Het parkje- rijk vd steenbok

Dit parkje bestaat uit een klein, groen grasveld met een meertje, waarin eenden en vissen zwemmen. Er staan een paar bankjes en tafels, waar je kunt zitten, of je kunt picknicken op het gras. Veel mensen komen hier tot rust, en genieten.

Regels: geen afval laten liggen, niets vernielen
Personen: 10 ofzo

Hei liet zich aan de waterkant in het gras zakken. Zijn lange, zwarte jas zat in zijn rugzak en nu droeg hij enkel een zwart shirt en een groene legerbroek. Aan zijn voeten zaten een paar stevige schoenen. Ook het ingewikkelde wapentuig dat hij normaal onder zijn jas droeg, zat in zijn rugzak, en nu hing er alleen één enkele, zwarte dolk in een holster aan zijn riem. Gewoon, voor de zekerheid.

Yamata huppelde over het gras. Je kon goed zien dat ze nog kort geleden hard had gerend. Dat klopte ook. Er had nogal een enge man achter haar aan gezeten, maar gelukkig was zij sneller geweest. Ze huppelde nu van vreugde. Blij dat ze de man had afgeschud. Toen ze bijna bij de vijver was aangekomen liet ze zich op een bankje ploffen om uit te hijgen.

Dan zat aan één van de tafels. Dit keer keek hij niet rond of hij nog leuke meisjes zag of was druk in gesprek met een leuk meisje. Zoals hij dat normaal altijd deed. Nee dit keer zat hij met een schrift voor zich, hij schreef zijn gedachtes op vooral omdat die over Abby gingen en hij het echt van zich af meost schrijven anders zou hij gek worden.

Logan liep voorzichtig het parkje binnen. Hij voelde zich iel en onveilig zonder Shan, zijn reusachtige draak, achter hem. Hij was helemaal alleen. Eigenlijk was dat overdreven, want er waren genoeg mensen en grassprietjes. Maar hij voelde zich toch niet lekker. Hij ging aan een tafel zitten, tegenover een jongen die aan het schrijven was. Hij nam niet de moeite om gedag te zeggen, niet wetend dat dat in zo'n situatie eigenlijk wel hoorde.

Dan keek even op naar de jongen. Ook hij zei geen hallo maar dat kwam meer omdat hij de zin even wilde afschrijven. Met een zucht liet hij het potlood los toen de laatste punt gezet was.' Heey sorry dat ik niet eerder hoi zei.' Met een vriendelijke glimlach stak hij zijn hand naar de jongen uit,' Ik ben Daniëlo maar noem me Dan.'

Logan keek op. Zo spontaan was iemand nog nooit tegen hem geweest. "Ik ben Logan," zei hij een beetje verdwaasd. "Gewoon Logan." Hij pakte de hand en schudde hem een paar keer op en neer, zijn best doende om zichzelf te herpakken en een glimlach op te zetten.

Dan lachtte vrolijk,' Niet veel mensen zijn zo spontaan als ik, en ja ik weet ik lees je gedachtes maar wen er maar aan want ik weet nog niet heel goed hoe ik dat moet stoppen. Ik krijg soms de ergste gedachtes binnen.' Er kwam een grote grijns op zijn gezicht.' Ik weet van haast iedereen die hier is wat ze denken.'

Logan glimlachte. "Ach, maakt niks uit," zei hij. "Ik heb niks te verbergen." Hij grinnikte. Hij had al mensen met telekinese ontmoet. Hij moest alleen wel zeggen dat hij het nodig vond dat mensen dat gedoe uit konden zetten. Maar kennelijk ging dat erg moeilijk.

Dan begon heftig te knikken,' Ja mensen wat is dat moeilijk, al die andere gedachtes terwijl mijn eigen gedachtes al nauwelijks te begrijpen zijn.' Er lag een vrolijke glimlach op zijn gezicht en de zon scheen heerlijk in zijn gezicht.' Maar goed heb je echt niets te verbergen? Want anders kom ik er wel achter hoor.' Het klonk als een grapje maar Dan zou er echt achter komen anders.

"Nee, ik heb niks te verbergen," zei Logan serieus en hij begon te lachen. "Je kent me nauwelijks en je wantrouwt me." Hij keek Dan vrolijk aan. "Maar serieus, ik heb niks te verbergen." Zijn gezicht was weer helemaal strak en zijn stem was opeens zwaarder. Het was bedoeld als grap.

Dan schoot in de lach,' Ik wantrouw niemand het is alleen dat als je wilt dat ik niet je gedachtes lees moet je niet aan dat geheim denken anders krijg ik het toch voor elkaar om je geheim te weten. Eerder in dat opzicht.' Oké Dan wist nu al dat hij Logan wel mocht. Tot nu toe was het een aardige jongen en humor zat ook wel goed. Dat vond Dan toch redelijk belangrijk.

Logan glimlachte. Het mooie was dat hij gewoon geen geheim had. Hij keek naar de grassprietjes die giechelend wiegden in de wind. Hij dacht aan de taal lessen van Shan, die hem de Taal der Bomen had aangeleerd. 'Grassprietjes zijn net iets hoger ontwikkelde planten dan algen, maar ze doen nog steeds niet veel.' Dat was dan ook wat Logan in de praktijk had geleerd. Je kon het best een gesprek aangaan met een eeuwenoude eik, al waren de bomen hooghartiger dan alle andere planten.

