rijk v. d. stier - klein meertje.

Lilith zette een aantal stappen achteruit na mate dat de jongen dichterbij zwom. Exoe maakte door middel van een zoemend geluid met zijn vleugels duidelijk dat hij vond da Lilith wel wat dapperder mocht zijn en ze zette een stap vooruit. Maar vrijwel meteen zete ze een grotere stap achteruit, wat moest die jongen wel niet denken?

Vincent trok zich op de kant en keek met opgetrokken wenkbrauw naar het meisje. "Stoor ik?" vroeg hij en hij stond op. Eliria zwom met een rustige staartslag naar hem toe en hief haar kop hoog op, ongeveer ter hoogte van Vincents schouders.

Een beetje schokkerig schudde Lilith haar hoofd Ïk ben gewoon niet zo van de mensen..."zei ze zacht, trots dat ze zomaar een hele zin tegen een vreemde had gesproken. Ze keerde zich naar een boom en stak er,op precies de juiste plek, een tap in, het hars van deze boom was handig, wist ze en hield een glazen flesje onder de tap. Toen het vol was sloeg ze er een kurk op. Ze liet de tap even uitlekken voor ze hem uit de boom trok en hem samen met het flesje onder haar mantel liet verdwijnen, waar ze ook uit tevoorschijn waren gekomen.

Vincent grinnikte. "Zo zijn er wel meer," zei hij. Zelfs was hij totaal niet zo, hij hield ervan om tussen de mensen te zijn. En dan maakte het niet uit wat voor mensen. Hij keek over zijn schouder naar Eliria en dacht even na. Ze was van water, dus ze kon wel iets met ijs. Dan hoefde hij voortaan niet meer naar de top van een berg.

New
________
Lewis zat aan de rand van het kleine meertje, hij keilde er steentjes over heen, gewoon om de tijd te doden. Ondertussen dacht hij aan Alexis, hoe ze glimlachte. Hoe ze eruit zag. Gewoon aan haar. Hij miste haar nog steeds en hij dacht niet dat dat ooit nog over zou gaan. Nee hij zou haar blijven missen, de enige manier dat dat zou kunnen stoppen was als zij bij hem kwam maar dat zou nooit gebeuren. Ze was immers getrouwd en hij wilde nergens tussen gaan zitten.

Seven liep vrolijk een deuntje neuriend naar het meertje. Ze was hier voor het eerst en wilde wel het beroemde meertje van het dropje verderop leren kennen. Soms een dans beweging makend liep ze naar het meer maar toen ze een zicht had op het helderblauwe water zag ze ook gelijk dat ze niet alleen zou zijn. Gelijk wilde ze rechtsomkeerd maken. Maar bedacht zich op het laatste moment toch nog. Ze liet zich niet zo snel wegjagen daar was ze neit van gediend en sowieso die jongen had haar nog niet eens gezien of iets tegen haar gezegd dat vijandig was. Daarom stapte ze vrolijk de open ruimte in uit de bossen.' Heey.' Kwam er uit haar mond met een vrolijke toon. Haar handen waren in kleine zwarte handschoentjes gestoken en ze had een zwarte tutu aan. Eroverheen had ze een lang wit overhemd aan met een roze X op de plek waar het hart hoort te zitten.' Is het erg als ik erbij kom zitten?' Haar witte haren dansde mee met haar woorden en met de wind die rdoorheen gleed.

Lewis keek glimlachend op. Hij was nog steeds goed in een masker opzetten. Ondanks zijn verdriet zou hij beleefd en aardig zijn tegen het meisje. Behalve als zij dat niet was. 'Heey, natuurlijk mag je er bij komen zitten.' zei hij tegen haar met een vrolijke stem. Niets aan zijn houding liet zijn verdriet merken. Al zou zijn aura er van doordrenkt zijn. Hij draaide zijn hoofd weer om en keek weer richting het water. Het glinsterde mooi in de zon.

Seven knikte en ging naast hem zitten. Snel trok ze haar sneakers uit en liet haar voeten in het warme water zakken.' Dit heb ik gemist.' Mompelde ze eerder voor zichzelf dan voor iemand anders.' Ik ben Tegan Dorethy trouwens, maar noem me maar Seven, met wie heb ik het genoegen?' Even keek ze vragend naar de jognen maar daarna toch wel weer naar het water.

