Rijk v.d. Stier - Legerkamp Strife

Cloud glimalchte "De grootste fout van mijn leven was het neit eerder vragen" hij glimalchte en kustte haar voorzichtig. Hij ging emt een hand door haar mooie lange zwarte haar "En je vergeet een paar verschillen hon, jouw haar is stijl en gewillig en het mijne staat alle kanten op. En ik heb een oorbel en jij twee" hij glimlachte. en streek emt een hand langs haar wang "maar ik vind je perfect weetje."

Alexis lachtte, ze reageerde maar niet op het ding over de oorbel. Ze had zelf ook gaatjes, maar het was jaren geleden dat ze oorbellen ingehad had. Ze had op het moment waarschijnlijk niet eens oorbellen. Die was ze al jaren geleden verloren tijdens een van de rondreizen met het kamp. "En ik jou ook." ze gaf hem weer een kusje. "En je hebt het al vaak genoeg gevraagd hoor, honey-love."

Cloud grinnikte "Nee Hon, warom ik niet eerder had gevraagd of je met me wilde trouwen, wel opletten" hij kuste haar nog een keer. nu al veel langer dan eerder. hij voelde zo veel liefde voor deze vrouw.

er zijn vast wel momenten geweest (A) XD
-
Alexis lachte maar besloot er niet tegenin te gaan, vragen hoefde niet altijd met woorden te gebeuren. Zachtjes, teder, bleef ze hem terugzoenen. Nog nooit eerder hadden ze zo rustig, zo lang bij elakar kunnen zitten zonder dat er weer een stel soldaten naar binnen gestormd kwam. Met haar vinger gleed ze speels onder zijn t-shirt en kriebelde hem over zijn rug heen.

NEW

De kleine draak rende over de akkers heen, soms tussen maisplanten, dan weer tussen koren door. Leith had een bekende geur geroken, een geur van honden, mannen, wapens. Dat kon maar een ding betekenen, een kamp. Toen hij ook het geluid hoorde begon hij vaart te minderen, maar toch nog op een aardig tempo doorrennen. Scott keek strak voor zich uit, proberend een glimp op te vangen van het kamp. Hij zelf had nog niks gehoord, maar het gehoor van een draak was dan ook beter dan van een mens. Het duurde even voordat de rook, en daarna ook het kamp zelf in zicht kwam. Leith paste goed op voor wachten, ontweek ze zo nodig en stopte een stukje van het kamp af. Scott stapte van zijn rug en keek op naar Anneloes. Zijn gezicht zag wat bleekjes, waarschijnlijk door het slaaptekort. De laatste dagen had hij al helemaal nie tkunnen slapen, piekerend over deze dag, wanneer ze in het kamp zouden komen. Hij voelde zijn hart in zijn keel bonken en slikte een paar keer voordat ij iets zei. ' Ik stuur Leith weg, ook al zeg jij dat het goed zal zijn, zo zeer vertrouw ik je ook niet.' Als er problemen zouden komen, konden ze niet tegen de vele mannen in het kamp op en hij wilde niet dat er iets met Leith zou gebeuren.

Een grote glimlach was permanent op Loes d'r gezicht geplakt. "Geweldig Scott, weetje, het boeit me echt geen aap." ze keek hem aan. Haar bruine ogen twinkelden levendiger dan dat ze eerder hadden gedaan in de laatste 5 jaar. Ze stuiterde nog net niet op en neer als een drie jarige met een sugar-rush. Ze wendde zich weer tot het kamp. "Thuis" fluisterde ze met een grote grijns.

Het deed hem goed om Anneloes zo blij te zien. Toch kon Scott zich er niet toe zetten om dezelfde blijheid te voelen. Thuis.... was dit nog zijn thuis? Na die tijd bij de twaalvers.... Hij wist het niet. Hij had zichzelf altijd voorgehouden dat hij daar als spion was, maar hij had zich eigenlijk wel op zijn gemak gevoeld door, erg op zijn gemak. Hij schudde de gedachte uit zijn hoofd, hij zou wel zien. Hij had tijd zat om erachter te komen... dacht hij. Hij strekte zijn hand uit naar Anneloes. ' Als je zo graag naar je huis wilt, moet je toch eerst echt van mijn draak af.' Zei hij met een glimlachje.

