Rijk v.d. Stier - Legerkamp Strife

Leida zuchtte en ging op een stoel zitten die aanwezig was. Ze besloot even te bedaren. Een halve minuut later keek ze Alexis weer aan. Het grootste gedeelte van haar woede was nu verdwenen. Het had plaats gemaakt voor teleurstelling. Alexis was haar vriendin, haar voorbeeld. Ze streek door haar blonde haren heen, waardoor ze een beetje gek en in de war zaten. 'Sorry Lex, maar ik kan het gewoon niet geloven. Wie was het?' Vroeg ze, nu een heel stuk kalmer en een heel stuk minder hard aan Alexis.

Alexis zelf nam plaats op het tweepersoonsbed wat in de ruimte stond. Het was duidelijk dat maar een kant beslapen was, tijd om het op te maken had ze niet. Ze keek schuinomhoog naar leide, vanonder haar wimpers. Ze zag de uitdrukking op haar gezicht, snapte hem volkomen. Met een zucht frunnikte ze aan het rand van het laken. Nu kon ze beter alles maar vertellen ook, "Weet je nog die officieer, commadant, of hoe je het ook noemen mag, van het vissenrijk?" hard beet ze op haar lip, pas toen ze bloedproefte ging ze verder met praten "Hij." mompelde ze erachteraan.

Man, Leida is oppervlakkig xD
-
'Een twaalver? Nee, niet zomaar een twaalver. Een twaalver die waarschijnlijk verantwoordelijk is voor de dood van tientallen van onze mannen.' Leida was oprecht verbaasd. Niet alleen had ze Cloud verraden, ze had het ook gedaan met een legercommandant van de vijand. Zo kende ze Alexis helemaal niet.

Alexis keek omhoog, kon Leida weer aankijken ondanks de schaamte die haar wangen rood hadden gemaakt. "Dat was voor ons beide een verrasing." sprak ze naar waarheid. "Hij dacht dat ik hem verraden had, vandaar die martelingsactie." ze zou haar wel voor gek verklaren dat ze elkaar daarna alsnog in de armen gesloten hadden.

Leida zuchtte. 'Ik probeer het te begrijpen, Lexis. Echt waar. Maar dat lukt me gewoon niet. Het spijt me.' Zei ze kalmpjes. Ze keek Alexis recht aan en zocht naar iets van uitleg. Maar Alexis scheen het zelf ook niet te begrijpen. Al de logica in haar hoofd scheen op zijn kop te staan.

Alexis keek Leida nog steeds aan, iets zeggen deed ze niet. Wat zouze moeten zeggen? Het goed proberen te praten? Of om vergeving gaan smeken, nee dat paste niet bij haar. En goed te praten was het niet. Met haar hand woelde ze door haar lange zwarte haren die al dagen geen borstel gezien leken te hebben.

Toen Leida geen antwoord leek te krijgen stond ze maar op. Ze streek door haar lichtroze ^^ haar en keek Alexis nog een keer aan. 'Ik hoop dat je het red in je eentje.' Zei ze op een serieuze toon tegen haar. 'Ik zie je nog wel, denk ik. Tot bij de volgende aanval. Ik hoop dat je dan de goede keuze hebt gemaakt.' Leida kon nog steeds niet geloven hoe wreed de schepper kon zijn. Hij liet haar niet een liefde behouden en gaf Alexis er twee.

haha eigenlijk zou lewis best goed bij leida passen, als ie niet van het vissenrijk was ^^
-
Alexis beet op haar lip, nu pas begreep ze hoe zwaar Leida het moest hebbeni n haar eendje. Zijzelf had het gevoel dat ze er nu al doorheen zat, na een week in haar eendje het kamp te moeten hebben gerund. Ook alexis stond op van het bed. "Ik hoop dat Cloud de goede keuse maakt." mompelde ze hoopvol, ze wenste dat hij terugkwam, haar niet in onzekerheid liet zitten. Soms ging ineens het beeld door haar hoofd van een sterk vermagerde Cloud die weer op de rand van de kliffen stond.

Hoezo?
-
Leida keek Alexis aan met een iets zachtere uitdrukking op haar gezicht. Dat hoop ik ook. Het is best moeilijk, in je eentje.' Zei ze met een klein glimlachje. 'Ik kom nog wel een keer kijken of je het red.' Zei ze nu met een knipoog. Ze ging wel weg nu. Ze moest even nadenken en had een moment voor zichzelf nodig.

