Bankje aan de weg - Het rijk v. d. Waterman

Gewoon een simpel bankje, van hout en metaal, aan de kant van de weg. De weg is groot en breed. Er staat aan de andere kant van de weg een paar bomen. De meeste bomen zijn een beetje beschadigd misschien kwam het door vandalisme, misschien oudheid. Niemand weet het en het interesseert niemand ook echt.

Regels: Het bankje niet kapot maken, de bomen mogen wel kapot.
Personen: Maximaal 3
Level: maakt niet uit.

Abby zat ongeintreseerd op het bankje, Fire had even rust nodig gehad en lag nu een stuk verderop uit het zicht te slapen. Zij zat hier ondertussen zich te vervelen. Ze maakte in haar hand kleine vlammetjes en liet ze toen weer doven. Het was iets wat ze altijd deed als ze zich verveelde. Iets wat ze nu zeker deed.

Dan liep rustig naar het bankje toe, hij kwam er vaak om even tot rust te komen. Of om gewoon even mensen te ontwijken. Helaas ging dat deze keer niet want toen hij het bankje in zicht had zag hij ook een mooie verschijning erop zitten. Gelijk ging hij wat rechter lopen en zijn hand gleed even door zijn blonde haren.' Goeiemiddag jongedame, is het erg als ik naast u kom zitten?' Met een charmante glimlach en zijn hoofd een beetje schuin keek hij haar lief aan.

Abby hoorde een stem en keek op. Ze liet haar ogen even over de jongen heen glijden, van zijn tenen tot zijn gezicht. Wat ze zag beval haar wel, behalve die lieve glimlach. Dat vond ze altijd zo nep. 'Het is niet erg als je hier komt zitten.' zei ze toen rustig. Ze dacht niet dat hij naast haar zou willen zitten als ze vertelde dat ze dertiener was, want ergens geloofde ze niet dat hij in het leger zou zitten.

Dan knikte vriendelijk,' En wat doet iemand als jij hierzo in the middle of nowhere?' Langzaam ging hij naast haar zitten en deed zijn handen in zijn broekzak. Wanneer hij hier zat hield hij van de zon. Het was heerlijke warm en het gaf hem altijd het gevoel dat er helemaal niks aan de hand was. Maar dat was het wel, hij zat met die stomme vloek van dertiener zijn.

Abby keek voor zich uit. Ze had het contact met Fire even verbroken dus ze wist niet hoelang het zou duren tot ze hier weer was. 'Gewoon rusten. En jij?' vroeg ze meteen nadat ze had geantwoord. Ze stelde altijd de vraag terug. Zodat ze zelf niet zoveel hoefde te vertelle ndat was altijd makkelijker.

Dan keek even onderzoekend naar het meisje, gelijk die tegen vraag. Het verbaasde hem niet maar hij had het ook niet helemaal verwacht,' Gewoon van de zon genieten en hopen dat ik straks nog normaal word aangekeken.' Met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht keek hij naar de grond. Eigenlijk had hij altijd een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Dat was haast altijd standaard. Behalve wanneer hij een Breakdown had, maar daar wilde hij dan ook nooit echt over nadenken.

De wenkbrauwen van Abby gingen iets omhoog. 'Waarom zouden ze je vreemd aankijken dan?' zei ze toen vragend, haar stem was neutraal maar klonk sowieso al aardiger dan normaal. Ze glimlachte zowaar en ze wist niet waar het door kwam maar ze was oprecht geinteresseerd.

Dan vond het heerlijk om de aandacht te krijgen toch voelde dit als een andere soort aandacht.' Aghh het maakt niet zo heel veel uit, en trouwens waarom zou ik daarover klagen wanneer er zo'n mooie vrouw als jij naast me zit. Ik ben Daniëlo trouwens, Daniëlo El Capri.' Met zijn hand uitgestoken naar haar stelde hij zich voor.

Abby glimlachte een beetje. 'Abby.' zei ze rustig terwijl ze zijn hand schudde, haar hele naam zei ze niet omdat dat zinloos was volgens haar. 'En toch wil ik het weten.' zei ze met een glimlach. Natuurlijk voelde ze zich gevleid door zijn woorden, maar het laatste wat ze zou doen was dat laten merken. Dat was juist wat hij wilde.

