Het gezellige park - Waterman.

James keek naar de tekening en zijn ogen werden minstens twee maten groter. 'Wauw, het lijkt wel een foto.' (Ik vind dat ze al camera's hadden) Zei hij verwonderd. Ieder littekentje in zijn gezicht was te zien op de tekening. Op precies de goede plek met precies de goede vorm. Zelfs zijn haar piekte precies de richtingen op waarin het altijd deed. 'Ik ben zwaar onder de indruk.' Zei hij tegen Mizore.

'Oh dankje, het had beter gekund, denk ik.' zei ze schouderophalend. Ze glimlachte, blij om het compliment. Zuchtend ging ze tegen de boom aanzitten, nu pas voelde ze hoe moe ze was, pff. 'Waar overnacht je nu eigenlijk?' vroeg ze geïnteresseerd, ze wist niet zeker of hij in de kampen of gewoon in een kroeg overnachtte.

Celene schreef:

Celene zag de jongen, hopelijk had de jongen niet haar ogen gezien. Ze hoopte dat hij alleen haar neus en lippen zag, bleef schuil houden, ze zou zich niet laten zien omdat ze het nog niet echt vertrouwde. Celene had gezien hoe verbaasd hij was, maar wist niet waarom? Waarom zou hij nou verbaasd zijn om haar te zien. Zijn mond had een perfecte 'O'. Toch bleef ze en hield hem in de gaten, ze deed nog een stapje achteruit en viel bijna. Alleen kon ze zich net vast houden aan een stevige tak, ze had wel even geschrokken toen ze bijna viel.

Het meisje scheen te schrikken van zijn blik, maar gelukkig viel ze net niet van de tak af waar ze op zat. Hei liet een ietwat ongemakkelijk glimlachje toe op zijn gezicht en stak zijn hand even op ten begroeting. "Ehm... Hallo." Zei hij vriendelijk, alsof hij niet helemaal wist hoe hij met de situatie om moest gaan, maar toch íéts wilde zeggen, om het niet nog ongemakkelijker te maken.

Celene zag dat denjongen zijn hand uitstak naar haar, maar toch bleef ze een beetje wantrouwend. "EUhmm Hai" sprak ze zo vriendelijk mogelijk. Ze schudde even zijn hand. Celene wist niet wat ze hiervan moet vinden en egens diep van binnen zegt haar dat ze deze jongen kon vertrouwen. Haar kap was gelukkig nog over haar hoofd, haar ogen waren niet te zien dat had ze zelf gelukkig al door.

'Ik heb een huis.' Zei James glimlachend. 'Nou, eigenlijk een appartement. Drie hoog. Ik denk dat ik daar vandaag maar slaap. Ik betaal niet voor niets huur.' Zei hij. Hij grijnsde en keek nog even naar de tekening. 'En jij?' Vroeg hij geïnterresteerd aan Mizore. Hij vroeg zich af of ze ook een huis had of gewoon een reizigster was die van kroeg naar kroeg reisde.

'Leuk! Ja, ik reis rond maar ik heb wel een huis ja.' zei ze grijnzend. Ze vond het gezellig om met hem te praten, de eerste persoon die ze niet haatte. Er waren heus wel meer maar die moesten dan nog komen. Altijd had iemand wel iets waar ze zich zo aan irriteerde dat ze degene niet meer wilde zien./

~
Omg, hij moet echt meeten met Roelie, ze is echt zo een rebel en ze is gewoon ubbercool [ als je wilt tenminste hea.XD ]

Celene schreef:

Celene zag dat denjongen zijn hand uitstak naar haar, maar toch bleef ze een beetje wantrouwend. "EUhmm Hai" sprak ze zo vriendelijk mogelijk. Ze schudde even zijn hand. Celene wist niet wat ze hiervan moet vinden en egens diep van binnen zegt haar dat ze deze jongen kon vertrouwen. Haar kap was gelukkig nog over haar hoofd, haar ogen waren niet te zien dat had ze zelf gelukkig al door.

"Li Shengshun," stelde Hei zich met een sympathieke glimlach voor. "aangenaam kennis te maken ...?" Hij liet de zin in een vraag eindigen en vroeg zo indirect naar de naam van het meisje. Ergens van binnen vroeg hij zich af wat ze in de boom deed, ze zag er zeker niet uit als iemand die niet bij de vrolijke massa in het park hoorde. Ze zag er juist uit alsof ze zich er met groot gemak tussen zou kunnen mengen. Maarja, Hei had al lang geleerd een boek niet op zijn kaft te beoordelen, dus bleef hij het meisje met een vragende glimlach aankijken.

