Bankje aan de weg - Het rijk v. d. Waterman

Abby keek hem recht aan. Ze wist dat het niet gebruikelijk was dat vrouwen met zulke, rijk versierde, zwaarden rondliepen. Maar zij was er ergens ook wel trots op. 'Waarvoor denk je dat hij is bedoeld?' zei ze toen vragend tegen hem. Het leek haar altijd heel duidelijk dat het niet iets voor de sier was, nee absoluut niet. Het was een zwaard die duidelijk werd gebruikt in hevige gevechten.

Dan lachtte,' Ik wil het van jou horen, want ik weet ook wel dat hij voor gevechten word gebruikt maar ik wil weten van welk rijk je komt, ik wil weten in welke gevechten je verzeild raakt. Misschien wat avonturen van je te horen krijgen.' Normaal praatte hij altijd over zichzelf maar dit keer niet, dit keer wilde hij Abby leren kennen, hij wilde weten waarom zij zo intrigerend was.

Op een of andere manier voelde Abby de drang om over haar zwaard te vertellen. Ze trok hem uit de schede en legde hem zo neer dat Dan hem kon zien. Ze wees op een aantal tekens. Het was haar naam alleen dan op de manier geschreven van haar grootmoeder, ze schreef in tekens niet in letters. 'Dat betekend mijn naam.' begon ze toen te vertellen. 'Het zwaard is al generaties lang in mijn familie, eerst was hij van mijn overgrootopa, toen van mijn grootvader, daarna werd hij overgedragen naar mijn eigen vader en zo weer naar mijn broer. Tot die werd vermoord en ik het zwaard kreeg.' zei ze. Ze was de eerste vrouw geweest die het zwaard mocht dragen, en dat maakte ook dat hier een eind kwam aan het overdragen van vader op zoon. Het zwaard had de vorm van een vlam waardoor hij veel meer raakvlakken had dan een normaal zwaard. 'De vorm staat voor de kracht van onze familie, vuur.' zei ze daarna. Heel even liet ze een pauze vallen zodat Dan kon reageren, nu keek ze hem recht in de ogen aan.

Dan floot bewonderd,' Dus een bad-ass I like. Dus jij bent het eerste meisje, ik ben onder de indruk maar goed dat was ik al gewoon door jou verschijning.' Het was een simpele versier truc maar dit keer gebruikte hij het niet eens als truc. Hij was oprecht al onder de indruk van hoe zij deed. Het leek net alsof ze overal achterstond alsof ze wist wat ze deed.

Abby glimlachte een beetje. 'Wacht maar tot je ziet wat ik er mee doe. Dan vind je het zo leuk niet meer denk ik.' zei ze toen tegen hem, om haar mond speelde nog steeds een speels glimlachje terwijl ze hem aankeek. Abby keek weer naar het zwaard en had het inmiddels omgedraaid, je zag nu een ingewikkeld patroon van verschillende vormen. Alles had een betekenis maar als ze dat moest gaan uitleggen zaten ze hier over een week nog. Ze wees op een klein detail vlak bij het punt waar het handvat overging in het lemmet. 'Dat staat voor het rijk waar ik vandaan kom.' zei ze toen. 'Het dertiende.' voegde ze daar nog aan toe. Hopelijk had Dan nu niet teveel tijd nodig om te begrijpen dat ze bij het leger hoorde.

Dan lachtte,' Daar heb ik helemaal geen tijd voor nodig want jij vertelde het me net en ik hoor ook bij het leger dus mij maakt het niets uit.' Dan was erg blij dat ze ook van het dertiende rijk kwam. Voornamelijk omdat ze elkaar dan begrepen over het leger en vechten.' Ik zou zeggen show me, what you can do with it.' Snel pakte hij een mes die hij in zijn shirt en riem had verstopt. En sotnd op.

'Je kan weer gaan zitten omdat ik je niets ga laten zien.' zei Abby kort. Ze wilde niet tegen hem vechten, de kans dat ze hem iets aandeed was te groot en dat zou ze niet willen. Ze wilde niet dat hij pijn leed door haar. Haar stem had zeker en besluitvast geklonken, een stem die geen tegenspraak dulde.

Dan lachtte en ging weer zitten, dit keer wel wat dichter naar haar toe,' Ahh bang dat je me pijn doet?' Er kwam een vrolijke lach op zijn gezicht.' Oké nu vind ik je officieel super lief.' Dan ging naar achter leunen en legde zijn arm op de rug leuning.

