Het gezellige park - Waterman.

Al snel viel Celene's oog op een jongen, althans het leek wel op en jongen. Het kon ook een meisje zijn met kort haar. Celene wist het niet zeker, ze bleef aandachtig naar hem/haar kijken. Zo te zien leek het aslof hij/zij het niks vond deze plek en dat kon ze wel begrijpen. Ze trok de kap even verder over haar hoofd voor de zekerheid.

off: Oke is goed )

Met een zucht liet Hei zich onder een boom op het gras zakken. De massieve boomstam gebruikte hij als rugleuning en met een neutraal gezicht bekeek hij de mensen in het park. Mensen die zulke simpele leventjes leidden. Misschien waren ze zich wel helemaal niet bewust van de oorlog. De oorlog die zijn familie uit elkaar getrokken had. Die hem zijn draak had gekost. Zijn normale leven.

Celene zag dat de jongen onder de boom ging zitten waar zij op zat, ze ging ietsjes naar achteren. Ze liet perongeluk wat bladeren ritselen en ze hoopte da de jongen dat niet gehoord had. Die oorlog had bij haar haast verwoest haar leven eigenlijk. Ze haate haar ex en diens vader. Dankzij hun is haar vader niet meer en is haar leven verwoest. Op een dag zou ze die twee krijgen en dan zou het gedaan zijn. Het enige troost die ze had was gelukkig haar draak Shadow. Hij was niet omgekomen in de oorlog en daar was ze erg dankbaar voor.

Boven Hei pikten zijn oren geritsel op. Scherpe zintuigen, dat had hij van de oorlog terug gekregen in ruil voor wat hem het dierbaarst was geweest. Scherpe zintuigen en paranoia. Hij hief zijn hoofd, er op lettend dat zijn gezicht stond alsof hij opzoek was naar een eekhoorn of iets dergelijks. In werkelijkheid speurden zijn ogen de bladeren echter af op mogelijke vijanden, al was het nogal onlogisch dat die zich hier zouden bevinden. Hij blies tegen een blaadje dat op zijn gezicht dreigde te vallen en zag toen een gezicht door de bladeren. Zijn ogen werden groot, als in verbazing, en zijn mond vormde een perfecte 'O'.

Natuurlijk kan dat, geen probleem
--
James zuchtte en stond op. Hij liep op een uiterst langzaam tempo richting Mizore. Er zat metaal aan de pen, dus hij had hem ook gewoon kunnen sturen, maar daar had hij compleet geen zin in. Zo kon hij misschien nog wel een praatje maken met dit mysterieuze meisje, die hem ergens bekend voorkwam. Hij ging naast haar zitten en overhandigde haar de pen.

'Dankje.' zei ze nu met een glimlach, dit keer meende ze het. Ze had wel verwacht van de jongen dat hij hem niet zou geven aan haar. De littekens trokken haar aandacht, niet op een slechte manier. Ze gruwelde nooit van littekens, het hoorde bij het leven. Oke, zijzelf had er nog niet zoveel maar dat zou heus nog wel gebeuren als de oorlog zo door ging.

Man, kennen ze elkaar nou wel of niet?
-
'Alsjeblieft.' Zei James droog. Hij trok zijn benen op en legde de binnenkant van zijn ellebogen op zijn knieën. Hij keek in de zon, maar dit vond hij niet erg. Zijn ogen knepen hierdoor wel een beetje samen, waardoor het moeilijker werd emoties van zijn gezicht af te lezen. 'En met wie heb ik het genoegen?' Vroeg hij aan het meisje dat naast hem zat, waar hij net de pen aan had gegeven. Hij streek zijn blouse even glad en legde zijn arm toen weer zoals hij ervoor gelegen had.

Vaagjes, denk k .xD
Kies jij maar.(:
~

Mizore keek de jongen enkele seconden aan, ergens herkende ze dat wilde haar wel maar ze kon het niet plaatsen. Normaal gesproken herkende ze mensen makkelijk maar de laatste tijd werd het voor haar steeds moeilijker. Niet omdat ze geen kacht meer had, met haar kracht ging het goed. Maar ze werd met de dag moeier en geïrriteerder, de weinige slaap deed haar niet goed. Het probleem was alleen dat ze niet wist waarom ze sliep. Ze haalde de lolly uit haar mond, de bol had een roze kleur. 'Mizore, en jij bent?'.

