Rijk van de Maagd- Huis van Kurts ouder, grot onder het huis.

Kurt liep ook de hal in en begroete Coco met een glimlach en een vrij vrolijk "Hallo Colette!", ondanks dat Chris gezegd had dat ze liever Coco werd genoemd, noemde ze haar Colette, omdat hij dat mooier vond klinken. hij had geluk dat zijn pyjama voor andere mensen kleding was voor als je lui bent. "Fijn dat je langs komt, wil je wat drinken?" vroeg hij alsof ze hier gewoon op visite kwam.

Coco schudde met een stralende glimlach de hand van Valerio. 'Hallo. Ik kom niet ongelegen hoop ik?' Vroeg ze vriendelijk aan hun terwijl ze naar binnen stapte en even naar Dave glimlachte, die zo ongelovelijk veel op Chris leek. Ze keek met een glimlachje naar Kurt. 'Ehm, ja, dat is goed, zeg maar Coco.' Zei ze tegen hem en kreeg toen blosjes op haar wangen. Bang dat ze teveel praatte, en een slechte indruk gaf.

Valerio ging de rest voor naar het zitgedeelte in de woonkamer en hij plofte neer op een bank. Hij dacht keihard, hopend dat Kurt het zou horen: 'Misschien moet je even iets normaals aantrekken.' Hij glimlachte en wenkte Coco om te gaan zitten. Dave liep naar de keuken en schonk wat te drinken in, wat hij op het tafeltje zette en diep zuchtte.

Kurt glimlachte bij het horen van Valerio's gedachten en verliet de kamer, om een paar minuten later aangekleed en wel terug te komen, al zat zijn haar nog steeds niet geweldig. Hij ging op een stoel in de woonkamer zitten en slaakte een zucht, wetend dat Chris zo aan bod zal komen.

Coco ging zitten en sloeg haar ene been over haar andere heen. Ze keek naar de gezichten van Chris' ouders, ze kon daar wel uit opmaken dat er nog niets aan Chris was veranderd. Haar glimlach zwakte af en beet zachtjes op haar lip. 'Er is niets veranderd aan Chris' situatie?' Vroeg ze zachtjes, zoekend naar bevestiging. "Tales, ik ben hier niet zo goed in." Dacht ze treurig in haar hoofd. Ze was nooit goed met verdrietige mensen, ook niet als zijzelf verdrietig was.

Tot Valerio's verbazing was het Dave die antwoord gaf. "Nee, die ligt nog steeds op bed," zei die namelijk met een klein stemmetje. "Je kan wel even gaan kijken," ging Valerio verder. "Verwacht alleen niet teveel." Hij keek even naar Dave en wilde dat hij iets kon doen. Tsi-Long kwam uit één van de wanden tevoorschijn en landde op Valerio's schoot, die zich er beter door ging voelen.

Coco had dit antwoord al verwacht, toch kwam het hard aan. Ze beet zachtjes op haar lip en stond langzaam op. 'Sorry.' Zei ze zachtjes en merkte dat ze de tranen in haar ogen moest wegknipperen. 'Ik wil wel eventjes naar hem toe.' Zei ze erachterna en keek naar beneden, bang voor verdrietige blikken, bang voor haar eigen tranen die haar lapje nat maakte. Iets dat verschrikkelijk irritant was.

Kurt stond op, opende de deur naar de kamer van de jongens en zette het licht aan. "Moet ik even met je meegaan? Ik snap zowel dat je wel als dat je niet alleen met hem wilt zijn, dus zeg het maar..." ze hij met een wanhopige blik naar zijn zoon.

Coco stond op en liep naar de deur. Ze bleef eventjes staan bij de deuropening en keek naar Chris. Ze beet op haar lip. 'Dat maakt niet uit, als u/je het prettiger vind om erbij te blijven, dan snap ik het ook.' Zei ze zachtjes tegen hem, maar ze wachtte niet meer en liep de kamer in. Ze deed haar piratenhoed van haar hoofd en haalde haar lapje voor haar blinde linkeroog weg. Ze ging bij het bed zitten en legde haar hoed en lapje even bij haar voeten. Ze keek naar haar slapende Chris en beet op haar lip.