Anneloes giechelde nerveus en sprong soepel van Leith. Ze omhelsde Leith. "Dank je dat je me hebt verdragen in aldie tijd dat ik bij jullie was." fluisterde ze tegen de draak en ze streek nog een keer over zijn hals. Daarna liep ze naar Scott. Zelfs de manier waarop ze liep was vrolijk. "O, Scotty, Ik kan het nog stees neit bevatten, ik ga naar huis' zei ze opgewekt. Ze omhelsde hem in haar vrolijke opwinding. Na een seconde of tien liet ze hem weer los. Een tikje rood, maar dat wist ze aardig te verbergen. Ze begon richting het kamp te lopen, vrolijk fluitend.

Scott schrok een beetje van de omhelzing, maar sloeg na even van de schrik te zijn bekomen ook zijn armen om haar heen. Toen ze hem weer losliet had hij een rood hoofd en hij keek gauw naar Leith. Die keek verbaasd, maar ook wat geamuseerd. Scott gaf hem een klopje op zijn hals en Leith knikte. Hij vond het niet fijn om Scott alleen te laten, maar hij had Anneloes... al wist hij niet of dat veel hielp. Leith die schoot weg tussen het graan door en Scott die liep snel achter Anneloes aan. Nu waren ze nog op de akkers, maar voor hen lag het weiland die hen nog scheidde van het kamp. Hoe moesten ze daar ongezien doorheen? wacht... ze hoefden niet stiekem te doen, ze kwamen tenslotte in vrede. Scott zuchtte even, het was erg verwarrend. Hij ging naast Anneloes lopen en keek een beetje stilletjes voor zich uit.

Anneloes glimlachte. Dichter bij thuis zijn maakte haar blij en ze begon weer iets praatgrager te worden "Ik heb denk ik nog nooit verteld over mijn draak he?' ze glimlachte en nu zat er een huppelpasje i haar looppas "Ze heet Annabella en is witter dan wit met mooie blauwe krullen op haar rug. Ze heeft geen vleugels, nee, als ze vliegt lichten de krullen op alsof het lichtjes zijn en kan ze vrijelijk in de lucht bewegen, nog makkelijker als een vis in het water." ze glimalchte "Bella is altijd heerlijk optimistisch en vrolijk.' ze glimlachte en vertelde allemaal onbenullige dingen tegen Scott. Ze was wel zo slim geen echt belangrijke dingen aan hem te vertellen. Hij was immers een 12ver, een rebel, en dus niet te vertrouwen.

Scott knikte een paar keer terwijl Anneloes vertelde. Hij was druk met zijn eigen gedachten bezig. Ze kwamen bij de rand van het graan en liepen het weiland op. Scott nam de plek in zich op, op sommige plekken buiten het kamp waren silhouetten van mensen te zien. Er liepen verschillende wachten rond over het weiland en het duurde dan ook niet lang tot er eentje bleef stilstaan en waarschijnlijk in hun richting keek. Scott voelde nervositeit opborrelen, maar liet het niet zien. Ze liepen rustig door tot hun pad het pad van de wachter kruiste. Die stond met zijn hand op de knop van zijn zwaard, kijkend naar de twee kinderen die voor hem stonden. ' Dit is legergebied, jullie mogen hier niet komen.' Zei hij met een barse stem. Ik denk dat jullie leider er anders over denkt bracht Scott over in de gedachte van de man. Diens ogen werden groot, maar hij gaf niet toe. ' Toch kunnen jullie er niet door.' Scott keek boos en wendde zich naar Anneloes, hopend dat zij de man kon ompraten.

