Het gezellige park - Waterman.

Midden in een klein stadje genaamd Daraku is een middelgroot park te vinden. Je kunt het qua grootte wel een beetje vergelijken met 3 voetbalvelden. In het park is het altijd gezellig, er zijn ouders met kinderen die ronddartelen, verliefde paartjes die tegen een boom aanzitten of op het grasveld naar de wolken kijken, er zijn oude mannetjes en vrouwtjes die op een bankje gezellig zitten te kletsen en er zijn vele dagjes mensjes die op de foto willen op de rand van de fontein die in het midden staat.

Regels: vrij alleen er is niet genoeg ruimte voor veel draken door de bomen
Personen: Het is groot, dus ik denk niet dat dat uitmaakt.

Clavis zat alleen op een bankje en had haar benen opgetrokken. Iedereen had het zo gezellig, iedereen had de tijd van hun leven. En zij zat hier alleen, huilend. Geen ouders om mee te praten, geen vriendje om van te houden, niet dat ze die zou willen. Maar opeens voelde het heel leeg en alleen, zelfs Onium was er niet. Haar geliefde draak kon hier niet landen vanwege de bomen dus die was weer terug naar huis gegaan.

Lopend langs alles en iedereen in het park, voelde Scarlet zich eigenlijk een beetje doelloos op het moment. Ze had niets te doen, en babbelde alleen maar een beetje met Artemis in haar hoofd. Ze had niet echt iets speciaals, maar Artemis lette altijd op haar. Ook nu vloog Artemis in haar ontzichtbare kleur rond in de lucht. Ze vond het wel prettig, zo voelde ze zich minder alleen. Scarlets ogen gleden langs de mensen, het was niet erg druk, maar er waren aardig wat mensen. Dus degene die alleen zaten, vielen op. Zo ook een meisje met roze haren, die op het bankje zat waar Scarlet nu bijstond.

Clavis zag dat een meisje voor haar bankje stond en snel veegde ze haar tranen weg en ging normaal zitten met haar benen gestrekt. Haar armen had ze over elkaar gevouwen en even bekeek ze het meisje met een schuin hoofd,' Heey, kom je erbij zitten?' Het was raar dat ze zo spontaan was, ook al wist Clavis wel altijd redelijk goed een gesprek aan te knopen. Mensen vonden het op de één of andere manier leuk om met haar te praten.

Scarlet draaide zich naar het meisje met de roze haren. Rustig nam ze dit meisje in zich op. Ze was schuw, vertrouwde mensen niet meer zo snel als ze ooit had gedaan. Met een neutrale blik op haar gezicht ging ze uiteindelijk naar het meisje op het bankje zitten en sloeg haar rechterbeen over haar linkerbeen. Ze deed de rok van haar jurkje over haar knie heen en keek weer naar het meisje. 'Huilde je?' Vroeg ze.

Clavis kleurde een beetje en schudde toen toch maar haar hoofd,' Nee hoor, wat doe je hier in je eentje? Dit is niet echt een plek om alleen te zijn.' Natuurlijk wist Clavis dat ze hier zelf ook alleen zat maar dat maakte niet uit vond ze. Zij had een goede reden en misschien dit meisje ook en dan zou ze die rede graag willen weten. En ze meost het gesprek een beetje op gang krijgen.

Scarlet haalde langzaam haar schouders op en haar ogen gleden door het park. Ze had hier een keer met Jason gezeten, ze hadden toen een picknick. Een steek voelde ze op de lege plek in haar hart en in haar buik. Langzaam sloeg ze haar armen om haar buik heen. 'Ik ben eigenlijk een beetje doelloos, maar ik heb frisse lucht nodig.' Zei ze tegen het meisje met de roze haren. Ze wist haar naam niet, dus bleef ze haar maar eventjes zo noemen.

Clavis voelde zichzelf veranderen en het deed haar een beetje pijn. Waarom kon ze niet één keer gewoon zichzelf blijven? Vroeg ze aan zichzelf en eigenlijk wist ze het antwoord wel, omdat ze niet wist wie zij zelf was. Na een korte stilte zei Clavis op een beetje onzekere toon,' Doelloos is ook niet goed, ik ben hier gekomen om me eraan te herinneren waarom ik ook alweer bestond. Dit is de plek met de meeste liefde. Clavis trouwens.' Het liefst stak ze haar hand uit maar op de één of andere reden hield iets haar tegen. Nu zaten haar handen gewoon in haar schoot gevouwen.

