Rijk van de Maagd- Huis van Kurts ouder, grot onder het huis.

Een leegstaand huis staat hier aan de rand van de stad. Er is niet zoveel bijzonders meer, behalve dan dat er voor in de tuin de ingang van een tunnel is. Aan de andere kant is een grot, wat nu het huis is van Kurt en Valerio. Het huis bestaat uit een grote woonkamer met open keuken en twee slaapkamers met elk een eigen badkamer. De grot is voorzien van stromend water en in plaats van lampen zweven overal kleine bollen licht, met dank aan Tsi-Long.

Regels: Niet vechten, luisten naar Kurt, Valerio, Chris of Dave
Personen:-

Kurt liep de kamer van de jongens uit, de status van Chris was niets veranderd. Hij vond het vreselijk dat dave op dezelfde kamer moest slapen, maar er zat niets anders op, hij kon moeilijk op de bank slapen als Kurt en Valerio dan nog wakker waren. Hij zuchtte en ging op de bank zitten, vermoeid van wat ze de laatste tijd hadden moeten meemaken.

Valerio opende de deur met een simpele beweging van zijn hand. Hij was blij dat ze tenminste de deur nog konden openen. Hij zag Kurt op de bank zitten. "Hé Kurrie, je ziet er niet goed uit," zei hij en hij ging naast hem zitten. "Er is zeker nog niks aan Chris veranderd?" Hij keek even naar zijn man en sloeg een arm om hem heen.

"fijn dat je me er aan herrinerd dat ik er niet uitzie..." zei Kurt met een zucht en schudde zijn hoofd "Nee, hij doet nog even weinig..." zei hij en hij kroop wat dichter tegen zijn echtgenoot aan. "Hopelijk veranderd dat snel, dat is beter voor iedereen, arme Dave, arme Colette..." zei hij en sloot zijn ogen even, met zijn hoof op valerio's schouder.

Valerio drukte een kus op Kurts voorhoofd. "Sorry, ik zal er niks meer over zeggen," zei hij en hij sloeg zijn andere arm om Kurt heen. "Maar het komt wel goed, ik weet het zeker." Hij zuchtte. "Denk er gewoon maar even niet aan, dat helpt." Hij had de neiging om zachtjes heen en weer te wiegen, maar hij liet dat maar even achterwege.

Kurt knikte " Bedankt... En ik geloof best dat het helpt om er niet aan te denken, maar dat is vrij onmogelijk, lieverd..." zei hij en knikte naar de deur waardoor hij net naar de woonkamer was gekomen "het is zowat het enige waar ik de laatste tijd aan gedacht heb en ik weet dat dat bij jou ook zo is." zei hij en opende zijn ogen weer.

"Tja, daar heb je ook weer gelijk in," zei Valerio met tegenzin. "Toch blijf ik erbij dat je er niet aan moet denken. Waar is Dave eigenlijk? Die ligt zeker al in bed?" Hij keek even naar Kurt. "Dat moet jij ook maar doen, dan ben je morgen weer klaar voor de sleur die hier hangt." Hij stond op en tilde daarna Kurt op, die hij naar hun kamer bracht.

"Van slapen gaat er niet veel komen denk ik, net als de laatste maand... Ik denk dat we allebei moeten uitrusten." zei hij en hij stapte op de grond, waarna hij zijn pyjama aantrok en op bed ging zitten, niet van plan om te gaan slapen aangezien dat toch niet zal gebeuren, hij had gewoon veel te veel aan zijn hoofd de laatste tijd.

Valerio haalde zijn schouders op en kleedde zich ook om. Niet veel later ging hij dan ook in zijn pyjamabroek naast Kurt zitten en kroop dicht tegen hem aan. "Toch zul je een poging moeten doen," zei hij. "En als het niet lukt, krijg je morgen wat energie van mij." Hij gaf Kurt een zoen en ging liggen, maar hij wachtte op wat Kurt zou doen.

Kurt slaakte een zucht en ging ook liggen "Ik wil niet dat je zoveel moeite voor me doet, Valerio, ik red het best..." zei hij en gaf hem een kus op zijn neus. "ik zal proberen te slapen, niet dat het gaat lukken..." zei hij, keek Valerio nog een paar seconden aan en draaide toen op zijn rug, een beetje wazig naar het plafond starend.

"Natuurlijk blijf ik zoveel moeite voor je doen," zei Valerio. "Jij bent de man van wie ik ongelooflijk veel hou en ik wil niet dat je jezelf op een gegeven moment niet meer kan redden." Hij draaide zich op zijn zij en keek Kurt aan, voor hij hem nog een kus gaf en onder de dekens kroop. "En dat meen ik echt. Dus jij krijgt morgen gewoon die energie."

"Het maakt niet uit of je het meent, en ik geloof dat je dat doet, maar ik hoef die energie niet, jij kan het net zo goed gebruiken, of Dave... Welterusten" Kurt verwachte geen antwoord en sloot zijn ogen,, wachtend op de slaap, die toch nooit zal komen. Wat niet vreemd was als je bedacht dat zijn zoon er niet van wilde ontwaken.

