Het maanmeertje- rijk van de maagd

Het maanmeer is een klein meertje wat midden op een soort van hei ligt. Er staan wat bomen om het meertje heen en de maan is er heel goed te zien vandaar de naam. Voor sommige is dit meertje heilig. Je komt eerst een groepje bomen tegen als je doorloopt zie je het meertje in de verte liggen. En dan kom je op de openplek bij het meertje.

aantal personen: max 5
niet vechten
rang maakt niet uit

Aria liep rustig anar het emertje toe in haar handen lag Ichigo. Ze durfde nooit al haar kinderen mee naar buiten te nemen. Bang dat iemand haar zou herkenen en nu was ze te zwak om ze allemaal te beschermen. Daarom nam ze meestal omstebeurt mee naar buiten terwijl toxic op de rest lette. Ze had van dit meer gehoord en vond het echt iets voor Ichigo,. Kon hij wat met het waer spelen. ´´We zijn er bijna. En het meer ziet er geweldig uit´´ legde Aria uit aan hem. Omdat hij het niet kon zien.

Gwen liep langs de kant van het meertje. Ze weerhield zichzelf ervan om met haar krachten te gaan oefenen omdat ze op dit moment zwak was. Ze dacht aan Jared, aan Stephan, aan alles wat ze was verloren. Nog steeds waren die gedachten zwaar voor haar. Maar ze kon het niet veranderen. Ze was hen kwijt, de enige waarop ze voor de volle honderd procent op kon rekenen was haar draak, die eveneens Stephan heette, als eerbetoon.

Aria ging rustig zitten aan de kant en zette Ichigo in het water bij een stukje dat ondiep was. Eerst voelde Ichigo waar hij in zat maar al snel herkende hij het. Met een brede glimlach begon hij te spetteren en van alles te zeggen. Aria keek met een glimlach hem aan ook al werd ze nat. Dit was de rede waardoor ze al die tijd door kon gaan. Ze was blijdat ze het ook gedaan had.

Ik dacht dat Ichigo degene was die niet kon praten....
___________
Gwen liep verder. Over haar wang biggelde een enkele traan. Ze had al veel gerouwd om hen, ze had veel tranen gelaten maar ze wist dat ze nog lang niet over hen heen was. Ze zou voor altijd van hen houden en dus ook voor altijd om hen rouwen en om hen huilen. Plots hoorde ze vrolijk gespetter. Ze stond abrupt stil. Ze wilde niet verder, ze wilde niet zien waar dat geluid vandaan kwam.

en daarom heb ik het onderschrift gemaakt omdat ik het altijd vergeet. maak er maar Arren van
----------------------------------------------
´´Mamma...... kijk eens´´ zei Arren met een glimlach. Hij liet een druppel omhoog komen met veel moeite. En daarna bevroor die hem langzaam. Meteen begon Aria te klappen. ´´Goed zo Arren. Je bent al bijna beter als ik´´ zei ze waardoor hij nog breder ging glimlach. Daarna hield hij zijn armen naar voren om de bevroren druppel te geven aan Aria als geschenk. Het was wel iets kleins maar het was moeiulijk en vooral voor izjn leeftijd daarom pakte ze hem vast en bevroor het watg extra zodat het niet meteen weg ging.

Gwen hoorde het stemmetje van een klein kind. Meteen welde er nog meer tranen op in haar ogen. Ze sloot haar ogen en er vormde zich een beeld van haar met Stephan in haar armen terwijl Jared zijn armen om hen tweetjes had heen geslagen. Zo een knus gezin, Stephan had geglimlacht en vrolijk gekraaid. Alleen was alles verloren, alles. Zachtjes snikte ze, ze had geen idee hoe dicht ze bij de mensen was maar misschien ouden ze haar horen. Ze wilde het niet maar weglopen kon ze ook niet.

Terwijl Arren verder speelde ging Aria wat rustiger zitten. Ze kon zelf ook wel genieten van de rust dacht ze. Tot ze wat gesnik hoorde van de kant: Ze keek snel om met haar hand al bij een naald voor de zekerheid. Maar toen ze zag dat het een meisje was die huilde liet ze al snel los. Dat was duidelijk niet een bedreiging. ´´Gaat het´´ riep ze rustig naar haar toe.

Gwendelyn hoorde de stem van het meisje. Ze liep een paar stappen achteruit zodat ze wat meer in de bosrand stond. Ze zei niets terug, ze zat te diep weg in de gedachten aan haar gezinnetje wat ze nooit meer zou zien. Ze was het voor altijd kwijt en die klap was hard om dat te beseffen.