Abby had haar zwaard nog steeds vast en legde de punt onder zijn kin. Haar ogen stonden fel. 'Noem me nog een keer schattig en ik ram dit zwaard zo door je keel heen.' zei ze toen. Haar woorden hadden een krachtige lading. Ze haalde het zwaard weer weg. 'Wees gewaarschuwd.' zei ze toen. Ze keek hem weer recht aan, haar ogen stonden weer normaal zoals ze hem net ook had aangekeken.

Dan begon te glunderen, dit was de reactie die hij wilde.' Je weet toch dat ik je nu juist schattig ga noemen.' Dan sloeg zijn arm om haar heen en trok haar iets dichter naar hem toe.' Rustig maar ik doe het niet.'

Abby liet zich gewillig naar hem toe trekken alhoewel ze wist dat het fout was. 'Natuurlijk doe je het niet, je zou nooit je eigen doodvonnis kunnen tekenen.' zei ze tegen hem. Als hij geen typische dertiener was geloofde ze niet dat hij dat zou doen. Maar ze kon zich ook vergissen. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder aan, gewoon omdat het prettig voelde, maar o zo fout.

Dan was nu echt niet meer van plan om haar los te laten. Ze voelde zo goed en gek genoeg ook zo vertrouwd aan in zijn armen dat hij haar gewoon niet wilde.' En ik ben inderdaad geen typische dertiener maar ik heb wel zo mijn trekjes dus ik durf best te zeggen dat je schattig bent hoor schat. Daar doe ik niet moeilijk over maar je weet dat ik mezelf dan wel verdedig.' Want inderdaad ging hij niet zonder slag of stoot dood.

Abby draaide even kort met haar ogen en liet een zachte zucht horen. Ondanks dat ze wist dat ze hem niet meer zou zien merkte ze dat ze sneller gehecht aan hem raakte dan goed voor haar was. Ze wist nu al honderd procent zeker dat ze nooit met haar eigen handen hem kon vermoorden. Daarvoor gaf ze al te veel om hem. 'Waarom maak je het me zo moeilijk?' vroeg ze toen zachtjes. Haar stem had niets meer weg van iemand die sterk en onvermurwbaar was. Nee ze klonk nu meer als het kleine meisje dat ze vroeger was geweest.

Dan lachtte,' Wat maak ik moeilijk voor je schat?' Even streek hij een verloren plukje haar uit haar gezicht en streelde zachtjes over haar wangen. Uiteindelijk legde hij zijn hand weer op zijn andere en drukte haar nog iets dichter tegen hem aan. Het voelde zo goed en Abby was gewoon zo vertrouwd nu alweer.

'Het is zo makkelijk om dicht bij je te zijn. Maar dat kan niet. Ik kan niet bij je blijven. En jij maakt het me moeilijk om weg te gaan hoewel ik dat wel moet doen.' zei ze. Ze keek hem recht aan. Je zag in haar ogen dat ze het er moeilijk mee had, maar diep in haar hart wist ze dat als ze echt bij elkaar hoorde ze weer bij elkaar zouden komen, alleen nu was niet het juiste moment.

Dan keek haar even oprecht verdrietig aan,' Hoezo kan je niet blijven? Het voelt zo goed om bij je te zijn.' Gelijk toe nhij het had gezegd merkte hij hoe anders hij tegenover Abby was, ieder ander meisje had hij al gezoend of op zijn minst haar nummer gevraagd. Hier hield hij haar alleen maar vast en dat voelde al gewoon heel goed.

'Ik kan niet bij je blijven, dat is gewoon iets wat je zul moeten accepteren.' zei ze toen, haar stem had weer iets van de oude kracht terug. Maar het was nog ver van wat normaal was. 'Ik zeg niet dat het voor mij niet goed veld want dat doet het wel, maar vij je blijven is helaas onmogelijk.' haar stem klonk spijtig. Ze was ook spijtig dat ze hem niets kon geven. Niets wat de pijn zou kunnen verzachten.