Voor Kurt iets kon doen, was Dave al achter Coco aangelopen en hij trok de deur achter zich dicht. Hij ging op het voeteneind van Chris' bed zitten en keek met vermoeide ogen naar Coco. "Ik kan nauwelijks naar hem kijken," zei hij zacht. "Het doet gewoon pijn. En hij heeft geen aura meer." Hij zuchtte en kneep in Chris zijn teen, maar dat zou toch niks uithalen.

Coco keek met medelijden naar Dave en raakte Chris' hand aan. 'Concentreer je dan op zijn ademhaling, ademen doet hij nog steeds.' Probeerde ze iets positiefs te zeggen en keek naar het gezicht waar ze zo van hield. Met een waterige glimlach streek ze met haar vingers over de huid van zijn hand en vingers. Ze wou dat hij wakker werd, dat ze zijn mooie ogen weer kon zien, zonder in die van zijn broer te kijken.

Kurt glimlachte flauwtjes toen Dave langs hem heen glipte, laat die kinderen maar even alleen zijn... Hij ging naast Valeriop op de bank zitten en gaf hem een zoen.

~oOo~

ok ik heb een heel stuk over coma's gelezen dus ik denk dat dit klopt...

~oOo~

Al een aantal dagen was heel langzaam het 'leven' van Chris aan het terugvloeien, maar omdat Dave's krachten weer op 0 stonden had hij er niets van gemerkt. Op de kneep in zijn teen en de aanrakingen van Coco reageerde hij wel, een lchte frons was op zijn gezicht te zien, niet bewust, hij had er zelf geen idee van.

Valerio glimlachte naar Kurt en sloeg een arm om hem heen. "Goed dat je niet mee bent gelopen," zei hij en hij drukte hem dicht tegen zich aan.

Dave merkte niks, hij keek gewoon niet naar Chris. "Ja, gelukkig ademt hij nog wel," zei hij. "Maar veel meer is het dan ook niet. Ik ben blij dat Valerio energie af kan staan, anders was hij al dood geweest door honger ofzo." Hij zuchtte en keek even naar zijn broertje, maar zag nog steeds niks.

Coco knikte langzaam. Dood. Ze ging aan de rand van het bed zitten en keek naar het gezicht van Chris. Ze bestudeerde het, keek naar de lichte frons die op zijn gezicht te zien was. Ze boog zich voorzichtig een stukje naar voren en streek eventjes over de frons, waarna haar hand langs zijn wang ging en ze hem weer weghaalde. 'Hij fronst.' Zei ze zachtjes.

Dave keek nu ook eens goed. "Ja, hij fronst," zei hij en hij begon te glimlachen van oor tot oor. "Helaas is het niet meer." Maar hij bleef glimlachen en hij boog zich over het hoofd van Chris om die frons nog beter te kunnen bekijken.

De frons verdween van Chris' voorhoofd, een paar inuten gebeurde er niets, maar toen viel zijn arm van het bed af, het was niet duidelijk of hij het deed, of gewoon de zwaartekracht, aangezien hij al op het randje lag, maar het was zeker de zwaartekracht niet.

Coco schrok van de arm die viel en keek ernaar. Ze keek eventjes naar Dave. 'Heeft hij zich de laatste weken, maanden bewogen?' Vroeg ze aan hem en keek weer naar Chris. Ze onderzocht hem, wist niet helemaal wat er aan de hand was. Werd hij wakker of gebeurde dit gewoon al vaker?

"Nee," zei Dave en hij stond op. "Hij ligt al doodstil sinds het begon." Hij legde Chris' arm weer op het bed, nu zo dat hij niet kon vallen. Als het de zwaartekracht was geweest, zou de arm niet meer vallen, dat was zeker. Hij duwde Chris voor de zekerheid ook nog wat meer naar het midden van het bed, anders zou hij er nog helemaal afvallen ook.

Na nog een aantal kleine reacties en bewegingen opende Chris langzaam zijn ogen, eerst trilden zijn wimpers alleen, toen kwamen zijn oogleden langzaam van elkaar, hij staarde alleen een beetje wazig alsof hij eigenlijk niets zag naar het Plafond, verder deed hij niets, hij reageerde niet op Coco, noch Dave.