Rijk v.d. Stier - Legerkamp Strife

Alexis merkte dat ze wel wat beters had te doen dan op de blonde jongen te letten. Dus ze besloot er zelf ook geen aandacht aan te geven, dat zou later komen. Al hoopte ze niet dat hij er ineens vandoor zou gaan, want er waren genoeg vragen waar ze antwoord op wilde hbben. "Demetri..." herhaalde ze langzaam. "Ik heb geen idee." ze ging met haar handen door Anneloes lange haren heen, "Sabel is in het rijk van de Weegschaal, bij Bella." ze glimlachte naar haar en gaf haar een kus op d'r kruin. "We moeten Cloud vinden om het goede nieuws te vertellen dat je terug bent." zei ze, want hij leek nog steeds niet op te dagen.

Scott voelde zich alsof er een mes in zijn rug werd gestoken. Hij had wel verwacht dat het uiteindelijk uit zou komen, maar dat Anneloes het gewoon zo zou zeggen. Ook op de toon waarop ze het zei... het was net of het haar nu niet meer uitmaakte wat er met hem gebeurde, zij was toch al thuis. Ondanks dat de vrouw er niet op lette, voelde hij verschillende andere priemende blikken op hem gericht worden. Scott voelde woede opborrelen. Ze had gezegd dat hij hier veilig zou zijn, maar ze had hem gewoon gebruikt om thuis te komen. Alsof ze ooit echt om hem gegeven had. Het maakte hem kwaad, maar ook zwak. Hij had haar echt geloofd. Het enige wat hij nu kon doen is hopen dat ze hem of lieten gaan of hem opnamen in het kamp, al vond hij dat hoogst onwaarschijnlijk.

Anneloes knikte "We kunnen Cloud het beste wel gaan zoeken ja" begon ze. Ze glimlachte gelukkig naar Lexie. Ze hield van haar familie. Ze was zo gelukkig nu. Al bleek al snel dat Cloud neit gezocht hoefde te worden

Zodra Cloud doorhad wat er aan de hand was rende hij naar Alexis en anneloes. Hij tilde zijn nichtje op en knuffelde haar. Het mneisje was al best lang, maar hij was vele malen langer. Hij knuffelde haar gewoon en de beer van een vent kreeg werkelijk tranen in zijn ogen.

Alexis moest lachen toen Cloud aangestormd kwam en zijn nichtje optilde. Het was ook wel een bijzonder weerzin, ook al was het niet haropuitgesproken. Iedereen had Anneloes haast doodgewaand, na vijf jaren nisk van haar gehoord te hebben was ze er ineens weer. Iemand moest eigenlijk direct Sabel waarschuwen, maar Alexis kon het niet over hart verkrijgen om nu weg te gaan, daar was ze te blij voor. Ze kon Anneloes nu niet uit het oog verliezne.

Scott keek met verbaasde, maar ook gekwetste ogen naar de man en Anneloes die elkaar nu omhelsden. Hij had nooit geweten dat er zoveel mensen waren die bezorgd om haar waren. Het zorgde ervoor dat hij begreep dat ze zo graag terugwilde, maar hij werd er alleen maar jaloers door en nog meer gekwetst. ' Anneloes...' mompelde hij en liet zijn hoofd hangen. Hij draaide zich om en liep richting de poort. Hij had geen zin om te wachten en te hopen, hij wilde op dit moment hier weg.

Na een lange knuffels stond Anneloes weer op haar voeten, maar had nog steeds geen aandacht voor Scott. Cloud had dat wel "Alexis, wat doen we met hem" hij knikte naar Scott. Anne keek op naar haar tante en oom "Ik wil dat hij blijft. Hij heeft me vrijgelaten. Hij heeft zijn plek opgegeven bij de rebellen om mij te helpen" er zat geen smeekbede achteraan. Ze had duidelijkgemaakt dat ze wilde dat hij bleef, en waarom. "Maar hij blijft voor de rebellen. Hoe weten wij zeker dat hij hier niet als een spion is." "Maa..." "Nee anneloes, dit is geen keuze die jij kan nemen. h=je bent al 5 jaar van huis en bij hen, en je bent nog geen 10. Hier heb jij geen inspraak in. "

Alexis bleef toe kijken, maar toen Cloud over Scoot begon knikte ze alleen maar instemmend. Op 1 of andere manier snapte ze niet precies waarom hij nou hier was, en van de korte uitleg begreep ze te weinig. "Hij blijft hier sowieso om te eten." zei ze beslist, goedschiks of kwaadschiks. Als hij bij de rebellen hoorde mocht hij sowieso niet gaan. Het was lang geleden dat er rebellen in de buurt van het kampg eweest waren, maar als dit er een was zou hij in iedergeval niet wegmogen. Daarom gebaarde ze naar een soldaat om de pas van Scot af te snijden.