'Ja, de plek met de meeste liefde..' Scarlet liet die woorden even tot zich doordringen. 'En waarom besta je dan?' Vroeg ze aan het meisje dat zich nu als Clavis had voorgesteld. Ze wist dat die vraag misschien een beetje persoonlijk was, dus een antwoord verwachtte ze niet. 'Ik ben Scarlet.' Stelde ze zichzelf voor en liet even een vriendelijke glimlach zien, een oude vriendelijk glimlach.

Clavis keek het meisje genaamd Scarlet even schichtig aan,' Euhmm daar ben ik nog steeds niet uit.' Het was een leugen maar dat maakte haar niet uit. Ze vond dat de vraag veel te persoonlijk was en wilde daar dan ook niet eerlijk op antwoorden. Niet iedereen hoefde al haar privé dingen te weten. Dat was iets wat ze in zichzelf koesterde.' Aangenaam Scarlet.'

Scarlet knikte langzaam. Eigenlijk was zij er ook niet precies uit waarom ze eigenlijk nog steeds leefde. Ze was succesvol, maar niet erg gelukkig. Ze moest nieuw geluk zoeken, maar dat was moeilijk. 'Aangenaam.' Zei ze tegen Clavis en glimlachte eventjes overtuigend. Ze keek naar een meisje dat achter een bal aanrende en glimlachte. Spelende kinderen waren leuk om te zien, zo vrolijk. Misschien moest ze maar eens aan kinderkleding beginnen.

Clavis frunnikte een beetje aan haar zelfgemaakte rokje. Hij was wijd uitlopend en net tot haar knieën. Bordeaux met af en toe iets gouds erdoorheen. Voor het eerst viel ze een beetje op als het ging om haar kleding. Niet dat haar shirtje zo indruk wekkend was want die was gewoon simpel zwart en een klein knoopje onderaan aan de linkerkant waardoor je een heel klein beetje haar litteken zag. Het was een redelijk normale outfit maar door haar roze haren zag je toch duidelijk een verschijning niet dat ze dat wilde zijn. Het liefst wilde ze verdwijnen.

Scarlet keek af en toe even naar het roze harige meisje dat ze nu kende als Clavis. Ze was onder de indruk van de roze haren, maar had het wel eens eerder gezien. Een aantal jaren geleden was er zo'n meisje met roze haren, heel grappig was dat. Ze keek het park weer in. "Probeer een gesprekje, val weer terug in je oude gewoontes." Stelde Artemis voor in haar hoofd, maar zei niets. Ze wist niet of ze nog de oude gewoontes terug wilde. Oude gewoontes, waaronder viel dat ze vaak gewoon een gesprek begon.

Clavis voelde haar blik soms en het maakte haar een beetje onzeker. Onzeker of het meisje naast haar genaamd Scarlet haar raar zou vinden. Of zij dan ook echt raar was? Niet alleen onzekerheid kwam door haar gedachte ook bezorgdheid, over het meisje, wist zij wel waarom ze leefde? Langzaam opende ze haar mond om hem daarna weer dicht te doen. Nee, ze wist niet wat ze meost zeggen, het lukte haar niet een normaal gesprek te voeren wat raar is want meestal was een gesprek voeren haar specialiteit.

Wij komen even tussendoor
-
James wandelde rustig over de paden van het park. Hij lette niet echt op waar hij liep, maar door zijn uitzonderlijke lengte en al zijn littekens liepen de meeste mensen met een boog om hem heen. Hij was desondanks heel charmant gekleed. Hij droeg een witte blouse en een zwarte broek met krijtstreepje. Hij plukte even aan het zilveren ringetje in zijn linkeroor en liep rustig door. Zijn zwarte instappers begonnen pijn te doen aan zijn voeten, dus hij besloot op een bankje bij een vijvertje te gaan zitten.

Mizure zat onder de schaduw van een boom. Haar ogen waren enkele seconden gesloten waarnaar ze ze opende. De pen bewoog zich over het papier, letters vormde woorden, woorden vormde zinnen en zinnen vormde het gedicht wat er toenet in haar op was gekomen. Voor haar leek het altijd makkelijk te gaan, als of ze het van een boek overschreef.

