rijk v. d. stier - klein meertje.

Alexis wist Lewis onhandig overreind te houden. Het was maar goed dat er niemand in de buurt was, diezou direct de verkeerde conclusie trekken. In haar andere hand had ze de fles wishkey die ze omdraaide zodat de alcohol helemaal wegliep tussenhet gras. "Zeg zoiets niet, lew." mompelde ze terwijl ze de Fles op de grond aan diggelen liet vallen. Als het nodig was zou ze het zo wel opruimen, maar nu was haar aandacht bij Lewis. "Je bent dronken."
-
eten

'Maar ik hou van je. En jij ook van mij, ontken het niet.' zei hij toen. Ineens kwam er een misselijkheid op. Hij gaf over waarbij hij op een haar na Alexis miste. 'Sorry.' fluisterde hij toen. Hij stapte achteruit en ging weer op de grond zitten. 'Kom alsjeblieft terug. Alsjeblieft, ik kan niet zonder je.' fluisterde hij toen met dubbele tong.

Alexis keek even naar het braaksel dat naast hen in het gras lag. Ze wist niet wat ze zeggen moest, iets om hem op te peppen, of iets anders. Ze keek toe hoe hij plaatsnam op het gras. Het enige wat ze deed was haar hoofd schudden, "Dat kan ik niet, dat wil je ook niet." zei ze zacht, hem herrinnerend aan zijn woorden over het niet kunnen kiezen.

'Het is gewoon triest dat je bij die sukkel van een Cloud wil blijven. Hij vecht niet eens voor je.' mompelde hij toen. Het was een steek onder de gordel, maar dat merkte hij niet. Daar was hij te dronken voor. 'Alexis hij is je niet waard, waarneer ga je dat inzien?' zei hij toen. Nog steeds met een dubbele tong.

Alexis zei niks, luisterde maar half naar zijn drnkemanspraat. Ze stond te bedenken wat ze met Lewis moest, ze zou hem naar zijn huis moeten brengen? Maar ze was bang dat het alsnog verkeerd af zou lopen. Hem hier laten zitten kon ook niet. "Hij vecht ook niet tegen me." refereerde ze naar het gevecht in zijn kamp, toen hij haar niet herkend had. Ze wist iet waarom, maar ze moest hem even wat toebijten. Zo kon hij haar vergeten, boos op haar worden en verder gaan. Hoe pijn het voor hen beide ook zou doen.

Lewis kreund eventjes kort. alexis je weet dat me het spijt. Maar alsjeblieft ga niet terug naar cloud.l' brabbelde hij verder. De woorden kwamen er maar half uit maar hij meende wat hij zei. Hij vond nog steeds dat cloud alexis niet verddiende, ze was te goed voor hem. Hij werd alleen een zielig hoopje treurighei. Hij was niet eens echt boos geworden op Lewis. Hij was zwak.

Alexis stond nog steeds in een tweestrijd, moest ze hem veilig thusbrengen, of hier laten brabbelen? Of ze zou boos moeten worden, er vandoor gaan, maar dat was iets waar ze bang voor was. Straks kon ze hem ook van de rand van de kliffen wegtrekken omdat ie zichzelf van het leven wilde beroven. "Lew, je moet ontnuchteren." sprak ze toen nadenkend, ze wist niet hoe, zijn woorden negerend.

lewis liet zijn hoofd tegen een boom aanzakken. Sloot zijn ogen en zuchtte eenmaal. 'Alexis, alsjeblieft. Denk na.' fluisterde hij toen. Zijn ogen waren gesloten en hij ademde moeizaam, door vermoeiing en deels ook door de alcohol. Hij waser in de afgelopen dagen nog niet zo slecht aan toe geweest. Ja hij bezoop zich elke avond, maar zo erg als nu was het nog niet geweest.

Alexis deed het niet, hoewel er natuurlijk gedachtes tussen door schoten. Ze keek naar het water, misschien kon huij een plens water gebruiken? Zonder af te wachten om wat Lewis allemaal brabbelde maakte ze een enorme glazen kom die ze gebruikte om water te scheppen en wat onhandig over het lichaam leeg kieperde. Ze kon het niet aan dat Lewis als zo'n zielig hoopje verdriet op de grond zat. "Sorry." mompelde ze terwijl het laatste beetje water over hem heen ging.

Lewis schrok van het water. 'Fuck,' riep hij toen. Het was dat hij niet door had wat hij riep, anders had hij zich er diep voor geschaamd. 'Alexis.' jammerde hij toen. 'Denk.' fluisterde hij toen weer. Zijn ogen waren alweer gesloten en hij zat daar weer als een zielig hoopje.

Alexis nam plaats naast Lewis, wel op gepaste afstand van hem en het braaksel dat er nog steeds lag. "Gaat het weer een beetje?" vroeg ze zachtjes, voorzichtig legde ze een hand op haar been terwijl haar donkere ogen, haast angstig naar het hoopje mens keken. Met haar andere hand ging ze wat onwennig door haar haren heen, omdat het een pijnlijke situatie was. Ze niet wist wat ze moest doen.

Lewis schudde zijn hoofd. Door het water was hij wat wakkerder geworden. 'Nee, ik mis je Alexis. Ik kan niet zonder je.' fluisterde hij toen. Weliswaar nog steeds met een dubbele tong, maar het was de waarheid. De keiharde waarheid. 'Ik mis je.' fluisterde hij weer.