Scott keek boos naar de soldaat en wilde net zijn telekinese gebruiken om de soldaat uit de weg te halen, toen hij zich besefte dat niemand naast Anneloes nog wist dat hij gaven had. En als hij die nu gebruikte zouden ze erachter komen EN het zou niet veel nut hebben, aangezien hij nooit tegen het hele kamp opkon. Hij draaide zich om en keek met zijn kiezen op elkaar geklemd naar de mensen. ' Dat is niet nodig mevrouw' zei hij ijselijk beleefd.

Anneloes liep naar Scott toe "Scott, je kan beter meewerken. zelfs als je Leith roept zijn zij in het voordeel. Ze hebben twee volwassen vuurdraken die na 11 jaar oorlog getraind zijn om te vechten. En Fiëra en Carlos zijn een goed team, sterker nog ze zijn zelfs getrouwd" fluisterde ze in zijn oor. "Tante Lexie, waar is de voedsel tent, ik weet zeker dat Scott ook honger heeft" Cloud gaf snel aanwijzingen en wendde zich toen tot lexie. "Kom" fluisterde Loes nog voor ze hem bij zijn arm pakte en in de juiste richting mee begon te nemen.

"alexis, wat doen we met deze jongen." Zei Cloud zacht tegen Lexis zodat de twee kinderen het neit zouden horen

Alexis keek de twee kinderen na, ja het waren nog steeds kinderen van 10. Hoewel Anneloes zich soms leek te gedragen als een meisje van acttien, qua volwassenheid. Alexis draaide zich om naar Cloud toen hij wat zei, "Ik heb geen idee." zei ze eerlijk, ze snapte sowieso niet helemaal hoe Anneloes hier ineens verzeild geraakt was en de jongen er nou precies mee te maken had. "Maar eerst moeten we Sabel halen."

Scott liep achter Anneloes aan, alleen omdat hij misschien toch wel een beetje honger had. Binnenin hem borrelde de woede. Zodra ze bij de tent aangekomen waren keek hij vluchtig om zich heen. Er was zover hij kon zien niemand. Hij pakte Anneloes' pols ruw vast en draaide die op haar rug. Met zijn andere hand trok hij een kleine dolk uit zijn binnenzak. Die zette hij vliegensvlug tegen de hals van het Anneloes. 'jij verraadster' siste hij in haar oor, haar tegen zich aandrukkend.

Anneloes reageerde niet al te angstig, al was ze wel verrast. "Goh, Scott, en waneer heb ik je dan verraden?" zei ze kalm. "toen ik mijn famillie aan het omhelsen was? Toen ik je waarschuwde Cloud en Alexis niet tegen de haren in de wrijven? Toen ik gewoon de waarheid vertelde over je positie?"

Scott keek Anneloes boos aan. 'Ja, heb je serieus ooit gedacht dat ze me zouden vertrouwen?' Hij liet het mesje iets lager zakken tot op haar borstbeen. ' Je wilde gewoon naar huis, het maakte je helemaal niks uit wat er met mij gebeurde. Het stomste is dat ik er ook nog echt in geloofde.' Hij beet zijn kiezen op elkaar en verstrakte zijn greep op haar pols.

Anneloes draaide haar hoofd opzij, en keek hem vanuit zijn ooghoeken aan. Voor het eerst had ze profijt van al dat gemartel, uiterlijk was niets aan haar te maken. vanbinnen was ze wel lichtelijk paniekerig, maar dat liet ze niet merken. "Weetje dat dat me wel wat uitmaakt?" ze draaide haar hoofd zo ver naar hem toe als haar nek toeliet "Aleen moet ik objectief blijven. Je blijft een voormalig lid van de vijand."

