Het gezellige park - Waterman.

Seven zette grote ogen op,' Maar hoe en..' Verder kwam ze niet want haar hoofd begon opeens heel hard te bonken. Het leek net alsof iemand een speaker tegen haar hoofd aan zette en die toen op volle volume zette. Gelijk grepen haar handen naar haar hoofd. Ze moest thuis komen of op zijn minst ergens waar ze kon liggen. Met moeite wist ze Yasmine aan te kijken,' Kom met mij mee naar huis alsjeblieft.' Zei ze weer met een dubbele tong.

hmm valt dronkenschap te genezen xd?
-
Yasmine zag dat het meisje pijn had, dat Seven last had van haar hoofd. Voorzichtig probeerde Yasmine haar te ondersteunen, ze was veel te bang dat ze weer om zou vallen. "Natuurlijk." zei ze zacht terwijl ze met haar andere hand door haar witte haren streek. Door de drank zag ze er ziek uit, maar dat betekende niet dat haar schoonheid verloren ging. Voorzichtig zette ze een stapje, al had ze geen idee welke kant ze uberhaupt opmoest.

Ik vind van niet xD.
~~

Seven grinnikte even maar zelfs dat deed pijn aan har hoofd. Snel draaide ze Yasmine om,' We moeten die kant op schoonheid.' Mompelde ze. Even gaf ze een klein kusje op de wang van Yasmine,' Ik hou van je.' Fluisterde ze kort. Het waren woorden die veel te kostbaar waren om in een dronken bui te zeggen. Het waren woorden die thuis hoorde in een plaatje waar dronkenschap of verraad niet hoorde. En Seven had het idee dat zij die woorden niet waard was om te zeggen en om te krijgen.

Yasmine zei niks, probeerde niet direct een sprongetje te maken van geluk door de woorden die ze uitsprak. Ze was dronken, dan was je je zelf iet. Ze had iemand wel eens horen zeggen dat als iemand dronken was je beter niet kon geloven van wat ze zeiden. Ze waren hunzelf niet, zeiden alles veel te makkelijk zonder ene reden. Het enige wat Yasmine deed was zorgelijk Seven vasthouden en in de richting te lopen van het huisje van Seven.

oké ik ga effe het huisje aanmaken xD
~~
Seven wist dat Yasmine niks zou zeggen. Het maakte haar ook niks uit zolang ze maar bij haar was. Zolang dit maar geen droom was en zolang Yasmine de waarheid sprak over dat ze samen konden zijn.

New.
~
Met haar armen om Lillith heen geslagen liep ze, dit keer met een glimlach, over het gras. Lilly was op zoek naar een mooi plekje waar ze konden zitten en hun kleine picknickje konden maken. Hij was dan wel erg klein, in haar tas zaten alleen maar sandwiches, snoepjes en wat ranja voor Lillith maar toch was het pijnlijk dat Yukito weer niet mee was gegaan. Snel wuifde ze die gedachten weg, vandaag zou ze eens niet aan die klootzak denken,

Yasmine was opzoek naar Lucio, ze wist dat hij hier ergens in de buurt zou zijn. Maar hij had al haar spullen nog, en het was toch fijn dat als ze bij Seven was, ze ook wat schone kleding had ondanks dat ze de blauwe jurk met het roze kruis prachtig vond. Bijna huppelend van vrolijkheid liep ze door het parkje waar ze enkele avonden eerder het witharige meisje nog dronken naar haar huisje had gebracht. Met een glimlach keek ze naar een wat jonge moeder met een enorm schattig kindje in haar armen.

Eindelijk had ze een plekje gevonden. Dicht bij een boom zodat ze schaduw en zon hadden. Lilly zette het kleine meisje, Lillith op de grond en ging voor haar zitten. Ze pakte haar kleine handjes vast en drukte haar lippen ertegenaan. Het meisje gilde van blijdschap, dat kleine kinderen al met zulke kleine dingen vrolijk konden worden. Waren volwassen maar zo, dan was de wereld een stuk mooier.

Yasmine keek na een tijdje met een glimlach omhoog. Op dat moment zag ze een wolk die Lucio wel moest zijn. Zwaaiend naar haar draak deed ze een stapje opzij zodat hij tussen de bomen door kon landen. De niet al te grote draak die de vorm had v an schaapjeswolk lande, al van ver af was de nieuwsgierige blik te zien in zijn ogen. Het was voor het eerst dat ze een nacht zonder hem had doorgebracht.