'Lewis DiClaren, maar noem me maar gewoon Lewis, of Lew. Wat jij leuk vind.' zei hij tegen haar. Normaal gesproken vertelde hij nooit zijn achternaam, maar ach het maakte nu ook niet zoveel uit. Hij verwachte niet dat zij iets met de oorlog te maken had. Daar zag ze er te lief voor uit vond hij. Al kon dat natuurlijk verkeerd ingeschat zijn.

Seven glimlachtte,' Nu voel ik me verplicht om ook mijn ahcternaam te zeggen, oké hier komt het hoor, mijn volledige verschrikkelijke naam, Tegan Dorethy Snow-white en dan word ik Seven genoemd. Trouwens je hebt een leuke achternaam, die kom ik niet vaak tegen.' Even gleed haar hand over haar hals en van haar hals langs haar rechtermouw gewoon om te voelen of de naalden klaar waren. Ze hield er niet van als mensen hun achternaam zeiden, het gaf meestal iets heersends alsof zij ze dan moest kennen omdat hun achternaam ohh zo beroemd was.

Lewis keek haar weer aan. 'En waar komt Seven vandaan?' vroeg hij haar toen. Het kwam volgens hem niet van haar naam, want daar kwam het niet in voor. Hij was oprecht geïnteresseerd, of in elk geval. Hij straalde dat uit. Hij had er verder niets mee bedoeld met het feit dat hij zijn achternaam had genoemd. Bijna niemand kende hem dus daar zou hij het zeker niet voor doen.

Seven schudde haar hoofd,' Dat wil je niet weten dan krijg je medeleiden met me en dat heb ik niet nodig.' Haar stemming was een beetje omgeslagen, haar stem had een snijdende ondertoon en haar emotie was van vrolijk naar een beetje verdrietig gegaan. Gelijk schudde ze weer haar hoofd en werd haar verdrietige bui weer weggevaagt en kwam haar vrolijke bui er weer.' Maar goed, ik vind Lew wel een leuke bijnaam het is sowieso wel een mooie naam beter dan Dorethy ik bedoel wie wilt nou zo heten.' Vertelde ze met een grote glimlach.

Met een.diepe zucht plofte Alois neer aan de rand van het meertje. Vrijwel meteen trok hij zijn schoenen uit en wreef over zijn pijnlijke voeten. "Pff. Al dat lopen ook. Ik wou dat ik Oceane kon bereiken." Mompelde Alois. Hij was pas uit het ziekehuis, en hij had Oceane nu dus al 5 jaar niet meer gezien. Daarok zocht Alois nu naar de twee personen die het belangrijkst waren in zijn leven, Gabriel, zijn man, en Oceane, zijn draak.

Leida zat met haar voeten in het koele water van het meertje van de zon te genieten toen ze iemand aan zag komen lopen. 'Heb je blaren?' Vroeg ze met een glimlachje aan de jongeman die nog geen vijf meter van haar af was neergeploft, zonder haar te zien. Dat maakte haar opzich niet zoveel uit, maar ze wou we even laten merken dat zij ook nog bestond.

Alois keek geschrokken op. "O Hoi." Zei hij en hij glimlachte. "Ja ik denk het, het is nogal een tijd geleden dat ik voor het laatst zo'n eind heb gelopen." Zei Alois en hij stopte zijn pijnlijk gloeiende voeten in het water dat meteen met koele vingers over zijn voeten gleed. Alois probeerde het water langs zijn voeten te laten glijden, maar er kwam niet veel van terrecht. Zo te merken was zijn kracht ernstig afgezwakt.

Leida grijnsde. 'Tja, je moet ook klein beginnen wil je lange stukken kunnen lopen. Wil je dat ik ze kapot prik voor je? Dan genezen ze sneller.' Zei ze tegen de jongeman die naast haar zat. Leida was de kwaadste niet. Ze was weliswaar een Dertiender, maar dat maakte haar zeker niet harteloos. Bovendien zag deze arme stakker er niet uit of hij deelnam aan de oorlog. Dan zou hij hier niet kermend met blaren op zijn voeten zitten. Of de twaalfde rijkers moesten wel zeer diep gezonken zijn. Ze streek een paar plukken rozig haar uit haar ogen zodat ze Alois recht kon aankijken.