Scott schudde zijn hoofd en liet zijn hand helemaal zakken samen met haar pols. Die hield hij echter nog wel strak vast. Hij draaide haar naar zich toe en keek strak naar Anneloes met een gekwetste blik. ' ik geloof je niet. je geeft geen flikker om mij.' Door het hardop te zeggen bracht het een steek in zijn zij teweeg. Het deed meer pijn dan hij had gedacht. Toch liet hij niets merken aan Anneloes

Anneloes keek hem rustig aan. Damnit. Er was zeker geen andere manier om hem duidelijk te maken dat ze wel om hem gaf. Dat ze dat neit mocht was een andere zaak. Ze bracht haar gezicht naar hem toe. Ze zaten nog enkele milimeters uit elkaar "Geloof je dat nu nog steeds" fluisterde ze zacht voor ze haar lippen op ze zijne plaatste. Na haar kus ging ze weer overeind staan en keek hem aan. in haar ogen was makkelijk te lezen dat dit alles pijn deed. Dat ze, als haar familie niet hier was, ze bij hem wilde zijn.

Scott was verrast door de kus waardoor zijn hoofd een stukje teruweek, maar hij hield zijn lippen wel op die van haar. Het duurde even voor hij merkte dat de kus voorbij was. Hij keek met grote verbaasde ogen naar Anneloes. Zijn mond ging open, maar omdat er geen geluid uitkwam, deed hij hem weer dicht. Hij fronste zijn wenkbrauwen, zich concenterend op zijn stem en deed nog een poging. ' waar was dat voor?' vroeg hij nu met een schrille stem. Hij wist niet wat hij moest denken, was dit een ander trucje of... Aan Haar ogen te zien leek het serieus, maar hij twijfelde.

Anneloes keek hem lichtelijk gekwetst aan. Hij vertrouwde haar niet. Hij wilde haar niet vertrouwen. Waarom hield ze zich nog voor de gek. In zijn ogen was ze vast een moordlustig monster of zo. "laat maar" zei ze bits. Ze trok haar pols weg, wat nu makkelijker ging omdat hij verbaasd was. "Sorry dat ik je leuk vond. Ik zal je nu wel met rust laten." ze kon er niets aan doen, maar ze klonk enorm bitchy. Ze rende snel van hem weg, voor ze de tranen niet meer met bitse opmerkingen kon terugdringen.

Scott keek Anneloes verbaasd na. Te laat besefte hij dat hij achter haar aan moest gaan. Hij rende de richting op waar ze verdwenen was, maar kwam er al gauw achter dat het niet veel zin had. Hij zou haar nooit kunnen vinden tussen de vele tenten en mensen. Hij streek met zijn handen door zijn haren en zuchtte. Wat had hij gedaan.... wat had zij gedaan? Ze vond hem leuk.... Hoe kon dat nou? Al die hatelijke opmerkingen, het negeren... al die tijd had ze hem leuk gevonden? Het was voor Scott maar moeilijk te bevatten. En al was het zo... wat moest hij ermee, wat moest hij met haar? Het was hem op dit moment allemaal even te veel en te verwarrend. Hij begon weer te lopen zonder een echt doel, tja hij had geen idee wat hier waar was. Na een tijd slenteren zag hij de grote man met de warrige blonde haren weer. Hij slenterde in gedachten naar hem toe en keek omhoog. ' waar kan ik slapen?' Vroeg hij op een toon die hing tussen beleefd en brutaal.

Cloud keek omlaag naar het jochie met het blonde haar dat wel wat op het zijne leek. Hij zag erit alsof hij wel wat beters te doen had dan op een joch te passen "anne kan je wel wat aanwijzen. Ze weet hoe deze kampen in elkaar zitten, en dus ook waar je tenten kan vinden. Al weigert ze zelf heel vaak in een tent te slapen" Hij liep naar een leeg deel. Er was een geluid te horen in de lucht voor Fiëra landde. Het vreemde aan haar was de dikke gouden ring om een van haar klauwen. "Fiëra, ga MAM en Sabel inlichten over Anne, alsjeblieft? en neem Bella ook mee" zei hij tegen de grote draak voor ze weer opvloog en verdween in de wolken, die leken te verdampen als zij erdoorvloog

Scott fronste en liep eigenweis achter de man aan. Hij was niet van plan om nu naar Anneloes te gaan. Hij zou niet eens weten waar ze zou zijn. Hij wilde echter ook geen ruzie zoeken met de man. Hij wachtte netjes tot de draak weg was en trok toen zijn mond weer open. ' Ze is naar haar tent toegegaan, ik had gezegd dat ik het wel kon vinden, maar... dat lukte toch niet' Loog hij rustig, al keek hij wel even langs de man heen alsof hij het wat ongemakkelijk vond.