Dan zou vond het maar wat jammer dat ze niet bij hem kon blijven. Dus boog hij zich voorover en fluisterde in haar oor,' Ik wou hiermee wachten maar als dit de enige keer is dat ik je zie wil ik het toch wel nu doen.' Toen boog hij ook het laatste stukje naar haar toe en kuste haar. En mensen wat voelde die ene kus goed. Nog nooit had hij zoiets verwacht of gevoeld. Nu wist hij zeker dat Abby anders zou zijn maar of ze elkaar ooit nog tegen kwamen was een andere vraag.

de kus kwam onverwacht. Maar zodra de lippen van dan die van haar raakte regeerde haar lichaam. Ze sloeg haar armen stevig om hem heen en koop zo dicht mogelijk tegen hem aan. De kus was overweldigend en voelde zoveel beter dan wat ze ooit had gehad. Are kuste dan passievol terug en wilde hem niet meer loslaten. Nooit meer.

Dan voelde hoe zij op de kus reageerde en wist dat het gevoel dat hij kreeg ook wederzijds was. Met zijn hand streek hij over haar wang en hield haar in haar nek vast. Met de andere hand van hem(ja jongens hij heeft er twee) had hij haar stevig in zijn greep en er was no way dat hij haar los zou laten. Wat ze ook zou zeggen nu kwam ze niet meer uit zijn greep.

Abby kuste door. Haar lippen bewogen zich over die van hem heen en ze voelde het vuur door haar lichaam slaan. Het voelde zo goed. Plots besefte ze zich dat dit het alleen maar lastiger maakte, maar toch kon ze hem niet loslaten. Uiteindelijk haalde ze toch haar lippen van die van Dan af. 'Dit kan niet.' zei ze. Ze probeerde een afstand tussen hen in te krijgen maar Dan had haar te stevig vast. 'Dan laat me los.' zei ze toen. Dit kon niet. Ze had hem niet terug moeten kussen.

Dan keek haar verbijsterd aan,' Oké waarom niet, vertel het me want je raakt me hier kwijt. Die kus betekende iets, niet alleen voor mij voor jou ook!' Als Dan ergens niet tegen kon dan was het wel als iemand zijn gevoelens ging ontkennen.Natuurlijk wilde hij haar niet loslaten maar ze vroeg het, met een grote twijfel liet hij zijn arm zakken, die kwam naast zijn lichaam tot stilstand.

Abby stond op zodra zijn arm van haar af was. Natuurlijk had het een gevoel bij haar opgeroepen. 'Ik ontken niet dat die kus niets betekende!' schreeuwde ze toen. Plots was ze woedend, heel erg woedend. 'Ik vertelde je net ook al dat ik niet bij je kan zijn! En toch kus je me!' tierde ze verder. 'Je wist dat het niets zou worden!' haar stem was krachtig. Ze wilde niet boos zijn op hem, maar op dit moment was dat makkelijk. Het was makkelijker om weg te gaan als ze ruzie hadden. Ze draaide zich om en begon al weg te lopen. Ze moest hier weg. Dan zou het niet begrijpen. Ze beet op haar lip en over de wangen van Abby begonnen de tranen al te stromen. Het was moeilijker dan ze had verwacht om hem achter te laten.

Dan stond gelijk op toen hij doorkreeg dat ze het makkelijker vond om ruzie te maken en dan weg te lopen. Hell no dat zij er zo makkelijk dan vanaf kwam. Met snelle behendige passen liep hij naar haar toe en pakte haar arm beet,' Schat ik weet dat het moeilijk word maar geef nu niet mij de schuld omdat boos worden op mij nu even makkelijker is. Het is waar, ik had me kunnen inhouden maar dan vergeet jij me net zo snel als ieder ander mens die je tegen komt of die je vermoord en ik wilde dat niet.' Dan zijn ogen stonden verdrietig maar ook zelfverzekerd hij wist dat hij gelijk had en nu was het alleen nog een kwestie van Abby overtuigen.

Abby draaide zich om zodra ze zijn hand voelde. Uit haar ogen stroomde nog steeds de tranen. 'Ik ben je schat niet.' tierde ze. 'Dat wat net daar gebeurde was fout. Het zal niet nog eens gebeuren. En zelfs nu zal ik je morgen vergeten zijn. Zoals elk ander.' zei ze, ze schreeuwde niet meer nee haar stem klonk nu giftig. 'Laat me nu los. Je zult me niet meer zien. Vergeet wat hier is gebeurt.' zei ze daarna met precies dezelfde stem. Nog steeds huilde ze maar haar ogen stonden ook scherp. Ze dulde geen tegenspraak.