Doe dan maar niet, anders is het meteen weer zo'n chagrijnige vechtboel
-
Nu James de stem van het meisje in een langere zin hoorde, kwam het hem ergens bekend voor. Hij kon het niet plaatsen en liet het dus maar zo. Hij was niet iemand die altijd alles tot op de bodem uitpluizde. 'James.' Zei hij dus maar tegen het meisje. Hij streek door zijn knalrode haar, dat vreemd genoeg van nature zo was, hij vond verven echt niets voor een man, en glimlachte naar Mizore.

Hmfp . k vind het eigenlijks tom dat Mizore zo had gereageerd maarja, daar moet k nu schijt aan hebben,xD
~
Mizore stopte de lolly weer in haar mond waarnaar ze weer begon te sabbelen. Een springerige lok gleed voor haar gezicht en direct veegde ze hem terug. Ondertussen was ze wel gewend aan het springerige haar wat altijd wild om haar kopje zat . Ze keek naar de jongen, bestuderend, hij was interessant. Het was behoorlijk goed als dat gebeurde, normaal gesproken vond ze mensen niet interessant.

Hahahahah, Abby was veel irritanter hoor Mizore viel wel mee...
-
James dacht na over de naam van het meisje. Hij was niet echt standaard. Toch vond hij hem wel mooi. Hij streek door zijn haar dat net zo springerig was als dat van Mizore, misschien wel wat erger. 'En, waar kom jij vandaan?' Vroeg hij luchtig. Hij vroeg dit anders nooit, maar hij wist verder echt niets te zeggen, en stiltes waren niet zijn beste vrienden. Hij keek Mizore geïnteresseerd aan. Door haar gesabbel aan de lolly kreeg hij honger. Helaas had hij niets bij zich. Hij besloot het maar te negeren.

'Ik kom van het rijk van de Steenbok en jij?' vroeg ze terwijl ze hem recht in zijn ogen aankeek. Door de zon leken ze nog blauwer dan dat ze al waren, er hing nog steeds een mysterieuze gloed overheen. De blik naar de lolly merkte ze niet op, zoals ze vele andere dingen ook niet opmerkte. Vele dingen gingen aan haar voorbij, maar de belangrijkste bleven altijd hangen.

'Ik ben een van die left-out dertienders.' Zei James met een glimlach. 'Toen de oorlog zo'n beetje verwaterde ben ik maar gewoon weggegaan. Ze hebben niet eens gemerkt dat ik weg was. Ik bedoel, ik geloof in de Schepper, maar om daar nou mensen voor te vermoorden vind ik toch een beetje vreemd.' Zei James. Hij had helemaal niets tegen doden, maar doden om geloof zat hem toch een beetje dwars.

Mizore keek hem aan, niet verbijsterd of verafschuwt maar gewoon nieuwsgierig. 'Je hebt gelijk, dat is denk ik ook de reden waarom er rebellen bestaan. Die zijn niet eens met de oorlog om het geloof. En ik ben een rebel. Hopelijk heb jij daar niets tegen.' zei ze alsof ze een doodnormaal gesprek voerde, zo zag ze het eigenlijk ook.

'Zo lang je me niet probeert te vermoorden of me irriteert, heb ik niets tegen iemand.' Zei James luchtig. Blij dat hij iemand had gevonden die geen dertiender was en zich niet opeens compleet anders gedroeg als hij zei dat hij een dertiender was. Hij streek door zijn piekerige haar. Het was een seconde iets netter, maar het sprong meteen weer terug en werd weer warrig.

Ze grinnikte toen ze zijn haren zag, hij had hetzelfde probleem als haar. 'Dat heb ik dus ook altijd.' zei ze waarnaar ze met haar vingere naar de vrolijke paarsgekleurde lokken wees. Het was iets waar ze trots op was. Veel mensen vonden het irritant dat hun haren alle kanten op stak maar zij vond het wel grappig, zolang het maar niet rechtovereind stond.

James lachtte. 'Tja, dat van mij staat nog recht overeind als het zeiknat is. Ik moet het er maar mee doen. Ik bespaar in ieder geval veel geld aan gel.' Zei hij met een brede grijns tegen Mizore. Hij kende mannen die potten gel in hun haar smeerden en nog niet hetzelfde effect bereikten als dat van hem zonder. Hij hoefde ook niets aan zijn haar te doen. Het maakte toch allemaal niet uit.