Dan was even helemaal overdonderd door de gedachte van Logan. Dan wist echt niet dat je tegen bomen kon praten of grasprietjes. Het maakte hem eerder aan het lachen,' Oké jij kan me dus nog wel het één en ander leren over de Taal der Bomen.'

"Nee, kan ik niet," zei Logan hoofdschuddend. "Mijn draak, die me dit geleerd heeft, is van een oeroud ras. Ze weten waarschijnlijk alles, maar dat delen ze met niets of niemand. En ik mocht een taal kiezen omdat ik bij Shan hoor, sinds ik zijn ei heb gevonden, maar ik mocht hem niet doorvertellen. Ik kan wel de taal voor je vertalen of hem uitspreken." Hij glimlachte verontschuldigend, maar zo was het nu eenmaal.

Dan knikte begrijpend,' Jammer nou dan was dat een interessante les.' Hij glimlachtte en keek even naar de lucht want daar vloog Avioré. Af en toe keek ze omlaag om zeker te weten dat Dan niet met een meisje aan het praten was. Hij meost er wel om lachen.

"Tja, misschien wel," zei Logan, licht teleurgesteld. "Maar ik wil mijn draak niet te schande zetten bij zijn soort, dat snap je wel. Maar hier hoor je toch niks interessants, alleen het gegiechel van de grassprietjes." Hij bedacht zich plots iets. Dat irritante gegiechel kon stoppen. En er was maar één woord voor nodig. Logan stootte één lange, diepe, krakende en harde klank uit. Letterlijk vertaald was het iets als 'stilte'. En alle planten in de omgeving stonden inderdaad stil. "Dat is beter," zei hij tevreden.

Dan floot even tussen zijn tanden door,' Cool trucje en ik snap het wel hoor, jij moet doen wat je denkt dat goed is.' Hij had er vrede mee en deed ook echt niet moeilijk over zoiets.' Weet jij nog leuke plekken om heen te gaan? Ik ben op een soort doorreis en wil nog naar een paar leuke plekken.'

Logan grinnikte. "Nee, niet echt," zei hij. "Ik kom niet echt verder dan de rug van mijn draak, waar ik woon. Daar heb ik mijn huisje en mijn tuinen en meer van de wereld heb ik bijna niet gezien, als je alle zeeën niet meetelt." Hij grinnikte. "Ik kan het beter aan jou vragen, wat moet ik nog doen of wat is leuk om te doen of waar moet ik echt nog heen." Hij keek Dan vrolijk aan. Hij zat er totaal niet mee, hij vond het een fijn leven.

Dan lachtte vrolijk,' Nou aan mij moet je het ook niet echt vragen want of ik ben dronken wanneer ik het zie of ik heb alleen maar aandacht voor de meisjes. In dat opzicht ben ik een echte rokken jager. Sorry kan je niet verder helpen. Maar ik heb sinds kort een vriendin dus moet nu wel een paar dingen kunnen vertellen. En mag niet meer naar meiden kijken.' Hij grijnsde breed en keek even met een schuin hoofd naar Logan,' Is je draak dan zo groot? Ik bedoel mijn draak is nou niet bepaald groot ofzo.'

"Ehm, ik kan niet echt omschrijven hoe groot hij is," zei Logan. "Hij is reusachtig even hoog als een gemiddelde berg en op zijn rug kunnen er vijf van die naast elkaar. Ik denk dat hij zegmaar tien keer dit parkje is. Wel meer waarschijnlijk." Hij dacht diep na, over hoe hij het beter uit kon leggen.

Die draak is zeg maar even groot als Nationaal Park de Hoge Veluwe en dat is volgens even groot of net iets groter dan Amsterdam.

Dan had de trek gekregen om tusse nzijn tanden door te fluiten en alweer deed hij dat,' Dat is groot, maar goed hoe groter hoe beter toch?' Dat vond hij eigenlijk helemaal niet maar het was eruit voordat hij er erg in had. Dus haalde hij even zijn schouders op en schudde met zijn hoofd zodat zijn haren uit zijn ogen waren.

"Daar kan ik niet over oordelen," zei Logan wijs. "Want ik weet niet hoe een kleinere draak is. Shan kan bijvoorbeeld niet vliegen of hard rennen, zoals de meeste andere draken wel kunnen." Hij glimlachte en vormde een miniatuurbeeld van Shan uit de aarde, met zichzelf ernaast. Hij was kleiner dan de draak zijn teennagel, zo had hij het gemaakt.

Dan keek weer bewonderd en wou nog wat zeggen toen Avioré in zijn hoofd begon te zeuren over dat ze weg wilde.' Sorry ik moet gaan, mijn draak wilt weer vertrekken want ze heeft het wel weer gehad hierzo. Het was leuk je te ontmoeten Logan.' Dan stond op en zwaaide nog even toen liep hij het park uit en net buiten het park kwam Avioré naar beneden en klom hij op haar rug.

"Nou, oké," zei Logan een beetje beteuterd. Hij had wel door willen praten. "Ik zie je nog wel eens." Hij grinnikte en liep de andere kant op, want hij moest nog een lange weg richting Shan, die niet in de stad kon komen. Dat was dan weer een nadeel, dacht hij.