Rijk v.d. Stier - Legerkamp Strife

Anneloes maakte een murmelend geluidje "Hmm... Laaame slape" momepelde ze voor ze zich omdraaide in haar slaapzak. Ze leeknogal slaperig. Niet erg vreemd rond middernacht.

Scott schuifelde voorzichtig verder de tent in. Toen zijn voeten tegen wat hij dacht dat Anneloes' bed was aanstootten, ging hij op zijn knieen zitten. Voorzichtig stak hij zijn hand uit en legde die op haar zij. 'Anneloes' Zei hij zachtjes, maar indringender. Het maakte hem niet uit dat het eigenlijk al veel te laat was, hij moest en zou met haar praten. Hij keek even om zich heen, maar kon niks zien, logisch. Hij wilde dat er iets voor wat licht was, maar had geen zin om de hele tent als een blinde te doorzoeken.

Anneloes draaide zich om naar Scott toe. MEt ahar ogen knipperend om de slaap te verdrijven. "Wat?" snauwde ze. Blijkbaar was ze nog steeds geirriteerd door hem. Ze ging overiend zitten en gooide haar bruine lokken over haar schouder. met telekinese klikte ze het knopje van de lamp om. Het geeloranje licht verspreidde zich door de tent

Scott keek naar de grond. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om haar midden in de nacht wakker te maken. Hij haalde zijn hand van haar zij en maakte het zichzelf wat gemakkelijker. ' Ik snap jou niet. Hoe kun je iemand leuk vinden en tegelijkertijd zo gemeen zijn?' Hij keek op naar haar, brutaal, maar ook bang dat hij te ver was gegaan. Maar het was wel een vraag waarop hij antwoord wilde. Ze had hem altijd uitgescholden, genegeerd of belachelijk gemaatk, dus hoe de heck kon ze hem dan leuk vinden?

Anneloes trok een gezicht. Je hoefde geen telekenist te zijn om te weten dat ze zich afroeg waarom hij haar hiervoor midden in de freaking nacht moest wakker maken. "Scott, je bent een rebel en hebt me een half jaar gevangen gehouden. Ik moet me zo gedragen omdat het toch nooit iets kan worden en ik geacht word me zo te gedragen." ze knipte het licht weer uit en draaide zich om op haar bed. nu lag ze op haar zij emt haar rug naar hem toe

Scott knipperde met zijn ogen en dacht na terwijl hij naar haar rug staarde. Haar woorden klonken ergens wel logisch, maar toch was hij er niet tevreden mee. Hij boog zich over haar heen en kwam zonder het te zien met zijn neus zachtjes tegen haar wang. Snel trok hi jzijn hoofd een stukje terug en bracht die naar haar oor toe. 'Waarom?! Waarom zou het niks kunnen worden?' fluisterde hij zachtjes. Hij wist zelf niet of het serieus bedoeld was of meer als plagend. Hij wilde in elk geval niet weg zonder een antwoord waar hij tevreden mee was.

Anneloes draaide zich o en gaf hem een tik in zijn gezicht "Dat was omdat je zo dichtbij komt" ze zuchtte "Scott, je bent een Rebel. Je hoort bij hén. Snap het dan." Ze rold emet haar ogen, al was het effect verloren in het duister "En als je nu niet mijn tent uitgaat help ik je een handje met luchtmagie. Of ik ga gewoon gillen en kijken wat er dan gebeurt"

Scott wreef zacht over de plek waar hij een tik had gekregen en beet op zijn lip. Hij wilde niet weg, maar wist dat hij problemen kreeg als hij het niet deed. Dus ging hij overeind zitten en stond rustig op. Rustig.... alsof hij echt zo rustig was. In zijn gedachten werd een grote tweestrijd gestreden. Hij was geen rebel, maar hij kon het niet zeggen, ook al wilde hij het nog zo graag. Hij stapte naar de uitgang van de tent, maar draaide zich om voor zijn lichaam d ekans kreeg om er snel vandoor te gaan. ' ik ben niet wie jij denkt, ik ben geen rebel, ik hoor niet bij hen....' Even keek hij alleen stil naar het silhoutte, tot hij besefte wat hij eruit gefloept had. Hij stapte snel naar buiten en zette het op een lopen naar zijn eigen tent. IN zijn paniek lette hij niet op eventuele wachten, maar rende gewoon keihard door. Bij zijn tent aangekomen dook hij er meteen in en botste tegen Leith aan die wakker werd. Hij zag de paniekerige jongen en sloeg voorzichtig zijn poten om hem heen om hem te sussen. Hij had geen idee wat er was, maar hij zou er later wel achter komen.

Anneloes haar ogen werden zo groot als schoteltjes. Was dat waar. Was hij echt geen heiden, geen rebel. Ze liet zich als een lappenpop op haar bed vallen. Hij. Was. Geen. Heiden. Waarom... Waarom had hij het niet eerder gezegd. Wat deed hij bij de rebellen. Waarom had hij toegestemd in het gevangen houden van haar. Dit was gewoon te verwarrend. Ze draaide zich op haar buik en begroef haar gezicht in haar zachte veren kussen. Ze kon toch niet meer slapen. Achter Scott aan gaan was ook hopeloos.

