Nears huis-schorpioen

Near knikte "Op drie ruimte na, de slaap kamer, badkamer en keuken, is het hele huis vol met vanalles en nogwat." hij liep voorzichtig om de moskee heen en naar de volgende kamer waar op de grond een schilderij van escher was neergezet in dominos. Near liep er gewoon omheen naar de volgende kamer waar allemaal borden van spelletjes over de vloeren, muren het plavon en p tafels en verhoginkjes waren utigespreid. alle kaarten, pionnen en fisches magnetisch aan eht bijbehorende oppervlak geplakt. "Dit is mijn spelletjes kamer" deedle hij mee terwijl hij naar een schaakbord liep dan op de mur zat en een paar zetten zette met beiden kanten..

Louise bleef even kijken bij het nagebootste schilderij en liep toen snel naar de kamer waar Near in verdwenen was. Ze moest licht grinniken bij het zien van alle spelletjes. Je moest er maar van houden. Bij haar was een kamer gevuld met planken vol wol, die in allerlei kleuren waren geverfd met behulp van planten, een soort van (ouderwetse) naaimachine die ze zelf gemaakt had en een grote kast met kleren die ze ontworpen en gemaakt had. Ze liep naar het bord waar Near bij stond en keek nieuwsgierig naar de zwart-witte stukken. 'wat is dat?' vroeg ze met een vragend gezicht aan Near.

Nears ogen werden groot "Je...Kent...Geen...Schaak" hij keek haar ongelovig aan "je kent het geweldigste strategische spel ever niet. Ik ben ermee opgegroeid" hij pakte het bord van de muur en ging aan een tafel in eht midden van de kamer zitten. Hij zette alle stukken weer in hun begin positie "Ik zal het je leren. Zwart of wit"

Louise ging maar gewoon tegenover Near zitten, niet wetend wat ze ervan moest denken. Ach ze zou het gewoon proberen, misschien was het inderdaad wel een leuk spel. Louise had nooit echt spelletjes gespeeld, tuurlijk met Suzaku wel, maar dat waren hele andere spellen dan dit. Die spelletjes hadden ze altijd zelf verzonnen, vaak om Suzaku af te leiden van zijn waanbeelden. 'eehhmm... wit?' Zei ze met een lachend gezicht. Ze vond het gezellig om met Near dingen te doen, het maakte niet zo veel uit wat, ze leken wel een beetje op elkaar, dus kwam dat wel goed.

Near draaide het bord zo dat de witte stukken aan haar kant stonden. Hij begon op een kalme begrijpelijke manier de redels uit te leggen. Hij hield van dit spel en kon eht dan ook goed uitleggen "Ik zou zeggen, zet je eerste zet. Wit begint zwart wint" hij grinnikte

Louise luisterde goed naar de regels en moest toegeven dat het wel interessant klonk. ' pas maar op met wat je zegt.' Zei ze met ondeugend twinkelende ogen. Als Suzaku hier was, zou hij zich verbazen over Louise. Meestal was ze gesloten en zei ze alleen de nodige dingen tegen anderen. Louise keek aandachtig naar haar schaakstukken en bedacht wat ze het beste kon doen. Zo makkelijk was het eigenlijk nog niet, ach het was haar eerste keer, ze moest niet al te moeilijk doen. Gewoon experimenteren tot het lukte, zoals ze altijd deed. Ze pakte om te beginnen de pion en zette die een stapje naar voren. Het simpelste stapje wat je kon bedenken, maar ze vond het best.

Near knikte. Aan zijn gezicht was neit af te lezen of hij dat een goede of slechte zet vond. Drie seconden nadat ze haar pon had verplaatst verplaatste hij een paard. Ookal wist hij dat dit de eerste keer was dat ze speelde, toch begonnen zijn hoogbegaafde hersentjes haar stappen vooruit te denken. Dat had geen zin, aangezien neit te voorspellen was wat ze zou doen, maar toch deed hij het.

Louise keek even naar Near en glimlachte voor ze zich weer op het bord richtte. Haar ogen schoten over het bord heen en weer, naar de stukken die verplaatst waren naar de stukken die nog onaangeroerd stonden. Langzaam begon in haar hoofd een beetje spelgevoel op te dagen, ook al was het maar de minimum hoeveelheid. Ze liet haar hand even boven de stukken zweven en pakte toen een toren om die achter haar pion neer te zetten.