Aria zag dat een meisje weg liep achter de struiken. Ze kon zelf best wel slecht tegn zo´n mensen. Daarom besteedde ze haar aandcaht er niet aan en consentreerde zich op Arren. Ze was eigenlijk wel blij dat ze niet hoefde te vechten. Ze wou nog niet dat haar kinderen het zagen. Ze keek glimlachend maar naar Arren.

Gwen zakte tegen een boom aan en had haar handen voor haar gezicht geslagen, nog steeds huilde ze en ze leek niet te kunnen stoppen. Het was gewoon dat ze vandaag een zwak moment had, en dat ze nu pas echt om hen durfde te rouwen, ze had het vaak verdrongen en alles kwam er ineens uit. Maar dan ook echt alles.

-nieuw-
Leida stampte door het bos rond het meertje. Ze nam niet echt de moeite om rustig of zachtjes te lopen. Ze liep naar het meertje en keek rustig rond. Ze ging naast het water zitten en trok haar laarzen uit. Ze deed haar voeten in het water en genoot van de koelte op haar opgezwollen, vermoeide voeten.

Yasmine die ineengekropen lag in een kleine slaapzak die ze van het laatste geld gekocht had dat ze had, schrok op van het geluid van het gestamp. Al de hele nacht had ze bijna niet geslapen, om het minste en geringste was ze wakker geschrokken. Dit was voor het eerst dat ze buitensliep, gelukkig had ze Lucio nog die ergens in de buurt rondzweefde als een of andere wolk die af en toe voor de maan schoof om aan te geven dat hij er nog was, ook al sliep hij nog. Het geluid waar ze nu door wakker geschrokken was, was iets heel anders dan het geluid van het bos in de buurt. Stil kroop ze uit haar slaapzak, nouja stil, voor een ongeoevend sluipster was het redelijk stil. Van achter de boomstam waar ze lag kwam ze te voorschijn en zag een jonge vrouw met haar voeten in het water zitten.

Leida hoorde geritsel achter zich. Dat was een voordeel van een abnormaal goed gehoor. Ze draaide zich om, maar kon het gezicht van het meisje niet goed zien. Dat was het nadeel van een slecht gezichtsvermogen. 'Hallo?' Vroeg ze met een zelfverzekerde, standvastige stem. Haar hand gleed naar haar kruisboogje. Je wist het maar nooit. Er liepen aardig wat gekken rond in de twaalf rijken. Daar was ze na vijf jaar wel al achter gekomen.

Yasmine huiverde in de donkere nacht, het was koud vanuit haar slaapzak. Ook al was het waarschijnlijk nog wel een graad of 10. Ze had geluk dat het geen winter was, hoewel haar rijk goed kon overleven was het wel zwaar. Ze schrok niet helemaal op door de stem, ze had de gedaante zich zien omdraaien en had verwacht dat ze gezien was, maar de hardheid in de stem maakte haar wat onzeker. Straks zou ze haar wegsturen of iets dergelijks en kon ze een nieuwe slaapplek gaan zoeken. "ehhm hallo?" in vergelijking met de zelfverzekerde stem klonk de stem van Yasmine ongewild onzeker.

Nieuw
~~~
De schemering was al ingevallen toen een silhouet, gehuld in een lange cape voor de warmte, gevolgd door wat een zwevend wolkje bruin leek, tussen de bomen door liep. Het silhouet deed duidelijk geen moeite om zachtjes aan te doen, en was duidelijk ook nergens voor op de vlucht, het had niet eens een klein beetje haast. Nee, Caspian, want hij was het silhouet, liep rustig de openplek van het maanmeertje op. Kirye (a.k.a. het zwevende wolkje bruin) zweefde ongeveer ter hoogte van zijn schouder, en streek daar ook op neer toen Caspian aan de rand van het meertje ging zitten. Afwezig streelde Caspian het beestje over de kop, terwijl ze samen omhoog, naar de maan die al aan de hemel stond, keken. Een tijdje geleden had Caspian een interessant boek gelezen dat had voorspeld dat de maan vandaag de kleuren van het noorderlicht zou aantrekken en dus naarmate de nacht zou vorderen, steeds een andere kleur aan zou nemen.

