Het gezellige park - Waterman.

Vincent keek even vragend naar Abby, maar toen die niet verder praatte, keek hij weer naar Eliria, die hoog boven hen zweefde. Ze bleef een prachtige draak, al zag hij haar elke dag. Hij zuchtte even diep en volgde de wolken die voorbij dreven, tot Eliria ze opzoog en weer wat groeide.

Het stilzwijgen van Vincent interpreteerde Abby zo dat Vincent het niet wilde weten. Ze keek weg, ze voelde zich stom. En zo ongelofelijk dom dat ze had gedacht dat hij wel zou luisteren. 'Laat ook maar.' zei ze toen. Haar stem was veranderd, het was harder en dat was alleen om haar teleurstelling en andere emoties te verbergen.

Vincent haalde zijn schouders op, voor zover dat mogelijk is als je ligt, en keek even naar Abby. Ze zat ergens mee, maar dat wilde ze niet vertellen, dus hij ging er niet op aandringen. Hij stuurde een druppel water snel rond boven zijn hand, zodat het net een ring leek.

Abby zuchtte. Elke keer als ze hem zag had hij haar laten praten, tenminste zo voelde het voor haar. Ze wist helemaal niets van hem. Nogmaals zuchtte ze. Ze trok haar knieën op en liet haar ellebogen erop rusten zodat ze haar hoofd in haar handen kon leggen. Zachtjes beet ze op haar lip.

Vincent stuurde het water terug in de waterfles. Hij stond op en wenkte Eliria. Als Abby nog iets te zeggen had, moest ze het nu doen. Hij schrok op toen Eliria plots naast hem hing. Kennelijk had ze zich weer eens in duizenden druppels uiteen laten vallen en hier beneden kwamen die allemaal weer bij elkaar.

Abby keek op naar Eliria en daarna naar Vincent. 'Wil je blijven?' vroeg ze toen zachtjes. Telkens als hij weg ging voelde ze zich nog slechter dan daarvoor. Maar dat kwam meer omdat zij normaal degene was die wegliep en niet de ander. Ze beet zachtjes op haar lip, het was totaal niet haar om zoiets te vragen.

"Oké," zei Vincent en hij vormde Eliria om tot een stoel voor zichzelf, maar dan een stoel met een gezicht. "En waarom moet ik blijven?" Hij en de stoel keken haar vragend aan, wat een komisch beeld veroorzaakte en de mensen die toevallig keken in de lach schoten.

Abby beet weer op haar lip, ze beet te hard en proefde bloed. Abby haalde haar schouders op. 'Ik wil niet alleen zijn.' zei ze daarna zachtjes. Dat was deels waar, ze wilde niet alleen zijn maar ze wilde ook met hem praten. Alleen was ze bang dat zodra ze zou praten, hij weg zou lopen. En dat wilde ze gewoon niet.

"Aha," zei Vincent en hij stond weer op. "Maar je bent een grote meid en je redt je wel in je eentje." De stoel veranderde weer in Eliria en Vincent was alweer klaar om op te stijgen. Als Abby nog iets wilde zeggen, moest ze dat snel gaan doen. Hij wilde nu het liefst verder naar de volgende kroeg, om een comfortabele nacht te hebben met iemand.

Abby sprong op bij zijn woorden en greep zijn arm vast. 'Nee. Nee.' fluisterde ze snel. Ze schudde haar hoofd. Ze wilde het vertellen maar niet hier. 'Zullen we een rustige plek opzoeken?' vroeg ze toen snel. Het zou best kunnen dat dit verkeerde ideeën bij Vincent op zou roepen maar dat zou ze dan wel weer zien.

"Oké," zei Vincent voorzichtig en hij trok een wenkbrauw op. "Maar dan zal ik toch op Eliria moeten klimmen, want in dit parkje vind je geen rustige plek." Hij glimlachte en trok zich los. Daarna klom hij op zijn Deformaqua en wachtte rustig tot Abby zei waar hij dan heen moest.

Abby floot kort zodat Fire naar haar toe zou komen. Ze knikte heel even naar Vincent. Misschien was het makkelijker geweest als zij met Vincent mee was gevlogen, maar ze wilde zich niet opdringen al was ze daar nu al aardig mee bezig. Fire kwam al snel opdagen en Abby klom op zijn rug. 'Vlieg mij maar achterna.' zei ze toen snel terwijl ze Fire al een opdracht gaf om naar een klein koffiezaakje te vliegen.

Eliria maakte één klap beweging met haar vinnen en ze zweefde achter Fire aan. Vincent keek naar haar vinnen en staart, die aan de punt een beetje vreemd waren. Kennelijk verloor ze daar water en je zag de druppels nog wegvliegen.

Abby vloog verder. In haar hoofd spookte maar een paar gedachten rond. De eerste was hoe ze erover moest beginnen. Eigenlijk was het iets wat Vincent helemaal niet aanging, maar ze vond het belangrijk om het aan iemand te vertellen en Vincent leek haar de geschikte persoon. Verder dacht ze aan Dan, hij wist helemaal niets over haar verleden. Hij zou vast en zeker boos worden als iemand anders het eerder wist, maar ze vroeg zich ook af of ze Dan nog wel eens zou zien.
_______
ga jij bij het kleine koffietentje verder rijk van de leeuw...