Near pakte een neiuw schaakstuk en verplaatste het. zijn zwarte ogen en zijn witte gezicht verrieden geen enkel gevoel bij het spelletje. Een poosje later had hij toch echt Louises koning schaak mat. hij kon nergens meer heen. near had gewonnen

Louise keek van alle mogelijke kanten naar het spel, maar merkte uiteindelijk dat ze nu toch echt.... schaakmat stond. Ze keek op naar Near en glimlachte lief. Voor haar gevoel was het aardig goed gegaan, maar wat wist zij er nou van. Ze had toch geen kans gemaakt tegen Near, dat had ze van te voren al geweten. Maar het was belangrijker vond ze, dat ze nu wist hoe het spel ging, misschien konden ze het vaker doen. Misschien zou ze wel proberen een eigen schaakbord te maken, dat kwam in ieder geval wel op haar lijstje met te maken dingen. ' Ik moet toegeven... het is een leuk spelletje.' Zei ze met een kleine grijns. Op dat moment klonk er een zacht gerommel van onder de tafel. Louise keek even naar haar buik waaruit het geluid kwam. 'eeehh...' Zei ze blozend weer naar Near kijkend.

Near glimalchte zijn persoonlijke het-is-amper-het-omhoog-gaan-van-mijn-mondhoeken-en-dat-is-het-beste-dat-je-krijgt-van-me glimalchje. "Ik zei toch dat Schaken leuk was." bij de rammelende maag stond hij op en pakte haar hand voor hij haar meenam door een doolhof van kamers en constructies van kaarten . Na een poosje waren ze weer terug in de keuken. Hij liep naar de koelkast en verzamelde een maaltijd voor de twee. Na een paar minuten zoeken stonden er een brood, twee borden en messen en een kaas op de tafel. "het is nogal simpel maar dit is het beste dat ik heb" zei hij rustig voor hij een boterham voor zichzelf begon te maken

Louise liep nog steeds licht blozend mee met Near en ging aan de tafel zitten. ' Het maakt niet uit hoor, het is goed genoeg voor mij.' Zei ze met een glimlach. Ze maakte een boterham klaar en nam er rustig een hap van terwijl ze naar Near keek. Ze vroeg zich af waarom praten met Near zo makkelijk ging, in tegenstelling tot met anderen. Misschien omdat ze op niveau konden praten, ook al wist Louise niet alles, ze was toch wel degelijk hoogbegaafd.

Near knikte. Hij deed een paar plakken kaas op zijn brood en zette zijn tanden erin. Hij lette niet echt op Louise. Ze leek hem wel aardig. Ze was zekerweten hoogbegaafd. Ze Had schaak bovengemiddeld snel door. Ookal was ze nog geen grootmeester, ze was al wel goed. Hij vroeg zich af of ze zich met hem en de anderen had kunnen meten als ze ook op Wammys had gezeten.

Louise at zwijgend verder terwijl ze probeerde de kleuren rond Near op te halen en te ontrafelen. Ze moest zeggen dat hij nou niet echt zijn gevoelens makkelijk liet zien. Niet dat zij dat altijd deed, maar toch. Ze keek wat dromerig naar de kleuren rond Near's hoofd terwijl ze de rest van het broodje at. ' Hoe zijn jij en je vrienden elkaar eigenlijk kwijtgeraakt?' Zei ze zonder haar blik af te wenden van de kleuren. Ze voelde zich lichtelijk schuldig, Near had moeten opgroeien zonder ouders, zij had ouders gehad, maar had ze vermoord.

ik vind dat Near zo even moet uitvinden dat ze haar ouders vermoord heeft :p

ah

Near slikte een hap brood-met-kaas door voor hij andwoorde "Mello en Matt gingen naar het gevecht terwijl ik in het kamp moest blijven. Er waren meerdere legerkampen om het slagveld. Ik heb geen idee of ze het overleefden en naar een ander kamp zijn gegaan of dat ze zijn gevallen in de strijd" hij zuchtte. "En nu vind ik dat ik ook wat mag vragen " hij keek haar aan vanonder onverzorgd warrig wit haar "Waarom heb je zo lang in afzondering geleefd?"

Louise knikte begripvol. Het was misschien veel verschrikkelijker als hij helemaal niet wist waar ze zaten, dan dat hij het wel wist, maar misschien gaf het ook hoop. Haar blik gleed naar Near's ogen toen hij de vraag stelde en haar mond verstrakte. Zou ze de waarheid moeten zeggen, Near leek haar nou niet iemand die haar zou verlinken. Ze haalde even diep adem en keek naar de tafel, aslof die opeens heel interessant was geworden. ' Het was niet mijn eigen keuze om in afzondering te leven..... Ik... laten we zeggen dat ik iets gedaan heb toen ik klein was en anderen het daar niet zo mee eens waren.' Haar gezicht vetrok, maar ze hield haar blik strak op de tafel gericht.