Mizore grinnikte, het was gewoon zo de waarheid. 'Je hebt helemaal gelijk. Maar zou ik je mogen tekenen?' vroeg ze zonder blozen, dit vroeg ze vaker aan mensen. Als ze een erg apart/interessant uiterlijk hadden , deze jongen had iets wat ze op papier vast moest leggen. Alleen ze vroeg altijd om toestemming.

James grinnikte. Wat een rare vraag. Niemand had hem ooit getekend. Nouja, misschien een compositietekenaar op een moment dat hij weer gezocht werd, maar niemand had het echt gevraagd. 'Ja, natuurlijk.' Zei hij, nog steeds een tikkeltje verbaasd. 'Als ik het resultaat maar mag zien. Hij grijnsde breed en keek Mizore aan.

'Ja natuurlijk.' zei ze vrolijk. Op haar gezicht was af te lezen dat ze het erg leuk vond, hij had een apart gezicht, niet zo een gezicht wat elke jongen had waar de meisjes achteraan liepen. Ze pakte haar schetsboek en potlood uit de leren tas die ze bijna altijd met zich mee droeg. Zonder moeite begon ze de lijnen op het papier neer te zetten terwijl ze een aantal keren moest kijken of ze het wel goed deed.

James probeerde zo stil mogelijk te zitten. Iets wat hem zeer goed afging. Hij hij zat gewoon rustig in de verte te staren en dacht na over dingen. Zijn verleden. Het heden. De mensen met de Gave die hij tot nu toe was tegengekomen. De meeste waren wel aardig geweest, andere bloedirritant. Zijn gedachten dwaalden weg van het park. Naar Scarlet, Abby, Mizore. Vreemd genoeg had hij alleen nog maar vrouwen met de Gave ontmoet. Misschien kwam het gewoon minder vaak voor bij mannen. Dacht hij.

Hei schreef:

Boven Hei pikten zijn oren geritsel op. Scherpe zintuigen, dat had hij van de oorlog terug gekregen in ruil voor wat hem het dierbaarst was geweest. Scherpe zintuigen en paranoia. Hij hief zijn hoofd, er op lettend dat zijn gezicht stond alsof hij opzoek was naar een eekhoorn of iets dergelijks. In werkelijkheid speurden zijn ogen de bladeren echter af op mogelijke vijanden, al was het nogal onlogisch dat die zich hier zouden bevinden. Hij blies tegen een blaadje dat op zijn gezicht dreigde te vallen en zag toen een gezicht door de bladeren. Zijn ogen werden groot, als in verbazing, en zijn mond vormde een perfecte 'O'.

Celene zag de jongen, hopelijk had de jongen niet haar ogen gezien. Ze hoopte dat hij alleen haar neus en lippen zag, bleef schuil houden, ze zou zich niet laten zien omdat ze het nog niet echt vertrouwde. Celene had gezien hoe verbaasd hij was, maar wist niet waarom? Waarom zou hij nou verbaasd zijn om haar te zien. Zijn mond had een perfecte 'O'. Toch bleef ze en hield hem in de gaten, ze deed nog een stapje achteruit en viel bijna. Alleen kon ze zich net vast houden aan een stevige tak, ze had wel even geschrokken toen ze bijna viel.

Stukje bij beetje begon de tekening steeds meer te lijken. De haren en de vorm van het gezicht was al gedaan. Nu kwam de vorm van zijn lippen. Ze schetste het eerst en liet hem toen uitkomen. Hij had een prachtige vorm van gezicht, vond zij. Zo leuk om te tekenen.

James zat nog steeds na te denken. Het was best leuk om onder een boom in het park niets te doen, met iemand die normaal was naast je. Zijn gedachten dwaalden af naar zijn tijd aan de andere kant van de woestijn. Naar de brief. Als een brief van Zenan erdoor kwam, waarom zou er dan geen van de Baas doorheen kunnen komen. Hij was minstens zo machtig, maar dan in de onderwereld. Misschien liepen er al wel mensen rond die hem dood wilden hebben. Hij schudde zijn hoofd heen en weer om de gedachtegang weg te krijgen. Dat was onmogelijk. Alleen Zenan kreeg een brief door de muur. Verder niemand.

Mizore maakte de laatste details af, ook de littekens. 'Klaar.' zei ze kalmpjes. 'Wil je het zien?' vroeg ze terwijl ze afkeurend naar haar werk keek, zijzelf vond het natuurlijk niet goed genoeg terwijl het er prachtig uitzag,. Nou, tenminste erg goed gedaan voor die korte tijd. Misschien zou ze het thuis nog helemaal uitwerken, met kleur en al.