~~~
O mijn god, wat lul ik lekker "De maan die de kleuren van het noorderlicht aantrekt"? Like, Seriously? [/letnietopmij]

Nieuw
__________
De maan stond helder en in volle glorie aan de inktzwarte hemel. De sterren stonden als kleine glinsterende lichtjes om de maan heen. Abby zat tegen een boom aan geleund dicht bij het meer. Ze had nu ook in de bar kunnen zitten, samen met een redelijke jongen en zich daar weer laten gaan. Het enige wat het zou opleveren was dat ze zich de volgende ochtend weer schuldig zou voelen. Schuldig omdat ze Dan alleen had gelaten, schuldig omdat ze zichzelf er nog steeds niet van kon weerhouden om met andere het bed in te duiken. Het was zo dat ze er nog steeds van genoot om met iemand in bed te liggen, ook al was dat Dan niet. En nee niemand was zo goed als Dan, maar dat weerhield haar er niet van. In haar hand glinsterde het zwaard wat ze had gekregen, het zou makkelijk zijn om er nu een eind aan te maken. Niet dat ze zo depressief was om dat te doen, ze was gewoon in de war.

Vincent kwam uit de bosjes tevoorschijn. Achter hem aan kroop een beekje. Het leek wel een slang van water, op de manier zoals het voortkroop. Maar het was Eliria die de rol van riviertje had aangenomen. Vincent grinnikte toen hij achterom keek en zag hoe Eliria in contact kwam met het meertje. Het duurde niet lang of het riviertje was weggelopen in het meer en Eliria lag in vaste vorm op het water.

Abby was teveel gefocust op de volle maan waardoor ze Eliria niet zag op het water. In haar ogen had zich kleine tranen gevormd, ze gaf het dan wel niet toe maar ze miste Dan wel degelijk. Ze wilde weer in zijn armen liggen, en het was mogelijk dat wist ze zodra ze eraan toegaf. Maar ze was ook bang. Bang om alleen te blijven, bang om weer iemand te verliezen. Het was gemakkelijk om elke avond bij een ander te zijn en geen banden aan te gaan.

Vincent keek omhoog naar de volle maan en voelde zich wat sterker worden. Kennelijk golden de oude legendes over de eerste watermeester echt en kreeg de rest zijn kracht ervan. Hij maakte een golf en hoewel het makkelijker ging, kwam hij niet hoger dan normaal. Vincent haalde zijn schouders op en keek om zich heen. "Oh, hallo Abby," zei hij toen hij het meisje zag zitten. Eliria keek ook op, ze had Abby ook nog niet gezien.

Snel knipperde ze met haar ogen toen ze de stem van Vincent hoorde. Zodra ze dacht dat haar tranen niet meer te zien waren draaide ze haar hoofd naar hem toe. Haar stem nog niet vertrouwend knikte Abby alleen maar naar hem en keek toen naar het water. Ze was moe, ze voelde zich niet goed. Maar ze was ergens ook blij dat ze niet alleen was. Al zei ze niets.

"Is er iets?" vroeg Vincent toen hij Abby's rode ogen zag. "Heb je gehuild?" Eliria boog zich naar Vincent toe met haar kop en keek vanaf daar naar Abby. Vincent ging tegenover haar in kleermakerszit zitten, terwijl om zich heen al het water zich in een grote plas verzamelde.

Abby schudde haar hoofd. 'Er is niets.' fluisterde ze. 'Niets.' herhaalde ze daarna. Ze wilde niet dat Vincent iets wist. Ze wilde het niet, maar wilde het toch weer wel. Ergens wilde ze gewoon alles kunnen vertellen, vanaf de dag dat haar broer was gestorven. Hoe ze altijd samen waren geweest. Hoe ze daarna was gevlucht en altijd maar had vol gehouden dat het allemaal prima ging, maar ze kon het niet.

Vincent haalde zijn schouders op. "Oké," zei hij en hij sloot zijn ogen. Hij begon op zijn ademhaling te letten en algauw was hij in een lichte trance. Bij elke inademing bewoog al het water om hen heen in zijn richting en het trok terug bij het uitademen. Vincent, die niet zoveel meer voelde, werd één met het water.

Abby keek naar Vincent. De rust die hij uitstraalde was prettig, maar maakte haar al snel gek in haar hoofd. Ze kon niet rusten. Al dagen niet. Alleen de alcohol kon haar rust geven, en ze wist dat dat fout was. 'Ik ga zwemmen.' zei ze toen snel. Ze stond op en trok haar kleren uit. Ze hield alleen haar ondergoed aan. Daarna dook ze met een sierlijke duik in het ijskoude water van het meertje.