Anneloes kon hem zeker op andere gedachten brengen. "JAMES" gilde ze vrolijk voor ze de wacht bijna tackelde. Hij lachtte een beetje verbaasd "Ken i....' je kon aan hem zien dat hij haar begon te herkenne. Zijn ogen werden groot en hij tilde het meisje op zodar hij haar kon aankijken "A...Anneloes?" ze knikte vrolijk en toen was het haar beurt om omhelsd te worden. Ze griniikte vrolijk.

Scott stond een beetje ongemakkelijk erbij te kijken en schuifelde wat met zijn voeten. Als Anneloes deze man kende, zouden ze in dit kamp vast wel goed zitten. Toch bleef hij zenuwachtig, hij was lang niet meer in een dertienerkamp geweest en dacht ook niet dat iemand hem ook maar zou herkennen. Hij wist niet of dat een voordeel of nadeel was.

De soldaat lachtte en liet Aneloes los en pakte haar bij een hand "Kom 'Loes. je hebt echt geluk, Je oom en tante wonen hier, ze runnen het hier." hij glimlachte "Alexis, Cloud en het drakenkoppel... Uhm... Fiëra en Carlos waren het toch? Nou ja, Ze zullen heel blij zijn om jou te zien." hij glimalchte "Toen je net weg was dacht ik dat Cloud Zenan zou gaan dwingen het complete leger naar je te laten zoeken. Gelukkig heeft hij Alexis om hem tegen te houden."

Scott liep stil achter de soldaat en Anneloes aan. Niemand merkte hem nog op, misschien was dat wel beter voor nu. Maar later zouden ze waarschijnlijk toch echt vragen gaan stellen. Met elke stap kwamen ze dichter bij het kamp, met elke stap werd hij nerveuzer. Hij keek even verlangend om naar de akkers waar ze uitgekomen waren en zocht even contact met Leith. Die had zich goed verschanst een paar kilometer van het kamp. ALs hij hem nodig had zou die binnen een minuut hier zijn. Langzaam maar zeker kwamen ze dichter bij het kamp en uiteindelijk liepen ze door de poort. ' Haal Cloud en Alexis wil je, zeg maar dat er een verassing voor ze is bij de poort.' Zei de soldaat tegen een ander. Die keek even naar Anneloes en Scott, knikte en rende weg om ze te halen.

Het duurde even voordat de soldaat een van de twee had gevonden. 'Alexis!' riep hij en stopte bij haa rom even uit te hijgen. ' Ik moest doorgeven dat je naar de poort moest komen, er is een verassing.'

Alexis die eigenlijk bezig zou moeten zijn met statistieken berekenen over het voedsel en de verdeling ervan, zat op haar knieën bij de pups. Deze waren een stuk levendiger geworden sinds de twee weken dat ze er nu weer waren, het werk van de ene soldaat om goed voedsel te krijgen voor de pups wierp duidelijk zijn pups af. Een van de pups, die ze nog steeds geen naam gegeven hadden hapte speels in haar hand, het deed geen pijn want het waren nog melktandjes. Lachend kriebelde alexis hem onder zijn buik. Ze sprong dan ook geschrokken op toen er een soldaat de tent binnengestormd kwam, die niet afgesloten was maar wel met dichthangende flap. Direct sprong ze overeind om hem te groeten zoals het hoorde. De hondjes zagen he talleen als extra spel en begonnen vrolijk rond haar benen te rennen en kefte vrolijk. "De poort?" vragend keek ze hem aan, ze zou niet voor 'elke' verrassing er vandoor stormen. "Waar heb je het over?"

De soldaat haalde zijn schouders op. ' Ik weet het niet. Ik denk dat het erg belangrijk was.' Hij keek even met een glimlach naar de pups. ' Ik denk dat het iets te maken heeft met de twee kinderen die James bij zich had.' Hij keek weer naar Alexis op.

ff kort stukje hoor

Alexis trok vragend een wenkbrauw op, genoeg zeggend dat ze er geen hout van snapte. Er liepen wel wat kinderen van soldaten rond in het kamp, dat was toch niet zo bijzonder. Ze volgde de blik naar de pups en glimlachte automatisch. Het was beter om aaan de administratie te beginnen, maar daar had ze al helemaal geen zin in. "Oké, let jij maar even op deze deugnieten als je wilt." zonder op antwoord te stappen, stapte ze de tent uit. Met grote stappen beende ze tussen de drukte van het kamp door. Eigenlijk was het haast een soort dorp aan het worden, met een geïmproviseerde bakkerij, smidse en zelfs kleine winkeltjes. Uiteindelijk kwam ze in de buurt van de poort.