Yasmine had het gevoel dat ze zweefde, misschien deed ze dat ook wel. Ondanks dat het al rond een uur of 1 's nachts was was ze klaarwakker. Ze kon niet stoppen met denken aan Seven. Het zou kunnen, eindelijk zou het mogelijk zijn. Gisteren had ze het tehuis van het Licht bezocht, ze had verzocht om een gesprek met de hoge priester. Het gesprek gonsde na in haar hoofd. Ze had gevraagd of twee mensen bij elkaar mochten zijn, ondanks dat de omgeving het af zou keuren, het niet goed was. De oude man had geknikt en nagedacht en uiteindelijk zijn hoofd geknikt en zijn wijze woorden gesproken. Iedereen die echt van elkaar hield waren zelfs verplicht om samen te zijn. Tenzij een van hen een ring omhad, dat zou de zaak veranderen. Maar dat as niet het geval. En nu was Yasmine dolgelukkig, al had ze geen idee waar ze Seven zou moeten vinden.

Seven had haar arm om de middel van Lizzy geslagen. Af en toe verdween haar lippen in de nek van Lizzy. Weer zo'n verschrikkelijk meisje die het alleen maar wilde uitproberen. Maar het maakte Seven allemaal niet zo veel meer uit, Yasmine kwam niet bij haar terug dus dan moest ze het maar doen met iedere avond een ander. Tot nu toe ging het ook al voelde ze de pijn wel. De alcohol die door haar bloed stroomde zorgde ervoor dat de pijn iets minder stekend was. Alleen had ze de volgende dag dan wel weer een enorme kater. Het maakte haar niets meer uit. Samen giechelend met Lizzy liep ze het parkje in. Dit was blijkbaar de snelste weg naar Lizzy's huisje.

moet eten ben zo weer terug, over een halfuurtje ofzo.

Yasmine voelde zich zo licht als een veertje, al het gedeprimeerde gevoel was weggevloeid, net zo makkelijk als de tranen de laatste weken gevloeid hadden. Eindelijk kon ze fatsoenlijk een hap door de keel brengen. Nu moest ze alleen Seven nog zien te vinden, eigenlijk wist ze bar weinig van haar, alleen haar naam. Het enige wat ze deed was willekeurige plekken uitzoeken om tekijken of ze er te vinden was. De blauwe jurk die ze nu elke keer als er water in de buurt was zorgvuldig waste had ze weer aangetrokken, die moest Seven van een afstand kunnen herkennen, ook al stond ze met de rug naar haar toe. Diep haalde ze adem en stapte ze ites naar ahteren toen ze een drinken stelletje aan zag lopen. Nog steeds begreep ze de lol van de alcohol niet, je werd er alleen maar verdoofd van. Ze had na een half glaasje wijn al het gevoel dat haar hoofd volgepropt was met watten. In de schaduw van de bomen bleef ze naar het stelletje keken dat voorbij was, misschien zou zij ook ooit zo met Seven kunnen lopen, niet dronken maar wel vol met elkaar bezig. Ze wilde beleefd haar blik van hen afwenden, tot ze de witte krullen herkende. Die waren moeilijk over het hoofd te zien. Nog geen minuut geleden was ze dolgelukkig geweest, maar nu stapte ze ontsteld uit de schaduw voor het stelletje, voor Seven met een of andere trien. Haar blauwe ogen vergrotte zich, terwijl haar tong bezig was met het zoeken naar woorden.

Het ene moment ben je nog in de weer met het meisje met wie je dacht de avond te gaan delen en het andere moment staat de enige liefde die je nu wilt voor je neus. Gelijk liet ze Lizzy los. Die had ook al door dat er iets mis was en liep weer terug naar de kroeg. Waarschijnlijk opzoek naar een jongen met wie ze de nacht kon delen want een meisje hoefde ze eigenlijk niet alleen door het vele drinken was ze mee gegaan. Seven keek met ongelovige ogen naar Yasmine,' Ik euhmm, ik ben verder gegaan.' Antwoorde ze zacht en stotterend. Niets was waar, ze kon bij het zien van Yasmine alweer de pijn voelen. Daar stond ze dan met een fles martini in haar hand en een verschrikkelijke houding, haar hempje was half afgezakt waardoor je haar zwarte bh duidelijk kon zien, in haar nek stond een zuigzoen van Lizzy en haar gezicht stond verslagen. Eigenlijk kon ze ook met moeite op haar eigen benen blijven staan maar dat wilde ze nu niet toegeven.