"Arya Oronrá" stelde Celene zich voor met ook een glimlach. Ze gebruikte haar andere naam plus de achternaam van haar moeder. "Dus? Li wat doe jij hier trouwens" vroeg ze heel nonchalant aan hem. Celene was een persoon die leievr de kat uit de boom hing dan dat ze echt met mensen in contact ging komen. Li vond ze best een mooie naam en die kwam ook heel veel voor, net als de naam Arya eigenlijk. Wat deed Li eigenlijk hier? Vast niet voor alleen een normale wandeling dat wist ze zeker.

James glimlachte. 'Rondreizen is leuk, maar ik vind het toch fijn om in mijn eigen appartement thuis te komen.' Zei hij. Hij glimlachte en streek door zijn rode piekhaar. Hij mocht dit meisje wel. Ze was geen softie maar dacht ook niet dat ze beter was dan andere mensen. Hij zag zeker wel een vriendschap met dit meisje voor zich. Ookal was ze geen dertiender. (Toch? xD Ik meet zoveel dat ik het allemaal niet meer weet)
-
Ik wil best meeten hoor. Kies een plekje en ik begin wel

Geheheh , nee ze komt uit de twaafrijken.
Meeten bij de werkplaats van Roelie.
~
'Ja, ik snap het ergens wel maar weet toch als ik thuis ben dat ik dan weer van de natuur wil genieten.' zei ze, ietwat dromerig. De natuur was ook gewoon mooi, het gaf haar inspiratie. Ze vroeg zich aff of deze jongen wel van de natuur hield, heus wel, Misschien had die dan wel een harde buitenkant maar van binnen was hij lief, dacht ze.

Ik zal zo reageren
-
James keek haar aan. Hij had niet verwacht dat zij iets met de natuur zou hebben. 'Ik heb niet zoveel met groen. Ik ben het niet gewend. Ik heb ook nooit het leuke eraan kunnen ontdekken. Maarja, ieder zijn ding, toch?' Vroeg hij met een grijns. Hij trok een stukje metaal uit de grond en begon ermee te spelen. Het werd een perfect ronde bal. Hij liet hem rustig over de grond rollen.

Waar Fire was wist Abby niet. Ze zat tegen een boom aan, haar ogen gesloten. De zon scheen hoog boven haar op haar neer. Ze dacht na, beter dan ze de laatste paar dagen had gedaan. Ze miste Dan. Misschien had ze hem niet moeten laten gaan. Misschien had ze bij hem moeten blijven. Had ze dat gekund? Ze wist het niet. Ze wist helemaal niets meer zeker. Haar lichaam miste haar, haar geest deels ook. Maar het leek niet in harmonie. Ze opende haar ogen weer en knipperde even tegen het felle licht dat in haar ogen viel. Ze zag verschillende mensen. Mensen die hand in hand liepen en er verliefd uitzagen, mensen die bij de fontein zaten. Oude mensen op een bankje. Een moeder met een klein kindje dat vrolijk kraaide. Dit alles deed haar maar aan een ding denken, Dan.

Hei had ergens in de buurt een kamer gehuurd in een herberg en, al was hij normaal niet zo van het doelloze wandelen, liep nu in rustige pas door het parkje heen. Hij floot een vrolijk deuntje voor zich uit en knikte zo nu en dan vriendelijk naar mensen in zijn omgeving. Anders dan anders, had hij zijn zwarte, lange jas niet aan, en ook het ingewikkelde tuig dat hij daaronder altijd droeg, was nergens te bekennen. Op het moment doeg hij een gemakkelijke, zwarte broek en een witte blouse met een groen jack erover. Onder het jack zaten echter wel aan weerszijden zijn twee zwarte dolken. Gewoon, voor het geval dat.

Abby hield haar blik gericht op de mensen die langs liepen. Iedere man, jong of oud, vergeleek ze met Dan. De oudere vergeleek ze met wat ze dacht dat Dan ooit zou worden, de jongere met hoe hij in haar hoofd ooit geweest zou zijn. Ze wist dat het doelloos was, ze wist dat ze er niets meer zou bereiken. Toch deed ze het. Haar ogen gleden weer verder naar de volgende jongen, ze schatte hem in dezelfde leeftijd als Dan, een stuk minder aantrekkelijk maar volgens haar kon niemand aan hem tippen. Het deuntje dat hij floot irriteerde haar nu al. Het klonk te vrolijk naar hoe zij zich voelde.

N E W
__________
Silvia liep doorheen het park. Eens een plekje opzoekend waar er vooral géén mensen zaten. Al leek het vrij onmogelijk dat ze zo'n plekje ging vinden. Overal het geschater van peuters, gekrijs van baby's, gesmoes van de kinderen die al wat vlotter konden praten, en dan nog de voltallige gezinnen. Die waren alles tegelijk.

