelde hij zich zo onwezelijk klein en nietig.

Alexis schudde haar hoofd, de beschuldigende blik was zo terecht, een echte reden kon ze niet verzinnen. Er was ook geen reden om het goed te praten, dat wist ze zelf ook wel. Ze beet kot op haar lip, zijn blik niet ontwijkend. Nee ze verdiende het dat hij haar zo aankeek, hij zou kwaad moeten worden, er vandoor gaan of iets anders. "We waren zo druk." fluisterde ze. "En toen teveel drank." alsof dat alles verklaarde. "Ik miste je zo, we waren zo bezig met het leger dat we niet eens de tijd hadden om elkaar een goedenacht te wensen." haar stem was nog steeds op de hese fluistertoon.

Cloud knikte. Zijn blik verzachtte een beetje. "Alexis, je weet toch dat ik van je houd, en dat zal ik altijd blijven doen..." begon hij zacht. Hij had zijn handen op haar schouders gelegd. Aan zijn gezicht was te zien dat hij het moeilijk had. "Maar dit doet zo veel pijn." zei hij zacht. "Ik denk... Ik denk dat het miscchien even goed is als we welkaar wat ruimte geven. Ik weet dat je van me houd, maar ik wil graag dat je bedenkt wie je het liefste wilt, want beiden gaat niet meer." Hij keek haar aan. "Het is dus denk ik eht beste als ik een poosje weg ga." zei hij zachter dan net. Hij trok een plunjezak onder hun 'bed' vandaan en begon er wat kleding in te gooien.

Alexis wende haar blik af, zijn woorden deden pijn, zijn handen op haar schouders voelde als lood. Niet omdat hij duwde, nee omdat het als een last voelde, alsof het al zijn verdriet was. Bijna versteend bleef hij staan. De zinnen die hij uitsprak deden pijn, hoewel ze ze begreep. Ze draaide zich in zijn richting waar hij bezig was met het inpakken van zijn tas. Ze stapte naar hem toe om de tas vast te pakken. Ze wilde niet dat hij er vandoor ging, haar achterliet. Dat zou ze niet aankunnen, al was ze niet in de postie om veel te willen. "Alsjeblieft, Cloud?" ze beet op haar lip, wilde niet dat hij weggaat. "Blijf tenminste in het kamp, dit kan ik niet zonder jouw." ze zou met andere argumenten moeten komen, maar haar hersens leken tot stilstand gekomen.

Cloud slikte "Je hebt toch weinig aan mij als ik in deze staat ben, denk je ook niet?" Het kwam er veel norser uit dan hij bedoelt had. Hij bleef gewoon doorgaan met pakken. Haar pogingen hem te stoppen warne nutteloos. Hij was sterker en groter dan zij. Inmiddels pastte hij ook telekinese toe om zijn wapens te verzamelen.

Alexis deed een stapje naar achteren bij die toon in zijn stem. Hij was niet beangstigend als de keer dat ze hem eerder eens zoveel pijn gedaan had,toen hun kindje stierf. "Al had ik niets aan je, ik kan niet zonder je." ze wist haar stem nu wat harder te krijgen, om hem hopelijk te kunnen overtuigen. Ze probeerde zijn blik weer te pakken, wat lastig was door de rondvliegende wapens en andere dingen die hij in de tas stopte.

Cloud hing de plunjezak over zijn schouder en keek haar strak aan. "Alexis, ik kan het op het moment niet aan om bij je te zijn. Je hebt me pijn gedaan." zei hij nors. Vanbinnen voelde hij een vreemde mix van verdriet woede en pijn. Het kwam er op een vreemde manier uit. Buiten de tent floot hij hard op zijn vingers. Even later kwam fiera aanvliegen. Ze schonk Alexis een verontschuldigende blik voor ze cloud op haar rug liet stappen.