Dan grinnikte even,' Mooie naam Abby, en helaas voor jou kan ik je gedachte lezen dus ik weet dat je gevleid bent. En dat was inderdaad precies wat ik wilde. Maar goed voor wat hoort wat dus ik zal je vertellen waarom mensen mij raar aankijken.' Even hield hij op, gewoon om wat spanning op te bouwen,' Ik ben een Dertiener en de meeste die dat weten kijken me raar aan omdat ik volgens hun geen typische dertiener ben. Wat vind jij?' Er stond een vrolijke glinstering in zijn ogen en hij keek Abby aan. Eigenlijk hield hij haar blik vast, hij wilde haar pijlen zonder haar gedachtes te lezen. Niet dat hij het echt kon maar het was het proberen waard vond hij.

De ogen van Abby werden iets groter, ze had niet verwacht dat hij dertiener was. Ze lachte even honend. 'Nee je bent geen typische dertiener.' zei ze toen rustig. Ze sloeg haar ogen neer toen hij zo lang in haar ogen keek. Niet dat ze het vervelend vond om in zijn ogen te kijken, maar iets in haar maakte dat ze haar ogen neersloeg. Dat was vreemd, ze keek dagelijks mensen recht in de ogen, maar dan was er angst te lezen. Angst voor haar en niet die vrolijke glinstering in de ogen van Daniëlo. Ze wist ook dat ze niet teveel tegen hem moest zeggen, als hij geen typische dertiener was zou hij ook voor haar wegrennen zodat hij wist dat ze dagelijks mensen vermoordde voor Zenan.

Dan liet even een diepe zucht uit zijn mond komen,' Ik lijk dan wel geen typische dertiener, ik moord ook net als iedere dertiener voor Zenan. Dus nee ik ga jou niet raar aankijken. En al helemaal niet weg rennen. Dat zou ik niet eens kunnen van zo'n schoonheid, ik zou het ook niet willen. Je lijkt me veel te aardig.' Nu pas kreeg hij door dat hij nog steeds haar hand vasthield. Glimlachend streek hij even over haar hand. Eigenlijk wilde hij er heel ridderlijk en ouderwets een kus op geven maar hij wist niet heel goed hoe Abby daarop zou reageren dus deed hij het maar niet.

Abby wist dat ze haar hand weg moest trekken, ze kon hier niet zo blijven zitten. Alleen deed ze het niet omdat het eigenlijk ook wel goed voelde. 'Dat komt omdat je me niet echt kent.' zei ze toen rustig. Mensen behoorde haar niet aardig te vinden, ze hoorde haar beangstigend te vinden en van haar weg willen komen. Niet zoals wat Daniëlo nu deed.

Dan lachtte,' Ohh en wat moet ik dan van je weten om je beangstigend te vinden want als ik eerlijk ben, maak je me absoluut niet bang. Ik wil je eigenlijk zelfs beter leren kennen.' Even luisterde hij naar de wind en naar alles om zich heen. Toen liet hij met veel spijt haar hand los.' Ohh en noem me Dan inplaats van Daniëlo, dat is gelijk zo lang en volwassen. En geloof me ik ben alles behalve volwassen.'

'Niets hoef je te weten. Het enige wat je moet doen is hier weggaan en me vergeten. Je wilt me niet beter leren kennen, geloof me maar.' zei ze stellig tegen hem. De laatste die haar beter had willen leren kennen lag nu meters diep onder de grond. Ze wilde dat niet nog eens meemaken. Ze had zich zo gedraaid dat ze hem niet meer aankeek, ze hield haar ogen gericht op de grond voor haar.

Dan keek haar even beduusd aan, zo'n felle reactie had hij niet verwacht. Maar ook haast gelijk herstelde hij zich,' En wat als ik dat niet doe? Want ik wil je leren kennen. Ik zou jou niet kunnen vergeten en zou het ook voor geen goud willen.' Het was eruit voor hij er erg in had. Gelijk wendde ook hij zijn blik af en keek naar de grond.' Sorry, zo bedoelde ik het niet.' Waarvoor hij sorry zei wist hij zelf ook niet zo heel goed, maar hij vond het wel gepast.

