Bankje aan de weg - Het rijk v. d. Waterman

Dan was dit keer echt niet van plan haar los te laten,' Waarom niet? Waarom kan het niet gewoon gebeurd zijn en leg jij je erbij neer? Anders had je die tranen niet, jij vergeet me niet morgen dat weet ik zeker.' Zijn stem werd naar mate hij aan het praten was steeds kouder en het laatste was gewoon kil. Ohh nee dit ging niet de goeie kant op, hij wilde hier geen breakdown hebben, niet bij Abby.

'Uiteindelijk ga jij ook dood. Ik kan niet nog een wraak nemen en ik kan niet zoveel van je houden als goed voor je is. Dat is de reden dat ik niet bij je kan zijn. Ik ben zo iemand die elke avond de kroeg in duikt om de volgende ochtend wakker te worden naast een vreemde. Ik blijf nooit lang en dat zul jij ook moeten ondervinden.' zei ze tegen hem. Ze had met haar vrije hand haar tranen weg geveegt en keek hem nu recht aan.

Dan lachtte spottend en voelde dat hij anders werd,' Vraag naar mij in iedere stad of ieder dorpje en je zal altijd iemand tegenkomen die met mij het bed heeft gedeeld. En ik hoef daar niet eens dronken voor te zijn. Dus oké loop maar weg, alleen onthoud dat je voor mij alleen maar één van de vele bent geweest.' Dit wilde hij helemaal niet zeggen, hij wilde haar in zijn armen nemen en zeggen dat ze er wel uit kwamen. Maar het lukte hem niet, het leek alsof hij ver boven zijn lichaam zweefde en hij er geen controle over had. Zijn hand had haar arm los gelaten maar je zag heel duidelijk de rooie vlek omdat hij blijkbaar erg hard had geknepen.

Abby liet het niet merken, maar ze voelde haar hart samenkrimpen bij zijn woorden. Ze deden haar meer pijn dan had gemoeten. Ze draaide zich zonder nog iets te zeggen om. Ze wilde niet weg. Ze wilde gewoon in zijn armen kunnen liggen zonder dat er problemen waren. De woorden van Dan gonzden door haar hoofd, ze was niets meer dan eenmalig hield ze zichzelf voor, alhoewel ze wist dat het anders was.

Dan keek met pijn in zijn hart naar hoe Abby wegliep. Waarom moest hij juist nu een breakdown hebben. Dit was gewoon het verkeerde moment. Snel liep hij naar Avrioré en zei dat ze ergens ver weg moesten gaan. Het enige wat hij nu nog wilde was alleen zijn. Denken aan hoe erg hij dit had gemaakt en hoe hij het nooit meer kon terug draaien.

Al snel toen Abby was weggelopen landde Fire voor haar voeten. Ze streek even over de huid van de draak en steeg toen op. Ze miste de warmte van Dan nu al, maar ze had het zlf de rug toe gekeerd en dat zou ze nu niet meer kunnen veranderen. Nee ze zou dit voor altijd moeten weten.

_______
nog ergens meeten??

Gale vloog met een hypere Vaasi over een grote weg, tot hij het genoeg vond. "Landen, nu." zei hij tegen Vaasi. Zijn draak landde onrustig op de weg en schoot bijna gelijk achter een eekhoorn aan. Gale had het verwacht en was snel afgestapt omdat zijn draak echt onhandelbaar was. Vaasi had drie liter Energy in een minuut weggewerkt.

whawha energy XD (doe dan gazeuse ^^)

Louise zat op het bankje met in haar handen een opengeslagen boek. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet eens merkte dat er een draak langsschoot. Haar ogen waren gericht op het boek, terwijl ze probeerde het te lezen. Ze had lang genoeg hier gewoond om de taal te leren spreken, maar lezen kon ze nog niet zo goed, laat staan schrijven. Daarvoor had ze haar eigen tekens gemaakt. Maar nu ze hier was zou ze toch echt moeten leren lezen en schrijven. Het ging alleen moeilijk als je een boek ondersteboven hield, maar dat had Louise niet door. Ze was dan misschien hoogbegaafd, ze had geen idee van de dingen die hier gaande waren, daardoor dachten mensen vaak dat ze maar een onnozel kind was.