Alexis wilde wat zeggen, maar het enige wat er uit kwam was wat onhandig gemompel. Ze voelde zich zo ontzettend schuldig, wilde dat Cloud het zou begrijpen en vergeven. Maar ze snapte dat hij er vandoor ging. Ze liep achter hem aan de tent uit, zag hoe hij op FiËrra plaats nam. "Cloud alsjeblieft." zei ze tegen hem, terwijl ze hulpeloos blleef staan kijken hoe hij plaats nam op dr draak.

Cloud schudde zijn hoofd. "Ik kan het niet alexis." zei hij zacht, nognet hoorbaar. Hij gaf Fiera instructies via hun band en ze vloog op. Pas toen alexiszijn gezicht neit meer kon zien gaf hij toe aan zijn gevoelens en liet de tranen gewoon komen.

Alexis wilde hem achterna gaan, maar het kon niet. Carlos zat ergens in de bossen en Cloud verdween al uit het gezicht. Ze voelde zich miserabel, ook zij beet op haar lip om de tranen niet de vrije loop te laten gaan. Toen pas viel hun vele bekijks op, haar blik veranderde even naar wat harder. "Er is niks aan de hand." schreeuwde ze de soldaten toe, "Aan het werk, er moet genoeg gedaan worden voor de volgende aanval." ze keek even dodelijk naar enkele van de mannen, waarna ze weer in de tent verdween. Ook bij haar kregen de tranen vrij spel. Kawad opzichzelf trapte ze tegen een van de kisten die ze net naar binnen had gedragen. Door de pijn in haar teen werden haar tranen nog erger. Ze voelde hoe haar gebroken hart, door twee mannen tegelijk xd, nu helemaal aan gruzelementen lag. Zonder verder nog iets te kunnen liet ze zich slap op het bed vallen.

Nieuw
-
Leida vloog door de lucht op de rug van Tuxedo. Ze had besloten dat ze maar eens een keer een bezoekje moest brengen aan Alexis. Het was al weer een aantal weken geleden dat ze haar gezien had en nog veel langer geleden dat ze haar kamp gezien had. Ze landde met Tuxedo ergens in het midden van het kamp op een wat grotere open plek, zodat hij geen tenten om zou stoten. Ze liet zich langzaam van zijn rug glijden en verwachtte dat het nieuws van een onbekende draak in het kamp snel genoeg Alexis zou bereiken.

Alexis was in haar tent, het was raar om nu haar tent te moeten zeggen. Niu al miste ze de aanwezigheid van Cloud, alsof er een deel uit haar leven gescheurd was. Met haar handen was ze bezig met het controleren van de wapens die ze een tijdje terug, vlak coor Cloud er vandoor ging, de tent binnen had gedragen. Ze voelde hoe de pijn met het denken aan Cloud alleen maar erger werd naarmate hij langer wegbleef. Alexis draaide zich om toen er een soldaat de tent binnenkwam om te waarschuwen over de vreemde draak. Ze wist niet wie het zou kunnen zijn, dus ze maakte haar handen schoon aan haar broek waarna ze naar buiten stapte, waar ze Leida zag staan. Ze knikte naar de soldaten dat alles goed was. "Leida, wat doe jij hier nou?" vroeg ze verbaast terwijl ze gebaarde naar de mannen om weer aan het werk te gaan.

Leida stapte op Alexis af en begroette haar vrolijk.'Ik dacht, ik kom eens kijken hoe het gaat hier. Bovendien heb ik Cloud in geen tijden meer gezien. Dus ik dacht, ik kom eens langs.' Babbelde Leida vrolijk. Pas nu merkte ze dat Alexis er niet erg blij uitzag. Integendeel, ze leek erg van haar stuk gebracht door iets. Ze keek Alexis bezorgd aan. 'Gaat het wel?' Vroeg ze zachtjes.