Cloud zuchtte "eigenwijs kind' mompelde hij. Hij keek Scott aan "Loop dan maar mee, dan vinden we wel iets voor je. " Hij beende tussen de tenten door en kwam uiteindelijk bij een leger deel dan waar ze net waren. hij gebaarde naar een huifkar zonder paard "Daarin kan je vast wel een tent vinden, ik heb nu wel iets belangrijkers, een daarvan is uitvogelen waar mijn nichtje, halfzus en neefje rondhangen" hij zuchtte

viev let ff op je account :3

srry eef, maar ik kon net ff nie top mijn laptop dus ging ik op me mobiel en daarop duurt wisselen van acc te lang

Scott liep rustig met hem mee. MIsschien was de man druk bezig, maar Scott vroeg zich af of het veel drukker was dan in zijn hoofd. Hij wierp en blik op de huifkar en knikte. ' Is goed, veel plezier.' Zei hij op licht sarcastische toon voor hij naar de kar liep. Hij zocht een tent en de stokken bij elkaar en sleepte het geheel mee, zoekend naar een goede vooral rustige plek. Toen hij die had gevonden begon hij snel de tent op te zetten. Hij baalde dat hij de spullen bij Leith had gelaten, maar hij had het toch niet allemaal zelf kunnen tillen. Hij dook de tent in toen hij eindelijk klaar was en besefte dat hij ook geen spullen had voor erin. Hij was er klaar mee, en trouwens... wat voor verschil zou het maken als ze wisten dat hij gaven had. Hij zocht contact met Leith en zei dat hij kon komen. Dat hoefde hij geen 2 keer te zeggen. Het duurde een paar minuutjes voor een stofwolk het licht dempte en er een hoofd naar binnen kwam. Scott stapte naar buiten en maakte alles los van Leith's rug, voelend dat meerdere paren ogen op hen gericht waren. Snel gooide hij alles naar binnen en ging zitten om na te denken. Zou hij Anneloes moeten zoeken? misschien.... maar misschien was het handiger om eerst alles zelf uit te vogelen. Daarom stond hij maar weer op en begon in gedachte samen met Leith het kamp rond te slenteren

Het was al aardig donker toen Scott uiteindelijk weer de tent in dook en zijn slaapspullen klaarlegde. Hij liep naar buiten en zocht een pomp op om zich te wassen. Daarna ging hij onder de wol en niet veel later hoorde hij nog net Leith, die eigenlijk eerst buiten lag, binnen komen lopen, voor Scott in slaap viel.

Alles was stil, of hij hoorde in ieder geval niks. Toch was Scott wakker geworden en lag nu in het duister te staren. Nadat hij even gewacht had op een geluid wat hem had kunnen wekken, maar die niet kwam, ging hij overeind zitten. Hij wreef in zijn ogen en daarna over zijn gezicht. Toen zijn vingers zijn lippen aanraakten wist hij weer waar hij was, en bovenal.... wat er gisteren gebeurd was. Nu hij er weer aan dacht voelde hij zijn lippen weer branden onder die van Anneloes. Hij stond stilletjes op en sloop de tent uit. Het maakte hem nu even niet uit of hij wel of niet wist wat hij wilde, hij moest Anneloes spreken. Terwijl hij door het kamp rende/sloop, soldaten ontwijkend, zocht hij met zijn gedachten die van Anneloes. Ook al waren ze afgesloten, hij zou ze nog steeds kunnen voelen en na al die tijd wist hij wel welke gedachtne van haar waren. Na een hele tijd vond hij ze een paar tenten verderop en rende het laatste stukje ernaartoe. Hij schoof de flap stil opzij en keek naar binnen. Volkomen duisternis. 'Anneloes?' fluisterde hij en stapte de tent binnen.