Valerio zuchtte. "Kurt, dan neem ik nu energie weg, ik hoop genoeg waardoor je in slaap valt," zei Valerio. Zijn krachten waren niet meer wat het geweest was, dus hij zou wel minder energie af kunnen tappen en dergelijke. Maar hij hoopte dat het voor Kurt, die toch al niet veel meer had, genoeg was om in slaap te vallen. Hij legde zijn hand op Kurts hoofd en zoog zoveel energie weg als hij kon. Daarna viel hij zelf aardig snel in slaap.

Kurt probeerde nog een weerwoord te geven, maar toen vloeide de energie al uit zijn lichaam, en hij viel langzaam in slaap.


next morning


Kurt was al wakker, maar lag nog steeds met zijn ogen dicht in bed, genietend van het feit dat hier onder de grond geen irriterend zonlicht naar binnen kwam.

Valerio werd wakker en ging rechtop zitten. Hij luisterde even. Ergens in de verte hoorde hij Talpa door de grond schuiven en dichtbij hoorde hij de onregelmatige ademhaling van Kurt. "Hé, ben je wakker?" vroeg hij en hij af voorzichtig een duwtje, waarbij hij de energie van de vorige avond terug liet vloeien.

"half...' mompelde Kurt zonder verder te bewegen, hij voelde zijn energie weer toenemen. "Nu helemaal..." zei hij nog en ging half rechtop zitten. "Goed geslapen?" vroeg hij en gaf Valerio een zoen op zijn voorhoofd. Hij zei niets over of hij zelf goed geslapen had aangezien hij valerio dan gelijk zal geven, iets wat hij bijna nooit deed, zelfs niet bij Valerio.

"Oh, ik heb heerlijk geslapen," zei Valerio en hij zoende Kurt vol op de mond. "En ik hoef niet te vragen of jij goed geslapen hebt, want ik weet wel zeker dat je dat deed." Hij glimlachte en stak speels zijn tong uit, terwijl hij Kurt zacht in zijn buik prikte.

Kurt glimlachte " Fijn dat je het weet, hoef ik het niet te ontkennen, al zal ik dat graag genoeg doen..." zei hij en gaf Valerio een zoen terug. "Nu we weer fit zijn, kunnen we kijken of onze zoon dat ook weer is, man wat mis ik die jongen, hoe irritant hij ook is." zei hij met een zwak glimlachje en stapte uit bed.

Valerio zuchtte. "Nou, ga jij dan maar kijken," zei hij. "Ik ga douchen. En ga die kamer pas binnen als Dave wakker is. Want die moet ook een gezonde nachtrust hebben." Hij stond op en keek Kurt even aan en hij gaf hem een stevige knuffel. `Of wil jij eerst douchen? Dan kijk ik wel even.`

"Ga jij maar douchen, en natuurlijk maak ik Dave niet wakker, wat hij vast al is aangezien het middag is..." ze Kurt en hij liep naar de deur van de kamer van de jongens. hij stuurde een gaatje in de stenen deur waar hij doorheen kon kijken, het licht was an dus Dave was waarschijnlijk al wakker. Kurt sloot het gat en klopte op de deur, voor hij hem opende.

Valerio zuchtte. Hij wilde Kurt nu niet alleen voor een teleurstelling laten staan, dus hij liep achter hem aan. Inmiddels had Dave ´Binnen´ geroepen. Hij ging achter Kurt staan en wachtte tot hij naar binnen zou lopen.

Kurt liep de kamer binnen en begroete Dave een vrolijk 'Goede morgen!' en een kus op zijn voorhoofd. "Iets veranderd aan Chris?" vroeg hij en ging naast Dave op zijn bed zitten. "Zo te zien niet..."

Valerio grinnikte en liep terug naar hun badkamer. Kurt had Dave, dus dat kwam wel goed. Dave veegde zijn voorhoofd af en ging rechtop zitten. "Nee, niks veranderd," zei hij en er rolde een traan over zijn wang. Hij leunde met zijn hoofd tegen Kurt en keek naar zijn broertje.

Een grom was in de omgeving te horen. Tales hield er niet van als hij uit het water was, dat was wel duidelijk. 'Doe nou is rustig, we gaan naar Chris, liefje, hoewel Chris niet wakker is, waarschijnlijk.' Zei Coco een beetje treurig tegen hem en keek naar beneden. 'Volgens mij is het daar. Zak maar, ik spring wel de laatste meters.' Zei ze tegen hem en ging alvast staan. Ze deed haar mes in haar riem voor het geval ze op vijandig terrein kwam en sprong de laatste meters naar beneden. Ze zwaaide Tales na en keek twijfelachtig naar de deur. Ze belde maar aan, ze deed haar hoed van haar hoofd en trok haar lapje goed.

Dave stond op en liep met zijn ziel onder zijn arm naar de deur. Valerio, die net omgekleed was, keek om het hoekje van de kamer. Toen Dave open deed, zag hij Coco. "Oh, hoi Coco," zei hij treurig en hij gebaarde dat ze binnen mocht komen. Valerio liep naar het meisje toe. "Dus jij bent Coco. Ook leuk dat we jou eens na vijf jaar ontmoeten," zei hij glimlachend en hij stak zijn hand uit.