Toen ze alexis zag rende ze meteen op haar af. tranen stroomden over haar wangen terwijl ze op haar tante afrende "Tante Lexie" zei ze toen ze eenmaal haar armen om alexis heen geslagen had. Ze verborg haar gezicht in Alexis kleren. Haar tranen waren neit van verdriet maar van geluk. Dit was een van de mooiste momenten van haar leven. Thuis.

Scott keek glimlachend toe hoe Anneloes naar de vrouw rende en haar omhelsde. Hij was blij voor haar, echt waar. Maar zijn eigen twijfels dempte de vrolijkheid. Wat zou er gebeuren als ze erachter kwamen dat hij een 'twaalver' was? Hij zou kunnen zeggen dat hij daar als spion was, maar wat zou Anneloes dan wel niet doen. Hij had haar de hele tijd gevangen gehouden en laten martelen, ze zou er waarschijnlijk zacht gezegd woedend over zijn. Hij slikte en keek weer achterom. Hij kon nu nog terug, hij kon zeggen dat hij Anneloes alleen maar hier kwam brengen....

Alexis herkende in eerste instantie het meisje niet, heel gek was dat niet na een jaar of 5. Maar toen ze begon te rennen begon het lampje al snel te branden, happend naar adem bleef ze in eerste instantie verdwaasd staan. Zo geschrokken was ze. Op het moment dat ze weer tante genoemd werd door iemand anders als Demetri dook ze op haar kniëen en ving Anneloes op in haar armen, ook zij had moeite met haar tranen in te houden terwijl ze Anneloes stevig tegen zich aandrukte. "Anneloes, waar, hoe...?" ze beet op haar lip om haar stem te hervatten. Iets wat niet heelmaal lukte en ze dus maar gewoon niks zij.

Anneloes schonk Alexis een waterige glimlach "Ik was gevangen genomen, ik kon pas net vrijkomen' zei ze zacht. "Wat is er gebeurd met Bella, ik kreeg geen contact meer en ik voelde me zo aleen zonder haar' Tijdens eht praten begon ze steeds zachter te worden. Inmiddels leek het erop dta ze Scott was vergeten. Hij was gewoon neit meer eerste prioriteit of tweede...

Tijdens de korte uitleg van Anneloes wist Alexis zich een beetje te hervatten. Nog steeds drukte ze Anneloes tegen zich aan, alsof ze er vandoor zou kunnen gaan als ze haar losliet "Bella lgt al 5 jaar in coma, Sabel ligt er al die jaren bij." ze beet weer op haar lip, maar een blik op Anneloes bracht haar weer bij zinnnen, ze was weer terug. "Haal Cloud." beval ze een soldaat die in de buurt stond. Ze wist zeker dat Anneloes hem wilde zien. "Wie is die blonde?" vroeg ze terwijl ze haar nichtje maar bleef knuffelen.

Scott had al een paar twijfelende stapjes naar de poort voor de vraag van de vrouw werd gesteld.Hij wendde zich weer naar de twee die elkaar omhelsden en keek een beetje naar de grond, wachtend tot Anneloes hem voor zou stellen. Normaal mocht hij dan brutaal zijn, maar hij dacht dat hij nu maar beter zijn beste kant kon laten zien.

Loes keek om "Oh ja, die heiden daaro heet Scott" merkte ze ongeitereseert op voor ze zich weer tot Lexie wendde "maar waar is Demeteri, waar is mijn tweelingbroer? Waar is mijn moeder?" ze keek Alexis smekend aaan