Bankje aan de weg - Het rijk v. d. Waterman

Dan wou gewoon schreeuwen dat hij verder was gegaan met leven en dat hij een nieuwe liefde had gevonden maar hij kon het niet want dan zou hij liegen.' Ik kwam haar tegen in de kroeg, het is een aardig meisje maar totaal niks voor mij, veel te vergevingsgezind. Dat doe ik niet zo snel.' Waarom kon hij niet gewoon tegenover Abby liegen dan zou het veel makkelijker zijn. Maar hij kon het gewoon niet, liegen tegen Abby was hetzelfde als wat zij had gedaan, iets verzwijgen en daar hield hij ook niet van.

Abby haalde opgelucht weer adem. Ze was dus niets, Yasmine was niets. 'Het spijt me. Ik had je niet moeten laten gaan, je bent alles voor me.' zei ze toen. 'Ik meen het.' fluisterde ze erachter aan. 'Ik kon gewoon niet met mijn gevoelens omgaan. Ik wil je terug Dan.' Vervolgde ze. Ze keek hem nog steeds recht aan.

Dan hoorde haar woorden wel maar liet ze niet echt tot hem doordringen tot ze het zei. De woorden die hij wilde horen. De woorden waar hij al twee weken naar verlangde. Ze wilde hem terug. Dat was het enige dat nog voor hem telde. Met zijn blik ving hij de hare en zijn handen gleden voor om haar middel. Met zijn lippen proefde hij de hare. De kus maakte dat hij het als vergeten beschouwde de ruzie.

Abby sloeg haar armen stevig om zijn nek heen en ging zo dicht tegen hem aan staan als mogelijk was. Haar lippen duwde zich stevig tegen die van hem aan, ze wilde hem niet meer kwijt. Zoute tranen stroomde over haar gezicht, dit keer niet van het verdriet van het missen van hem maar van geluk. Blij dat ze weer in zijn armen kon liggen.

Dan lachtte tegen haar lippen aan en trok haar nog net iets dichter tegen hem aan. Toen tilde hij haar op en liep langzaam met haar naar het bankje. Eenmaal bij het bankje liet hij haar langzaam glijden. Natuurlijk moest ze gaan liggen want hij wist dat de rugleuning van de bank een beetje pijn deed.

Abby keek omhoog naar Dan en glimlachte. Het maakte haar niets uit waar ze nu was. Eigenlijk was dit gewoon hun plek. Ze keek naar zijn gezicht, het lachende gezicht. Zo wilde ze het altijd zien. Ze hield van dat gezicht, ze hoorde van de persoon waar het bij hoorde. Haar ogen gleden over zijn gezicht om zich elk kleine perfectie maar ook elk detail in haar hoofd op te slaan. Toen kuste ze hem weer. Passievol maar teder.

Dan voelde zich hemels de warmte van haar lichaam tegen de zijne. En dan vooral de plek waar het begon was nu ook alweer de plek waar het begon. Dit was gewoon een plek waar ze alle twee nog gelukkig werden. Zo keek hij er in iedre geval tegen aan.

Heel even onderbrak Abby de kus weer, ze keek hem recht aan. 'Ik hou van je.' fluisterde ze toen. Ze meende haar woorden en het was ook over haar hele gezicht te zien dat ze de waarheid sprak. Ze ging met haar hand even door zijn haar en glimlachte. Ze kuste hem weer zacht en teder.

Dan zijn handen gleden zachtjes over haar hele lichaam heen en de kus voelde meer dan goed. Haast even goed als de woorden die zijn hoofd op zijn kop deed zetten. zijn handen gleden door haar haren en over haar heupen. Ze volgde haar rondingen en de lijnen in haar kleding.

Abby kreunde zachtjes toen zijn handen over haar lichaam gleeden. Misschien moesten ze een iets rustigere plekje zoeken voor dit soort dingen, maar eigenlijk kon het haar ook niet schelen. In de paar keer dat ze hier was geweest was er verder nog niemand langs gekomen. Ze gleed met haar handen zachtjes over zijn lichaam heen.