Lewis zat aan de rand van het kleine meertje. Hij had een fles whiskey naast zich staan, die was al voor de helft leeg, en het was dan ook duidelijk aan Lewis te merken dat hij dronken begon te worden. Hij was al een kroeg uitgezet omdat hij te dronken was en gasten had lastiggevallen. Alleen omdat hij Alexis wilde vergeten, ze moest uit zijn hoofd maar het lukte niet. Hij nam nog een slok van de drank die naast hem stond.

Alexis was naar het meer gegaan om zich te wassen, het lag redelijk dicht bij het legerkamp en ze moest even alleen zijn. Cloud was altijd geliefd geweest in het kamp, de mannen misten hem. Het was duidelijk dat ze haar er de schuld van gaven, er werd genoeg achter haar rug om gefluisterd. Met een tas waar een handdoek in lag en eventueel wat zeep stapte ze enkele honderd meters van het water af. "Ga je echt het water niet in?" vroeg ze aan de enorme rode draak. Die ekek haar even spottend aan, Alexis wist maar al te goed dat hij het water haatte. "Veel plezier met Fiërra." knipoogde ze. Carlos was de enige die haar niet veroordeelde en gewoon haar vriend bleef. In eerste instantie herkende ze de dronken man niet bij het meer, wel baalde ze ervan. Nu konze zich niet gemakkelijk wassen waarschijnlijk.

Lewis hief zijn hoofd iets. Hij zag Alexis staan. 'Ah, weer zo'n prachtige illusie.' zei hij toen, je kon duidelijk horen dat het hem moeite kostte om te praatte. Hij sprak met een duidelijke dubbele tong. 'Alexis.' zei hij toen zachtjes. Al dagen hoorde hij haar stem, als hij heel dronken was dacht hij in elke vrouw Alexis te zien, maar het was haar nooit. Hij dacht dat dit weer hetzelfde was, weer een illusie. Weer eendroom.

Alexis trok haar wenkbrauw op bij de aanblik van de jongen die eerst wat zij, en toen haar naam. Haar houding verstarde. Nu pas herkende ze Lewis in de dronken gedaante. Voor ze er zelf controle over had sloeg ze geschrokken een hand voor haar mond. "Lew?!" bracht ze geschrokken uit. Hij zag er niet uit, de dubbele tong zorgde ervoor dat hij er eigenlijk nog slechter aan toe was. "Wat is er met je aan de hand?"

'Niets hoor.' mompelde hij toen. 'Je bent zo mooi, Alexis.' mompelde hij toen. Hij glimlachte een beetje wazig. 'Ik hou van je.' Het was dronkenman praat, maar wel waarheidsgetrouw. Hij had wel gemerkt dat ze geschrokken was, maar hij was te dronken om het ook echt te registreren.

Alexis rolde met haar ogen, hij was dronken daar moest ze niks van geloven. Al waren zijn laatste woorden erg bekend. Haar blik ging naar de halflege fles whiskey, "Hoeveel alcohol heb je naar binnengewerkt?" ze deed een paar stappen in zijn richting, maar hield gepaste afstand van Lewis. Ze wist niet waar hij toe in staat was, wat hij allemaal kon doen in een dronkenbui.

Lewis haalde zijn schouders op. Hij had werkelijk geen idee. In de kroeg had hij ook nog wat op, daarna was hij pas aan de fles begonnen. Hij haalde de fles weer omhoofd en nam nog een slok. Daarna stak hij de fles naar Alexis uit. 'Neem ook wat. Het is lekker.' zei hij toen, nog steeds met een dubbele tong.

Alexis schudde haar hoofd, hoe verleidelijk het aanbod ook klonk, het was niet verstandig om zich nu klem te zuipen. Al was het wel heel erg aanlokkelijk. Het beste was om zich nu om te draaien, Lewis met zijn drankprobleem alleen te laten, hij zou haar toch niet meer herinneren de volgende dag. Maar in plaats daarvan liep ze naar Lewis en trok de fles ut zijn handen, straks dronk hij zoveel dat hij met z'n dronkenkop het water in liep.

'Heey.' protesteerde hij lichtjes. Het klonk zwak. Hij probeerde omhoog te komen maar dit resulteerde erin dat hij eventjes uit balans stond en daarna naar voren viel tegen Alexis aan. 'Geef terug.' sprak hij weer. 'Kom op Lexie. We houden toch van elkaar?' sprak hij verder. Zijn stem was zwak en zijn tong nog steeds dubbel.