Gale zuchtte. Hij liep terug langs de weg omdat hij een bankje had gezien. Dat was maar in een flits geweest. Vaasi zou nu misschien zelfs Toxic eruit kunnen vliegen. Maar zometeen was hij hopelijk weer rustig en konden ze verder vliegen. Hij zag dat er een meisje op de bank zat. Het was hem niet opgevallen, maar dat maakte niets uit. "Hoi." zei hij alleen maar, terwijl hij ging zitten.

Louise keek even over de onderkant van haar boek naar de jongen die tegen haar sprak. 'Hallo' Zei ze op een beleefde toon en richtte zich weer op de pagina's van het boek. Ze had zomaar een willekeurige uitgezocht, maar snapte nu dat dit nog veel te moelijk was. Maar ze was te koppig om het op te geven. Misschien was het ook makkelijker als ze het ding omdraaide. Ze vroeg zich af waarom mensen zo'n onhandig schrift wilden gebruiken. Dat van haar was veel makkelijker, maar daar werden dan ook alleen feiten in uitgesproken.

Gale keek even naar wat het meisje aan het lezen was en zei "Probeer je soms op zn kop te leren lezen?" Hij zag dat ze wel in het begin van het boek was begonnen met lezen, maar blijkbaar wist ze nog niet veel van de taal van de twaalvers af. Hij ging naast haar op het bankje zitten toen hij zag dat de eekhoorn hun kant op rende. Met een zeer bekende, paarse draak erachteraan klossend, gaten in het wegdek achterlatend.

Louise schudde haar hoofd. ' Nee, ik....' Ze keek opzij naar de jongen en keek weer naar het boek. Ze draaide het langzaam om en keek nog eens goed. Nu herkende ze een paar tekens die ze eerder op borden of iets anders had gezien. Er kwam een rode kleur op haar wangen, maar ze kon de jongen niet bedanken, omdat ze schrok van de draak die er opeens aan kwam klossen.

GAle grinnikte en zei "Ben je nieuw ofzo?" Hij keek even naar het meisje en het viel hem op dat ze blauw haar had. Vaasi zag ondertussen dat de eekhoorn een boom in geschoten was en zette zijn poten op de stam. De boom kraakte gevaarlijk, maar hield de druk net aan. Als iemand nu een zetje tegen de boom zou geven zou hij waarschijnlijk omvallen.

Paars haar max, P-A-A-R-S ^^

Louise keek even langs de jongen heen naar de draak die tegen de boom stond. Ze richtte haar blik echter al snel weer op de jongen en haalde haar schouders op. ' Zo kun je het noemen ja' Als hij een beetje zou nadenken zou hij tot de conclusie komen dat het schrift in alle rijken hetzelfde was, zelfs in het dertiende. Dan zou de vraag zijn: waar zou ze wel niet vandaan komen, dat ze niet eens het schrift kon lezen? Maar Louise zei dit natuurlijk niet hardop. ' Ik ben Louise.' Zei ze met een glimlachje.

Abby zakte rustig op het bankje neer. Ze miste Dan. Ze dacht nog elke dag, elk uur, elke minuut aan het moment dat ze boos was geworden. Dat ze hem had gedumpt. Waarom had ze dat moeten doen? Waarom kwelde ze zichzelf zo? Waarom kwam ze terug naar het bankje waar ze elkaar hadden ontmoet? Waarom? Ze wist het niet, in zekere zin wilde ze het ook niet weten, omdat de waarheid te hard was.

Dan liep met gebogen rug en ogen die naar de grond staarde naar het bankje. Hier kwam hij iedere dag in de afgelopen twee weken. Gewoon omdat deze herinnering hem blij maakte. Of depressief. Hoe je het wilde noemen. De herinnering aan Abby wilde hij niet loslaten. Langzaam kwam zijn hoofd omhoog omdat hij alweer bijna bij de bank was. En daar zat ze, zijn verbeelding was wel erg levendig. Even knipperde hij met zijn ogen, nee dit was geen verbeelding daar zat Abby. En toen klapte hij dicht, wat moest hij doen, wat moest hij zeggen? Geen idee dat was het enige dat in zijn hoofd zat.

Abby had onafgebroken naar de grond gestaard en had Dan dus niet zien aankomen, ja ze hoorde zijn voetstappen maar had nog niet doorgehad dat hij het was. Toen hief ze haar hoofd, ze keek hem recht aan en haar hart sloeg een slag over. Hij kon hier niet echt zijn. Het was vast haar verbeelding dacht ze bij zichzelf. Toch leek hij zo echt.