Abby schreef:

Abby hield haar blik gericht op de mensen die langs liepen. Iedere man, jong of oud, vergeleek ze met Dan. De oudere vergeleek ze met wat ze dacht dat Dan ooit zou worden, de jongere met hoe hij in haar hoofd ooit geweest zou zijn. Ze wist dat het doelloos was, ze wist dat ze er niets meer zou bereiken. Toch deed ze het. Haar ogen gleden weer verder naar de volgende jongen, ze schatte hem in dezelfde leeftijd als Dan, een stuk minder aantrekkelijk maar volgens haar kon niemand aan hem tippen. Het deuntje dat hij floot irriteerde haar nu al. Het klonk te vrolijk naar hoe zij zich voelde.

Hei's blik gleed over een meisje dat tegen een boom aan geleund zat en hem aankeek met een 'als blikken konden doden'- blik. Hij vroeg zich af wat hij gedaan zou kunnen hebben dat ze zo naar hem keek, maar bedacht zich toen dat dat vanalles zou kunnen zijn, en dus veel te veel moeite om te bedenken. In de plaats daarvan kikte hij vriendelijk naar haar en liep hij gewoon door, niet in het minste onder de indruk van de dodelijke blik.

Abby keek nog woedender toen de jongen gewoon beleefd naar haar knikte. Ze zocht ruzie, alleen zodat ze haar verstand even op nul kon zetten. Ze sprong over eind en rende naar de jongen toe. Ze wist niet wat ze ging zeggen, ze moest haar woeden gewoon even kwijt, alles moest eruit. Zelfs haar verdriet maar daar zou ze straks een rustig plekje voor zoeken.

Vincent wandelde op zijn gemak door het park. Eliria zweefde boven hem mee. Ze was nog steeds groot, maar al niet meer zo groot als de nacht van volle maan. Het water waarvan haar lichaam gemaakt was, raakte steeds een beetje op als ze van vorm veranderde. Vincent hoopte dat ze deze stralende dag niet zou veranderen in een druilerige.

Abby liep door het park, boven haar vloog Fire. Ze glimlachte niet. Nee na de avond bij het maanmeer had ze niet meer gelachen. Ze moest het kwijt, ze moest alles kwijt. Maar ze wist niet aan wie ze het moest vertellen, haar vader zou haar niet begrijpen. Met haar moeder had ze al jaren geen contact meer door die vervloekte grens.

Vincent ging zitten aan de onderkant van een boom. Hij stuurde een klein bolletje water uit zijn fles en maakte een perfecte kopie van de bloem voor zijn neus. Hij liet het ding omhoog zweven naar Eliria, die haar neus alweer veranderd had in een klomp ijs en de buitenkant van het beeldje bevroor. Daarna viel het weer naar beneden en het bleef drie centimeter boven de grond hangen, toen Vincent weer grip kreeg op het water binnen in.

Abby liep verder, twee passen van haar vandaan zag ze Vincent zitten. Ze wilde zich weer omdraaien, en hard wegrennen. Ze had dagen al nagedacht en was telkens tot een en dezelfde conclusie gekomen, maar toegeven daaraan deed ze niet. Ze maakte al aanstalte om om te draaien maar juist op dat moment stapte ze op een takje wat hard kraakte.

Vincent keek op. "Oh, hoi Abby," zei hij. "Jou kom ik ook te vaak tegen, de laatste tijd." Hij keek weer naar zijn bloemetje en waste met water de doffe en ruwe stukjes ijs weg. Het water sleep het ijs als het ware. Hij legde het voorzichtig neer, gooide een paar waterpijlen omhoog die wat blaadjes van de boom afsneden en met die blaadjes pakte hij voorzichtig het bloemetje in.

Abby draaide zich weer om en keek naar Vincent. Ze liep naar hem toe en ging naast hem zitten, ze zou er toch niet onderuit komen. 'Heey.' zei ze zachtjes. Ze wist niet wat ze anders moest zeggen. Op een of andere manier maakte Vincent haar onzeker en ging ze zich afvragen of ze wel normaal deed.

Vincent liet het pakje weer omhoog zweven naar Eliria, die het opat. Vincent keek even verschrikt, maar bedacht zich toen dat dat de enige manier was waarop Eliria het aan kon pakken en het van water was, dus het uiteindelijk gewoon goed zou komen. Hij legde zijn handen achter zijn hoofd en zakte onderuit.

'Ik...' begon Abby toen te praten, ze had het pakje met haar ogen gevolgd maar keek nu weer naar Vincent. Ze wilde iets zeggen of laatst, maar ze wist niet wat. Ze wist niet hoe ze moest beginnen, en al helemaal niet wist ze of Vincent er nog aan had gedacht. Misschien was hij het al wel helemaal vergeten en was het juist dom om erover te beginnen. Abby werd gek van haarzelf, ze kon niet eens meer logisch nadenken.