Dan haalde zijn lippen van de hare maar begon rustig zijn lippen in haar nek te planten en op haar sleutelbeen.' Ik heb je zo gemist.' Fluisterde hij in haar oor terwijl hij zachtjes een kusje gaf op haar oorlel. Met zijn vingers streelde hij langs haar heupen over haar bovenbenen.

Abby adem al wat waarde. Dan bracht haar lichaam weer in beroering, net zoals hij dat de eerste keer had gedaan. 'Ik jou ook.' fluisterde ze hees. Haar lippen waren hervormd tot een brede glimlach. Ze ging met haar handen door zijn haar. Langs zijn nek. Ze trok hem dichter tegen zich aan en kuste hem weer paaievol.

Dan voelde haar lippen en wilde gelijk meer. Twee weken waren niet lang maar wel als je zo erg verlangde naar iemand zoals hij deed. Uiteindelijk wist hij zijn handen op haar wangen en trok haar half weer omhoog. Met meoite wist hij zijn lippen van de hare af te halen en in haar ogen te kijken. Zijn verliefde blik was weer terug in zijn ogen.' Kom mee, hier kunnen we betrapt worden.' Er kwam nu ook een ondeugende twinkeling in haar ogen.

Abby glimlachte breed. 'Goed plan.' zei ze toen tegen hem. Ze stond op en trok daarmee ook Dan van het bankje af. Ze ging nogmaals op haar tenen staan en duwde haar lippen nog even kort op die van hem. 'Had je al een idee waar we heen kunnen gaan?' vroeg ze toen aan hem.

Dan keek even heel moeilijk,' Ik hoopte dat jij een plek wist. Ik heb de vorige keer al een plek verzonnen en dat was mijn kamer.' Kort stak hij zijn tong uit en gaf haar weer een kusje. Met zijn armen om haar middel en het idee dat zij zo dichtbij was. Eigenlijk konden ze ook gewoon zo blijven staan maar Dan wilde alweer meer. Zijn verlangen moest gesust worden.

Abby kuste Dan nogmaals. Tussen twee kussen door zei ze, 'ik ben niet goed in het verzinnen van plaatsen, dus dan is mijn oplosisng hier te bijven staan.' Daarna kuste ze hem weer. Haar armen lagen nog in zijn nek. Ze legde haar hoofd op zijn borst en luisterde naar zijn kloppende hart.

Dan wist al waar hij haar heen zou brengen.' Oké maar beloof me dat je niet gaat lachen of een opmerking maakt over de buitenkant van het huis oké.' Want hij ging haar mee nemen naar zijn huis. Iets dat nog niemand heeft gedaan, geen vriend of vriendin en geen scharrel of one-night-stand. Niemand is nog in zijn huis geweest behalve hij. Even plantte hij zijn lippen in haar nek en daarna op haar wang.

Abby glimlachte breed. 'Ik zal er niet om lachen.' zei ze met een big smile. Ze kuste hem eenmaal vluchtig. 'Nou laat die geweldige plek van je maar eens zien dan.' zei ze daarna. Haar armen had ze nog steeds om zijn middel heen geslagen. Ze zou hem nooit meer laten gaan, nooit meer ging ze terug naar de laatste twee weken.

Dan glimlachtte vrolijk,' Oké kom maar mee.' Met zijn arm om haar middel geslagen liep hij de weg af. Opweg naar zijn paradijsje. Even schoot er in zijn gedachtegang dat er al in tijden niemand meer is geweest en dat het misschien nog een grote rommel is. Gelijk schudde hij zijn hoofd, nee hij is daar altijd alleen geweest en het enige wat er aan rommel kan zijn is een hoopje kleren op de bank die hij op zijn weg naar de slaapkamer al had uitgetrokken.

Abby liep dicht tegen hem aan met hem mee. Haar armen lagen nog steeds om hem heen ondanks dat het lastig was om zo te lopen. Haar hoofd ruste op zijn schouder gewoon omdat het kon. Ze wilde zo dicht mogelijk bij hem zijn, voor altijd.