Alexis glimlachte lichtjes bij het geratel van Leida, ze was blij om weer een bekend gezicht te zien. Maar in plaats van op de vraag te reageren draaide ze zich alleen half om, "Kom anders mee naar de tent, daar kunnen we rustiger praten." zei ze met zachte stem. Ze moest het Leida wel vertellen, maar niet hier, tussen alle nieuwsgierige soldaten die benieuwd toekeken naar het blond/roze? harige jonge vrouw keken.

Ik weet ook niet welke kleur haar haar heeft xD
-
Leida twijfelde geen seconde en liep meteen met Leida mee naar haar tent. Eenmaal bij de tent aangekomen ging ze rustig naar binnen. Ze wou niet teveel commotie veroorzaken.. Er was duidelijk iets aan de hand en het was niet nodig dat alle soldaten dat zouden weten.

xD ik ga voor lichroze ^^
-
Alexis draaide zich om naar Leida toen ze samen in de tent stonden, de flap viel achter hen dicht zodat de tent alleen verlicht werd door olielampjes en het gaas aan de bovenkant van de tent, dit was niet afgesloten in de zomer. Het zou anders stervend heet worden in de tent. "Cloud is ervandoor." fze wist haar stem niet harder te krijgen dan een hese fluistertoon, terwijl ze Leida aankeek. Ze kon beter direct door de zure appel heen bijten.

Leida's ogen werden groot van verbazing. 'Maar dat is helemaal niets voor Cloud! Waarom zou hij zoiets doen?' Zei ze verontwaardigd. Ze was zo verbaasd over de gebeurtenis dat ze niet dacht aan haar eerdere vermoedens. Ze keek Alexis nog steeds verbaasd aan en wachtte op uitleg.

Alexis beet op haar lip, "Omdat ik zo stom was om vreemd te gaan." perste ze eruit, nu ze het hardop utsprak wist z weer eenshoe vreselijk het was. Hoe erg pijn ze Cloud gedaan zou moeten hebben. Was zij niet degene die weggelopen was van Cloud toen hij in een dronkenbui met Aphrodite had liggen rollenbollen? Het was zo hypocriet geweest, en toen waren ze niet eens getrouwd.

Leida's ogen werden nog een maatje groter dan ervoor. Haar stem werd alleen zachter. 'Je hebt wat gedaan?' Zei ze. Bij het woord wat werd haar stem een paar decibellen harder. Ze had wel iets verwacht, maar ze had nooit kunnen bedenken dat Alexis vreemd zou gaan. In haar ogen waren zij en Cloud altijd het perfecte koppel geweest.

Alexis kon Leida niet aankijken, ze schaamde zich te erg voor haar daad. Dat Leida haar nu zou verachten vond ze volkomen logisch, niet meer dan normaal. "Ik ben gewoon zo'n bitch." geweest mompelde ze beschaamd. "Ik had het nooit moeten doen." Ze herhaalde het niet nog een keer, ze wist dat Leida het goed verstaan had, maar gewoon erbaasd was Zelfs Alexis zelf kon het af en toe niet geloven.

'Nee, dat had je zeker niet moeten doen. Wat bezielde je, Alexis?' Vroeg Leida met een blik vol onbegrip. 'Je houdt van Cloud! En hij van jou! Was dat niet genoeg voor je?' Ze beet op haar onderlip. Die laatste opmerking ging misschien iets te ver. Maar ze begreep het gewoon niet. Alexis had het geluk haar grote liefde levend en wel naast haar te hebben en dat ging ze lopen verpesten.

Alexis trok een gepijnigde blik. Ze wist zelf ook niet wat ze bezielde, maar ze hield van Cloud, maar ze hield ook van Lewis. Het gevoel was zo sterk geweest, het was niet te stoppen geweest. "Ik weet het niet." ze zou nu haar tsem kunnen verheven, beginnen te schreeuwen tegen Leida, maar dat verdiende ze niet. Nee ze had niks verkeerd gedaan, sprakalleen maar de waarheid.