Doe jij next morning?

Nadat hij wat gekalmeerd, vertelde Scott stotterend wat er gebeurd was aan Leith. Die luisterde zonder hem te onderbreken en bleef hem sussen. ' Ik heb het nu zeker weten helemaal verpest. Wat dacht ik om dat tegen haar te zeggen. Ik ben gewoon een malloot.' Eindige hij met tranen in zijn ogen, want hij bleef toch een kind. Na een korte stilte zei Leith: ' we hoeven hier niet te blijven weetje. Je kunt makkelijk op mijn rug uit het kamp komen, dan zijn we al kilometers weg voor ze het door hebben.' Scott zei eerst niks, maar knikte toen. ' Je hebt gelijk, ik heb hier niks meer te zoeken, morgenochtend gaan we. ' De woorden klonken vastberaden. Hij wilde bij Anneloes blijven, maar hij dacht niet dat hij haar onder ogen durfde te komen. Met de gedachten dat het morgen voorbij zou zijn, kroop hij zijn bed in, al duurde het een hele tijd voor hij de slaap kon vatten.

Anneloes wandelde door het kamp om 5 uur 's ochtends. Langzaam zag ze iedereen om haar heen wakker worden terwijl ze doorzocht naar Scott. Eindelijk vond ze zijn tent. Het was zkerweten Scott, Leiths staart stak eruit. ze opende de tentflap "Scott?" zei ze vragend.

Leith was al even wakker en lag rustig naar de slapende Scott te kijken toen Anneloes binnenkwam. Eigenlijk had Scott vroeg weg willen gaan, maar Leith dacht niet dat dat een goed idee was om hem te wekken. Het was al even geleden dat Scott rustig had kunnen slapen en als ze binnenkort wilden vertrekken, moest hij toch echt op krachten zijn. Leith keek om toen hij Anneloes hoorde, maar zei niks. Hij ging weer gewoon met zijn kop op de grond liggen kijken naar de warrige haren die net boven de rand van de slaapzak uitpiepten. Hij zou haar niet tegenhouden als ze Scott wakker wilde maken, maar hij zou het ook niet aanmoedigen. Dit was iets waar hij zich nie tmee moest bemoeien.

Anneloes liep naar scott en schudde hem zachtjes wakker "Scott?" vroeg ze nu harder "Scott alsjeblieft, ik wil met je praten" zei ze zachtjes. Ze wilde hem vragen of hij die woorden van gister ha gemeent. Ze wilde hem vragen te blijven.

Scott knipperde slaperig met zijn ogen en draaide zijn hoofd iets naar de stem toe. Toen hij echter zag dat het Anneloes was draaide hij zich de andere kant op. ' Ga weg' klonk er gesmoord. In zijn gedachten vervloekte hij Leith dat die hem niet eerder wakker had gemaakt. Nu was het veel moeilijker om weg te komen en hij zag ook geen manier om weg te komen zonder met Anneloes te praten. Ze zou waarschijnlijk allerlei vragen stellen die hij niet kon beantwoorden, omdat hij ze zelf niet eens wist.

Anneloes was onverbetelijk "Scott. Ik heb twee vragen. Als je die beandwoord hoepel ik op en ga ik navragen waneer mijn moeder MAM en Bella aankomen." Ze deed weer een stapje naar achter en sloeg haar armen over elkaar "Scott, ik wat je me gister vertelde waar?" de eerste vraag was er snel uit.

Scott draaide zich naar haar toe en keek haar met kleine oogjes aan. Het was wel te zien dat ze geen poot zou verzetten tot hij antwoord gaf. Hij zuchtte en kwam steunde op zijn arm overeind tot hij zat. Hij wreef even met zijn handen in zijn ogen en slikte. ' Ja..' Zei hij met licht schorre stem. Nu zou hij niet meer terug kunnen. Hij had twee keer bevestigd dat hij niet bij de twaalvers hoorde, alleen een gek zou nu nog twijvelen.

Anneloes knikte. nu leek ze wat nerveuser te worden "Okee... Scott, g...geef je om me?" ze keek hem met grote bruine ogen aan. Ze wist welk andwoord ze wilde, maar was zo bang voor de andere optie. Ze wilde zo graag dat deze jongen haar liefde beandwoorde.

De vraag kwam onverwachts voor Scott en hij keek dan ook wat ongemakkelijk naar de grond. Natuurlijk gaf hij om haar, waarom zou hij haar anders hierheen hebben gebracht? Maar wilde hij dat ook toegeven, hij had wel ongeveer een idee wat dat zou betekenen. Hij zou hier moeten blijven, alles aan haar gaan uitleggen, hij wist niet of hij dat wel wilde. HIj sloot zijn ogen en zijn lippen vormde een zacht 'Ja' terwijl zijn gezicht nog steedsz naar de grond gericht was.