Alexis keek opzij naar de jongen naast haar. "Je moet wel." zei ze, eigenlijk zo ze moeten zeggen dat zei hem ook miste. Met heel haar hart, maar dat kon ze niet, niet als hij nog half dronken was. Het zou ook niet mogen. "Je moet gewoon verdergaan." sprak ze zachtjes, nu was haar blik op het meertje gericht. "Ik weet dat je het kan."

Lewis schudde zijn hoofd. 'Ik kan het niet. Ik heb je nodig Alexis. Ik kan niet nogmaals iemand verliezen.' fluisterde hij. Zijn hoofd werd steeds helderder door dit gesprek. Hij moest het haar zeggen, ze moest het weten hoe erg het hem kwelde dat ze zo uit elkaar waren gegaan. 'Toen je bij mij voor de deur stond hoopte ik dat je bij me kwam, dat Cloud je had verlaten en dat je terug kwam naar mij.' fluisterde hij toen. 'Maar je liet me nog harder vallen dan dat ik jou heb laten vallen.' fluisterde hij weer.

Alexis haalde haar hand voorzichtig van zijn been. "Ik had nooit moeten komen." sprak ze haar gedachten hardop uit. "" Het spijt me echt. zei ze zacht, oprecht. "Maar je verliest me niet, alleen als geliefde, ik ga niet weg." nog steeds sprak ze zachtjes terwijl ze hem weer aankeek. "Het zpu toch niks kunnen worden." zei ze na een korte stilte. "Heule met de vijand staat de doodstraf op." weer had ze enkele seconden geawcht voor ze verder sprak.

'Technisch gezien ben ik niet eens je vijand.' fluisterde hij zachtjes. Misschien was hij dom, maar de afgelopen paar dagen had hij erover nagedacht om zich aan te sluiten bij het dertiende, de kans dat hij dan ooit terug zou kunnen naar dat land was veel groter.

Alexis wist dat het geen zin had om de schijn op te houden, over dat dat ze uit het rijk van de Leeuw kwam. Ze haalde haar schouders op, het zou snel genoeg wel zo zijn. Als de grens weer open was, als er weer verkeer doorkon en er dus weer oorlog kwam. De reden dat ze nog steeds hier zaten.

'Alexis, denk eens na. Wat als Cloud nou terug komt, zou je mij dan gewoon uit je hoofd kunnen zetten? Gewoon omdraaien en verder gaan met je leven? Net alsof ik er nooit geweest ben. Zou je dan gewoon gelukkig kunnen zijn met alleen Cloud?' vroeg hij haar. Hij moest het weten. Het moest gewoon.

oehw nu gaat Alexis zo gemeen zijn :c
-
Alexis keek Lewis aan, "Ja." zei ze zachtjes, loog ze. Het was niet de waarheid, ze zou nog vaak genoeg aan Lewis denken, degene die net als Cloud haar hart gestolen had. Maar ze kon hem dat niet zeggen, daar zou hij ten onder aan gaan. Dat ze ooit nog naar hem toe zou gaan. Alles wat ze wilde was dat hij gelukkig zou worden, met een andere vrouw, haar zou vergeten of gaan haten zodat de liefde over zou gaan.

Lewis schudde zijn hoofd. 'Lieg niet, een liefde vergeet je niet zomaar. Ook jij niet Alexis, daar hebben we teveel voor meegemaakt.' zei hij tegen haar. Hij draaide zijn hoofd iets en keek haar aan. 'Hou je van me?' vroeg hij haar toen. Hij wilde haar hand vastpakken maar deed het niet, dat zou te moeilijk zijn.

Alexis wist dat hij de waarheid sprak, ze het niet ontkennen kon. Toch deed ze het wel, bij zijn eerste zinnen schudde ze daarom lichtjes haar hoofd. Maar bij zijn vraag wist ze dat ze niet kon liegen. "Dat antwoord weet je best." zei ze met een lichte zucht, "Maar liefde slijt." voegde ze eraan toe terwijl ze de dronken Lewis aankeek met haar bruine ogen. "Ook bij jouw."

'Liefde slijt, maar he tblijft er altijd zitten. Ik zal je niet vergeten Alexis, ik zal van je blijven houden.' zei hij tegen haar. Hij liet zijn hoofd weer tegen de boom aan leunen en sloot zijn ogen. 'Ik hou van je, Alexis, voor altijd. Je kunt er niets aan veranderen.' zei hij tegen haar.

hmm nu weet ik niets meer te schrijven :c
-
Alexis beet op haar lip bij die woorden, waarom was ze nou zo slecht in dit soort gesprekken? Haar blik dwaalde van Lewis af naar het meertje, behoefte aan een wasbeurt had ze niet meer. Haar gedachtes dwaalde af, naar Lewis en Cloud, en op een bepaalde manier naar hun trouwdag. Toen had ze beloofd, gezworen, dat ze altijd van Cloud zou houden met de voorwaarde ook alleen van hem, dat was niet bepaald gelukt.

'Ik zeg alleen maar dat je het niet moet ontkennen dat je van me houd.' fluisterde hij toen. Zijn hoofd leunde nog steeds tegen de boom aan, hij dacht aan de nachten die ze samen hadden doorgebracht. Eventjes sloeg hij zijn ogen open en daarna sloot hij ze weer.
(ik ook niet zoals je misschien wel merkt. )

Alexis schudde haar hoofd "Ik ontken ook niet, ik probeer het te vergeten. Je weet dat het niet kan zo samen." zei ze terwijl ze over haar ring wreef. De ring die Cloud zelf gemaakt had voor hun trouwen. Haar donkere ogen keek naar Lewis die nog steeds met zijn ogen dicht zat.
-
xd