Yasmine schonk geen aandacht aan het meisje dat er vandoor ging, het enige wat ze kon doen was Seven ongelovig aankijken. Ja ze had beloofd iets met een ander meisje te proberen. Maar Yasmine had niet verwacht dat het zo snel zou zijn, dat Seven haar zo snel zou vergeten. Al het geluk van afgelopen dag was ze alweer kwijt. Het was uit elkaar gespat als een ballon die tegen een brandnetelstruik was gevlogen. Yasmine knikte lichtjes, dat kon ze zien, dat ze verder gegaan was. Yasmine wende haar hoofd af van het meisje waarvan ze hield. "Jammer." fluisterde ze, verslagen boog ze haar hoofd. Dit had ze niet verwacht.

Seven slikte moeilijk,' Waarom jammer? Het was jou verdomde wens. Verwacht je nou echt dat ik met zo'n meisje ga? Dat kind weet nog niet eens of ze op meiden valt, ze ziet mij als een avontuurtje. Als iets nieuws wat ze achteraf toch niet leuk blijkt te vinden. Zo gaat het altijd. Het is moeilijk om je te vergeten. Veel te moeilijk.' Er kwam met een beetje dubbele tong een woordenwaterval uit haar mond en eigenlijk wilde ze nog meer zeggen maar het lukte haar niet want ze moest even ergens aan vasthouden. Alleen was er zo snel niet echt iets om aan vast te houden daarom begon ze te wankelen en zakte door haar voeten heen. Daar zat ze dan, aan de voeten van het meisje dat ze zo geweldig vond, het meisje dat ze moest vergeten. Met haar dronken kop kon ze ook niet al te veel meer zeggen.

ahw en dan dit liedje op de achtergrond is zo zielig D: https://www.youtube.com/watch?v=Ul1oTvjfJTk
-
Yasmine wist niet of de woorden die ze uitte nou positief voor haar waren, of juist negatief. Toch was ze opgelucht, de trut die er net vandoor gegaan was, was dus niet een nieuw liefje van Seven. Lang tijd om over de woorden van Seven na te denken had ze niet, een geschrokken uitdrukking nam plaats voor haar verslagenheid want Seven zakte zonder enige reden in. Zou het door de drank komen die ze in haar hand had? Ze was net te laat om haar op te kunnen vangen, er ging een bezorgde grimas over haar gezicht heen terwijl ze naast Seven neer knielde. Niet al te handig, wat stuntelig zelfs. "Gaat het?" ondanks dat ze niet wist wat Seven nou bedoeld had, wilde ze voor haar zorgen. Dat ze weer veilig op kon staan.

Seven schoot in de lach, het was een nerveuse en bange lach. Het was eerder een verstrooide giechel,' Nee.' Komt er met veel moeite uit haar mond. ZE legt haar hoofd neer op de schouder van Yasmine en begint te snikken. Tot nu toe had ze altijd de alcohol om haar pijn te stillen maar nu zelfs de alcohol niet meer werkte was het enige dat ze nog kon doen, huilen. Zo veel huilen dat haar ogen er pijn van zouden doen. Seven had veel te veel gedronken en gooide snel de fles weg. Ergens in het veldje waar ze langs liepen. Het lukte haar niet meer, ze wilde Yasmine en dat zou niet kunnen.' Ohh Yasmine ik mis je zo erg.' Mompelde ze half in zichzelf.

Yasmine wist niet wat ze zeggen moest, maar al snel sloeg ze haar arm troostend om het witharige meisje heen en duwde haar tegen zich aan. Hierdoor kreeg ze zelf ook een brok in de keel, maar dit keer slikte ze hem zo dapper mogelijk door. De aanraking van haar schokkende lichaam brak bijna haar hart. "Ik heb jouw ook gemist, maar het komt goed." fluisterde ze, ook al was Seven zo dronken als een tor, zou ze morgen niks meer herinneren. Dat waren de verhalen die ze tenminste gehoord had. Yasmine begroef haar hoofd in de witte krullen van het meisje dat tegen haar schouder uithuilde. Daar zaten ze an, een huilend, de ander bijna huilend, op de grond, ergens in een parkje midden in de nacht.

Seven had nog niet bedacht wat Yasmine hier eigenlijk deed, met moeite wist ze zich overeind te helpen en keek ze in de zo geweldig mooie ogen van Yasmine,' Wat doe je hier eigenlijk? Ik bedoel ik hoorde je nooit meer te zien.' Dat was de bedoeling geweest ook al was ze alweer veel te blij om Yasmine te zien. Om haar arm om haar heen te voelen. Met nog veel meer moeite wist ze de tranen tegen te houden en haar met een deels liefdevolle en deels vragende blik aan te kijken.

Eigenlijk wist ze niet of het wel verstandig was om tegen een dronken Seven uit te gaan leggen wat er aan de hand was, maar voor zich houden kon ze niet. "Het is goed zo." fluisterde ze, haar hart maakte al een sprongetje bij het idee, ondanks dat Seven net met een ander meisje gelopen had, met een fles drank in haar hand en d'r hempdje half omlaag gezakt. "We kunnen samen zijn." Haar stem klonk harder terwijl ze de woorden uitsprak. Haar ogen begonen te stralen terwijl ze zelf ook overreind was komen staan, nog steeds Seven niet los durfen latend.