Dan draaide zich om, weg van haar. Zij was diegene die hem niet meer wilde zien.' Dag Abby.' Mompelde hij nog net hard genoeg en daarna begon hij met pijn in zijn hart van haar vandaan te lopen. Opeens vond hij het bankje niet meer mooi, opeens vond hij de herinnering aan Abby niet heel leuk meer. Want zij had hem gedumpt, zij had zijn hart gebroken. Iets dat hij nog nooit eerder had gehad. Iets dat hem verscheurde. Nog nooit had hij van iemand gehouden en toen was Abby er om verandering te scheppen. En daarna liet ze voelen hoe het was wat hij bij al die andere meiden had gedaan. Een gebroken hart.

Abby sprong op. Ze kon hem niet laten gaan. 'Dan wacht.' riep ze hem na. Toen besloot ze dat ze niet moest stil blijven staan. Ze rende naar hem toe, ging voor hem staan. Ze keek hem in zijn ogen. Even beetje ze kort op haar lip. Ze wist niets te zeggen. Ze wist het gewoon niet. Het enige wat ze kon bedenken was misschien niet zo slim. Toch deed ze het. Ze ging op haar tenen staan en duwde haar lippen op die van hem.

Dan bevroor waarom riep ze hem nou? Toen hij weer haar gezicht zag. Zo dicht bij de zijne kon hij ook met moeite zich inhouden. Maar blijkbaar Abby niet want hij proefde al snel haar lippen op de zijne. Die goddelijke lippen. Gelijk ging hij gewillig in de kus mee en boog zich wat meer naar haar toe zodat ze niet meer op haar tenen hoefde te staan. Met zijn armen omhelsde hij haar en plaatste ze in haar middel. Maar na een tijdje hiled hij toch op en deed een stap naar achtere,' Waarom dumpte je me als je nog wel van me hield want die kus zegt een hoop schoonheid.' Even aaide hij weer langs haar wang en keek in haar mooie intense ogen.

Abby schudde haar hoofd. 'Alsjeblieft, niet praten.' zei ze zachtjes. Ze wilde het er niet over hebben. Ze wilde alleen nog maar Dans sterke armen om haar heen voelen, voelen hoe hij haar lichaam in beroering bracht. Ze wilde hem, niets anders. Ze keek hem recht in zijn ogen aan, haar ogen stonden intens.

Dan schudde zijn hoofd en liet zijn armen van haar los. Nee, zij wilde alleen maar zijn lichaam en hij wilde haar. Dat ging niet,' We moeten praten eerder ga ik je niet zoenen, eerder ga ik je niet eens aankijken.' Dan liet zijn blik nog voor een laatste keer over haar lichaam en over haar mooie gezichtje glijden en daarna staarde hij net langs haar.

'Het spijt me Dan. Ik kan het je niet uitleggen, ik kan het gewoon niet.' fluisterde Abby weer. Ze voelde de kou door zich heen trekken toen Dan haar losliet. 'Alsjeblieft.' fluisterde ze weer. Ze kon er niet tegen dat hij zo deed, ze wist dat ze het had verdient. Ze had het niet verdient dat hij haar aanraakt, maar ze had het wel verdient dat hij haar negeerde.

Dan schudde zijn hoofd,' Jij was mijn eerste liefde, tegen jou heb ik voor het eerst gezegd dat ik van je hield en wat doe je. Je dumpt me zonder een enige rede. Yasmine had gelijk, je had die moordenaar gewoon moeten vergeven. Dan was het misschien nog goed gegaan maar nu.' Het voelde alsof zijn hart uit zijn borstkas was gerukt en zij dacht dat je dat er gewoon weer in kan zetten en dat alles dan opgelost was. Helaas voor Abby ging dat niet.

Abby beet op haar lip. 'Yasmine? Wie is Yasmine?' vroeg ze, een jaloezie trok door haar lichaam heen. Wat als Dan al een ander had, wat als hij er zo makkelijk over heen was gekomen. 'Vertel het me, wie is Yasmine?' herhaalde ze weer. Ze keek hem recht aan, ze moest weten of hij een ander had. Ze moest het weten. Ze dacht niet meer aan wat zij had gedaan, ze moest he talleen van hem horen. Dan zou ze het kunnen laten rusten.