Near knikte en wendde zich zwijgend weer tot zijn boterham. Hij was niet echt een spraakzaam persoon dus hierop had hij helemaal niets te zegen. Hij nam nog een kaas met brood hap en staarde nadenkend in het niets.

Louise slikte en keek met waterige oogjes naar de tafel. Ze knipperde ze verwoed weg, waardoor ze op de tafel vielen. Ze was dan een emotioneel persoon, dat betekende nog niet dat ze dat wilde zijn. 'Near...' Fluisterde ze met een overslaande stem. ' heb jij wel eens iets gedaan waar je spijt van had?' Ze wist wat er met spijt bedoeld werd, alleen wist ze niet echt hoe het voelde. Haar blik liet de tafel los en verschoof naar Near. Ze hoopte maar dat de tranen in haar ogen hem niet opvielen.

Near dacht even na "het is normaal als een mens bepaalde dingen doet waar hij of zij spijt van heeft. Al heb ik niets groots gedaan" hij keek naar haar,naar negeerde de tranen. Hij vermoedde dat ze niet wilde dat hij daar een big deal van zou maken. De albino begon weer haar om zijn vinger te winden

Louise knikte en haalde even haperend adem. ' ik wel... denk ik...' Ze liet haar vinger over de onevenheden in de tafel glijden, maar dwong zichzelf haar blik niet af te wenden. 'Ik heb een paar mensen vermoord, omdat ik dacht dat de wereld daar beter van zou worden. Onder die mensen waren mijn ouders...' Het was even stil voor ze sneller begon te praten. ' Daarom hebben ze me naar een eiland gebracht en moest ik daar maar overleven. Daarom kan ik niet lezen of schrijven, ik werd op mijn 4de verbannen, dus ik heb nooit de tijd gehad om het te leren. Maar... maar ik wilde alleen helpen, ik wi-ist niet dat...' De steeds sneller uitgesproken woordenstroom werd onderbroken door steeds harder snikken. Glinsterendw tranen stroomde uit de bambi ogen over haar verdrietige gezichtje. Nu liet ze zichzelf toe om van Near weg te kijken en ze liet haar hoofd hangen.

Near knikte langzaam terwijl hij nadenkend in het niets bleef staren. "Ik vind niet dat ze een kleuter voor zulke daden verantwoordelijk zouden mogen stellen. Het is niet goed wat je toen had gedaan, maar je was een kleuter. Het zorgt er neit voor dat het niet meer slecht is, maar jij kan moeilijk verantwoordelijk gehouden worden. Je was je nog neit bewust van de consequenties die zoiets kon hebben. De straf was daarom te hoog" hij knikte, tevreden met zijn conclusie. Hij wendde zich tot Louise. Oh. Ze huilde. Sociaal-protocol verplichtte hem nu om haar te troosten. omhandig legde hij een van zijn korste armen om haar schouders.

Louise luisterde half naar Near's woorden met schokkende schouders. Zijn redenering was goed, al was ze het niet met zijn conclusie eens. Maar voor deze keer liet ze het maar rusten. Ze leunde wat tegen Near aan terwijl ze huilde. Met haar tranen kwam ook een grote last mee. Als Suzaku haar zo had gezien, zou hij niet weten wat hij zag. Louise had zover ze wist nooit bij hem in de buurt gehuild. wanneer ze dat wilde ging ze naar een andere plek, omdat ze niet wilde dat hij zich zorgen om haar maakte. Eerlijk gezegd was dit de eerste keer in 10 jaar dat iemand anders haar zag huilen. Ze zocht steun door met haar hand die van Near te zoeken en haar vingers er zwak om heen te sluiten.

Near vervlocht zijn vingers met de haren en hield die ene arm nog gewoon om haar heen. Hij had niet echt verstand van huilen en wist niet echt wat hij nu moest doen. Hij ging nooit echt veel met anderen om. Alleen met Mello en Matt, en die had hij ook nooit zien huilen

Al bleven de tranen over haar wangen stromen, Louise's lichaam ontspande naarmate de tijd verstreek steeds meer. Haar schouders stopten met schokken, al hikte ze nog wel soms. Uiteindelijk bleven ook de glinsterende druppels op haar wangen stilliggen. Toch bleef ze tegen Near aanzitten en zijn hand vasthouden. Ze voelde zich veilig, veiliger dan ze zich in die 10 jaar had gevoeld. Ze sloot haar ogen terwijl ze diep, wat haperend, ademhaalde.