Alexis glimlachte lichtjes, ze zou het wel redden al liep ze op haar tandvlees. Misschien zou ze nu iets tegen Leida moeten zeggen, of ze wat te drinken wilde voor ze er vandoor ging, maar uiteindelijk kwma er alleen maar een welgemeend "Dankje." uit haar mond. Ze keek even naar d stoffige grond onder haar voeten, "Als je Cloud tegenkomt, wil je hem dan zeggen dat ik van hem houd en op hem wacht?" vroeg ze waarna ze Leida echt aankeek.
-
In sommige punten lijken ze op elkaar :p

'Natuurlijk. Ik mag niet liegen.' Zei Leida met een glimlachje tegen Alexis. Ze was erg kwaad op haar, dat was niet te ontkennen. Maar toch bleef ze haar vriendin en ze zou dat niet door deze ene actie laten verpesten. Dus in naam van de vriendschap vertrok ze nu ook. Ze wist dat ze nu heel veel moeite zou moeten doen om aardig te blijven doen tegen Alexis. 'Ik zie je nog wel.' Waren haar laatste woorden voordat ze de tent uit liep. Ze keek een paar soldaten die duidelijk hadden staan luistervinken met een dodelijke blik aan en liep naar Tuxedo, die een aantal soldaten zat te plagen. Ze glimlachte en stapte op haar draak. Ze streek even langs zijn hals voordat ze wegvlogen.

new
-
Al een paar weken bracht Alexis het nu alleen door in het kamp. Haar humeur was de afgelopen dagen er ook zeker niet beter op geworden, ze miste Cloud, maakte zichzelf alleen maar verwijten en zelfs Lewis kwam af en toe zelfs, hoewel ze het zichzelf verbood, haar gedachte binnenglippen. Ze had net overdreven geïrriteerd gereageerd bij een lichte ruzie tussen twee mannen, ze hadden haar oogrollend nagekeken. Alexis had net alsof gedaan dat ze er niks van gemerkt had. Zelfs de al aardig volwassen pups konden bijna geen glimlach meer op haar gezicht toveren. Met een klap viel het tentzijl achter haar dicht, onbewust liep ze door naar een kastje waar hun trouwfoto nog steeds op stond.

Even later kwam Cloud aanlopen. Hij bleef weifelend voor het tentdoek staan, van zijn ene been op zijn andere balancerend. Hij wriemelde met de dolk die hij in zijn handen hield. Haar dolk. De dolk die verloren was gegaan in de eerdere vergelijkbare ruzie. Zou ze boos zijn op hem? Ach wat. Hij hield zichzelf voor de gek. Natuurlijk was ze boos. Hij had al die tijd niets van zich laten horen. 'Kom op Cloud, verzamel wat moed en roep haar.' beval hij zichzelf. Hij zuchtte. "Alexis, ben je daar?" vroeg hij weifelend. Het klonk nogal onzeker. Hij was ook een beetje onzeker. Onzeker waar ze nu stonden.

ahw nu vind ik het zielig dat cloud zich schuldig voelt.
-
Alexis wist niet wat haar overkwam toen ze de meer dan vertrouwde stem hoorde. Eigenlijk dacht ze dat ze het zich in eerste instantie verbeelde. Toch had ze van schrik bijna de lijst uit haar handen laten vallen. Kort schudde ze haarhoofd, om zich er van te vergewissen dat ze niet droomde. Haar eerste reactie was blijdschap, Cloud was er weer. Hoe vaak had ze niet van het moment gedroomd, dat ze hem om de hals kon vallen. Haar tweede reactie was wat minder leuk, straks kwam hij hier alleen maar om z'n spullen op te halen, dacht ze haast angstig. Enkele seconde bleef ze stil, niet wetend hoe zE moest reageren. Stel je niet zo aan, mompelde ze in haar gedachte. "Cloud?" zei ze vorzichtig, hard genoeg om door het tent doek te horen zijn.

Cloud glimlachte toen hij haar stem hoorde. Hij had haar zo erg gemist. Hij duwde de tentflap opzij en stapte naar binnen. Hij nam de vertrouwde omgeving in zich op. Hij had het hier nogal gemist. Daarna gingen zijn ogen naar Alexis. Haar zien toverde een klein glimlachje op zijn gezicht. "Hoi Lexie." zei hij zacht. Hij keek naar de dolk in zijn handen en glimlachte. Hij stak zijn hand met de dolk naar lexie uit. "Ik dacht dat deze maar weer terug moest naar zijn eigenares."

Alexis ogen lichte op bij het zien van de lange gestalte van Cloud, ondanks haar hakken bleef hij boven haar uittorenen, iets wat een vertrouwd beeld was. Ze ontweek zijn blk iet, haar donkere ogen zochten zelfs zijn blauwe ogen op. Het was fijn om hem weer te zien. Hoopte dat hij er niet weer vandoor zou gaan. Ook zij glimlachte. Haar blik ging omlaag naar de dolk in zijn handen. Het was een dolk die ze herkende. Kort kromp ze ineen bij de herinderingen die erbij naar boven kwamen. Het was na de fout van Cloud geweest, dat ze hem op het bed had achtergelaten, wat er daarna mee gebeurt was wist ze niet, maar dit was voor het eerst in jaren dat ze hem weer zag. Hoe ze er precies po moest reageren wist ze niet, uiteindelijk pakte ze hem voorzichtig aan, bang om hem te laten vallen. "Hoe gaat het met je?" vroeg ze wat onhandig, maar ze wilde echt weten hoe het met hem ging.

