Het rijk van de vissen- Grot van Andromeda (en Derryl)

Andromeda knikte "Dat hebben wij allemaal meegemaakt" ze nam zelf een hap van een sandwich emt zalm. "En ik weet dat je mijn sandwiches lekker vind, honey, we wonen al heellang samen hiero" ze gaf hem een klopje op zijn hoofd en leunde achterover in haar stoel

Derryl voelde zich even een soort van hond door de combinatie van de woorden en het klopje op zijn hoofd, maar hij besteedde er verder niet veel aandacht aan. Maggie zat op haar stoel heen en weer te wippen. Ze stapte van de stoel af en haalde haar ridders uit haar kamertje. Ze stelde ze een voor een voor aan Derryl.

Andromeda glimlachte vertederd naar der en mags. Der mocht dan wel neit alles herinneren, hij was er weer en hij wist nog iets, en dat was al meer dan eerst. Ze liet zich verder in de kussens van ahar stoel zakken. Eindelijk was alles weer een beetje goed hier.

Een tijdje nadat Maggie de laatste ridder aan Derryl had voorgesteld, die, erg toepasselijk, geheugenverlies had en apap heette, (ze dacht dat Derryl niet door zou hebben dat dat papa achterstevoren was) stond Derryl op en nam de borden mee naar de keuken, om ze af te wassen. Hij zocht zich gek naar een afwasborsteltje en afwasmiddel, maar na een tijdje had hij het nog niet gevonden. Hij zuchtte en bleef zoeken.

Droom glimlachte "Hon, het kastje onder de wasbak" zei ze met een glimlach. Zelf was ze opgestaan en stond te rommelen in een lade in een kast in haar\hun kamer. Hij zat vol met spullen van vroeger.

Derryl mompelde iets in de trant van:'Daar heb ik al gezocht.' Terwijl hij er tot zijn grote verbazing toch het afwasmiddel en het borsteltje vond. Hij begon vrolijk fluitend af te wassen. Hij vroeg zich af of Andromeda nog oude spullen van hem zou hebben, of of ze die allang had weggegooid. Als het tweede het geval was moest hij snel naar huis om nieuwe te halen. Hij dacht iets langer na bij deze gedachte. Wat was op dit moment zijn huis? Zijn appartement of deze grot?

Na een poosje kwam andromeda met wat spullen teruglopen en spreidde ze uit over tafel "Deze was je vergeten toen je vertrok" zei ze emt een glimalchje. er lag een pakje sigaretten en een schrijfblok. Ze glimalchte "ik dacht dat je dat schrijfblok wel zou missen"

Derryl was klaar met afwassen en zette alles in de kastjes. Hij liet de gootsteen leeglopen en droogde zijn handen af aan een handdoek. Hij liep de kamer in toen hij Droom hoorde praten en keek naar het schrijfblok en de sigaretten. Hij deed het schrijfblok bij zijn nieuwe schrijfblok in zijn tas, en pakte toen de sigaretten. Hij keek erna. Hij besloot ze maar aan zijn vriend te geven, dan had iemand er tenminste nog plezier van. Hij mikte ze ook in zijn tas. Hij ging een beetje verloren op een stoel zitten. Woonde hij nu hier?

Droom beet op haar lip "ik weet neit of je hier wilt blijven of niet. Ik begrijp het volkomen als je thuis wilt blijven. Maar kom alsjeblieft regelmatig terug om met mags te spelen. Ik vind dta ze een papa verdient" ze keek hem vragend aan. Ze hoopte dat hij zou blijven, maar zou er neits van zeggen als hij dat neit wilde. Het was allemaal nogal vreemd, zeker uit zijn perspectief

Derryl slikte en keek Andromeda aan. Hij wist echt niet wat hij moest doen. 'Wat als ik nou gewoon dit weekend blijf? Dan zien we daarna wel verder. Ik wil graag bij jullie zijn, maar het voelt een beetje raar om opeens bij jullie in te trekken. Voor mijn gevoel ken ik jullie namelijk pas een dag.' Hij had besloten maar gewoon de harde waarheid tegen Droom te zeggen. Met leugens kwam je ook niet verder.

ndromeda knikte "Dat begrijp ik volkomen, Der, Ik ben tevreden emt deze regeling, Mags?" Ze keek naar het kleine meisje dat als andwoord op haar vaders schoot zitten en knuffelde hem "Ik vind het leuk, misschien krijgt papa zijn geheugen weer trug" zei ze vrolijk en optimistisch. Het toverde een vertederde glimlach op drooms gezicht

Derryl glimlachte naar het meisje op zijn schoot. Wat was ze optimistisch. Hij had in drie jaar zijn geheugen niet terug gekregen, alleen hele kleine deeltjes, en hij dacht niet dat hij de rest ook terug zou krijgen. Hij knuffelde haar. 'Ik heb nog wel extra kleren in mijn tas zitten, dus dan hoef ik ondertussen niet naar huis.' Zei hij tegen Andromeda. 'Slaap ik gewoon bij jou?' Vroeg hij voorzichtig, net niet hoopvol.