Anneloes knikte "Heb je zin om mee te lopen? Ik denk dat mijn oom of tante wel graag zou willen weten dat het nieuwe joch geen vijand is. En ik wil gaan vragen waar mijn moeder en onze draken nu zijn" ze glimlachte naar hem. Hij mocht haar. Hij gaf om haar. Het voelde alsof iemand een massa vlinders ergens daarbinnen had losgelaten

Scott keek op en haalde een hand door zijn warrige haren. Hij knikte langzaam en stond rustig op. Hij vond het best, hij kon altijd later nog weggaan als hij wilde. Het voordeel was, dat het nu waarschijnlijk makkelijker was om uit het kamp te komen, nu bekend zou worden dat hij geen vijand was. Maar nu hij aan Anneloes toegegeven had dat hij om haar gaf.... hij wist niet of hij wel of niet weg wilde gaan. Hij wist niet of hij genoeg om haar gaf om hier te blijven. Terwijl hij hier over nadacht viste hij een schoon shirt uit een van de tassen en trok die aan. Hij keek even naar Leith en wenkte die. Misschien was het handig om die ook maar voor te stellen, voor de mensen schrokken van de onbekende draak. Leith stond vlug op en schoot al enthousiast naar buiten. Tja Leith bleef altijd de licht kinderlijke enthiousaste Leith.

Ze huppelde de tent uit en wachtte erbuitten. toen Scott naar buiten kwam pakte ze zijn hand en begon naar het centrum van het kamp te rennen. Daar stoorde ze haar oom gewoon in waar hij ook mee bezig was "CLOUD Waneer komen mam MAM en Bella?" vroeg ze "Uurtje, is er nog iets, o gillend wezen des dooms?" vroeg Cloud plagerig. Anne rolde emt haar ogen "Nou scott" en ze begon eht hele verhaal uit te leggen

Scott volgde Anneloes, niet dat hij veel anders kon met zijn hand in de hare gesloten. Terwijl Anneloes met Cloud aan het praten was keek hij een beetje naar de grond. Zijn blik dwaalde af naar hun handen die in mekaar waren gevouwen. Hij probeerde te peilen hoe hij zich erbij voelde. Het vond het in ieder geval niet ongemakkelijk. Hij streelde met zijn duim over haar huid en glimlachte licht. Leith zat schuin achter hem en keek onderzoekend naar de jongen. Ondanks dat hij de gedachten van Scott kon lezen, kon hij niet zeggen wat die nou precies voelde.

Na haar lange verhaal liep Anneloes naar een plekje in de schaduw van een boom. Ze ging op haar knieen zitten en sloot haar ogen. Ze concentreerde zich volkomen en kreeg het voor mekaar om een centimeter of vijf te zweven. Dit leek haar een goede manier om het komende uur te vullen

uur later XD

Anneloes werd gestopt in haar meditatie door het geklappen van twee paar draken vleugels. Het duurde dan ook niet lang voor twee draken landden. De grote zwarte fiëra van haar oom en nog een draak. Alle vier de poten landden op de grond en er was te horen dat er een paar draken aan het kibbelen waren. Anneloes rende naar voren naar de grote donger groen-bruine draak. De middenste kop boog naar voren en blief liefdevol een wolkje stoom in annes gezicht. Anne lachte en omhelsde de kop van haar naamgenoot "Hallo Anneloes" zei ze met een grote glimlach. Marrianne en Mellody leken nu eindelijk op te merken waar ze waren en bogen ook naar voren. De linker kop likte anneloes waardoor haar kleding helemaal gedraait zat. De rechter gromde naar de linkse kop en gaf Loes eeen vriendelijk kopje. "Hoi Mellody en Marrianne" Zei het meisje lachend. Ze keek om de drie nekken heen naar de rug. Een jonge vrouw sprong van de grote driekoppige draak. Haar blonde haar kwam makkelijk tot haar knieen en ze had wallen onder haar ogen. Bij eht zien van anneloes vormden zicht tranen in haar ogen "Loes" Anneloes kon zelf ook niet voorkomen dat er zoute druppels over haar wangen liepen. Ze rende naar de vrouw toe en de twee knuffelden elkaar in zo'n film omhelsing. "Mama" riep Anneloes blij terwijl de haar gezicht verborg in de moederlijke omhelsing.

Scott was rustig tegen Leith aan gaan zitten met gesloten ogen. Zo had hij een uur tussen slapen en wakker zijn gezeten. Toen de draken landden gingen zijn ogen moeizaam open. Hij keek stil naar de begroeting tussen draak...draken en meisje en de omhelzing van moeder en dochter. Hij glimlachte, maar voelde tegelijkertijd ook een steek van jaloezie. Hij was blij voor haar, maar het kwam nu wel weer bij hem te boven dat hij dat nooit meer zou kunnen. Hij beet op zijn lip en moest even moeite doen om zijn tranen te bedwingen. Hij bleef rustig zitten wachten, hij dacht niet dat hij welkom was in deze hereniging.

Na een lange knuffel en zeer zeer veel bijgeklets liep Anneloes naar scott "Scott, uhm." ze keek naar haar voeten "wil je erbij zijn als ik Bella weer zie." ze beet op haar lip "Ik ben, zeg maar, een beetje zenuwachtig. En mijn moeder en zo is hier wel, maar dat is toch neit helemaal hetzelfde." ze keek hoopvol naar hem op