Cloud glimlachtte oprecht naar haar. "Het gaat wel goed. Ik heb vooral in mijn smidse gewerkt en heb Leida nog even opgezocht" hij glimalchtte naar Alexis. "En hoe gaat het met jou?" hij keek haar vragend aan. Sukkel, natuurlijk gaat het goed, zonder jou kon ze gewoon naar die Lewis gaan waneer ze zin had. Opperde het innerlijke stemmetje dat we maar Onzekerheid noemen. Hij had geen flauw idee waar hij nu stond. Of hij nog steeds dat plekje in lexies hart had.

Alexis glimlachte bij zijn woorden. Ze was blj dat het goed ging, dat hij niet weer van een klif zou willen springen. Schoot er onverwacht door haar hoofd. Snel verdrong ze die beangstigende gedachte. "Als ik mijn mannen moet geloven ben ik een chaggrijn, maar nu gaat het weer een stuk beter." zei ze naar waarheid tegen Cloud. Ze moest iets omhoog kijken om hem aan te kijken. Met haar hand gleed ze over de dolk die er nog steeds hetzelfde uitzag als eerst, behalve dan dat hij goed was opgepoetst leek het wel.

Cloud glimalchtte naar haar. "Ik heb je gemist." Zei hij zacht. hij keek haar aan met een klein glimlachje. Hij had haar zo zo zo veel gemist. Hij deed een paar stappen in haar richting om de afstand te verkleinen. Hij moest nu iets meer naar beneden kijken, maar dat was het zo erg waard om haar weer van dichtbij te zien.

Alexis knikte instemmend, het was wel overduidelijk dat ze dat ook gedaan had, en niet een beetje ook. Voorzhcitig zette ze de foto weer terug op het kastje, bang om het alsnog te laten vallen. Het liefst zou ze nu haar armen om Cloud heen slaan, hem nooit meer los te laten. Uiteindelijk stak ze haar handen uit, ze kon het gewoon niet tegehoden, en sloeg haar armen om het warme lichaam van Cloud heen, "Het spijt me zo." zei ze met een verstikte stem.

Cloud was verrast door de plotselinge knuffel. Niet dat hij het erg vond. Hij sloeg zijn armen om haar middel en drukte een kus op haar kruin. "Het spijt mij dat ik zomaar ben weggegaan." zei hij zacht. Hij genoot van de omhelzing. Hij had nooit kunnen voorspellen hoe eenzaam hij zich wel niet voelde zonder haar.

Alexis schudde haar hoofd, zover het kon aangezien ze zich helemaal tegen Cloud aangedrukt had. "Het was allemaal mijn eigen schuld." ze zou boos worden op Cloud als hij dat zou tegenspreken. Dat wist ze nu al, gewoon omdat ze het niet eerlijk zou vinden tegenover Cloud, als hij zich schuldig zou voelen door haar toedoen. "Je gaat toch niet weer weg?" voegde ze er zachtjes aan toe. Ze was bang voor het antwoord dat een duister stemmetje in haar hoofd fluisterde.

Cloud schudde zijn hoofd. "Ik ga alleen als jij het vraagt, Lexie, alleen als jij het vraagt." Hij leunde een beetje met zijn hoofd op het hare en sloot zijn ogen. Het maakte hem gelukkig om haar weer in zijn armen te hebben

Alexis haalde opgelucht adem, hij was hier dus niet om zijn laatste spullen te pakken en er vandoor te gaan. Al zou dat nog kunnen veranderen. Onbewust haalde ze haar hand van Cloud af en legde deze op haar onderbuik, iets waar ze ook pas een dag of twee achter gekomen was, waar nog niemand wat van wist. Zelfs Leida niet, omdat ze haar nog niet gesproken had. Haar donkere ogen zochten die van Cloud weer op, ze moest direct door de zure appel heen bijten, maar dat was zoveel makkelijker gezegd dan gedaan.

Clouds ogen schoten meteen naar de haren. "Alexis. Wat is er?" vroeg hij. Zijn stem had een beetje een angstige ondertoon. Als ze er zo zenuwachtig over deed kon het niet echt goed nieuws zijn, toch? Natuurlijk, hij had wel een klein vermoeden, maar er was geen garantie dat dat het zou zijn.