Abby was dit niet gewend. Ja aandacht dat was ze gewend, maar mannen die haar wilde kennen was voor haar echt een onbekend terrein. 'Je wilt het niet weten, echt niet.' fluisterde ze toen. Ze kon hem moeilijk haar leven vertellen. Hij zou het niet begrijpen. Dat kon niet dat hij het zou begrijpen.

Dan klakte even met zijn tong en schudde toen zijn hoofd,' Oké dan wil ik dat niet. Maar dat weehoud me niet om je een mooie en aardige vrouw te vinden.' Nog steeds keek hij naar de grond, hij had zich wat voorover gebogen en zijn ellebogen rustte op zijn bovenbenen. Achter hem hoorde hij Savioré landen,' Meisje als je haar iets aandoet maak ik je af.' Het was gericht op de draak en die schudde toen wild haar hoofd.' Is al goed schat.' Mompelde hij nog. Voordat hij zich weer op Abby richtte,' Sorry ze is soms nogal jaloers.'

'Er is geen reden om jaloers te zijn, straks verdwijn ik weer en zal je me nooit meer zien. En ze zal de kans niet krijgen me iets aan te doen.' zei ze toen rustig. Misscihen was het nog niet opgevallen maar langs haar heup lag haar zwaard al, zo voor het grijpen. Iedereen kon zien dat het een bijzonder zwaard was maar zij wilde er nooit veel over kwijt.

Mizure zat in een kleermakerszit op het bankje, haar haren waaide mee met de zachte wind. Natuurlijk sprongen de lokken wild om haar hoofd, wat had je anders verwacht. De lucht was een schemerige kleur, de zon was al onder gegaan. Waarom ze hier zat wist ze niet, zoals ze al vaker niet wist waarom ze op sommige plekken was.
-
Ze wilt die Hei meeten oke ? (:

Oke n.n ik ga nu (na dit bericht) alleen wel de eerste lord of the rings film (af)kijken met mijn vriendin, dus het kan even (lees: Lang) duren voor je weer antwoord krijgt.
~~
Het voelde raar om weer zo dicht bij thuis te zijn. Natuurlijk was het niet echtdichtbij, hij was niet eens in zijn eigen rijk, maar toch was het het dichtst bij dat hij in jaren geweest was. Uit Hei's gezicht was niks op te maken, terwijl hij in een rustig tempo over de weg liep. Er lag een compleet neutrale gezichtsuitdrukking op.

Oke n.n ik ga nu (na dit bericht) alleen wel de eerste lord of the rings film (af)kijken met mijn vriendin, dus het kan even (lees: Lang) duren voor je weer antwoord krijgt.
~~
Het voelde raar om weer zo dicht bij thuis te zijn. Natuurlijk was het niet echtdichtbij, hij was niet eens in zijn eigen rijk, maar toch was het het dichtst bij dat hij in jaren geweest was. Uit Hei's gezicht was niks op te maken, terwijl hij in een rustig tempo over de weg liep. Er lag een compleet neutrale gezichtsuitdrukking op.

Gehehe oke.
~
Uit de verte zag ze een jongen aankomen, tenminste het leek op een jongen aan het figuur te zien. Een geïrriteerde zucht verliet haar lippen , kon ze nou nooit alleen zijn? Tja ze had het ook moeten verwachten, dit bankje lag aan de weg.

Abby schreef:

'Er is geen reden om jaloers te zijn, straks verdwijn ik weer en zal je me nooit meer zien. En ze zal de kans niet krijgen me iets aan te doen.' zei ze toen rustig. Misscihen was het nog niet opgevallen maar langs haar heup lag haar zwaard al, zo voor het grijpen. Iedereen kon zien dat het een bijzonder zwaard was maar zij wilde er nooit veel over kwijt.

Dan schudde zijn hoofd,' Jammer, heel jammer.' Even gleed zijn blik over haar lichaam maar inplaats van iets interessants van haar lichaam ontdekte hij een zwaard.' Waarvoor het zwaard?' Zijn wenkbrauw gleed langzaam de lucht in en hij keek haar nu recht in haar ogen aan met een opgetrokken wenkbrauw.