Sorry dat het zo lang duurde was naar buiten, de zon scheen
--
James keek om zich heen. In zijn nabije omgeving zat alleen een meisje met paars haar. Ze zat te schrijven onder een boom. De vlekken van de zon die door de bladeren heenvielen maakten dat ze er prachtig uitzag. Ze deed hem ergens denken aan Charlotte, maar hij schudde zijn hoofd en las zichzelf de les. Liefde kon alleen foutlopen. Dat had hij wel gemerkt. Hij streek door zijn rode haar en kon het niet laten nog een blik op het meisje te werpen.

Oude gewoontes, blozen als iemand je aansprak. Oude gewoontes, blozen als iemand je een complimentje gaf inplaats van diegene wantrouwig aankijken. Oude gewoontes, vriendelijk en vrolijk glimlachen naar iedereen. Oude gewoontes, er waren zoveel oude gewoontes waarvan ze niet wist of ze die nog kon gebruiken. Ze wist niet of ze datzelfde persoon nog was. Scarlet boog zich een stukje naar voren om het bandje van haar hakken te verschuiven.

Mizore voelde een blik in haar rug prikken en keek dus ietwat geïrritteerd naar de kant waar ze dacht dat die vandaan kwam. Hierdoor keek ze recht in de ogen van een onbekende jongen. Zo vlug ze hem zag schoot haar wenkbrauw omhoog. Ondertussen sabbelde ze op de lolly die in haar mond zat, het stokje bewoog op en neer.

James zag dat het meisje onder de boom hem aankeek, en ook dat haar wenkbrouw omhoogschoot. Hij was blijkbaar op iemand gestuit die redelijk normaal was, tenminste, volgens zijn normen. Waar hij vandaan kwam kon je echt niet ongestoord naar iemand kijken zonder een beledigende reactie. Hij voelde zich hierdoor meteen op zijn gemak en zwaaide luchtig, maar uitdagend naar het meisje met het paarse haar.

Ohja, sorry dat ik er eerst niet op reageerde k moest namelijk snel zijn.
En het maakte niet uit hoor! (:
~

Mizore andere wenkbrauw schoot ophoog toen de jongen ook nog naar haar zwaaide. Met twee opgetrokken wenkbrauwen bleef ze hem aankijken waarnaar ze kort haar hand opstak, de pen vloog weg door de snelle beweging. Zuchtend keek ze waar de pen belandde, voor de jongen. Natuurlijk zou dit haar gebeuren, moest ze weer opstaan wanneer ze net zo lekker zat.

James raapte de pen op die voor zijn voeten lag. Hij keek erna. Het was een doodgewone pen, volgens hem. Niets speciaals. Hij had natuurlijk ook nul komma nul verstand van pennen. Het zou net zo goed de pen kunnen zijn die Zenan de Wijze zelf ook gebruikte. Hij keek naar het meisje en glimlachte nog breder. Hij zou de pen niet komen brengen, ze moest hem zelf maar komen halen, vond hij.

'Wil je hem even geven?' vroeg ze, iets vriendelijker als ze eerst had gekeken. Ja, ze was te lui om even op te staan en die paar meters te lopen. Ze zat net op de perfecte plek, straks moest ze hem weer helemaal uitzoeken voordat ze eindelijk weer goed zat. In haar ogen lag een verveelde blik, toch zag je ergens een twinkel zitten. Dat had ze altijd, hoe ze ook keek. En tja, haar ogen staken ook prachtig af op de paarse korte haren.

Celene kwam aangelopen, ze droeg nog steeds haar mantel en de kap was over haar hoofd. Ze deed nooit de mantel eigenlijk af. Van een grote afstand leek het soms alsof ze erg mysterieus was. Ze zag vele mensen en rolde af en toe met haar ogen als ze mensen zag die dol verliefd waren. Liefde was niet haar ding en dat zou nooit haar ding gaan worden misschien! Ze nestelde zich in een boom en zat op een stevige dikke tak en zo kon ze iedereen goed observeren.

off: Hier wil Celene Hei ontmoeten ) Hopelijk kan dat..

Oke n.n ik ga nu (na dit bericht) alleen wel de eerste lord of the rings film (af)kijken met mijn vriendin, dus het kan even (lees: Lang) duren voor je weer antwoord krijgt.
~~
Hei wist eerlijk gezegd niet wat hij hier deed, zo lopend door het park dat duidelijk alleen bedoeld was voor vrolijke en gelukkige mensen. Hij, met zijn zwarte, lange jas/mantel leek hier net zo thuis als een penguin in de woestijn die de rijken van elkaar scheidde. Totaal niet dus.