Ancdromeda haalde haar schouders op "Als je dat wilt' ze glimalchte "Mags, honey, waarom laat je je vader neit zien hoe het er inmiddels buiten uitziet, misschien brengt het herrinneringen op van de zoektochten toen emt dat avontuur met tante val" ze glimlachte bitter en zette een pan op het voornhuis "Ik neem aan dat Abby nog steeds verkoold vrlees eet?" vroeg zze bijna retorisch

'Dat, en vuur.' Zei Derryl tegen Andromeda, maar dat vuur gedeelte lijkt me een beetje moeilijk voor jou, dus doe het vlees maar.' Zei Derryl, terwijl hij door Maggie de deur uit gesleurd werd. Na een lange tocht door de bossen kwamen ze terug bij de grot. Zoals te verwachten kon Derryl zich niet meer herinneren dan ervoor. Op de weg terug stootte hij zijn teen aan een steen. Toen hij ernaar keek zag hij dat er een gedicht in gegraveerd stond.


Hij las het gedicht aandachtig. Nadat hij het gelezen had zakte hij door zijn knieën. Op de en of andere manier kreeg hij zoveel verdriet van deze steen en de woorden erop. Maggie legde haar handje op zijn schouder, twijfelde even en liep toen naar Droom toe.

ik las het gedicht en gelijk vulden mijn ogen zich met tranen XD
---
Andromeda neuriede een compleet onherkenbaar liedje terwijl ze heupwiegend door de keuken liep en af en toe in een pan roerde of controleerde of iets al gaar was. Glimlachend likte ze wat soep van haar lippen en keek naar deryl die aan kwam lopen "En? Nog iets terruggekregen?"

Ehm, Maggie kwam aanlopen, Derryl zit nog steeds bij het steending xD Was niet helemaal duidelijk door vage zinsbouw, i guess
-
Maggie keek naar haar mama. 'Mama, papa is erg verdrietig. Hij zit bij de steen van mijn broertje en zusje.' Zo noemde Maggie het kleine grafje. Ze wist niet zeker of het broertjes of zusjes waren geweest, dus noemde ze er gewoon een broertje en een zusjes. 'Zijn krans is erg verdrietig.' Derryl zat nog steeds roerloos bij de steen. Er rolde een traan over zijn wang. Er kwamen korte vlagen van herinneringen terug. Niet langer dan een seconde zag hij een zieke Droom voor zich. Ze verdween vrijwel meteen weer.

XD

Andromeda liet de lepel terug vallen in de pak en liep naar buiten. Naast deryl knielde ze neer. Ze sloeg gewoon een arm om hem heen en wreef hem steunend over zijn rug. Als ze zelf hier was moest ze ook haar best doen neit te huilen, want nu moest ze er zijn voor deryl, nu moest ze sterk zijn voor hem. "Gaat het een beetje?" flusiterde ze ze na een poosje. Ze hield nog steeds van hem, al herinnerde hij zich amper iets. Ze wilde hem neit zo zien

Derryl keek Andromeda aan. 'Wie liggen hier?' Vroeg hij. Hij wou het weten. Moest het weten. Hij voelde de pijn en het verdriet, het had hem overvallen, het begon langzaam weg te ebben toen hij tegen zichzelf bleef zeggen dat hij zonder herinneringen de pijn ook niet kon voelen. Hij wou niet overdreven emotioneel doen tegenover een vrouw die hij voor zijn gevoel pas een dag kende.

Andromeda beet op haar lip en probeerde allerlei tranen en nare heriinneringen weg te stoppen "Deryl, ik was zwanger van een tweeling, en het was een miskraam" zei ze zacht. een paar tranen vormden zich in haar ooghoeken en lieten zich alsnog over haar wangen vallen.

Derryl stond op en twijfelde even voordat hij Andromeda in zijn armen nam. Hij huilde met haar mee. Hij had nog twee kinderen gehad waar hij niets van wist. Alles kwam in schokken op hem af. Alle emoties en verhalen. Die van Maggie en nu dit. Wat hij allemaal had beleefd in de afgelopen jaren, en de emoties die erbij hoorden. Het leek net of alle spanningen hem in een keer verlieten in zijn tranen.

Toen hij haar in zijn armen nam gaf ze zich helemaal aan het gevoel over. Niet dat ze hysterisch aan het huilen was. maar het was wel heftig voor haar doen. Ze bgrof haar gezicht in zijn schouder

Derryl haalde diep adem en nam Andromeda's hoofd tussen zijn handen. Hij keek haar diep in haar ogen aan. 'Zijn er nog meer dingen die Maggie niet helemaal heeft verteld?' Vroeg hij haar met een ernsig gezicht terwijl hij de tranen van Andromeda's wangen streek met zij duimen.

Andromeda daht even na en vertelde nog wat dingen die maggi had over geslagen. Dingen die maggs neit meer kon herinneren of die ze neit wist.

Derryl knikte en probeerde uit alle macht alle verhalen te onthouden. 'Heb ik die Alyssa echt...?' Vroeg hij. Hij kon zich niet voorstellen dat hij iemand zou kunnen vermoorden. Zo was hij helemaal niet. Hij keek Andromeda serieus aan. Hij moest hen wel verschrikkelijk belangrijk gevonden hebben, dat hij er iemand voor vermoordde. En nu was hij het kwijt.

Andromeda knikte "Ja.." zei ze zacht. Ze veegde een paar resterende tranen van net uit haar ogen "Naar wat ik meekreeg was het een groot misverstand. Zij dacht dat jij mij gevangen hied of zo, en jij dacht dat ze mij probeerde te vermoorden. Ze viel jou namelijk aan. en uiteindelijk stierf zij."